ระบบเจ้าสำนัก - ตอนที่ 1999 : การป้องกันที่ไม่อาจจะทลายได้

　　  ใช่ ข้าว่างและเบื่ออยู่พอดีเลยสร้างมันขึ้นมา มีปัญหาอะไรรึไม่ ?  จางหยูตอบกลับแบบกวนๆ

　　ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นทุกคนก็พากันอึ้ง

　　พวกเขาเดาถูก !

　　เกราะมากกว่า 2,000 ชิ้น !

　　นี่มันบ้าชัดๆ !

　　และที่สำคัญคือจักรพรรดิคังเฉียงมีเวลาและพลังมากแบบนั้นได้ยังไง !

　　ต้องรู้ก่อนว่าด้วยความสามารถของซื่อเซียวกับคนอื่นๆแล้วแม้แต่ตอนที่ขึ้นเป็นจักรพรรดิ ถึงพวกเขาไม่ทำอะไรและสั่งสมพลังสมบัติตลอดทั้งวันทั้งคืนก็ไม่อาจจะสร้างสมบัติมากแบบนี้ได้

　　  แม้ว่าความแข็งแกร่งของเขาจะเหนือกว่าเรา แต่เขาก็ไม่น่าจะสร้างสมบัติขึ้นมาได้แบบนี้ไม่ใช่รึ ?  อู่หมิงมองไปที่ จางหยูด้วยสีหน้าซับซ้อน พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมจางหยูถึงใช้เวลามากมายไปกับของที่ไร้ความหมายแบบนี้

　　หากมีเวลามากแบบนั้นเอาเวลามาเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับตัวเองจะไม่ดีกว่ารึ ?

　　คิดไม่ออกเลยว่าในหัวของจางหยูนั้นมีสมองรึไม่

　　จางหยูเหมือนไม่เห็นสายตาของคนเหล่านี้ เขาโบกมือและพูดขึ้น   แค่เกราะสองพันชิ้นไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย 

　　เมื่อได้ยินที่จางหยูพูดมา ปากของซื่อเซียวก็พลันกระตุก แต่ก็ไม่อาจจะพูดอะไรออกมาได้อีก

　　ช่างเถอะมันไม่ใช่เรื่องของพวกเขาอยู่แล้ว จางหยูคิดจะทำอะไรก็ได้ตามใจตัวเอง

　　แต่เมื่อคิดว่าจางหยูได้สร้างเกราะขั้นสมบูรณ์ขึ้นมาจำนวนมาก ซื่อเซียวและคนอื่นๆก็อึ้งในใจ หากจางหยูใช้เวลาและพลังไปในทางที่ถูกต้องแล้ว มันก็ยากจะคิดได้ว่าเขาจะมีความแข็งแกร่งที่น่ากลัวขนาดไหนกัน

　　บางทีแม้แต่จักรพรรดิกุยหลิงก็อาจจะเป็นคู่มือจางหยูไม่ได้

　　เมื่อคิดแบบนั้นแม้แต่ซื่อเซียวก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าและโกรธเขาอยากจะไปเป็นจางหยูแทน

　　เขาไม่สงสัยเลยว่าหากเขามีพรสวรรค์และเงื่อนไขแบบเดียวกันกับจางหยู เขาต้องแกร่งกว่าจางหยูในตอนนี้แน่ !

　　…ที่เขตต้นกำเนิด

　　บลูมองไปที่ทีมคังเฉียงงด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ เขาจ้องไปที่หยวนเทียนจีแล้วพูดขึ้น   เจ้าทำได้ยังไงกัน ? 

　　หยวนเทียนจีตอบกลับ   เจ้าลองเดาดูสิ 

　　บลูโกรธจนแทบจะกระอักเลือดออกมา เด็กนี่ทำให้เขาโกรธจริงๆ

　　  เจ้าเป็นแค่สมาชิกทั่วไปของทีมคังเฉียง เหตุผลว่าทำไมเจ้าต้านการโจมตีของข้าไว้ได้แน่นอนว่าเพราะองค์ประกอบอื่น  บลูพึมพำออกมา   เกราะโกลาหลรึ ?ไม่ เกราะโกลาหลทั่วไปไม่อาจจะต้านการโจมตีของข้าได้ แม้แต่เกราะขั้นสูงก็ไม่อาจจะทำได้ ! 

　　มีแค่เกราะขั้นสมบูรณ์เท่านั้นที่ต้านการโจมตีของเขาไว้ได้ ส่วนที่สำคัญคือ…คนของทีมคังเฉียงนั้นต้องมีความแข็งแกร่งอย่างน้อยคือแม่ทัพขั้นสูง

　　มีแค่แม่ทัพขั้นสูงที่พอดึงพลังของเกราะขั้นสมบูรณ์ออกมาได้มากที่สุดแต่สมาชิกทั่วไปจะเป็นแม่ทัพขั้นสูงได้ยังไง ?

　　บลูสับสนขึ้นมาทันที สายตาของเขาสะท้อนความสงสัยออกมา เขาไม่อาจจะเข้าใจคนของทีมคังเฉียงได้เลย

　　ในเวลาเดียวกันซิงฮัวเองก็สับสนเช่นกัน   พวกเขามีเกราะขั้นสมบูรณ์อยู่กับตัวจริงๆรึ ? 

　　หากมีแค่ไม่กี่คนที่มีเกราะขั้นสมบูรณ์ ซิงฮัวก็พอรับได้แต่ทุกคนในทีมกลับมีมัน มันดูเกินจริงไปหน่อย　　  ดูเหมือนว่าแม่ทัพสูงสุดจะไม่ได้โง่  หยวนเทียนจียิ้มออกมา   เจ้าเดาออกเร็วนี่ ว่าเรามีเกราะขั้นสมบูรณ์ 

　　เขามองไปที่บลูด้วยสายตาชื่นชมแต่สายตานี้กลับทำให้บลูรู้สึกว่าโดนดูถูก

　　  ดูเหมือนว่าข้าจะประเมินเจ้าต่ำเกินไป  บลูสีหน้าบิดเบี้ยวไป เขารู้สึกว่าความแข็งแกร่งของพวกนี้แกร่งกว่าที่เขาคิดไว้มาก พวกนี้ขึ้นมาเป็นแม่ทัพขั้นสูงแล้ว แม้ว่าจะน่าเหลือเชื่อแต่สัญชาตญาณก็บอกเขาว่าคนพวกนี้ต่างก็เป็นแม่ทัพขั้นสูงกันทั้งหมด !

　　แม่ทัพขั้นสูงกว่า 300 คน !

　　ดูเหมือนว่าทุกคนจะมีเกราะขั้นสมบูรณ์อยู่กับตัวด้วย !

　　กองกำลังที่น่ากลัวแบบนี้แม้ว่าเขาจะเป็นแม่ทัพสูงสุดก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น !

　　  นี่คือความมั่นใจของพวกเขารึ ?  บลูคิดว่าเขามองความแข็งแกร่งของพวกนี้ออก   แม่ทัพขั้นสูงกว่า 300 คน แต่ละคนมีเกราะขั้นสมบูรณ์อยู่กับตัว หากสู้กันจริงๆข้าอาจจะหนีไม่ได้…มันยากที่จะหนีจากวงล้อมพวกนี้ได้ 

　　แต่บลูก็ไม่ได้ลนลานแม้แต่น้อย หากเรื่องมันมาถึงจุดนี้ เขาก็ยังมีทางเลือกสุดท้าย เขาแค่ต้องหนีไปยังมิติภายนอก

　　หยวนเทียนจีไม่ได้พูดอะไรออกมาราวกับคิดกับคำพูดของบลูอยู่

　　บลูสูดหายใจเข้าลึกๆและหรี่ตาลง  มันจริงที่ว่าข้าไม่อาจจะเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเจ้าได้แต่…พวกเจ้าไม่กลัวว่าข้าจะโยนพวกเจ้าไปยังมิติภายนอกรึ ? 

　　แม่ทัพสูงสุดมีความสามารถในการหนีออกจากทะเลโกลาหลได้ ในเขตต้นกำเนิดก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น

　　  เจ้าจะลองดูก็ได้  หยวนเทียนจียิ้มออกมา

　　คนที่เหลือพากันยิ้มออกมา หนีพวกเขาไปยังมิติภายนอกรึ ? แต่ใครจะโยนใครออกไปกันแน่ ! 　　แต่ลูกปัดจิตนั้นน่าจะอยู่กับบลูแม้ว่าพวกเขาจมะมีความสามารถโยนบลูออกไปยังมิติภายนอกแต่พวกเขาก็ไม่คิดจะทำแบบนั้น

　　  ท่านจางลู่ระวังตัวด้วย  ซิงฮัวเตือนขึ้นมา   มิติภายนอกของเขตต้นกำเนิดใหญ่กว่ามิติภายนอกของเขตต่างๆ เมื่ออยู่ในมิติภายนอกของเขตต้นกำเนิด แม้ว่าจักรพรรดิคังเฉียงคิดจะค้นหาท่านแต่ก็อาจจะไม่สำเร็จ 

　　มิติภายนอกของเขตต้นกำเนิดนั้นใหญ่อย่างมาก มันไม่อาจจะฟื้นฟูพลังได้ แม้แต่แม่ทัพขั้นสูงก็ทนได้ไม่นาน

　　หากโชคร้ายมาช่วยไม่ทัน พวกเขาอาจจะอยู่ด้านในไปตลอดกาล

　　นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมบลูถึงเลือกที่จะไม่หนีเข้าไปในมิติภายนอกทันที !

　　เขาอิจฉาคนของทีมคังเฉียง เขาถึงกับรู้สึกว่าไม่อาจจะหนีได้แต่เขาก็ต้องลอง การหนีไปยังมิติภายนอกเป็นทางเลือกสุดท้ายของเขา　　  ข้าไม่เชื่อว่าด้วยเกราะขั้นสมบูรณ์นี้พวกเจ้าจะต้านทานข้าได้ !  บลูกัดฟันแน่น เขาพลิกฝ่ามือพร้อมกับมีดยาวที่มีไฟสีดำลุกไหม้ปรากฏขึ้นมาในมือ ตัวมีดนั้นลุกไหม้ด้วยไฟสีดำราวกับไฟนรก ปลายมีดนั้นกลืนไฟที่ปะทุออกมา มันสั่นไหวอย่างต่อเนื่องและแผ่พลังอันน่าตกใจออกมาจนทำให้ผู้คนรู้สึกอันตรายอย่างมาก

　　มีดนี่ทำให้ทุกคนรู้สึกหนาวไปถึงขั้วกระดูก มันอันตรายอย่างมาก

　　หากพวกเขาสู้เพียงลำพัง งั้นพวกเขาก็ไม่มั่นใจว่าจะเอาชนะบลูได้ บางทีการป้องกันของพวกเขาอาจจะไม่ได้อ่อนแอไปกว่าบลู แต่การโจมตีนั้นเพราะความต่างด้านสมบัติแล้วแน่นอนว่าพวกเขาด้อยกว่าบลู

　　เวลาของจางหยูนั้นจำกัด มันถือว่าดีแล้วที่เขาสร้างเกราะให้กับพวกนี้ทุกคน

　　บลูไม่มัวไร้สาระ มีดนรกของเขาได้ฟันปราณออกไป ผิวของดาบปราณนั้นมีไฟลุกไหม้ มิติแตกร้าว ดาบปราณที่ไม่ได้ดูน่ากลัวแต่กลับมีพลังที่อันตรายอย่างมาก

　　ตูม !

　　ในพริบตาดาบปราณก็ฟันเข้าใส่ทีมคังเฉียง มันคือกลุ่มของฝานกู่ที่โดนโจมตี

　　ตอนที่ดาบปราณสลายไป เมื่อเห็นว่าฝานกู่และคนอื่นๆไม่เป็นอะไร บลูก็ใจหล่นวูบ

　　ต้องรู้ก่อนว่าการโจมตีตะกี้เขาใช้พลังออกมาแทบทั้งหมด พลังมันเหนือกว่าแม่ทัพขั้นสูงจะรับไหวแต่ฝานกู่กับคนอื่นๆไม่ได้ขยับตัวและพึ่งเกราะโกลาหลและการป้องกันของตัวเองรับมือการโจมตีของเขาเอาไว้ได้โดยที่ไม่เป็นอะไรแม้แต่น้อย

　　การป้องกันแบบนี้มันน่าเหลือเชื่อ !

　　  ไร้ประโยชน์  ฝานกู่พูดขึ้นมา  พลังของเจ้าน้อยเกินไปที่จะทำร้ายเราได้ 

　　หากเป้าหมายของบลูเป็นแค่คนเดียว เขาอาจจะทลายการป้องกันของพวกเขาได้และทำให้พวกเขาบาดเจ็บเล็กน้อยแต่บลูโจมตีออกมาเป็นบริเวณกว้าง พลังจึงกระจายไปตามแต่ละส่วน มันจึงไม่อาจจะทำลายการป้องกันของพวกเขาได้ บลู มองไปที่มีดในมือและรู้สึกตะลึง หน้าเขาเริ่มซีดขึ้นมา

　　เขาไม่อาจจะเชื่อได้ เขาจับมีดแน่นแล้วฟันออกไปอย่างต่อเนื่อง ดาบปราณเหล่านั้นราวกับใบมีดลมที่รุนแรงกว่าเป็นล้านล้านเท่าพุ่งตัดผ่านมิติเข้าใส่คนของทีมคังเฉียง

　　ตูม ตูม…

　　ในจุดที่ทีมคังเฉียงอยู่นั้นมีการระเบิดอันรุนแรงขึ้นมา มิติโดยรอบสั่นไหวอย่างรุนแรงราวกับจะพังลงตอนไหนก็ได้

　　  ระวัง !  ซิงฮัวตะโกนออกมา   เขาคิดจะผลักพวกท่านไปยังมิติภายนอก ! 

　　ในตอนที่ซิงฮัวตะโกนออกมานั้น ทีมคังเฉียงก็เหมือนจะรู้เป้าหมายของบลูเป็นอย่างดี ร่างของพวกเขาสั่นไหวและไม่สนใจคลื่นพลังรอบตัวและหนีไปยังที่ปลอดภัย

　　สายตาของบลูแน่นิ่งไป เขาเหมือนจะเข้าใจแล้วว่าทำไมคนของทีมคังเฉียงถึงได้รวดเร็วแบบนี้และทำไมถึงหนีออกจากการโจมตีไปยังที่ปลอดภัยได้ง่ายๆ

　　  เฮ้อ  เมื่อเห็นท่าทีสับสนของบลู จางลู่ก็เผยสีหน้าเศร้าและสงสารออกมา   ช่างเถอะ เรารีบจัดการเขาดีกว่า เลิกทรมานเขาได้แล้ว