ระบบเจ้าสำนัก - ตอนที่ 1942 : ซุนเหมิงหายตัวไป

　　  ใช่ ท่านพี่ เจ้าเองก็ควรลองด้วย  ซุนวูมองไปที่ซุนเหมิงและพูดขึ้น

　　  ลองดู  ซุนหยานพูดขึ้นมา

　　พวกเขาอยากรู้ว่าหากซุนเหมิงแตะกล่องกระบี่นี่แล้วจะเกิดอะไรขึ้น

　　ซุนเหมิงพยักหน้าและรับกล่องกระบี่จากมือของซุนหยานไป

　　ในตอนที่มือของนางสัมผัสกับกล่องกระบี่นั้น จิตในกล่องกระบี่ก็ราวกับคลั่งขึ้นมา มันราวกับม้าที่หลุดการควบคุมแต่มันไม่ได้แผ่พลังทำลายล้างออกมา ไม่งั้นแล้วคงส่งผลกระทบต่อทะเลบรรพกาล

　　จางหยู, ซุนหยาน และซุนวูต่างก็พากันมองไปที่กล่องกระบี่

　　ด้านข้างกล่องกระบี่มีลำแสงส่องประกายออกมา ลำแสงนี้พุ่งจากอีกด้านเชื่อมต่อไปยังอีกด้านของกล่อง มันส่องแสงออกมาครอบคลุมไปทั่วทั้งทะเลบรรพกาล

　　ซุนหยาน, ซุนวู และตัวซุนเหมิงเองต่างก็พากันตื่นเต้น ความลับของจ้าวแห่งทะเลโกลาหลสุดท้ายจะถูกไขออกมาแล้วรึ ?

　　แต่ผ่านไปไม่นานกล่องกระบี่กลับมีแรงดึงอันน่ากลัว ซุนเหมิงไม่ทันได้ตั้งตัวและโดนสูบเข้าไปในกล่องกระบี่ ตัวของนางลดขนาดลงก่อนจะหายไปในกล่องกระบี่ทันที

　　หลังจากที่กลืนกินซุนเหมิงไปแล้วแสงจากกล่องก็หม่นลงอย่างรวดเร็วกลับไปอยู่ในสภาพเดิม

　　  ท่านพี่ ! 

　　  ซุนเหมิง ! 

　　ซุนหยานและซุนวูต่างก็พากันอึ้งและตะโกนออกมา

　　จางหยูสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาคิดจะหยุดแต่กล่องกระบี่มันปิดไปแล้ว มันปิดตัวอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างเกิดขึ้นในพริบตา และทุกคนยังไม่ทันได้ตั้งตัว จางหยูเองก็หยุดไว้ไม่ทัน

　　ซุนวูรีบเข้าไปจับกล่องกระบี่ เขาโคจรพลังบรรพกาลเข้าใส่กล่องแต่กล่องกระบี่ไม่ได้รับความเสียหายแม้แต่น้อย กล่องกระบี่ไม่มีท่าทีตอบโต้ใดๆราวกับไม่อาจจะทำงานได้ ซุนวูตาแดงก่ำ เขาโคจรพลังเข้าใส่กล่องอย่างบ้าคลั่งและตะโกนออกมาด้วยความกังวล   ท่านพี่ ! 

　　แต่ไม่ว่าเขาจะทำยังไงแต่กล่องกระบี่ก็ไม่ตอบโต้แม้แต่น้อย

　　ซุนหยานมองไปที่จางหยูราวกับขอความช่วยเหลือ หากมีใครสักคนที่ช่วยซุนเหมิงได้ งั้นคนนั้นก็คงเป็นจางหยู

　　  ข้าจะลองดู  จางหยูสูดหายใจเข้าลึกๆและแสดงสีหน้าจริงจังออกมา

　　ซุนวูใจเย็นขึ้นมาบ้าง เขาปล่อยกล่องกระบี่และวางไว้ตรงหน้าจางหยู ก่อนจะอ้อนวอนออกมา   เจ้าสำนัก โปรดช่วยพี่ข้าด้วย !  　　จางหยูพูดขึ้นมา   กล่องกระบี่นี่แปลกประหลาด ข้าไม่มั่นใจนัก พวกเจ้าควรเตรียมใจเอาไว้ด้วย 

　　อันที่จริงจางหยูก็อึดอัดใจไม่น้อย ยังไงซะซุนเหมิงก็ถือว่าเป็นศิษย์ของเขา ตอนที่สำนักคังเฉียงยังไม่เติบโต ไป่หลิง ได้เข้าร่วมสำนักคังเฉียงและอยู่กับสำนักคังเฉียงจนพัฒนามาถึงตอนนี้ แม้ว่าเขาจะไม่ได้รู้สึกรักใคร่กับนางแต่อย่างน้อยก็เรียกได้ว่าเหมือนกับครอบครัว เขาไม่อาจจะปล่อยให้ซุนเหมิงโดนกล่องกระบี่นี่กลืนกินไปได้ แต่แค่ว่าเขาเองก็ไม่มั่นใจว่าจะช่วยนางยังไง

　　ยิ่งไปกว่านั้น เขาก็เป็นคนเอากล่องกระบี่นี่มาเอง ซุนเหมิงโดนกล่องกระบี่กลืนไปนั้นเป็นความผิดของเขา

　　  เจ้าต้องไม่เป็นอะไร !  จางหยูพึมพำในใจ

　　เขาหลับตาลงพร้อมกับเพ่งสมาธิพร้อมสีหน้าที่เคร่งเครียดขึ้นมา

　　ไม่นานเขาก็โคจรพลังจิตไร้ที่เทียมทานของจ้าวแห่งทะเลบรรพกาลเพื่อเปิดกล่องกระบี่ออก ภายใต้จิตอันแข็งแกร่งนี้ กล่องกระบี่ก็สั่นไหวอย่างรุนแรง ทั้งทะเลบรรพกาลราวกับมีพายุอันน่ากลัวก่อตัวขึ้นมา

　　กล่องกระบี่สั่นไหวอย่างรุนแรง ปากกล่องที่ปิดแน่นก็ค่อยๆเผยช่องว่างออกมาและมีแสงส่องออกมาจางๆ

　　จางหยูราวกับเห็นความหวัง เขาควบคุมจิตอัดเข้าใส่กล่องอีกครั้ง แต่เมื่อเวลาผ่านไปช่องว่างนี้ไม่ใช่แค่ไม่ขยายออกเท่านั้น แต่ยังค่อยๆปิดตัวลงช้าๆก่อนจะปิดลงอีกครั้ง ไม่ว่าจางหยูจะควบคุมจิตใส่มันแค่ไหนแต่มันก็ไม่มีท่าทีตอบรับใดๆเลย

　　จนกระทั่งจางหยูหมดแรง เขารู้สึกว่าพลังจิตของเขาหมดลงแล้วแต่กล่องกระบี่ก็ไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย

　　นี่เป็นครั้งแรกในโลกตันเถียนที่จางหยูรู้สึกหมดหนทาง เขารู้สึกเหนื่อยแม้ว่าจะอยู่ในโลกตันเถียนก็ตาม

　　เขาไม่ได้ไร้เทียมทานดังเดิม อย่างน้อยเขาก็ไม่อาจจะเปิดกล่องกระบี่นี่ได้ แม้ว่าจะใช้พลังทั้งหมดแต่ก็ไม่อาจจะทำอะไรได้เลยแม้แต่น้อย

　　เหงื่อไหลอาบแก้มของจางหยู เขาค่อยๆสลายพลังจิตแล้วพูดขึ้นมาเบาๆ   ข้าขอโทษด้วย ข้าไม่อาจจะเปิดมันได้ 

　　กล่องกระบี่นี่ทำขึ้นโดยจ้าวแห่งทะเลโกลาหล มันทำให้จางหยูรู้สึกหงุดหงิดอย่างมากในตอนนี้ มันทำให้เขารู้สึกได้ถึงความอ่อนแอของตนที่ไม่เคยมีมานานแล้ว

　　  แม้แต่ท่านก็ยังไม่อาจจะเปิดได้…  ซุนหยานอึ้ง

　　ซุนวูไม่อาจจะยอมรับความจริงได้   ไม่ ไม่…. 

　　เขาจับกล่องกระบี่และทุบมันราวกับคนบ้า   ไอ้ของเฮงซวย คืนพี่ข้ามา ! 

　　แต่กล่องกระบี่ก็ไม่ตอบสนองแม้แต่น้อย พลังจิตที่แผ่ออกมาก่อนหน้านี้ถึงกับหายไป

　　  เกิดอะไรขึ้นกัน ?  ซุนหยาน มองไปที่กล่องกระบี่ด้วยความสงสัย   ทำไมมันถึงกลืนกิน ซุนเหมิง เข้าไป ? 

　　จางหยูเงียบไปสักพักแล้วพูดขึ้น   รอไปก่อน บางทีมันอาจจะไม่ได้แย่แบบที่พวกเจ้าคิดไว้ 

　　ซุนวูเงยหน้าขึ้นมองจางหยู

　　ซุนหยานเองก็มองไปที่จางหยูเช่นกัน

　　  ด้านในกล่องกระบี่นั้นน่าจะมีมิติของตัวเองแต่มันถูกล็อคเอาไว้ ไม่มีใครรับรู้ตัวตนของมันได้  จางหยูพูดขึ้น   จิตของตระกูลซุนอาจจะเป็นเหมือนกุญแจที่เปิดกล่องกระบี่ออกได้ มันได้เปิดเผยมิติด้านในออกมา  สำหรับว่าทำไมซุนหยาน และซุนวูไม่อาจจะปิดมันออกได้นั้นจางหยูเองก็ไม่รู้เหตุผล บางทีเพราะความเข้มข้นของจิตไม่ได้มากพอ บางทีอาจจะมีแค่ผู้หญิงที่เปิดมันออกได้ สรุปคือมันต้องมีเหตุผลพิเศษ  แม้ว่าซุนเหมิงจะโดนดึงเข้าไปในมิตินั้นแต่ไม่ได้หมายความว่านายจะอยู่ในอันตราย… 

　　ตอนนั้นเองจางหยูก็มองไปที่ซุนวูและพูดขึ้น   เจ้ามีหยกชีวิตรึไม่ ? 

　　ซุนวูได้สติขึ้นมา เขาได้เอาหยกชีวิตออกมาจากแหวนมิติ นี่คือหยกชีวิตของซุนเหมิง มันเชื่อมต่อกับจิตของซุนเหมิง อยู่ เมื่อซุนเหมิงตายหยกนี่ก็จะพังทันที

　　ตอนนั้นหยกยังอยู่ดีไม่มีวี่แววว่าจะพัง

　　  ท่านพี่ยังมีชีวิตอยู่ !  ซุนวูถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เขาใจเย็นขึ้นมาทันที   หยกชีวิตยังไม่พัง ท่านพี่ยังมีชีวิตอยู่ ! 

　　จางหยูเห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก   งั้นก็หมายความว่าข้าเดาถูก ซุนเหมิง เข้าไปในมิติภายในกล่องกระบี่แต่ไม่น่าจะเป็นอันตรายถึงชีวิต 

　　  เมื่อกล่องกระบี่นี่เป็นของตระกูลซุน งั้นมันก็ไม่มีทางทำร้ายคนตระกูลซุน แน่นอนว่ามันตัดความเป็นไปได้ที่อาจจะมีใครจงใจทำแบบนี้ขึ้นมาไม่ได้ อีกฝ่ายอาจจะอยากดูดซับเลือดตระกูลซุนรึแม้แต่จิต…เพื่อที่จะเกิดใหม่ก็ได้  　　สำหรับตอนนี้มันไม่ได้มีภัยถึงชีวิตของซุนเหมิง

　　ไม่มีใครให้คำตอบได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนี้

　　  แต่พี่ข้ายังอยู่ในมิติด้านใน เราจะทำยังไงกันดี ?  ซุนวูกังวลขึ้นมา   ใครจะไปรู้ว่าด้านใน… 

　　ซุนหยานคิ้วขมวด   มีทางอื่นที่จะเปิดมันออกได้รึไม่ ? 

　　จางหยูส่ายหน้า   ข้าเกรงว่าจะไม่มีทางอื่น… 

　　ด้วยความแข็งแกร่งของเขาในโลกตันเถียนแล้ว มันยังไม่อาจจะเปิดกล่องกระบี่ออกได้เลย มีแค่จิตของซุนเหมิงเท่านั้นที่เปิดกล่องออกได้ คนอื่นๆไม่น่าจะเปิดกล่องกระบี่ออกได้

　　  ทางเดียวที่จะเปิดกล่องกระบี่ออกได้นั้นเดาว่าคงใช้จิตของตระกูลพวกเจ้า  จางหยูพึมพำออกมา   บางทีมันอาจจะมีอะไรพิเศษประทับไว้ในจิตของพวกเจ้าที่จะเปิดการทำงานของกล่องกระบี่… 

　　ซุนวูหยิบกล่องกระบี่ขึ้นมาด้วยสีหน้าหม่น   แต่ตอนนี้มันไม่ตอบสนองเลย 

　　ตอนแรกที่ซุนวูแตะกล่องกระบี่ มันมีท่าทีตอบสนองแต่ตอนนี้มันเหมือนกับตายไปแล้ว

　　ซุนหยานก็ลองเช่นกันแต่ผลลัพธ์นั้นก็ไม่ได้ต่างจากซุนวูเลย กล่องกระบี่นี้ไม่เคลื่อนไหวแม้แต่น้อย

　　  มันไม่มีทางอื่นแล้ว เราได้แต่ต้องรอ  จางหยูพูดขึ้น   บางทีวันหนึ่งกล่องมันอาจจะเปิดออกเอง ซุนเหมิงอาจจะกลับออกมาได้…  แต่จางหยูไม่มั่นใจว่าวันนั้นจะมาถึงเมื่อไหร่กัน ยังไงซะกล่องกระบี่นี่ก็ลึกลับเกินไป จ้าวแห่งทะเลโกลาหลนั้นลึกลับ ไม่มีใครคาดเดาว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับกล่องกระบี่ จางหยูเองก็ไม่อาจจะคาดเดาได้เช่นกัน

　　ซุนวูเหมือนจะหมดพลัง เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง   ท่านพี่ ข้าขอโทษ ข้ามันไร้ประโยชน์…  　　พ่อแม่ของพวกเขาตายไปเพราะสุสาน ปู่ของเขาก็ตายไปก่อนเหลือแค่สองพี่น้องเท่านั้น หลายร้อยปีมานี้ทั้งสองคนไม่เคยแยกจากกัน ซุนเหมิงคอยดูแลเขามาตลอด เขาคิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ต่อไปแต่อยู่ๆ ซุนเหมิงกลับหายตัวไป สุดท้ายเขาก็เริ่มลนลานขึ้นมา มันราวกับเด็กที่เสียพ่อแม่ไป

　　  ช้าก่อน  อยู่ๆจางหยูก็พูดขึ้นมา  อันที่จริงแล้วมันอาจจะมีทางเปิดมิติด้านในได้ 

　　จางหยูมองไปที่ซุนวูด้วยสีหน้าเคร่งเครียดและพูดขึ้นช้าๆ   เมื่อจิตของตระกูลซุนสามารถเปิดมิตินี้ได้ งั้น…เจ้ามีลูกหลานให้ได้มากที่สุดสักวันมันอาจจะมีคนที่ผ่านเงื่อนไขในการเปิดกล่องกระบี่ได้เหมือนกับซุนเหมิง 

　　ซุนวูอ้าปากค้างด้วยความตะลึง

　　นี่คือวิธีการแก้ปัญหาของเจ้าสำนักรึ ?