ระบบย่อยสลายขั้นเทพ - ตอนที่ 164
บทที่ 164 สองทางเลือก
เมื่อเห็นตะเกียบที่เกือบจะปักมือของตนแล้วนั้นทําให้หลี่หยวนมีท่าทีที่แข็งค้างไปในทันที เขาค่อยๆหันหน้ามามองเจียงฮ่าวอย่างช้าๆ
เสียงที่ไม่พอใจได้ดังออกมาทําลายความเงียบงัน
“หลี่หยวน ใครบอกให้นายกลับได้”
เมื่อได้ยินแบบนี้ หลี่หยวนก็ได้มีท่าทางเกรงกลัวขึ้นมาในทันที
เขารีบคลานเข่าเข้าไปหาเจียงฮ่าวก่อนที่จะคํานับกราบกรานพร้อมกับกล่าวคําขอโทษออกมา
“เจียงฮ่าว เห็นแก่ที่พวกเราเรียนมาด้วยกันสามปี โปรดปล่อยฉันไปเถอะ โปรดไว้ชีวิตฉันด้วย ฉันจะไม่ทําอีกแล้ว”
เป็นตอนนี้นี้ที่เขานั้นไม่ได้สนใจศักดิ์ศรีที่ตัวเองถือมั่นมาตลอดอีกต่อไป
เมื่อเห็นฉากนี้ นักเรียนคนอื่นเองก็ทําได้เพียงถอดถอนลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย
ในขณะเดียวกัน เมื่อทุกคนได้เห็นท่าทีของหลี่หยวนแล้วนั้นก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมาจนเต็มหัวใจ
เจียงฮ่าวเองที่มองหลี่หยวนผู้ซึ่งตอนนี้กําลังหมอบกราบร้องขอชีวิตด้วยเสียงสะอื้นและไม่ยอมขยับไปไหน
กับคนเช่นนี้หากปล่อยไปเฉยๆย่อมไม่มีวันจดจํา
หากเขาไม่ทําให้คนแบบนี้จดใจไว้ฝังใจ ไม่นอนไอ้คนแบบนี้ก็ลืมและอาจจะมาแว้งกัดอีก
เขาจ้องมองหลี่หยวนพลางใช้ความคิดไปชั่วขณะหนึ่ง
“ก็ได้ เห็นแก่พวกเราเป็นเพื่อนชั้นกัน ฉันจะให้นายสองทางเลือก”
เมื่อหลี่หยวนที่กําลังร้องขอความเมตตาอยู่ได้ยินดังนั้นก็ได้ดีใจขึ้นมาอย่างที่สุดก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมามองเจียงฮ่าวด้วยความหวัง
เป็นตอนนี้เองที่เจียงฮ่าวที่กําลังมองหลี่หยวนอยู่นั้นได้พูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจอะไรมาก
“อย่างแรก ในเมื่อนายกับหัวหน้ากลุ่มซุนฉีอะไรนั่นเป็นพวกเดียวกัน นายเองก็ต้องรับหมัดฉันไปก่อนถึงจะออกไปได้”
เพียงได้ยินความต้องการของเจียงฮ่าว หัวใจของหลี่หยวนราวกับจะเย็นเฉียบ
เขาจะไปต้านทานหมัดของเจียงฮ่าวได้ยังไงกัน
ขนาดซุนฉีที่เขาเชื่อมั่น แขนของหมอนั่นก็ยังหักเพราะเจียงฮ่าว
และในตอนนี้ เจียงฮ่าวก็ได้ดังขึ้นอีกครั้ง นี่ทําให้หลี่หยวนหันไปมองเจียงฮ่าวอีกครั้ง
แต่เพียงสิ้นเสียงคําพูดของเจียงฮ่าว ความหวังของหลี่หยวนก็ได้ร่วงหล่นกลับสู่ก้นบึ้งแห่งจิตใจอีกครั้ง
“อย่างที่สอง ตัดนิ้วนายเองสักข้างแล้วรับฟังคําสั่งสอนจากฉัน”
หลี่หยวนในตอนนี้เต็มไปด้วยความโง่งม
หากเขาต้องตัดนิ้วตัวเองไม่ใช่ว่าเขาต้องพิการ
ยิ่งไปกว่านั้นคือเขานั้นยังหนุ่มแน่น แต่กับการตั้งมีนิ้วที่พิการนี่มัน…
เขาไม่อยากจะคิดถึงเรื่องนี้เลยจริงๆ
ในตอนนี้ เจียงฮ่าวได้หยิบมีดพับปีกเสื้อที่พื้นออกมาควงเล่น
ด้วยท่าทีของเจียงฮ่าวในตอนนี้เป็นการกดดันหลี่หยวนอย่างมาก
หลี่หยวนมองเจียงฮ่าวราวกับจะร้องไห้ออกมา
“เจียงฮ่.. ไม่สิ ท่านปู่เจียง ถ้าทําแบบนั้นฉันตายแน่ๆ ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันขอร้องล่ะ”
เจียงฮ่าวยังจ้องมองไปที่หลี่หยวนอย่างไม่ไหวติง
“ถ้านายไม่ยากจะเลือก ถ้าอย่างงั้นฉันจะเลือกให้เอง”
เมื่อหลี่หยวนได้ยินดังนั้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกลัวและรีบร้อนที่จะหยุดเจียงฮ่าว
“ม่ายยยย…”
ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรออกมา เสียงเฉือนหนึ่งก็ได้ดังขึ้น
“ฝึบ”
ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องราวกับจิตใจที่แตกสลาย ไม่ว่าใครที่ได้ยินก็อยากจะร้องตามออกมา
เป็นตอนนี้ เมื่อได้เห็นท่าทางของหลี่หยวนแล้ว นักเรียนที่ขวัญอ่อนบางคนเองก็รู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ
ส่วนคนอื่นๆนั้นต่างก็มองไปยังเจียงฮ่าวด้วยความหวาดกลัว
นี่ยังใช่เจียงฮ่าวที่พวกเขารู้จักอยู่อีกรึเปล่า
และเป็นตอนนี้ที่เจียงฮ่าวนั้นดูโหดร้ายป่าเถื่อนซึ่งพวกเขานั้นไม่เคยพบเจอมาก่อน
อีกฝากฝั่งหนึ่ง หลี่หยวนได้กอดมือซ้ายของตนไปมาล้มกลิ้งไปกับพื้นด้วยความเจ็บปวด
เจียงฮ่าวได้ขมวดคิ้วและตะคอกออกมา
“หุบปาก”
หลี่หยวนในตอนนี้ที่เกรงกลัวเจียงฮ่าวจนจับใจแล้ว
เมื่อได้ยินเสียงของเจียงฮ่าว เขาได้รับเงียบเสียงของตนลง
ฉากนี้แม้แต่นักเรียนคนอื่นเองก็ยังต้องเงียบไปตามๆกัน
เมื่อเห็นฉากนี้ ลอยย่นบนหน้าผากของเจียงฮ่าวก็ได้จางหายไป
ขอมองไปยังหลี่หยวนและพูดออกมาอย่างแผ่วเบา
“เอานิ้วของนายไปโรงพยาบาลซะ หากไปเร็วพอน่าจะยังต่อติดได้”
“แต่ถ้านายยังมัวแต่แหกปากร้องอยู่แบบนี้ ฉันกลัวว่านายน่าจะไม่มีโอกาสที่จะได้นิ้วคืนแล้วล่ะ”