ระบบเจ้าสำนัก - ตอนที่ 1890 : เจ้าสำนักปรากฏตัว

　　จักรพรรดิทั้งเก้าคือผู้ปกครองสูงสุดของทะเลโกลาหล พวกเขามีอำนาจสูงสุดและไร้เทียมทาน ทั้งทะเลโกลาหลต้องทำตามคำสั่งพวกเขา ตลอดหลายยุคมานี้ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งของพวกเขา พวกเขาจึงชินกับอำนาจสูงสุดมาโดยตลอด

　　การกระทำของสำนักคังเฉียงไม่ต้องเดาเลยว่าเป็นการตบหน้าซื่อเซียวอย่างมาก !

　　นี่คือเรื่องที่ซื่อเซียวไม่อาจจะรับได้ !

　　บอกได้ว่าจักรพรรดิทุกคนต่างก็มีความเย่อหยิ่งอยู่ในสายเลือด พวกเขาไม่สนใจผู้คน ไม่สนใจกฎ ไม่สนใจทุกสิ่ง นอกจากจักรพรรดิที่เหลือแล้ว พวกเขาไม่เคยสนใจใคร พวกเขาสนใจแต่ตัวเองเท่านั้น

　　ตลอดหลายปีมานี้ ไม่มีใครกล้าแตะต้องพวกเขา แต่ตอนนี้สำนักคังเฉียงกลับกล้ามายั่วยุพวกเขาและกระทืบเกียรติของจักรพรรดิ จึงเป็นธรรมดาที่ซื่อเซียวไม่อาจจะรับได้ความเกลียดชังที่มีต่อสำนักคังเฉียงนั้นถึงกับมากกว่าความเกลียดชังที่มีต่อเผ่าสวรรค์ด้วยซ้ำ

　　พูดตามตรงแล้วเขาไม่ได้โกรธแค้นอะไรเผ่าสวรรค์เลย

　　ระหว่างเผ่าชีวิตและเผ่าสวรรค์ ก็เป็นธรรมดาที่จะมีความขัดแย้งกัน ในฐานะจักรพรรดิเผ่าชีวิตแล้ว เขากับจักรพรรดิเผ่าสวรรค์ เพียงแค่อยู่กันคนละฝั่งเท่านั้น แต่ทั้งทะเลโกลาหลแล้ว พวกเขาต่างก็ถือว่าเป็นจักรพรรดิ พวกเขามีฐานะทัดเทียมกัน และผู้ที่อยู่ต่ำกว่าจักรพรรดิไม่อาจจะมาทำตัวเทียบเทียมพวกเขาได้

　　ในสายตาของจักรพรรดิ พวกเขาพอรับได้หากโดนจักรพรรดิด้วยกันดูหมิ่น แต่พวกเขาไม่อาจจะรับได้ หากโดนทำแบบนั้นโดยพวกที่ต่ำต้อยกว่า

　　จักรพรรดิผิดรึ ?

　　บางทีสำหรับจักรพรรดิแล้ว มันไม่น่าจะมีหลักการเรื่องถูกผิดไม่ใช่หรือไง　　อย่าพูดถึงจักรพรรดิเลย แม้แต่จ้าวโกลาหลก็ยังคิดเช่นนั้น

　　นี่คือโลกที่คนแข็งแกร่งจะได้รับความเคารพ !

　　มีแค่คนแข็งแกร่งเท่านั้นที่จะมีสิทธิ์พูด มีแค่คนที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่จะได้รับความเคารพ

　　แต่สำนักคังเฉียงไม่เหมือนกัน เขาให้ความเคารพกับผู้คนที่เป็นมิตรเท่านั้น แต่ถ้าหากไม่ใช่คนที่เป็นมิตร งั้นต่อให้อีกฝ่ายจะเป็นถึงจักรพรรดิ หรือจะเป็นจ้าวโกลาหลทั่วไป พวกเขาก็ไม่คิดจะไว้หน้า พวกเขาใช้กฎเกณฑ์อีกอย่างเป็นมาตราฐานของพวกเขามาโดยตลอด แม้จะไม่เข้ากับโลกที่ผู้แข็งแกร่งกลืนกินผู้อ่อนแอ แต่พวกเขาก็มีความมั่นใจที่จะทำเช่นนี้

　　ความมั่นใจนี้มีต้นเหตุมาจากจางหยู !

　　…

　　ซื่อเซียวได้ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านนอกโกลาหลหิน

　　เขารู้สึกได้ว่ากำแพงโกลาหลของโกลาหลหินมีกลิ่นอายของคลื่นพลังเขาอยู่ นั่นคือกลิ่นอายของอาณาเขตซื่อเซียว มีแค่การจ่ายลูกปัดเท่านั้นถึงจะมีคลื่นพลังของเขาอยู่ และได้รับการปกป้องจากเขา

　　ซื่อเซียวหรี่ตาลงและเดินทางเข้าไปในโกลาหลหินทันที

　　ทันทีที่แผ่การรับรู้ออกไป ซื่อเซียวก็ค้นพบกับโลกป่า จากนั้นแค่ก้าวเดียวเขาก็มาถึงโลกป่าได้ในพริบตา

　　การมาของเขานั้น ต้นไม้โกลาหลไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย ต้นไม้โกลาหลรู้สึกได้แค่ว่ากำแพงโกลาหลสั่นไหวอยู่ชั่วครู่ก็เท่านั้น

　　  ข้าคือจักรพรรดิซื่อเซียว หัวหน้าทีมคังเฉียงจงออกมาพบข้า !  เสียงของซื่อเซียวดังก้องไปทั่วทั้งโลกป่า

　　สีหน้าของความว่างเปล่าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขารีบเข้าไปในทะเลบรรพกาลเพื่อแจ้งเรื่องนี้กับจางหยู

　　จางเฮ่าหลันเรียกหาเสี่ยวเสีย เพื่อให้เสี่ยวเสียแจ้งเรื่องนี้กับจางหยูทันที

　　ไม่นานคนของสำนักคังเฉียงทั้งหมดก็กลับมาที่โลกป่า ร่างแยกทั้งสามรวมถึงเจ้าสำนักสาขาและคนอื่นๆต่างก็พากันแสดงสีหน้าหนักใจออกมา

　　จักรพรรดิในตำนาน ใครกันที่กล้ามองข้าม ?

　　แต่คนของสำนักคังเฉียงยังแสดงท่าทีเยือกเย็นออกมาอยู่ หากเปลี่ยนเป็นกองกำลังอื่นแล้ว พวกนั้นคงคุกเข่าให้กับจักรพรรดิไปนานแล้ว

　　ขณะที่ทุกคนหนักใจกันอยู่นั้น ก็มีเสียงถอนหายใจดังขึ้นในหูทุกคน จากนั้นจางหยูก็ได้ปรากฏตัวขึ้นแล้วพูดขึ้นมา   ข้าไม่อยากจะพบกับจักรพรรดิเร็วนัก ไม่คิดเลยว่าไม่อาจจะหลีกหนีได้…  แม้ว่าเขาจะกริ่งเกรงจักรพรรดิ แต่ก็ไม่ได้หวาดกลัว เขาแค่ไม่อยากจะสู้ด้วย ถึงจะสู้กันจริงๆแต่เขาก็มั่นใจว่าสามารถปกป้องตัวเองได้

　　  พวกเจ้ารอที่นี่ไปก่อน ข้าจะไปพบกับเขาเอง  จางหยูพูดขึ้นแล้วพุ่งออกไปทันที

　　ที่ตีนภูเขาร้าง

　　จางหยูได้ปรากฏตัวขึ้นที่ข้างกายซื่อเซียว จนทำให้ซื่อเซียวตกใจ

　　  ใช่จริงๆ   จางหยูพูดขึ้น   ไม่ใช่ร่างหลัก … 

　　หากจักรพรรดิมาที่นี่ จางหยูคงไม่อาจจะมองระดับของอีกฝ่ายออก แต่ร่างแยกนี้จางหยูรับรู้ถึงความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายได้ อย่างมากก็แข็งแกร่งแค่ระดับแม่ทัพชั้นนำเท่านั้น นี่น่าจะเป็นขีดจำกัดของร่างแยกแล้ว

　　  เจ้าคือหัวหน้าทีมคังเฉียงจางหยู ใช่หรือไม่ ?  ซื่อเซียวมองไปที่จางหยู

　　แม้จะรู้ว่าจางหยูไม่ธรรมดา แต่ซื่อเซียวก็ไม่คิดว่าจางหยูจะแข็งแกร่งเท่ากับจักรพรรดิ เขาคิดว่าจางหยูคงแข็งแกร่งเท่ากับร่างแยกของเขา　　  จักรพรรดิซื่อเซียวรึ ?  จางหยูยิ้มออกมา   เราพบกันเป็นครั้งแรก ยินดีที่ได้พบ 

　　ซื่อเซียวขมวดคิ้ว ท่าทีของจางหยูทำให้เขาไม่พอใจอย่างมาก

　　แม่ทัพกล้าที่จะทำตัวทัดเทียมกับเขาได้อย่างไร !

　　  เก่อเย่โดนร่างแยกและแม่ทัพของเจ้าทำร้ายสินะ ?  ซื่อเซียวถามขึ้นมาด้วยท่าทีเฉยเมย

　　จางหยูได้รับความทรงจำมาจากร่างแยกแล้ว หลังจากนั้นไม่กี่อึดใจจางหยูก็ยอมรับตามตรง   ใช่ เก่อเย่อคติต่อสำนักคังเฉียง เขาไม่เคารพเรา ดังนั้นสำนักคังเฉียงจึงสั่งสอนเขา มีปัญหาอะไรรึ ? 

　　มารยาทคือสิ่งที่ควรจะมี เมื่อเก่อเย่ไม่ไว้หน้าพวกเขา จางหยูก็ไม่คิดว่าการสั่งสอนเก่อเย่นั้นจะเป็นเรื่องที่ผิดอะไร

　　แต่แน่นอนว่าการที่หลายคนรุมรังแกแค่คนคนเดียวนั้นดูจะไม่เหมาะเท่าไหร่　　ถึงจะเสียมารยาท แต่ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องใช้มารยาทกับศัตรู

　　  เจ้ารู้รึไม่ว่าเก่อเย่เป็นแม่ทัพของกองทัพสังเกตการณ์ ? 

　　จางหยูพยักหน้า   ข้ารู้  

　　ซื่อเซียวเห็นท่าทีของจางหยูก็กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา   แล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่า เก่อเย่ถูกข้าแต่งตั้งเป็นแม่ทัพของกองทัพสังเกตุการณ์? 

　　  มันไม่ได้ชัดเจนแต่ก็พอเดาออก  จางหยูพูดด้วยรอยยิ้ม

　　การจะเป็นแม่ทัพ มีใครบ้างที่สามารถแต่งตั้งได้ นอกจากจักรพรรดิ

　　  งั้นเจ้ากล้าดียังไงมาทำร้ายเขา?  ซื่อเซียวแสดงสายตาที่ไม่เป็นมิตรออกมา

　　  ร่างแยกและเจ้าสำนักสาขาของข้านั้นทำร้ายเก่อเย่ เพราะเขาไม่เคารพและไม่สุภาพกับเรา มันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับฐานะของเขา   จางหยูไม่สนใจสีหน้าของซื่อเซียวเขายิ้มออกมาและพูดขึ้น   อย่าว่าแต่แม่ทัพเลย ต่อให้เขาจะเป็นจักรพรรดิ แต่ถ้าหากเขาไม่มีมารยาท งั้นการที่สำนักคังเฉียงลงมือก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไร 

　　สุดท้ายรอยยิ้มของจางหยูก็หายไป ก่อนจะแทนที่ด้วยสีหน้าเย็นชา

　　เมื่อได้ยินแบบนั้นซื่อเซียวก็หงุดหงิดขึ้นมา   เจ้าบ้าไปแล้วรึ ! 

　　พวกชั้นต่ำนั้นไม่มีใครกล้าพูดกับเขาเช่นนี้ จางหยูเป็นคนแรกที่พูดออกมา

　　  คนของข้ามีแค่ข้าเท่านั้นที่มีสิทธิ์สั่งสอน เมื่อไหร่กันที่หมาข้างทางจะมายุ่งกับคนของข้าได้ ?  ซื่อเซียวมองไปที่จางหยูแล้วพูดขึ้น   ข้าไม่อยากพูดไร้สาระกับเจ้าแล้ว ให้คนที่ลงมืออกมาและรับการลงโทษจากข้า เจ้าเองก็ต้องตามข้าไปด้วย เพื่อรับการลงโทษจากจักรพรรดิเผ่าสวรรค์ 

　　ท่าทีของเขายังสูงส่งดังเดิม เขาสั่งจางหยูและไม่คิดจะพูดคุยกับจางหยูด้วยซ้ำ　　  หึหึ  จางหยูหัวเราะออกมา   รับการลงโทษ? จากจักรพรรดิเผ่าสวรรค์?  จางหยูฮึดฮัดออกมา   เจ้าอย่าคิดว่าตัวเองสูงส่งนักเลย 

　　ซื่อเซียวมองไปที่จางหยู   เจ้าไม่คิดจะให้ความร่วมมือสินะ ? 

　　จางหยูยิ้มออกมา   เจ้าอยากให้ข้าร่วมมือยังไง ? 

　　  หากเช่นนั้นงั้นเจ้า, สำนักคังเฉียงและคนของเจ้าจะถูกลบจากทะเลโกลาหล  คลื่นพลังของซื่อเซียวปะทุออกมา มันน่ากลัวอย่างมาก จนทำให้โลกป่าสั่นไหวราวกับจะพังลง

　　จางหยูขมวดคิ้ว เขาได้แผ่พลังออกไปเพื่อประคองโลกป่าเอาไว้ ก่อนจะมองไปที่ซื่อเซียว   เจ้าควรคิดให้ดีๆ หากลงมือไปแล้ว ก็ยากที่จะหยุดได้   หากเป็นร่างหลัก เขาอาจจะกลัวอยู่บ้างแต่นี่เป็นแค่ร่างแยก การจะรังแกจางหยูนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย

　　  ดูเหมือนว่าเจ้าจะมั่นใจตัวเองดี  ซื่อเซียวไม่เคยมองจางหยูอยู่ในสายตา เพราะเขารู้ดีว่าถึงจางหยูจะแข็งแกร่งแต่ก็ไม่อาจจะเทียบกับจักรพรรดิได้  บางทีความแข็งแกร่งของเจ้าอาจจะอยู่ขีดจำกัดของแม่ทัพ แต่มันไม่มีเหตุผลที่เจ้าจะหลงตัวเองเช่นนี้ 

　　เขาเห็นจิตของจางหยูที่ประคองโลกป่าให้กลับมาเสถียรดังเดิมจนไม่ได้รับผลกระทบจากคลื่นพลังของเขา นี่ไม่ใช่สิ่งที่แม่ทัพส่วนมากจะทำได้

　　แต่สิ่งนี้ไม่ได้ทำให้เขากลัวเพราะเขาก็ทำได้เช่นกัน

　　  ข้าไม่อยากรังแกเจ้า  ซื่อเซียวพูดขึ้นด้วยความมั่นใจ   ตราบใดที่เจ้าเอาชนะร่างแยกของข้าได้ เรื่องในอดีตข้าจะไม่เอาความ แต่หากเจ้าแพ้ เจ้าต้องเดินทางไปยังดินแดนสวรรค์กับข้า   เขาหวังว่าจางหยูจะไปยังดินแดนสวรรค์กับเขา ไม่งั้นแล้วแค่ร่างแยก คงไม่อาจจะบังคับจางหยูให้ไปด้วยได้

　　อันที่จริงร่างหลักของเขาสามารถทำเช่นนั้นได้ แต่…นอกซะจากว่าจะเป็นทางเลือกสุดท้าย งั้นเขาก็ไม่มีทางออกจากเขตซื่อเซียวง่ายๆ