ระบบวายร้ายแห่งโชคชะตา - บทที่ 484 พื้นที่ประหลาด
บทที่ 484 พื้นที่ประหลาด
บทที่ 484 พื้นที่ประหลาด
เสือลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้าขณะจุดสีแดงทั้งสองพลันวูบไหวในดวงตาอันว่างเปล่า
จุดสีแดงสั่นไหวพลางมองไปทางที่ลู่หยวนจากไป
เสียงประหนึ่งวิญญาณชั่วร้ายออกมาจากโครงกระดูก “หึ ๆ ๆ หลังจากผ่านมาหลายปี ในที่สุดสิ่งมีชีวิตก็มาเยือนเสียที ถึงเวลาที่ข้าจะได้ลิ้มรสเลือดเนื้อแล้ว!”
…
ลู่หยวนเร่งความเร็วโดยไร้ซึ่งสิ่งกีดขวาง หลังออกจากโครงกระดูกแล้ว เขาถูกห้อมล้อมโดยชั้นสีขาว
ครึ่งชั่วยามต่อมา ลู่หยวนก็พลันหยุดนิ่งขณะจิตสังหารปรากฏในดวงตา
เขากำมือขวาแน่นก่อนง้าวมังกรครามแปดแดนร้างจะปรากฏ!
มังกรแผดเสียงคำรามทั่วฟ้าดิน สั่นสะเทือนทั้งแปดทิศ!
ลู่หยวนจับง้าวด้วยมือซ้าย จากนั้นกวัดแกว่งออกไปทั่วหล้าอย่างคลุ้มคลั่ง!
เสียงอันทรงพลังดังก้องทุกทิศทาง จากนั้นจึงถูกกวาดล้างจนสิ้น!
หากเป็นยามปกติ อากาศรอบข้างจะแตกสลายกลายเป็นฝนดาวตกทันทีที่ลู่หยวนทำการโจมตีออกไป
แต่ตอนนี้ มันกลับไม่สั่นสะเทือนแม้แต่น้อย!
ลู่หยวนพอจะคาดเดาได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติเมื่อครู่ เขาเดินมาได้ครึ่งชั่วยามแล้ว แต่ระยะห่างระหว่างตนเองกับฉีเจาไม่เปลี่ยนไปมากนัก!
เมื่อตัดสินจากง้าวที่กวัดแกว่งออกไปแล้ว เขาน่าจะติดอยู่ในพื้นที่ดังกล่าว!
สรรพสิ่งภายในพื้นที่ว่างเปล่า หากพละกำลังของลู่หยวนถูกมันสะกดเอาไว้ แสดงว่าอากาศนี้ก็ไม่ต่างจากการจองจำไร้ที่สิ้นสุดสำหรับเขา!
การโจมตีเมื่อครู่ของลู่หยวนไม่ได้อ่อนแอแต่อย่างใด แต่มันกลับไม่ปรากฏความรุนแรงแม้แต่น้อย มันแสดงให้เห็นว่าพลังในพื้นที่นี้ได้กำราบพละกำลังของเขาเอาไว้อย่างสมบูรณ์!
ลู่หยวนเพียงยื่นมือขวาออกไป แล้วง้าวก็ทะยานไปด้านหลังประหนึ่งมังกรที่กลับคืนสู่หุบเหว
“ระบบ ตรวจสอบสถานที่นี้!”
[ระบบกำลังตรวจสอบ…]
ทันทีที่สิ้นเสียงของระบบ กลุ่มหมอกสีขาวก็ปรากฏรอบข้างของลู่หยวน ขณะที่พวกมันลอยล่อง พลังในร่างของเขาก็ลดลงอย่างต่อเนื่อง!
ลู่หยวนพยายามระดมพละกำลังเพื่อทำให้ร่างกายมั่นคง แต่ทุกสิ่งคล้ายกับสูญเปล่า
ครั้งนี้นับว่าแปลกประหลาดมาก หากเป็นคนอื่น พวกเขาคงตื่นตระหนกไปแล้ว
แต่ลู่หยวนกลับสงบมาก
ผ่านไปหลายอึดใจ เสียงของระบบก็ดังขึ้นอีกครั้ง
[แจ้งเตือนจากระบบ: พื้นที่ที่ท่านอยู่ถูกสร้างขึ้นจากการรวมตัวของพลังเศษเสี้ยววิญญาณ หากอยู่ที่นี่ พลังทั้งหมดจะถูกกลืนกิน! หากท่านต้องการทะลวงออกไปก็จำเป็นต้องใช้พลังภายนอก!]
[ระดับการกลืนกินในพื้นที่นี้มีจำกัด! หากเกินระดับที่กำหนด มันจะสูญสลายในทันที!]
“หากกลืนกินมากเกินไปก็จะท้องแตกตายสินะ!”
ลู่หยวนเข้าใจความหมายของระบบขณะรอยยิ้มปรากฏในดวงตา
อยากกลืนกินเท่าไรก็ทำไป ข้าอยากรู้นักว่าเจ้าจะทำได้สักกี่น้ำ!
เพียงพริบตา ลู่หยวนก็ปลดปล่อยกลิ่นอายออกมาทั้งหมด!
อำนาจมังกรทะยานออกไปอย่างคลุ้มคลั่ง ก่อนจะกลายเป็นแสงสีทองขนาดเล็กแล้วกระจายไปรอบข้างอย่างรวดเร็ว
ตามด้วยเนตรเทวะ เจตจำนงกระบี่ เจตจำนงหอก เจตจำนงดาบ!
พลังเหล่านี้กลายเป็นจุดแสงสว่างแตกต่างกันปรากฏรอบข้างลู่หยวน ไม่ช้าพวกมันก็หายไป
ทว่าเมื่อเขาปลดปล่อยกลิ่นอายแห่งความชอบธรรม ความเร็วการหายไปของจุดแสงสว่างก็เริ่มช้าลงอย่างเห็นได้ชัด
ลู่หยวนทราบเช่นกันว่าใกล้จะถึงขีดจำกัดของพื้นที่นี้แล้ว!
ทันทีที่กลิ่นอายมารถูกปลดปล่อยออกไป มันกลายเป็นจุดแสงสว่างสีดำอย่างรวดเร็วขณะปกคลุมทั่วพื้นที่ ภายในไม่กี่อึดใจ มันก็ไม่อาจสูญสลายได้อีก!
กลิ่นอายมารยังคงออกมาอย่างต่อเนื่อง ไม่ช้าก็ปกคลุมทั่วพื้นที่
ลู่หยวนสัมผัสได้ว่าพื้นที่นี้เริ่มมีขนาดใหญ่ขึ้น!
ในตอนนี้!
ท่ามกลางกลิ่นอายมาร ร่างหนึ่งก็พุ่งเข้าหาลู่หยวนอย่างรวดเร็ว!
ลู่หยวนหรี่ตาขณะกุมง้าวมังกรครามแปดแดนร้าง
ทันทีที่เงาดังกล่าวผ่านหน้าไป เขาก็ตวัดง้าวในมือ จากนั้นร่างหนึ่งก็ทะยานออกจากง้าว มันคือวิญญาณหอกเถี่ยนิว!
“ลอบโจมตีนายท่านหรือ ข้าไม่ปล่อยไปแน่!”
เสียงอันหยาบกร้านมาจากลำคอดังขึ้น
หมัดของเถี่ยนิวพลันกระแทกเข้าใส่ร่างที่กำลังพุ่งเข้ามาอย่างหนักแน่น
ตู้ม!
ร่างที่กำลังตรงเข้ามาถูกซัด ก่อนจะกระแทกกับพื้นอย่างรุนแรง!
ธุลีฟุ้งกระจายไปทั่ว กลิ่นอายมารอบอวลทุกแห่งหน!
มือขนาดเล็กประหนึ่งหยกขาวของเถี่ยนิวจับคอของร่างที่ลอบโจมตี จากนั้นก็ยกขึ้น
“นายท่าน!”
ทันทีที่เสียงอันผันผวนดังขึ้น เถี่ยนิวก็หุบปากก่อนจะปรับเสียงแล้วกล่าวต่อ “นายท่าน~ ข้าจับเจ้าหนูน้อยหน้าไม่อายคนนี้ได้แล้ว”
ลู่หยวนคิ้วขมวดก่อนจะพบว่าร่างที่บินไปมาในตอนแรกกลับกลายเป็นเศษเสี้ยววิญญาณ
เศษเสี้ยววิญญาณถูกทุบตีจนสาหัสจนคล้ายกับจะหายไปได้ทุกเมื่อ
กลิ่นอายบนร่างของลู่หยวนสั่นไหวอีกครั้ง จากนั้นก็กระจายออกไปอย่างคลุ้มคลั่ง แล้วกลิ่นอายมารซึ่งถูกบีบอัดก็ทะยานออกแบบเดียวกันก่อนพื้นที่ที่จองจำเขาเอาไว้จะสลายไป!
เมื่อพื้นที่หายไป สรรพสิ่งจึงกลับสู่ความปกติ
ลู่หยวนตวัดง้าวออกไป แล้วอากาศรอบข้างก็แตกสลายพร้อมกับดวงดาราที่ไหลหลั่ง!
ด้วยเหตุนี้ พื้นที่ดังกล่าวจึงแตกสลาย
ลู่หยวนเหลือบมองและกำลังจะถามเศษเสี้ยววิญญาณ ทันใดนั้นเขาก็เห็นจุดแสงสว่างของฉีเจาซึ่งอยู่ข้างกายเริ่มกะพริบราวกับมันจะหายไปได้ทุกเมื่อ!
นี่หมายความว่าฉีเจากำลังจะตายในไม่ช้า!
“ชิ…”
แน่นอนว่านอกจากเขาแล้ว ไม่มีเมล็ดพันธุ์มารคนไหนสามารถเอาชนะมันได้!
ลู่หยวนปล่อยให้เถี่ยนิวเก็บเศษเสี้ยววิญญาณเอาไว้ จากนั้นอากาศรอบข้างก็ผันผวนก่อนร่างของเขาจะพุ่งไปทางฉีเจาอย่างรวดเร็ว!
…
ทางฝั่งที่ฉีเจาอยู่ในตอนนี้
ฟ้าดินถูกปกคลุมไปด้วยโลหิต เบื้องหน้าของเขาคือสัตว์ประหลาดที่มีปากเปื้อนเลือดกำลังเคลื่อนใกล้เข้ามาอย่างต่อเนื่อง
มันมีขนาดมหึมาขณะปกคลุมท้องนภาเกือบทั้งหมด
ทั่วร่างประหนึ่งก้อนเนื้อที่ถูกห้อมล้อมโดยหนวดสีแดงโลหิตขนาดใหญ่ บนหนวดแต่ละเส้นมีหนามที่คล้ายกับกระบี่ยื่นออกมา!
มือและเท้าของฉีเจาหัก เขาบินผ่านพื้นที่นี้เหมือนกับคนปกติด้วยความช่วยเหลือของอาวุธวิเศษที่สามารถเหินเวหาได้
คาดไม่ถึงว่าเพียงแค่เคลื่อนไหวก็จะเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดเช่นนี้ หนวดของมันตวัดไปมาทุกทิศทางเพื่อขัดขวางอาวุธวิเศษที่ควบคุมโดยฉีเจา!
ฉีเจาถูกกดดันจนร่วงลงมา ก่อนจะทันได้ตอบสนอง หนวดที่เต็มไปด้วยหนามก็พันทั่วร่างของเขา
ขณะที่หนวดบีบรัด ฉีเจาก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับมีโลหิตไหลออกจากร่างกาย
ดวงตาของฉีเจาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เขาจำได้ว่าตอนได้แผนที่มา มันเขียนไว้อย่างชัดเจนว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่ที่นี่นอกเสียจากโชคชะตา!
แม้ตอนนี้สิ่งนี้ที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นดูน่าเกลียดและพละกำลังของมันก็ไม่อาจดูถูกได้
หากฉีเจาไม่ถูกจองจำเป็นเวลานานและไม่เสียมือกับเท้าไป เขาอาจจะยังสามารถสู้กับอีกฝ่ายได้
แต่ตอนนี้…
เขาทำได้เพียงรอความตายเท่านั้น!
หนวดที่พันรอบฉีเจา ดึงอีกฝ่ายเข้าสู่ท้องของมัน!
ดวงตาของฉีเจาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก หรือวันนี้ชีวิตของเขาจะถึงฆาตแล้ว?!