ระบบศัลยเเพทย์…ในยุคสิ้นโลก - ตอนที่ 89

“ เอาล่ะ…อาจวิ้น” โจวเจียเฉียงเรียกกู้จวิน จากนั้นเขาก็เดินไปที่กล่องเครื่องมือที่ด้านข้างของทางเดินเเล้วหยิบเสาเหล็กสำหรับจับสุนัขที่มีขากรรไกรโลหะที่ปลายด้านหนึ่งแล้วส่งให้กู้จวิน “ เธอต้องรับผิดชอบในการเข้าไปจับสุนัขนั่น….”

ทุกคนทำหน้าตา “เสียดาย”ออกมาทันที…พวกเขาทำหน้าตาเสเเสร้งราวกับว่าพวกเขาไม่สามารถช่วยกู้จวินในเรื่องนี้ได้ และได้เเต่มองเมินกู้จวินรวมถึงเห็นด้วยกับคำสั่งของพี่ชายเฉียงเท่านั้น

“น่าเสียดายจัง! อ๊า จริงๆฉันจะไปจับเหมือนกันนร้า….เเต่พี่ชายเฉียงไม่ให้! สู้เข้านะกู้จวิน….”

“ มันเป็นเพียงสุนัขธรรมดาเท่านั้นน่า อย่าป็อดดิ!”

“ ลงมือจับไปเลย ไม่มีอะไรต้องกลัว”

กู้จวินฟังเสียงเหล่าเพื่อน ‘ทรยศ’ ที่คอยให้กำลังใจเขาเเล้วมองสัตว์หน้ามนุษย์หรือว่าจินเมนเคนที่กำลังอ้าปากเเสดงท่าทางดุร้ายภายในกรง จากนั้นก็เลื่อนสายตาไปที่หวังรั่วเซียงที่กำลังยืนยิ้มน่าตายอยู่ข้างนักศึกษาคนอื่นๆ “ พี่ชายเฉียง บอกตามตรงนะครับ ที่จริงเรามีเข็มขัดสีดำในคาราเต้อยู่ที่นี่ด้วย….”

“ต้องเป็นเธอเท่านั้น ลงมือซะ!” โจวเจียเฉียงขึ้นเสียงและตะคอกออกคำสั่งด้วยท่าทีเด็ดขาด เเต่ในใจเขากลับร่ำร้องขอโทษขอโพย ‘โทษทีนะเจ้าสารเลวน้อย ระดับเขาสั่งมาว่ะ! เพราะฉะนั้นจงตูดขาดไปซะเถอะ!’

“ฮิๆ ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมนายถึงต้องใช้สเปรย์ต่อต้านเหล่าหมาป่า” หวังรั่วเซียงเดินเข้ามากระซิบกับกู้จวิน จากนั้นเธอก็ทำหน้าหน้าตาเเสยะยิ้มที่น่าหวาดผวา “ อืม….ตอนนี้ฉันอยากให้นายยืมขวดจริงๆ”

“………..” นั่นไง!! เธอมีจริงๆด้วย! เเต่เธอไม่ให้ฉันยืม จำไว้เลยนะยัยจอภาพพจนานุกรมเเล้งน้ำใจ!!

กู้จวินจำต้องรับเสาจับสุนัขจากพี่ชายเฉียงมาเเบบจำยอม เสาจับสุนัขนี้มันยาวหนึ่งเมตร เมื่อกู้จวินลองแกว่งเบา ๆ เขาก็รู้สึกถึงความรู้สึกหนักอึ้งในมือของเขาได้อย่างดี

หลังจากทำใจอยู่พักใหญ่ กู้จวินก็ตรงดิ่งเดินเข้าไปหน้ากรงที่ขณะนี้มีเเต่เสียงคำรามอย่างดุร้ายทีละก้าวทีละก้าว เขามองตรงเข้าไปในความมืดอันไร้สิ้นสุดอย่างใจเย็น “เอาล่ะ! ค่าตอบเเทนจะถูกกำหนดไว้เท่าเทียมเสมอสำหรับสิ่งที่โชคชะตามอบให้”

วันนี้น่าจะเป็นวันที่เขาจะได้รับการฉีดวัคซีนป้องกันโรคพิษสุนัขบ้าเข็มโตๆ และมีใครบางคนต้องเย็บเนื้อหนังที่เเตกกระจายของเขาอย่างเเน่นอน อนิจจา!! นี่เป็นราคาที่เขาต้องจ่ายสำหรับการฝึกฝนเเละทำภารกิจมหาโหดจากระบบโดยเฉพาะ

“ สัตว์หน้ามนุษย์หรือว่าจินเมนเคนไม่ใช่สัตว์ประหลาด ความเร็ว ความแข็งเเกร่งและแรงกัดของมันเทียบเท่ากับสุนัขที่แข็งแกร่งกว่าปกติ…เท่านั้น ดังนั้นเธอไม่จำเป็นต้องกลัว”

โจวเจียเฉียงกล่าวบรรยายอย่างจริงจัง เเล้วมองหน้ากู้จวินเชิงให้กำลังใจ

“ เมื่อฉันเปิดประตู อาจวิ้น เธอจะต้องขึ้นไปหนีบคอมัน แล้วกดมันนอนลงกับพื้น เน้นความเร็ว! อย่าให้โอกาสมันกระโจนเข้าใส่เธออย่างเด็ดขาด”

เทียบเท่ากับสุนัขที่แข็งแกร่งกว่าปกติเท่านั้น? ฮ่า ฮ่า ฮ่า กู้จวินทำได้เพียงยอมรับชะตากรรมอย่างจำยอม เขายังมีทางเลือกอื่นอยู่เหรอ? เขารวบรวมสิตของเขาให้มั่นเเล้วจับเสาจับสุนัขให้แน่นด้วยมือทั้งสองข้าง จากนั้นก็ปลดล็อกเหล็กที่แนบกับเสาออกมา

“ กรรซ์…..” สัตว์หน้ามนุษย์หรือว่าจินเมนเคนแยกเขี้ยวที่คมกริบเเละเหลืองเจื้อยสุดน่ากลัว ร่างกายของมันโค้งงอขึ้นดังคันธนูเเละมันค่อยๆ ถอยกลับไปที่ด้านหลังของกรงเเล้วซุ่มดูกู้จวินด้วยเเววตาที่ดุร้าย อย่างไรก็ตามใบหน้าที่น่าเกลียดของมันยังคงจ้องมองพวกเขาด้วยความมุ่งร้ายอย่างไม่ปิดบัง

ทุกคนยืนดูกันเเบบไม่กระพริบตา พวกเขาเริ่มสูดหายใจเอาอากาศเย็นยะเยือกเข้าปอดกันอย่างหวาดผวา จากนั้นพี่ชายเฉียงก็เปิดประตูกรงและกู้จวินก็ก้าวเข้ามาพร้อมกับเสาจับสุนัขทันที พี่ชายเฉียงตะโกนเสียงดัง “ จับมันหมอบลง! ตอนนี้!”

ในขณะสัตว์หน้ามนุษย์กำลังจะตะครุบมือของกู้จวิน เเต่กู้จวินก็ยังคงนิ่งและไม่แสดงความลังเลใด ๆ เเม้สัตว์หน้ามนุษย์จะเข้ามาโจมตีเขา เเต่เขาก็นิ่งเเละเริ่มผลักเสาจับสุนัขไปข้างหน้าอย่างแม่นยำ ขากรรไกรโลหะที่เปิดอยู่นั้นยึดเข้ากับคอของสัตว์หน้ามนุษย์ได้อย่างแม่นยำ เขาปิดขากรรไกรโลหะทันทีและนำมันลงสู่พื้นอย่างแรง!

สัตว์หน้ามนุษย์หรือว่าจินเมนเคนล้มลงกับพื้นเสียงดังสนั่น มันเห่าและพยายามดิ้นรนอย่างน่ากลัว ฟันเขี้ยวอันแหลมคมของมันพยายามกัดเขาอย่างไม่ลดละ

กู้จวินมองมันเเละประเมินได้ว่ามันเป็นสุนัขขนาดกลางเท่านั้น มันคงมีน้ำหนักอย่างน้อยอาจจะมากกว่าสามสิบปอนด์ ถึงจะไม่ใหญ่โต เเต่กู้จวินก็จำเป็นต้องขบฟันและรวบรวมกำลังทั้งหมดเพื่อตรึงมันไว้กับพื้นอย่างยากลำบาก

“ ฉีซวน อี้เหิง พวกเธอรีบเข้าไปช่วยกู้จวินกดเสาเร็วเข้า” โจวเจียเฉียงที่เห็นเเรงกู้จวินกำลังจะถดถอยลง เขารีบขอให้เด็กผู้ชายคนอื่น ๆ ช่วยทันที เพราะเขาจำได้ว่า ‘เบื้องบน’ สั่งว่าห้ามให้กู้จวินบาดเจ็บ ดังนั้นเเม้เขาจะเข้มงวดกับกู้จวินเเต่กู้จวินก็ต้องไม่มีบาดเเผลเด็ดขาด!!

ไช่ฉีซวนเเละซุนอี้เหิงรีบวิ่งเข้ามาช่วยกู้จวินทันที พวกเขาผนึกพลังอันเเข็งเเกร่งของ ‘ทาส’ ทางการแพทย์! สามคนเพื่อจับสัตว์หน้ามนุษย์หรือว่าจินเมนเคนที่ดุร้ายอย่างห้าวหาญ

พอจับได้…ต่อไปก็ถึงเวลาปิดปากสุนัข พวกเขาจำเป็นต้องมีความคุ้นเคยอย่างยิ่งกับกขั้นตอนนี้เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกกัดเเน่นอนว่าโจวเจียเฉียงไม่ปล่อยให้นักศึกษาเข้าใกล้สุนัขที่จับได้

เเละเขาก็ขึ้นไปและสาธิตด้วยตัวเอง ขั้นแรกให้มัดหน้าของสัตว์หน้ามนุษย์หรือว่าจินเมนเคนให้แน่นด้วยเข็มขัดยาว จากนั้นรัดสายรัดเข้ากับคอของมันให้แน่น จากนั้นปิดปากสุนัขด้วยตาข่าย

แม้ว่าพี่ชายเฉียงจะแสดงการกระทำที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดีตลอดทั้งกระบวนการ แต่ทุกคนก็ยังคงรู้สึกว่าเหงื่อเย็นไหลลงหลังในขณะที่พวกเขาดู เเม้มันจะเป็นเเค่สุนัข เเต่สุนัขตัวนี้มีความคล้ายคลึงกับใบหน้าของมนุษย์ที่มีรูปร่างผิดปกติ…เเละมันสยองขวัญเป็นอย่างมาก

หลังจากเอาตาข่ายคลุมปากสุนัข ความดุร้ายหมายจะฆ่าฟันของสุนัขก็ลดลงทันที หากเป็นสุนัขธรรมดาพวกเขาสามารถนำมันไปตรวจชั่งน้ำหนักและดมยาสลบในห้องปฏิบัติการได้

อย่างไรก็ตามสัตว์หน้ามนุษย์นั้นท้าทายกว่าอย่างไม่น่าเชื่อ อย่าว่าเเต่พามันไปเเค่ควบคุมมันก็ลำบากเเล้ว เเต่ถึงจะลำบาก เเต่พี่ชายเฉียงก็สอนให้พวกเขาวัดน้ำหนักบนเครื่องชั่งที่อยู่ตรงห้องเลี้ยงสัตว์ เเละเครื่องชั่งแสดงน้ำหนักของสัตว์หน้ามนุษย์ถึง 16.3 กก.

ตามกฎมาตรฐานของการใช้ยาชาทั่วไปในสัตว์ นั่นคือการใช้เพนโตบาร์บิทัลโซเดียม 3% การฉีดเข้าช่องท้อง ปริมาณที่เหมาะสมคือ 40-50 มก. ต่อกิโลกรัมของน้ำหนักตัว

หวังรั่วเซียงและเจียงปันเซี่ยมีหน้าที่รับผิดชอบในการเตรียมยาระงับความรู้สึกและทำการฉีดยาให้สัตว์หน้ามนุษย์หรือว่าจินเมนเคนในช่องท้อง

หลังจากผ่านไปสิบห้านาที มันก็หมดฤทธิ์สิ้นสภาพของสัตว์ร้ายที่องอาจ มันสลบไสลเเละหลับลึกไปอย่างเงียบๆ มีเพียงลมหายใจที่อ่อนแรงซึ่งพิสูจน์ได้ว่ามันยังมีชีวิตอยู่

“เอาล่ะ! เท่านี้ก็เงียบหูไปได้ถึง 4 ชั่วโมง…เเต่ถ้าฉีดเพิ่มอีก มันก็จะหลับนานไปยิ่งกว่านั้น” โจวเจียเฉียงอธิบายให้นักศึกษาทุกคนฟัง จากนั้นก็ให้สัญญาณในการทำงานต่อ

พวกเขามีทั้งหมด 11 คน ดังนั้นจึงเเบ่งเป็น 4 ทีม ทีมละ 3 คน ดังนั้นจึงต้องนำสัตว์หน้ามนุษย์หรือว่าจินเมนเคนไปทั้งหมด 4 ตัว ซึ่งทั้งหมดถูกจับโดยกู้จวิน

พวกเขาช่วยกันขนส่งสัตว์หน้ามนุษย์หรือว่าจินเมนเคนทั้ง 4 ตัวกลับไปที่ชั้นสองของอาคารด้วยรถเข็นขนาดเล็ก ทว่าแทนที่จะกลับไปที่ห้องฝึกอบรม พวกเขากลับเดินเข้าไปในห้องปฏิบัติการผ่าตัดใกล้ ๆ เเทน

ห้องปฏิบัติการนี้มีขนาดใหญ่และสว่างโล่ง มันถูกแบ่งออกเป็นห้องทรีตเมนต์ด้านหน้า และด้านหลังรวมถึงห้องแต่งตัวแยกกันสองห้องสำหรับชายและหญิง ห้องด้านหน้ามีไว้สำหรับเตรียมการก่อนการผ่าตัด และห้องด้านหลังจัดให้มีสภาพแวดล้อมที่ปราศจากเชื้อสำหรับการผ่าตัดจริง

สิ่งที่พวกเขาฝึกในวันนี้คือการผ่าตัดทรวงอก เมื่อมาถึงห้องด้านหน้า ทุกคนก็โกนขนบริเวณที่ทำการผ่าตัด ซึ่งก็คือหน้าอกของสุนัขที่มีใบหน้าเหมือนมนุษย์ นอกจากนี้ยังมีเทคนิคในการโกนผมอีก…ทว่านี่คือสัตว์หน้ามนุษย์ที่น่ากลัวเเละบิดเบี้ยว เเม้จะท้าทาย เเต่พวกเขาก็จำเป็นต้องโกนทุกอย่างออกอย่างหมดจดโดยไม่ทำลายผิวหนัง

ในขณะที่พวกเขายุ่งอยู่กับการโกนขน โจวเจียเฉียงก็หยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาและรับสายอย่างเร่งรีบ “ ใช่ โอเค…ผมเข้าใจ…เอาล่ะ…ครับท่าน”

กู้จวินสังเกตเห็นว่าน้ำเสียงของพี่ชายเฉียงหม่นหมองราวกับว่าเขากำลังคุยกับผู้นำระดับใหญ่โต และคิ้วของเขาก็ขมวด

เกิดอะไรขึ้น?

หลังจากวางสายโจวเจียเฉียงก็วางโทรศัพท์มือถือและพูดกับทุกคนด้วยน้ำเสียงอันดัง

“ ทุกคน! หยุดมือก่อน! พวกเราจะทำการผ่าตัดในภายหลัง ท่านหัวหน้าทีมชิวจะนำคณะกรรมการมาเข้าชมด้วย เเต่ตอนนี้ท่านหัวหน้าทีมชิวเป็นหัวหน้าทีมคลินิกของเรา ท่านได้กล่าวว่ามี ‘เรื่องด่วน’ เเละ ‘ฉุกเฉิน’ บางอย่างเกิดขึ้นและกลุ่มผู้ป่วยใหม่ที่ทุกข์ทรมานจากโรคกระดูกต้นไทรได้มาถึงแล้ว ซึ่งทั้งหมดนี้จำเป็นต้องได้รับการผ่าตัดเเบบเร่งด่วน”

พี่ชายเฉียงหยุดชั่วคราวเเล้วมองไปที่ใบหน้าที่ตึงเครียดของเหล่านักศึกษาโดยเฉพาะใบหน้านิ่งๆ ของกู้จวินและพูดอย่างจริงจัง “ ในตึกผ่าตัดขาดแคลนกำลังคน ฉันจะไปช่วยในตอนบ่าย แต่ฉันยังขาดผู้ช่วยคนที่สองและสามอยู่บ้าง มาดูกันว่าพวกเธอพร้อมสำหรับภารกิจนี้หรือไม่”