ระบบเจ้าสำนัก - ตอนที่ 1642 ชักหายนะสู่ตะวันออก[1]

ตอนที่ 1642 ชักหายนะสู่ตะวันออก[1]
จางหยูแข็งแกร่งเกินไป !
ความแข็งแกร่งแบบนี้เหนือกว่าหลินหลาง จนทำให้จาฮานนั้นถึงกับ
สิ้นหวัง !
หลินหลางนั้นแข็งแกร่ง แต่จาฮานก็พอรับมือได้ เขาอาจจะเห็นความ
หวังที่จะชนะแต่ความแข็งแกร่งของจางหยูนั้นทำให้จาฮานรู้สึกว่า
ไม่มีความสามารถจะตามได้ทัน
เขาถึงกับสงสัยว่าจางหยูเป็นผู้ควบคุมขั้นที่ 8 แต่ปลอมว่าเป็นผู้
ควบคุมขั้น 7 เพื่อหลอกเขาอย่างแน่นอน
มันยากที่จะคิดได้ว่าผู้ควบคุมขั้น 7 นั้นจะแข็งแกร่งได้ถึงขนาดนี้
ตูม ตูม ตูม !
จาฮานกระเด็นออกไปซ้ำแล้วซ้ำเล่าพร้อมกับอาการบาดเจ็บที่เพิ่ม
มากขึ้น
ก่อนที่เขาจะรู้ตัวนั้นร่างกายของเขาก็เต็มไปด้วยบาดแผล
ผู้ควบคุมขั้น 7 หลายคนมองดูฉากนี้ด้วยความเหลือเชื่อ
“พี่จาฮานบาดเจ็บ !”
“ชายคนนี้เหนือกว่าพี่จาฮาน !”
“นอกจากหลินหลางแล้ว ยังมีคนที่ทำร้ายพี่จาฮานได้อีกรึ ..”
พวกเขารู้จักจาฮานมานานและรู้ถึงความแข็งแกร่งของจาฮานเป็น
อย่างดี เมื่อเห็นจาฮานบาดเจ็บ เป็นธรรมดาที่พวกเขาจะตะลึง
อันที่จริงแล้วสถานการณ์ของจาฮานนั้นหนักหนากว่าที่พวกเขาเห็น
พวกเขาเห็นว่าจาฮานบาดเจ็บ แต่ไม่รู้ถึงความสิ้นหวังของจาฮาน ต่อ
หน้าการโจมตีของจางหยูแล้ว แม้แต่การรับมือก็ยังเป็นเรื่องยาก นี่
คือการแพ้แบบขาดลอย !
นี่คือสิ่งที่หลินหลางไม่อาจจะทำได้ !
นี่เป็นครั้งแรกที่จาฮานรู้สึกโดนรังแกแบบนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึก
ว่าเขาเชื่อมั่นตัวเองเกินไป
เขาได้แต่ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น มันมีคำพูดมากมายจุกอยู่ที่คอเขา แต่
ไม่อาจจะพูดมันออกมาได้ ยังไงซะการต่อสู้นี้ก็คือความต้องการของ
เขาแต่แรก หากเขายอมรับความพ่ายแพ้ งั้นก็มีแต่จะโดนดูหมิ่น
หลังจากนั้นจาฮานก็ไม่อาจจะรับมือได้เลย การปะทะกันในแต่ละ
ครั้งทำให้เกิดบาดแผลขึ้นมา แม้แต่จิตผู้สร้างก็ยังสั่นไหวไปด้วย
ทั้งสองคนได้ปะทะกันอยู่หลายครั้งจนเกิดภาพติดตาจำนวนมาก
การปรากฏตัวทุกครั้งนั้นจะมีการปะทะกันอย่างรุนแรงจนทำให้โลก
ต้องสั่นไหว
สุดท้ายหลังจากที่รับการโจมตีมานานการป้องกันทางจิตใจของจาฮาน
ก็พังลง เกียรติยศที่ฝังอยู่ในกระดูกนั้นก็หายไปด้วย เขาก้มหน้าและ
ตะโกนออกมา “หยุด ! ข้ายอมแพ้ !”
การยอมรับความพ่ายแพ้นี้ไม่ต้องเดาเลยว่าเป็นการเสียเกียรติสำหรับ
จาฮานมากแค่ไหน แต่ต่อหน้าชายลึกลับคนนี้แล้ว จาฮานไม่เห็น
โอกาสที่จะชนะได้เลย
เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับความพ่ายแพ้
หากเขาไม่ยอมแพ้ เขาอาจจะโดนรังแกมากกว่านี้ก็ได้ !
เมื่อได้ยินคำพูดของจาฮาน จางหยูก็รู้สึกเสียดายขึ้นมา “เจ้าอยากยืนยัน
ความก้าวหน้าไม่ใช่รึ ? เจ้าไม่คิดว่ามันเร็วไปหน่อยรึที่จะยอมแพ้ ?”
ผู้คนด้านล่างมองไปที่จาฮานด้วยสีหน้าตกตะลึง ผู้ควบคุมขั้น 7
อันดับสองกลับยอมแพ้ !
โดยเฉพาะพวกผู้ควบคุมขั้น 7 พวกนั้นรู้ถึงนิสัยของจาฮานดี จาฮาน
แทบไม่มีทางที่จะยอมรับความพ่ายแพ้ แม้ว่าจะเป็นการต่อสู้กับ
หลินหลางก็ตาม แม้จะเป็นการต่อสู้ที่เสียเปรียบ แต่เขาก็ยืนหยัด
จนถึงวินาทีสุดท้ายและพ่ายแพ้ไป แต่ตอนนี้ชัดแล้วว่าเขามีพลังที่จะ
สู้ต่อได้แต่เขากลับขอยอมแพ้
นี่ทำให้ภาพลักษณ์ของจาฮานในใจพวกเขาเปลี่ยนไป
นี่ใช่จาฮานผู้เย่อหยิ่งคนเดิมหรือไม่ ?
“เจ้าแข็งแกร่ง ข้าไม่อาจจะเป็นคู่มือด้วยได้ สู้ไปก็มีแต่น่าเบื่อไม่ใช่
รึ ?” จาฮานหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น
เขาโดนรังแกมามากพอแล้ว เขาไม่อยากต้องเจ็บตัวอีก
เขาจะหาเรื่องเจ็บตัวไปทำไม !
เขาลังเลและถามกับจางหยู “เจ้าคงไม่ใช่ผู้ควบคุมขั้น 8 ที่ปลอมมา
เป็นผู้ควบคุมขั้น 7 หรอกนะ ?”
เขาไม่ผิดที่สงสัยแบบนี้เพราะความแข็งแกร่งของจางหยูนั้นมาก
เกินไป ยิ่งสู้เท่าไหร่จางหยูก็ยิ่งแข็งแกร่งเท่านั้น
ความแข็งแกร่งของคนเราจะพัฒนาในระยะเวลาอันสั้นได้ยังไง ?
ตามที่จางหยูแสดงออกมาในตอนแรก แม้ว่าจาฮานจะด้อยกว่าแต่ก็
ไม่ได้ด้อยกว่าจนหลุดลุ่ย
เมื่อทุกคนได้ยินแบบนั้นก็พากันมองไปที่จางหยูด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ
คนลึกลับผู้นี้คือยอดฝีมือขั้นที่ 8 จริง ๆ รึ ?
“เจ้าคิดมากไป ข้าไม่ได้มีนิสัยเช่นนั้น” จางหยูส่ายหน้า “ตามการแบ่ง
ระดับพลังแล้ว ข้ายังอยู่ขั้น 7 แต่หากเทียบกับผู้ควบคุมขั้น 7 ทั่วไป
แล้ว ข้าแข็งแกร่งกว่าเล็กน้อย แต่ข้าเข้าใจการสร้างถึงขั้น 8 จึงทำให้
ข้าแข็งแกร่งกว่าคนอื่น ๆ”
“งั้นรึ ?” จาฮานสงสัย
เขารู้สึกว่าความแข็งแกร่งของจางหยูนั้นมากกว่าผู้ควบคุมขั้น 7 ไป
มาก
ตอนนั้นเองสือซวนก็ได้พูดขึ้นมา “ข้าบอกเจ้าแล้วว่าน้องชายผู้นี้
แข็งแกร่งกว่าข้ามาก ตอนนี้เจ้าเชื่อรึยัง ? “
เมื่อได้ยินคำพูดของสือซวน จาฮานก็แทบอยากพุ่งเข้าไปอัดอีกฝ่าย
หลังจากจบการต่อสู้นี้ชื่อเสียงของเขาคงพังลงในพริบตา มันคงใช้
เวลาไม่นานที่คนทั้งโลกจะรู้ว่าจาฮานพ่ายแพ้ให้กับชายลึกลับและ
โดนรังแกมา
“นี่..” สือซวนกระแอมออกมา “อย่ามองข้าเช่นนั้น เจ้าเองก็ต้องการ
ประมือ ข้าไม่ได้บังคับเจ้า”
จาฮานมองไปที่สือซวนและพูดขึ้น “การต่อสู้ในวันนี้ข้าพ่ายแพ้อย่าง
ขาดลอย เจ้าไม่พอใจรึไง ?”
ตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไมสือซวนถึงได้มาหาเขาถึงที่ ไม่ใช่ว่าอยากให้
เขาอยู่ในสภาพนี้รึไง ?
ชัดแล้วว่าสือซวนทำได้สำเร็จ
“จาฮาน เจ้าพูดตลกไปแล้ว” สือซวนไม่มีทางยอมรับแน่ “น้องชาย
ข้าอยากเรียนรู้จากยอดฝีมือ เจ้ากับหลินหลางนั้นเป็นอันดับหนึ่ง
และสองของโลกสวรรค์ร้าง ข้าจึงแนะนำพวกเจ้าสองคนไป มันผิด
ตรงไหน? แต่ข้าไม่คิดเลยว่าด้วยความแข็งแกร่งของเจ้าแล้วกลับ
ไม่ใช่คู่มือของน้องจางได้”
“งั้นรึ ? แล้วทำไมเจ้าถึงได้ยิ้มกว้างแบบนั้น ?” จาฮานบ่นออกมาไม่
หยุด
“ข้าทำเช่นนั้นรึ ?” สือซวนพูดขึ้น “ข้าดีใจแทนน้องจางต่างหาก”
“งั้นรึ ?” หากไม่ใช่เพราะกลัวจางหยู งั้นจาฮานคงสั่งสอนสือซวน
ไปแล้ว
“เจ้าไม่อยากจะสู้ต่อจริง ๆ รึ ?” จางหยูรู้สึกว่าความแข็งแกร่งของเขา
เกือบจะถึงระดับจำกัดแล้ว เมื่อทะลวงผ่านไปได้ เขาก็จะขึ้นไปถึง
ขั้น 8
จาฮานเห็นท่าทีกระตือรือร้นของจางหยูก็เหงื่อตกขึ้นมาทันที
“น้องชาย ข้าเกรงว่าข้าไม่อาจจะเล่นกับเจ้าต่อได้ เจ้าควรไปหาคน
อื่นไม่ดีกว่ารึ ? “จาฮานกลืนน้ำลายแล้วส่ายหน้า” สือซวนก็บอกไป
แล้วไม่ใช่รึ ? อย่างมากข้าก็เป็นแค่อันดับสองของโลกนี้ หลินหลาง
ต่างหากที่เป็นอันดับหนึ่ง ความแข็งแกร่งของเขาเหนือกว่าข้ามาก
เขาเหมาะที่จะเป็นคู่มือของน้องชายมากกว่า”
เพื่อที่จะทำให้จางหยูเปลี่ยนเป้าหมาย จาฮานก็ได้แต่โยนความรับผิดชอบ
ให้กับคนอื่น “ความแข็งแกร่งของข้ากับน้องชายนั้นต่างกันเกินไป
การประมือต่อจะมีความหมายอะไรกัน ? แม้ว่าหลินหลางจะไม่ได้
แข็งแกร่งเท่ากับเจ้า แต่ก็ไม่น่าจะด้อยกว่ามาก หากเจ้าเรียนรู้จากเขา
แน่นอนว่าต้องได้รับประโยชน์”
ทั้ง ๆ ที่พวกเขาเป็นคนระดับเดียวกันแต่ทำไมเขาต้องปล่อยให้หลิน
หลางไม่เจ็บตัว ?
เมื่อพูดจบ จาฮานก็มองไปที่สือซวน ก่อนจะพูดขึ้น “สือซวน เจ้าคิด
ว่ายังไง ที่ข้าพูดไปมีเหตุผลรึไม่ ?”
แต่ทว่าในใจเขาตะโกนออกมา “หากเจ้าไม่เห็นด้วย เจ้าต้องตาย !”
เมื่อเห็นสายตาของจาฮาน สือซวนก็หัวเราะในใจ “สุดท้ายเจ้าก็ตก
อยู่ในสภาพนี้ !” แต่เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงการปะทะกับจาฮาน สือซวนก็
ยังร่วมมือเป็นอย่างดี “ใช่ หลินหลางน่ะถือว่าเป็นผู้ควบคุมขั้น 7 ที่
แข็งแกร่งที่สุด พวกที่ต่ำกว่าขั้น 8 นั้นไม่มีใครเทียบกับเขาได้ หาก
น้องชายได้สู้กับหลินหลางแล้ว เดาว่าเจ้าอาจจะได้ประโยชน์”
จางหยูลองคิดตามโดยไม่พูดอะไรออกมา เขายิ้ม “ข้าไม่รังเกียจที่จะ
ไปหาหลินหลาง แต่เกรงว่าคงต้องรบกวนทั้งสองให้ช่วย ยังไงซะข้า
กับหลินหลางก็ไม่ได้รู้จักกัน หากข้าไปหาเขา ข้ากลัวว่าคงเกิดเรื่อง
เข้าใจผิด แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจผิดแต่ก็ใช่ว่าจะตกลงประมือกับข้า”
“แบบนี้นี่เอง” จาฮานพูดขึ้นมาด้วยท่าทียินดี “ข้ากับสือซวนจะพา
เจ้าไปหาหลินหลาง ข้าว่าเขาน่าจะไว้หน้าเรา”
ความกังวลของจางหยูหายไปทันที “งั้นก็ดี เราไปกันเถอะ”
อันที่จริงทั้งจาฮานและสือซวนก็อยากเห็นว่าตอนที่หลินหลางพ่าย
แพ้นั้นจะมีสภาพเป็นยังไง เจ้าบ้านั่นจะได้รับบทเรียนแล้ว
[1] ชักหายนะสู่ตะวันออก หมายถึง โยนความโชคร้ายไปให้คนอื่น