ระบบเติมเงินข้ามภพ - บทที่ 198 ยาสัตย์ปฏิญาณ

บทที่ 198

ยาสัตย์ปฏิญาณ

“ช้าก่อน ถึงแม้ข้าจะรอดพ้นข้อกล่าวหาด้วยความช่วยเหลือจากองค์ชายรอง แต่พวกท่านทำให้ชื่อเสียงของร้านข้าต้องมัวหมอง ทหารเมืองหลวงอย่างพวกท่านช่างไร้ความรับผิดชอบ” เย่เย่รั้งลี่ตันและกองทหารของเขาไว้ ก่อนกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงประณาม

ลี่ตันยั้งเท้าลง เขาหันกลับมามองเย่เย่ด้วยสีหน้าเย้ยหยัน

“อย่าคิดว่าเพราะองค์ชายรองเจ้าถึงรอดไปได้ วันหน้าข้าจะกระชากหน้ากากพ่อค้าจอมปลอมของเจ้าออกมาเอง ไปกันได้แล้ว!”

หากเย่เย่รามือแต่เพียงเท่านี้ พวกมันคงกลับมาราวีไม่จบไม่สิ้น ในขณะที่พวกเขากำลังเดินจากไปนั้นเอง

“ช้าก่อน! หอการค้าของข้ามียาตัวหนึ่ง ข้าตั้งชื่อให้กับมันว่ายาสัตย์ปฏิญาณ ผู้ใดกินเขาไปแล้ว จะพูดความจริงออกมาทุกประการ หากท่านลี่ไม่รังเกียจข้าขอเชิญทดสอบผลของมันสักหน่อย” เย่เย่หยิบยาเม็ดหนึ่งออกมาจากขวดโหลที่ตั้งอยู่บนชั้น ก่อนจะมอบให้กับลี่ตัน

“บะ บ้าน่า มียาที่วิเศษเช่นนี้อยู่บนโลกนี้ด้วยเรอะ!”

“ข้าไม่เคยเห็นได้ยินชื่อของมันมาก่อนเลย”

เสียงผู้คนซุบซิบกันดังระงมไปทั่ว แม้จะมีความเห็นต่างๆนานา แต่ส่วนใหญ่นั้นไม่เชื่อสรรพคุณที่เย่เย่อวดอ้าง

“เหตุใดข้าจึงต้องยอมลดตัว ทำตามคำขอของเจ้าด้วย เหลวไหลสิ้นดี!” ลี่ตันบ่ายเบี่ยง

“อะไรกัน แค่นี้คนระดับท่านมองไม่ออกหรือยังไง? หากท่านบริสุทธิ์ใจจริงก็ทดสอบยาของข้าสักหน่อยจะเป็นไรไป นี่อย่าบอกนะว่าชายชาติทหารอกสามศอกอย่างท่านไม่กล้า? แบบนี้ก็เท่ากับท่านยอมรับว่าท่านกล่าวหาข้าแล้วสินะ! เอาอย่างนี้ข้ามีทางออกให้ท่าน จ่ายค่าชดเชยมา 1 ล้านตั๋วทองแล้วข้าจะไม่เอาความท่าน” ข้อเสนอของเย่เย่นั้นราวกับเอาน้ำมันราดบนกองเพลิง

หวงจิ้งเฟิงเองก็จ้องเย่เย่ตาไม่กะพริบ ราวกับว่าเขาก็สงสัยในสรรพคุณของยาหอการค้าที่เขาเพิ่งใช้ชื่อรับรองไปหมาดๆ

“ใช่ๆ ท่านเย่พูดมามีเหตุผล”

“ทหารข่มเหงประชาชน!”

เมื่อถูกประชาชนกดดัน ลี่ตันก็หลวมตัวตอบรับข้อเสนอของเย่เย่ “เฮ้อ กะอีแค่ยาปาหี่พรรค์นี้!”

ลี่ตันคว้ายาสัตย์ปฏิญาณจากมือเย่เย่ เข้าปากอย่างไม่รีรอเพื่อให้มันจบๆไป

เอื๊ออก

แม้ลี่ตันจะไม่เชื่อคำกล่าวอ้างของเย่เย่ แต่เขาก็ไม่กล้าพอที่จะเดิมพันกับเกียรติและศักดิ์ศรีของ วงศ์ตระกูล ดังนั้นจึงอมมันไว้ใต้ลิ้นและเสแสร้งแกล้งทำว่ากลืนมันลงไปแล้ว

แต่ทว่าเย่เย่นั้นฉลาดพอที่จะตามกลอุบายของเขาทัน ตั้งแต่ที่ลี่ตันตบเท้ารับข้อเสนอของเขา เย่เย่ก็คาดเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว เขาจึงดีดตัวเข้าหาลี่ตันอย่างรวดเร็ว

วิ้วววววววววว

“นี่แก คิดจะทำอะไรท่าน-” กวนโป๋และลูกน้องของเขาชักดาบออกมาขวางทางเอาไว้ แต่ร่างของเย่เย่นั้นดุจดั่งสายลม ทำให้พุ่งผ่านพวกเขาไปได้อย่างไม่ยากเย็น

เปรี้ยงงงงงงงงงงง!

เย่เย่เขวี้ยงหมัดซัดเข้าท้องน้อยของลี่ตันอย่างไม่มีอะไรมากั้น

“อ่อกกกกกก!” ลี่ตันตะโกนด้วยความเจ็บปวด ยาที่ซ่อนอยู่ใต้ลิ้น ก็ไหลลงคอเขาไป ก่อนที่มันจะสลายแตกซ่านในกระเพาะของเขา

“นี่เจ้า? ทำร้ายร่างกายเจ้าหน้าที่โดยไร้เหตุผล เจ้าคิดว่าหวางตู้เป็นเมืองของเจ้ารึไง? ถ้าเรื่องนี้ถึงหูท่านพ่อเมื่อไหร่ ท่านพ่อไม่ละเว้นเจ้าแน่!” ลี่ตันชี้หน้าต่อว่าเย่เย่ แม้ว่าเย่เย่จะสงวนพลังเอาไว้ แต่มันก็เพียงพอที่จะทำให้เทพอสูรลี่ร้องโอดโอยหาบุพการีได้

“เหตุผล? เจ้าจัดฉากกล่าวหาว่าร้ายข้า ยังจะมีหน้ามาถามเรื่องเหตุผลอีกงั้นรึ!?”

“แล้วไง? พวกข้าจัดฉากแล้วเจ้ากล้าหือรึไง? ข้า-” ลี่ตันสำรอกความคิดที่จับเป็นก้อนในหัวเขาออกมาโดยไม่รู้ตัว เมื่อได้สติเขาก็ยกมือป้องปากตัวเองเอาไว้

กวนโป๋และทหารคนอื่นๆต่างเหงื่อตกไปตามๆกัน เมื่อ เย่เย่รู้ว่ายาออกฤทธิ์เขาก็ไม่รอช้า ถามต่อในทันที “งั้นแสดงว่าเจ้ายอมรับว่าจัดฉากใส่ร้ายข้าสินะ?”

“ข้า อื้อ อือ อื้อ อื๊อ” เขาพยายามใช้มือปิดปากตัวเองอย่างสุดชีวิต จนใบหน้าบริเวณปากของเขาเกิดรอยแดงรูปมือขึ้นมา

ทันทียาออกฤทธิ์ ฝูงชนก็ตระหนักได้ว่าคำกล่าวอ้างของเย่เย่นั้นไม่ได้เกินจริงไปแม้แต่น้อย

“เปล่าประโยชน์ ปิดปากไปก็เปล่าประโยชน์! ข้าถามเจ้าอีกครั้ง เจ้าใส่ความข้า ใช่ หรือ ไม่!” เย่เย่โน้มตัวลงมองลี่ตันที่ดิ้นพล่านอยู่กับพื้น ก่อนถามขึ้นด้วยเสียงดังฟังชัด

“ถ้าใช่แล้วจะทำไม? เจ้าเป็นแค่หนูสกปรกที่ลักลอบเข้ามาในเมืองของข้า ข้าจะเข่นฆ่าเจ้าเยี่ยงผักปลาก็ย่อมได้ ต่อให้เจ้ามีหวงจิ้งเฟิงหนุนหลังอยู่ แต่ใครกล้าต่อต้านข้ามันต้องตายทั้งหมด โดยเฉพาะไอ้คนนอกคอกลู่จุ้น เจ้าจะต้องไม่ตายดี!”

ด้วยฤทธิ์ยาทำให้ลี่ตันสารภาพความในใจออกมาอย่างหมดเปลือก ทั้งกวนโป๋และทหารคนอื่นๆต่างอับอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไว้ไปที่ไหน ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ลูกนายพลใหญ่พวกเขาคงจะตัดช่องน้อยแต่พอตัวหนีไปแล้ว

“ชั่วช้าแบบนี้ข้าคงปล่อยเอาไว้ไม่ได้ แต่เห็นแก่หน้านายพลใหญ่ลี่ ถ้าเจ้าจ่ายข้ามาหนึ่งล้านตั๋วทองข้าจะปล่อยกลับไปก็ได้” เย่เย่เดินวนไปวนมารอบตัวลี่ตัน พลางเสนอทางรอดให้กับพวกเขา

พวกเขาต่างรู้ดีว่าเย่เย่ไม่ได้พูดโกหก หลังจากลำบากใจอยู่นาน สุดท้ายพวกเขาก็จำใจลงขันกันเพื่อไถ่โทษ

“ขอบคุณที่ใช้บริการ! แต่โอกาสหน้าไม่ต้องกลับมาอีกนะ!” เย่เย่รับเงินถุงเงินถังจากคนชั่ว ก่อนโบกมือลาพวกเขาด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย…