ระบบย่อยสลายขั้นเทพ - ตอนที่ 20

บทที่ 20 แกว่ามันแค่เรื่องตลกแต่กับฉันไม่

เจียงฮ่าวได้รับกระดาษคำตอบจากมือของโจวหง แต่ในตอนที่กำลังจะหันกลับไปที่นั่งของตน เขานั้นแค่ชำเลืองมองไปแถวหน้าโดยไม่สนใจที่จะมองหลิวหยวนแม้แต่น้อย

เขาเดินกลับที่นั่งของตนโดยมีรอยยิ้มเยาะปรากฎอยู่บนใบหน้าของตน หลังจากนั้นโจวหงจึงได้เริ่มอธิบายคำตอบในข้อสอบที่ทำไป

คาบเรียนนี้สำหรับหลิวหยวนแล้วมันช่างรวดเร็วซะเหลือเกิน

มันไม่ได้สนใจฟังการอธิบายของอาจารย์โจวหงเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่มันคิดอยู่ภายในหัวนั้นมีเพียงการพนันระหว่างมันและเจียงฮ่าวเท่านั้นเอง

“กริ๊งงงงงงงง….”

เมื่อชั้นเรียนจบลง หลิวหยวนราวกับพึ่งตื่นจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงกระดิ่งเลิกคาบเรียน

หลังจากอาจารย์โจวหงเดินจากไป เสียงหนึ่งได้ดังก้องทั่วห้อง

“หลิวหยวน ถึงเวลาทำตามที่พนันไว้แล้ว”

ทันทีที่เสียงนี้ได้ดังขึ้น ทุกๆคนได้หันไปยังต้นเสียงอยู่ปราดหนึ่งหรือก็คือเจียงฮ่าวนั่นเอง

หลังจากนั้นทุกคนก็ได้หันไปมองหลิวหยวน

ร่างกายของมันนั้นแข็งทื่อในทันทีที่ได้ยินต่อให้ใจของมันนั้นจะวิ่งออกจากห้องไปแล้วก็ตาม

ในตอนนี้เอง ห้องเรียนแห่งนี้ก็ได้ตกอยู่ในภาวะเงียบงันอย่างที่สุด

เจียงฮ่าวที่นั่งอยู่ที่ที่นั่งของตนได้จ้องมองไปยังหลิวหยวนที่นั่งตัวแข็งทื่ออยู่ที่โต๊ะของมันด้วยรอยยิ้มกว้าง

“โอ้….หัวหน้าห้องที่หน้านับถือของพวกเรานั้นดูเหมือนจะลืมอะไรไปบางอย่างนะ”

หลิวหยวนในตอนนี้รู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้าท่ามกลางการจ้องมองของทุกคนในห้อง

และในตอนนี้เอง หลิวหยวนได้ลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วหันหลังมายิ้มแหยๆใส่เจียงฮ่าวที่อยู่หลังห้อง

“คนอย่างแกคงไม่คิดว่าไอ้เรื่องที่คุยกันไว้นั่นมันจริงจังหรอกนะ”

เจียงฮ่าวที่มองไปยังร่างผอมบางของหลิวหยวน ก็ได้ลุกขึ้นมาด้วยรอยยื้ม เขาเดินตรงไปยังหลิวหยวนในทันที

ในตอนนี้เอง คนอื่นๆได้หันมาจ้องเจียงฮ่าวเมื่อได้ยินคำพูดของหลิวหยวนในทันที ทุกคนต่างก็สนใจขึ้นมาในทันทีว่าเมื่อเจียงฮ่าวได้ยินแบบนี้แล้วจะทำยังไงต่อ

เจียงฮ่าวได้ไปยืนข้างหลิวหยวนพร้อมจ้องมองไปยังหลิวหยวนด้วยรอยยื้มเหี้ยมเกรียม

หลิวหยวนในตอนนี้กำลังจ้องมองไปยังเจียงฮ่าวด้วยรอยยิ้มที่แหยยิ่งกว่าเดิม พร้อมพยายามส่งสายตาอ้อนวอนให้ปล่อยตนเองไป

ทั้งสองจ้องมองหน้ากันอยู่พักหนึ่งโดยไม่พูดอะไรออกมา

“ปังงงงง”

“แกร๊กกกกๆๆๆ”

ในตอนนี้เองก็ได้บังเกิดสียงหนึ่งดังลั่นต่อหน้าผู้คนในห้อง

หลิวหยวนนั้นขวัญกระเจิงในทันทีจนกระโดดโหยงถอยหลังไปจนเกือบล้ม

เขามองโต๊ะของมันด้วยความหวาดกลัว

นั่นก็เพราะตรงที่หมัดของเจียงฮ่าวกระทบโดนโต๊ะของเขานั้นได้บังเกิดรูขนาดใหญ่ขึ้นมา

นักเรียนคนอื่นที่อยู่ในห้องเองก็จ้องมองไปยังโต๊ะของหลิวหยวนด้วยสายตาตื่นตะลึง

“เฮีอก—”

ทุกคนที่เห็นรูบนโต๊ะถึงกับสะดุ้งเฮือกในทันที

โคตรโหด

ทุกคนในตอนนี้ได้มองเจียงฮ่าวเป็นตาเดียวกัน

ตอนนี้เจียงฮ่าวได้ค่อยๆก้มมองไปยังหมัดของตัวเองที่ไปจรดลงบนโต๊ะของหลิวหยวน หลังจากนั้นจึงค่อยยกมันขึ้นมาจากรูขนาดใหญ่พร้อมพูดในสิ่งที่เตรียมเอาไว้ในใจ

“ไอ๊หยา โต๊ะนายโคตรเปาะเลยนี่หว่า”

หลิวหยวนในตอนนี้กลัวจนเบิกตาโต เขาประมวลผลขึ้นในใจทันทีว่าถ้าหมัดนี้ได้จรดบนร่างของเขาล่ะก็ มันคง….

หลังจากเจียงฮ่าวพูดจบ เขาหันควับไปยังหลิวหยวนในทันทีด้วยรอยยิ้มกว้าง

“โอ้ หัวหน้าห้อง นายมีอะไรจะพูดไม๊”

ในตอนนี้ หลิวหยวนที่ตกอยู่ในภวังค์แห่งความหวาดกลัว ได้กลับมาได้สติในทันที

หลิวหยวนกัดริมฝีปากตัวเองไปหนึ่งที ก่อนจะรีบยิ้มออกมา

“ไม่…ไม่มีอะไรนะ”

“ฉันแค่จะบอกว่าฉันยอมรับความพ่ายแพ้แล้ว ยอมแพ้แล้วจริงๆ”

หลิวหยวนได้รีบอธิบายออกมาอย่างร้อนรน

“โอ้…ดีมากเลย ว่าแต่เราจะเริ่มกันตอนนี้หรือหลังเลิกเรียนดีล่ะ”

ในตอนนี้ หลิวหยวนไม่คิดที่จะถอยหนีหรือขอเลื่อนแม้แต่น้อย มันรีบลงไปคลานสี่ขากัยพื้นในทันที

ในตอนนี้ หลิวหยวนคลานไปรอบห้องด้วยสายตาที่ปราศจากความเกลียดชัง

“ฮ่ง ฮ่ง ฮ่ง ฮ่ง”

หลิวหยวนที่คลานรอบห้องเสร็จแล้วได้หันมายังเจียงฮ่าวพร้อมเห่าออกมาสี่ที

“โอ้….หัวหน้าห้อง ฉันไม่นึกเลยนะเนี่ยว่านายจะทำตัวเป็นหมาได้เหมือนขนาดนี้ นายนี่ทำตัวเป็นหมาได้ดีจริงๆ”

เจียงฮ่าวพูดใส่หลิวหยวนที่ตอนนี้กำลังนั่งมองเขาราวกับสุนัขตัวหนึ่ง

เมื่อพูดจบ เขาได้หันหลังและเดินกลับไปที่นั่งของตน

หน้าของหลิวหยวนได้บังเกิดสีแดงกล่ำทั่วไปทั้งหน้า

เมื่อเห็นเจียงฮ่าวจากไป หลิวหยวนได้รีบลุกขึ้นแล้วนั่งลงที่โต๊ะของตัวเองในทันที มันไม่แม้แต่จะมองคนในห้องด้วยซ้ำว่ากำลังมองมันด้วยสายตาแบบไหน

แต่ในตอนนี้ หัวใจของมันกำลังกรีดร้องออกมาด้วยความโกรธแค้น

“เจียงฮ่าว แกรอก่อนเถอะ ความอับอายในวันนี้ฉันจะไม่ยอมให้จบลงแบบนี้แน่นอน”