ระบบเจ้าสำนัก - ตอนที่ 1915 : เป็นถึงแม่ทัพ

　　คนที่โด่งดังที่สุดในประวัติศาสตร์รึ ?

　　เรื่องแบบนี้ไม่ได้น่าสนใจสำหรับคนที่ชีวิตนิรันดร์

　　ที่พวกเขาสนใจจริงๆคือ….ผลประโยชน์ !

　　จิงหยานเองก็เช่นกัน

　　อย่ามองท่าทีถ่อมตัวของเขาและการที่เขายอมอุทิศตัวเพื่อความฝัน แต่สิ่งที่เขาต้องการจริงๆคือผลประโยชน์ที่ได้มาจากหลังจากที่โด่งดัง

　　ตราบใดที่เขาสร้างเกราะระดับสูงที่แกร่งที่สุดขึ้นมาได้ งั้นมันก็ต้องทำให้เขาโด่งดังอย่างมาก จากนั้นมันก็จะมีผลประโยชน์ตามมามากมาย

　　  ข้าสงสัย  จางลู่ขัดขึ้นมา   ค่าตอบแทนที่เจ้าพูดถึงหมายถึงอะไรกัน ? 

　　จินหยางส่ายหน้า   ขอโทษด้วย ข้าต้องพูดกับคนระดับสูงก่อน ข้ารับปากไว้กับเขาว่าจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับไม่อาจจะเปิดเผยได้ในตอนนี้ 

　　จางลู่ยักคิ้ว นี่ไม่ใช่เรื่องแย่แล้วทำไมถึงเปิดเผยไม่ได้ ?

　　  ท่านแค่ต้องรู้ว่าเขาคือคนระดับสูงจริงๆ ! ทั้งเขตซื่อเซียวนั้นเขาคืออันดับหนึ่ง !  จินหยางเผยรอยยิ้มลึกลับออกมา   ตราบใดที่ทำภารกิจนี้สำเร็จ เมื่อมีเขาคอยหนุนหลัง งั้นไม่ว่าทีมคังเฉียงจะทำภารกิจไหนก็จะสะดวกยิ่งขึ้นและอาจจะได้รับความช่วยเหลือเพิ่มเติม 

　　ได้รับการหนุนหลังรึ ?

　　ทีมคังเฉียงต้องการรึไงกัน ?

　　จางลู่ไม่รู้ว่าจะหัวเราะรึร้องไห้ดี นี่จินหยางคิดว่าพวกเขาเป็นแค่นายพลจริงๆรึ ?

　　อย่าพูดถึงเขตซื่อเซียวเลย แม้แต่ทั้งทะเลโกลาหล ใครกันที่จะทำให้พวกเขาอาศัยพึ่งพาได้ ? 　　แม้ว่าคนที่จินหยางพูดถึงจะเป็นซื่อเซียว แต่จางลู่และคนอื่นๆก็ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย นี่ไม่ต้องนับคนที่ต่ำกว่าจักรพรรดิเลย

　　  ใช่สิ มีอีกเรื่องที่ข้าอยากจะถามเจ้า  จางลู่มองไปที่ด้านนอกจวนแล้วพูดขึ้นมา   นั่นใช่โถงกองทัพสังเกตการณ์รึไม่ ?

　　  ใช่ โถงกองทัพสังเกตการณ์อยู่ที่นั่น  จินหยางพยักหน้า   พวกท่านคิดจะไปที่นั่นรึ? 

　　  ไม่ ข้าแค่สงสัยเฉยๆ  จางลู่หัวเราะกลบเกลื่อน

　　  ฮ่าฮ่า ข้าเข้าใจแล้ว  จินหยางทำราวกับมองออกทุกอย่าง   กองทัพสังเกตการณ์คือหัวหน้าของสามกองทัพและมีอำนาจที่สุด ไม่มีใครไม่สงสัยเกี่ยวกับกองทัพสังเกตการณ์ 

　　จินหยางมองไปที่จางลู่และคนอื่นๆก่อนจะพูดขึ้นมา   หากสร้างเกราะนี้ได้สำเร็จ ข้าก็จะหาทางพาท่านไปที่โถงกองทัพสังเกตการณ์เอง  　　  เจ้ารึ ?  จางลู่แปลกใจนิดๆ

　　  ท่านจางลู่ อย่าดูถูกข้าไป  จินหยางพูดขึ้น   ถึงข้าจะไม่ใช่คนใหญ่โตอะไรแต่ข้าก็เคยไปมาเกือบทั่วทุกที่และมีสหายมากมาย บวกกับการทำผลงานนี้ขึ้น แม้แต่กองทัพสังเกตการณ์ก็ต้องไว้หน้าข้าบ้าง 

　　เมื่อได้ยินแบบนั้น จางลู่ก็อยากเข้าไปในโถงนั้นจริงๆ

　　  แล้วจะรออะไร ? มาเริ่มกันเลย  จางลู่เริ่มร้อนใจ

　　เจ้าสำนัก, ความว่างเปล่า และคนอื่นๆต่างก็ร้อนใจเช่นกัน

　　เมื่อเห็นแบบนั้น จินหยางก็ไม่รออีกต่อไป เขาได้ส่งหินโกลาหลให้กับจางลู่, เจ้าสำนัก และ ความว่างเปล่า และถือในมือไว้อีกชิ้นก่อนจะพูดขึ้น   ต่อไปข้าทำยังไง พวกท่านก็ทำตามข้า ตกลงรึไม่ ? 

　　จางลู่ และคนอื่นๆพยักหน้า การทำตามจินหยางนั้นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับพวกเขา　　จินหยางแสดงสีหน้าจริงจังขึ้นมา เขาแผ่จิตออกมาและค่อยๆยกหินนั้นขึ้น เขาฉีดพลังของจ้าวโกลาหลและจิตผู้สร้างเข้าไปพร้อมกับพูดขึ้น   ตอนนี้หินโกลาหลอยู่ในสภาพที่เริ่มต้นไม่อาจจะใช้ทำการสร้างได้ ก่อนที่จะสร้างนั้นต้องผ่านการกระตุ้นพลังในหินเพื่อที่จะใช้พลังนั้นสร้างสมบัติขึ้นมาได้….ขั้นตอนนี้จะกินเวลาหลายหมื่นปีจนถึงหลายแสนปี ยิ่งแข็งแกร่งเท่าไหรฺยิ่งใช้เวลาน้อยเท่นั้น หากมีแม่ทัพลงมือด้วยตัวเอง มันอาจจะใช้เวลาประมาณสิบปีรึแค่ไม่กี่ปี… 

　　เมื่อพูดได้ครึ่งทาง จินหยางก็เงียบไป เขามองไปที่จางลู่และคนอื่นๆ

　　เมื่อเห็นว่าจางลู่และคนอื่นๆพากันควบคุมหินโกลาหลและแผ่พลังเข้าไป จินหยางก็ต้องอึ้งเมื่อพบว่าหินนั้นได้เปลี่ยนไปจากเดิม มันได้ฉายภาพต่างๆออกมาราวกับผนึกของโกลาหลได้ถูกปลดออก

　　  นี่ นี่…  จินหยางอึ้งไป

　　สีหน้าของเขาทั้งแปลกใจ, อึ้ง, ตะลึงและเหลือเชื่อ ทุกอย่างรวมกันมันทำให้สีหน้าเขาดูค่อนข้างตลก

　　  มีอะไร ?  จางลู่ ถามขึ้นมา   เราทำอะไรผิดไปรึ ? 

　　จินหยาง กลืนน้ำลายและถามขึ้นมาด้วยเสียงที่สั่น   พวกท่าน….ไม่ได้อยู่ระดับนายพลกันสินะ ? 

　　สำหรับความแข็งแกร่งของทีมคังเฉียงแล้ว จินหยางไม่คิดสงสัย นอกจากคนที่ใช้ชื่อว่าต้นโกลาหลแล้ว คนที่อ่อนแอที่สุดคือหัวหน้าหน่วย คนที่อยู่ระดับนายพลนั้นมีไม่มาก เมื่อทีมคังเฉียงรับภารกิจนี้ก็คงส่งนายพลเหล่านั้นมา อย่างน้อย จางลู่, เจ้าสำนัก และ ความว่างเปล่า ก็ไม่ได้อ่อนแอกว่านายพลระดับสูงเลย

　　แต่ตอนนี้หินโกลาหลกลับถูกปลดผนึกออกได้อย่างง่ายดาย

　　เขาพบว่าเขาเข้าใจผิดไป !

　　มันแปลก ! 　　กลุ่มคนพวกนี้ไม่ใช่นายพล !

　　  แม้ว่าจะเป็นแม่ทัพที่จะทำการกระตุ้นพลังของหินแต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะทำให้หินเปลี่ยนแปลงได้เร็วแบบนี้…  จินหยางตัวสั่น เขารู้สึกว่าเขาพบกับความลับบางอย่างเข้าแล้ว

　　  นายพลรึ ?  จางลู่ยิ้มออกมา   เราไม่ได้พูดว่าเราเป็นนายพล  

　　คำพูดนี้ทำให้ในหัวของจินหยางว่างเปล่าไปทันที มันทำให้เขาเครียดยิ่งกว่าเก่า

　　  งั้นพวกท่านเป็น…  จินหยางถามขึ้นมา

　　  แม่ทัพ  จางลู่หัวเราะออกมา   พูดตามตรงแล้วเราน่าจะมีความแข็งแกร่งระดับแม่ทัพ บางที ..อาจจะพอๆกับเก่อเย่ 

　　เจ้าสำนักพูดขึ้น   พูดไปแล้วเราก็เคยปะมือกับเก่อเย่มาแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นยังไงบ้าง 

　　จินหยาง ได้ยินแบบนั้นก็หน้าซีดไป เขาเหมือนกับแข้งขาอ่อนแรง เขารู้สึกว่าคนพวกนี้กำลังปั่นหัวเขา !

　　คนระดับแม่ทัพแต่กลับมาปั่นหัวเขารึ ?

　　จินหยางรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตาย เขาเพิ่งจะโอ้อวดตัวเองไปบอกว่าจะพาคนเหล่านี้ไปยังโถงกองทัพสังเกตการณ์ เขาได้อวดความสามารถของตัวเอง เขาถึงกับอวดว่ารู้จักคนใหญ่โตต่อหน้าแม่ทัพเหล่านี้ !

　　จินหยางรู้สึกราวกับโดนตบหน้าอย่างแรง

　　น่าอายจริงๆ !

　　  ผู้อาวุโส  จินหยางแทบอยากจะคุกเข่าให้กับจางลู่และคนอื่นๆ  ด้วยความแข็งแกร่งที่พวกท่านมีแล้วสามารถทำภารกิจไหนก็ได้ เหตุใดจึงรับภารกิจนี้… 

　　จินหยางใจแทบสลาย

　　เขาเป็นแค่นายพล แม้ว่าจะพอมีทักษะอยู่บ้างแต่ต่อหน้าแม่ทัพแล้วเขาไม่ต่างอะไรจากคนทั่วไปเลย

　　ภารกิจที่เขาตั้งขึ้นมาทำให้แม่ทัพสนใจได้ยังไง ?

　　นี่มันไม่ตลกไปหน่อยรึไง ?

　　  ไม่ต้องกังวลไป  จางลู่ยิ้มออกมา   เราเบื่อพอดีเลยรับภาริกจนี้ เจ้าสบายใจได้ เมื่อเรารับภารกิจนี้ เราก็จะทำมันให้สำเร็จ 

　　จินหยางอ้าปากค้าง เขาไม่รู้ว่าจะตอบกลับยังไงดี

　　  ทำไม เจ้ารังเกียจเรารึไง?  จางลู่หัวเราะออกมา

　　  ไม่   จินหยาง ตัวสั่นพร้อมกับหน้าที่ซีดเผือด   ข้าจะกล้าได้ยังไงกัน  

　　นายพลอย่างเขาจะเอาความกล้ามาจากไหน ?

　　เขายังไม่อยากตายในตอนนี้

　　  การที่ได้พวกท่านช่วยถือว่าเป็นเกียรติสำหรับข้าจริงๆ ข้าจะกล้ารังเกียจพวกท่านได้ยังไง  จินหยางรีบพูดขึ้นมาแต่ใจเขาก็ยังสั่น

　　ตอนแรกเขาไม่รู้ถึงความแข็งแกร่งของคนเหล่านี้จึงกล้าสั่ง เมื่อรู้แล้วเขาจะกล้าสั่งได้ยังไง ?

　　การสั่งแม่ทัพให้ทำตามที่เขาบอกนั้นเขารู้สึกว่าเขาไม่มีความกล้าพอ

　　แต่ปัญหาคือเมื่อเปิดการทำงานของหินแล้ว มันก็ไม่อาจจะหยุดได้ ไม่งั้นแล้วหินที่ล้ำค่านี้ก็จะเสียเปล่าไป !

　　นี่แหละที่ทำให้จินหยาง กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

　　เขาควรต้องทำยังไง ?

　　เขาจะต้องออกคำสั่งกับใคร ?

　　  ไม่ต้องคิดมาก  จางลู่ยิ้มออกมา เขาไม่ได้ถือตัวเหมือนกับแม่ทัพ เขาราวกับคนทั่วไป   เจ้าไม่ต้องมองว่าเราเป็นแม่ทัพหรอก เจ้าจะให้เราทำอะไรก็บอกมา เจ้าสบายใจได้ ระหว่างทำภารกิจ ตราบใดที่มันเกี่ยวข้องกับภารกิจ หากเจ้าสั่ง เราจะฟังอย่างแน่นอน  

　　จินหยางจะพูดอะไรได้อีก ?

　　แม้ว่าเขาจะกลัวแต่เขาก็ได้แต่ต้องรวบรวมความกล้า　　ยังไงซะหากหินโกลาหลพังไปและไม่อาจจะสร้างแก่นสมบัติโกลาหลขึ้นมาได้ งั้นเขาก็ไม่อาจจะรองรับความโกรธของ เก่อเย่ได้

　　  คนที่สั่งแม่ทัพได้ตามใจนั้น….  ถึงจินหยางจะกลัวแต่ก็ยังตื่นเต้นในใจ   ใครกันอีกที่จะทำได้นอกจากจักรพรรดิ ?