ระบบวายร้ายแห่งโชคชะตา - บทที่ 472 ค่ายกลโลหิตหมื่นเผ่า ทำงาน!
บทที่ 472 ค่ายกลโลหิตหมื่นเผ่า ทำงาน!
บทที่ 472 ค่ายกลโลหิตหมื่นเผ่า ทำงาน!
ค้อนยักษ์ในมือของหู่เซียวเปลี่ยนไปในพริบตา แล้วเสือสีทองซึ่งอยู่ด้านหลังก็หายไปในหนึ่งอึดใจ ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยหมอกสีแดงในมือ ซึ่งพลังทั้งหลายไหลหลั่งเข้าสู่อาวุธดังกล่าว!
ความเร็วของหู่เซียวเพิ่มขึ้น แล้วค้อนยักษ์ก็เคลื่อนไหวไปตามการเคลื่อนไหวของเขาเพื่อหมายจะบดขยี้ใบหน้าของกู้ชิงหรัน!
“สาวน้อย! ตายซะ!”
กู้ชิงหรันหยุดท่องคาถาก่อนจะลืมตาขึ้น นางเงยหน้าพร้อมกับยกยิ้ม
‘วิ้ง!’
คลื่นแสงสว่างแผ่ออกมาจากปลายนิ้วของกู้ชิงหรัน แล้วอักขระสีเขียวนับไม่ถ้วนก็กระจายออกไปก่อนจะปกคลุมทั่วทั้งฟ้าดิน!
หู่เซียวเพียงสัมผัสได้ว่าร่างกายถูกจำกัดอย่างมาก ความเร็วจึงลดลงทันตา!
“นี่มันอะไร?!”
หู่เซียวมองอักขระสีเขียวที่อยู่รอบข้าง แต่ก่อนจะทันหาวิธีทะลวงข้อจำกัดได้ เขาก็เห็นร่างของกู้ชิงหรันซึ่งอยู่ตรงหน้าเริ่มโงนเงนไปมา!
ความคิดไม่ดีผุดขึ้นในใจของหู่เซียวขณะปากสั่นเทิ้ม หลังจากเอ่ยได้ไม่ทันไร แสงสีทองก็ปรากฏจากร่างของกู้ชิงหรันอีกครั้ง แล้วหมอกสีแดงที่ติดอยู่กับค้อนยักษ์ก็เริ่มจางหายไป
ชุดเกราะที่ซ่อนอยู่ปรากฏบนร่างของหู่เซียว!
แรงบีบอัดจำนวนหนึ่งยังคงผันผวนบนชุดเกราะอย่างต่อเนื่อง ซึ่งแรงกดดันดังกล่าวก็ทำให้อักขระสีเขียวทั้งหลายที่พันอยู่รอบหู่เซียวคลายออกไป!
ทันใดนั้น พลังในมือของหู่เซียวก็ปรากฏอีกครั้ง เส้นโลหิตก็ปูดโปนออกมา แล้วพลังอันหนักหน่วงก็บดขยี้ห้วงอากาศรอบข้าง!
ค้อนยักษ์ถูกปกคลุมด้วยพลังไร้ที่สิ้นสุดในทันที จากนั้นก็ถูกเหวี่ยงออกไปอย่างรุนแรงอีกครั้ง!
ยามนี้ พลังซึ่งเป็นของหู่เซียวก็เพ่งเล็งไปที่ร่างของกู้ชิงหรันซึ่งอยู่ตรงหน้า แล้วร่างที่โงนเงนผิดปกติก็ค่อยมั่นคง!
‘ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!’
ค้อนยักษ์กระแทกเข้าใส่ห้วงอากาศขณะกดทับไปที่ด้านหน้ากู้ชิงหรัน!
เมื่อนางกำลังจะถูกบดขยี้โดยค้อนดังกล่าว เสียง ‘เปรี้ยะ’ ก็ดังขึ้น
เสียงง้าวตัดผ่านอากาศ ก่อนจะกระแทกใส่ค้อนยักษ์โดยตรง!
หู่เซียวตกตะลึงขณะมองไปข้างหน้า บริเวณที่กู้ชิงหรันเคยยืนอยู่กับกลายเป็นลู่หยวน!
ลู่หยวนถือง้าวไว้ในมือขวาขณะสร้างผนึกด้วยมือซ้าย อักขระสีทองเข้มรอบตัวเขาแตกสลายและกระจัดกระจายไปทุกทิศทาง!
ห่างออกไปจากทั้งสองราวหนึ่งพันหมี่ ร่างของกู้ชิงหรันก็ปรากฏขึ้น นางถือกระบี่หักในมือขวาขณะร่ายผนึกแบบเดียวกับลู่หยวนในมือซ้าย โดยอักขระสีทองที่เหมือนกับอีกฝ่ายกระจัดกระจายอยู่ทั่วร่างกายก่อนจมลงสู่ห้วงอากาศ
คราวนี้หู่เซียวเข้าใจเช่นกันว่าทั้งสองกำลังเตรียมสร้างผนึกพร้อมกับสลับตำแหน่งเมื่อครู่!
กู้ชิงหรันลดมือซ้ายลงพร้อมฟาดฟันกระบี่หักไปทุกทิศทาง แล้วอสนีสวรรค์จากท้องนภาก็เคลื่อนตัวเป็นวงกลมขณะรวมตัวอย่างต่อเนื่อง พวกมันเวียนวนไปมา!
“หู่เซียว เจ้าจบสิ้นแล้ว”
คำพูดของลู่หยวนสงบราวกับกำลังประกาศจุดจบของอีกฝ่าย!
“เจ้าหนูช่างอวดดีนัก! คิดหรือว่าหากเจ้ากับสาวน้อยผู้นั้นใช้กลยุทธ์แมวจับหนูแล้วข้าจะเสียท่า? ช่างเหลวไหลสิ้นดี!”
หู่เซียวเผยสายตาเหยียดหยัน “เหอะเหอะ ลู่หยวน เจ้าน่าจะทราบดีว่าต่อให้พยายามสุดความสามารถ เจ้าก็อาจจะทำได้แค่เสมอเท่านั้น!”
“ข้าพอจะเดาแผนออกแล้ว เจ้าก็แค่พยายามรั้งตัวข้าเอาไว้เพื่อให้สาวน้อยนั่นใช้อุบายบางอย่างเพื่อฆ่าข้า!”
หู่เซียวเหลือบมองชั่วขณะก่อนจะพบว่าอสนีสวรรค์ประหนึ่งมังกรยักษ์รวมตัวอยู่บนท้องนภา “แต่เจ้ามั่นใจมากเกินไป แม้อสนีสวรรค์จะทำร้ายข้าได้ แต่มันฆ่าข้าไม่ได้!”
“หู่เซียว เจ้าเดาถูกเพียงครึ่งเดียวตรงที่รั้งตัวเจ้าเอาไว้”
ลู่หยวนเผยรอยยิ้มขี้เล่น “เพียงแต่เจ้าเดาผิดคนแล้ว”
สิ้นคำ แสงสีทองก็พุ่งออกจากง้าวของลู่หยวน ขณะเสียงคำรามของมังกรดังขึ้น ง้าวมังกรครามแปดแดนร้างก็สั่นไหวก่อนจะแทงออกไป แล้วร่างมังกรเจินหลงก็เคลื่อนตัวไปตามง้าวก่อนจะอ้าปากเพื่อหมายจะกัดหู่เซียว!
หู่เซียวขมวดคิ้วขณะพลังของสัตว์ศักดิ์สิทธิ์โบราณแก่กล้าเคลื่อนลงมาในหนึ่งอึดใจ!
พลังร้ายกาจดังกล่าวยับยั้งการจู่โจมของวั่งไฉเอาไว้!
แม้วั่งไฉจะปลดปล่อยพลังมังกรเจินหลง มันก็ไม่สามารถรุกคืบไปได้อีก!
“นายท่าน ข้าจะช่วยเอง!”
เสียงหยาบกร้านเล็ดลอดออกมาจากง้าว แล้วสาวน้อยที่เหมือนตุ๊กตาเคลือบก็โผล่ออกมา ร่างเล็กของนางรวดเร็วเหลือเชื่อ!
คนผู้นี้คือวิญญาณหอกเถี่ยนิว!
หู่เซียวขมวดคิ้วขณะค้อนยักษ์ที่อยู่ในมือขวายังคงลดทอนพลังจากง้าวของลู่หยวนเอาไว้!
เมื่อเห็นว่าวิญญาณหอกกำลังจะเข้าใกล้ เจตจำนงหอกก็รวมตัวอยู่เหนือฟ้าดินขณะเข้าใกล้วิถีสวรรค์ก่อนจะเริ่มโจมตี
เจตจำนงดังกล่าวประหนึ่งทวยเทพถือหอกชี้ไปที่หู่เซียวก่อนจะฟาดฟันไปในบัดดล!
หู่เซียวสัมผัสได้ถึงภัยคุกคามทันที!
ทันใดนั้น เขาก็สะบัดมือซ้าย แล้วเกล็ดมังกรก็เคลื่อนตัวประหนึ่งมีดคมปลาบขณะตรงเข้าหาวิญญาณหอก!
ทั้งสองปะทะเข้าใส่กันขณะพลังที่แตกต่างบดขยี้กันไปมาโดยไม่มีใครยอมใคร!
ทันใดนั้น สีหน้าของวิญญาณหอกที่เดิมสงบก็เปลี่ยนไปก่อนจะเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
เสียงที่หยาบกร้านและอาจหาญก็ดังขึ้น “ตาเฒ่า เจ้าจบสิ้นแล้ว!”
ทันทีที่สิ้นคำ พลังดังกล่าวก็สลายไป แล้ววิญญาณหอกก็ทะลวงชั้นสังหารในหนึ่งอึดใจก่อนจะพันมือซ้ายของหู่เซียวด้วยเจตจำนงหอกทั้งหลาย!
ตอนนี้เองที่ลู่หยวนลดหอกก่อนจะก้าวมาข้างหน้า ทำให้อากาศแตกสลาย!
ร่างของลู่หยวนทะยานข้ามอากาศออกไปในหนึ่งอึดใจ ก่อนหู่เซียวจะทันได้ตอบสนอง อีกฝ่ายก็มาอยู่ตรงหน้าแล้ว
ลู่หยวนประสานนิ้วเข้าด้วยกันแล้วกดหน้าอกอย่างแผ่วเบาสองสามครั้ง
หู่เซียวรีบตอบสนองขณะกลิ่นอายในร่างหายไป โดยเส้นสีแดงทองก็กระจายออกจากหัวใจของเขาก่อนกลิ่นอายหนักอึ้งโบราณจะระเบิดออกจากร่าง!
ไม่ช้าพลังไร้ที่สิ้นสุดก็ถาโถมเข้าใส่ลู่หยวนจากด้านหลัง!
คราวนี้ลู่หยวนเป็นฝ่ายหยุดมือก่อนจะดึงกลับมา จากนั้นก็เก็บง้าวและวิญญาณหอกในทันที!
เมื่อเขาหยุดนิ่ง เขาก็อยู่ห่างจากหู่เซียวหนึ่งพันหมี่แล้ว
“ลู่หยวน นี่คืออุบายของเจ้าอย่างนั้นหรือ?”
หู่เซียวส่ายหน้า เขารู้สึกว่าตัวเองประเมินลู่หยวนสูงเกินไป เมื่อครู่อีกฝ่ายเล่นงานที่หัวใจได้แล้วแต่กลับไม่ทุ่มสุดกำลังเพื่อแทงให้ถึงแก่ความตาย
ช่างเสียโอกาสยิ่งนัก!
เผ่ามนุษย์ก็ยังเป็นเผ่ามนุษย์ ชอบทำอะไรที่เปล่าประโยชน์เสียจริง!
เช่นเดียวกับฉีเจา ทั้งสองเป็นสิ่งที่ไม่สามารถไปถึงจุดสูงสุดได้!
คนหนึ่งยึดติดกับความรัก อีกคนก็โหดเหี้ยมไม่พอ!
ถ้าเป็นเช่นนั้น ลู่หยวนก็ต้องแพ้พ่ายเหมือนกับฉีเจา!
เหอะเหอะ แม้การสูญเสียในวันนี้จะหนักหนาสาหัส แต่ก็ช่างปะไร
ทั่วทั้งหุบเขาบูรพายังคงอยู่ในกำมือของเขา!
ไม่ไกลจากนั้น จักรพรรดิจูอั้นก็กำลังยืนห่างออกไปหลังจากหู่เซียวลงมือ
เขาไม่ทราบว่าจะเข้าไปแทรกแซงการต่อสู้ของคนเหล่านี้ได้อย่างไร
ลู่หยวนกับกู้ชิงหรันประสานงานกันอย่างรู้ใจ ทั้งสองต่างสลับเปลี่ยนและต่อสู้โดยไม่มีการขัดขากันแต่อย่างใด
แต่ถ้าบุ่มบ่ามเข้าไปตอนนี้ เกรงว่าเขามีแต่จะถ่วงแข้งถ่วงขาหู่เซียวก็เท่านั้น!
ดังนั้น เขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากมองดูการต่อสู้ข้างหน้าเพื่อรอคอยโอกาส!
รอยยิ้มบนใบหน้าของลู่หยวนผู้ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับหู่เซียวค่อยหายไป เขายกมือแล้วสร้างผนึกขึ้นในทันที
“หู่เซียว ข้าเพิ่งเรียนรู้สิ่งนี้และพัฒนาขึ้นมาเล็กน้อย เพราะฉะนั้น ขอลองใช้กับเจ้าหน่อยแล้วกัน!”
สิ้นคำ ลู่หยวนก็เงยหน้าพร้อมกับจิตสังหารที่ปรากฏ!
“ค่ายกลโลหิตหมื่นเผ่า ทำงาน!”
——————————-