รักของเราจะเป็นจริงไหม - ตอนที่ 4

     Cr weibo : 北温知有

     แขนข้างขวาของฉันมีไฝอยู่เม็ดหนึ่ง มีมาตั้งแต่จำความได้แล้ว

     ตลอดสิบแปดปีที่ผ่านมา ฉันฝันแต่เรื่องเดิมๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

     ในฝันมีหญิงสาวที่งดงามผู้หนึ่ง เธอได้พบรักกับชายหนุ่มผู้หนึ่ง

     ในวันที่พวกเขาแต่งงานกัน ก็มีปัญหาเกิดขึ้น ทางตระกูลฝ่ายชายไปหาเรื่องตระกูลฝ่ายหญิง ตอนแรกมันควรจะเป็นคืนวันแต่งงานอันเงียบสงบ แต่แสงไฟกลับแดงเต็มท้องฟ้า หญิงสาวได้หายไปท่ามกลางไฟที่ลุกลาม แม้ว่าฝ่ายชายจะโดนคนช่วยออกมาได้ แต่ไม่นานก็หายตัวไปเช่นกัน

     เมื่อฉันเล่าความฝันนี้ให้เพื่อนฟัง เธอกลับนำความฝันนี้และไฝที่แขนของฉันมาโยงเข้าด้วยกัน “แขนข้างขวามีไฝ แสดงว่าเคยทรยศใครสักคน แขนซ้ายมีไฝ คือคนๆ นั้นทรยศเธอ เธอคงไม่ได้ฝันถึงอดีตชาติหรอกนะ”

     ตั้งแต่เด็กฉันก็ไม่เคยเชื่อเรื่องตำนานหรือภูตผีปีศาจอะไรมาก่อน

     ในคืนวันเกิด ฉันก็ฝันอีกแล้ว

     ในความฝัน ฉันเป็นวิญญาณที่กำลังจะได้ไปเกิด และกำลังโดนพาไปที่หน้าประตูใหญ่บานหนึ่งหน้าประตูใหญ่นั้น มีสัตว์ประหลาดใบหน้าสีเขียวมีเขี้ยวยืนอยู่ ยมทูตกล่าวว่าพวกเขาเป็นผู้เฝ้า “ประตูแห่งกรรม”

     กรรม ในที่นี้ มีความหมายว่า เหตุในอดีตชาติ ทำให้เกิดผลในชาติต่อๆ ไป

     เขายังบอกอีกว่า ผู้เฝ้าประตูทุกรุ่นต่างก็เต็มใจที่จะยอมกลายเป็นครึ่งผีครึ่งคน เต็มใจและยินยอมที่จะเป็นผู้เฝ้าประตู ขณะมีชีวิตอยู่พวกเขาได้รับความทุกข์ทรมานแสนสาหัส พญายมจึงได้มาหาพวกเขาและให้พวกเขาเป็นผู้เฝ้าประตูบานนี้ ขณะที่พวกเขามีชีวิตอยู่ ความรักความเกลียดชังได้ก่อเกิดกลายมาเป็นก้อนหินตามร่างกายของพวกเขา ทำให้ดูแล้วอัปลักษณ์น่าเกลียด

     ในขณะที่ฉันกำลังเดินเข้าไปในประตูแห่งกรรมก็บังเอิญเดินเฉียดไหล่กับผู้เฝ้าประตู และทันใดนั้นเขาก็เหลียวมามองฉันแว็บนึง จากนั้นในหัวของฉันก็เกิดภาพโบราณเหล่านั้นขึ้นมาอีกครั้ง

     เมื่อเดินออกมาจากประตูแห่งกรรม รู้ตัวอีกทีน้ำตาของฉันก็ไหลลงมาอาบแก้ม พอฉันหันหลังกลับก็เห็นผู้เฝ้าประตูคนนั้นเดินออกมาเช่นกัน ฉันมองใบหน้าของเขา ที่ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นชายหนุ่มในฝันของฉันผู้นั้น

     เขาเฝ้ารอฉันมาหลายร้อยปี เพื่อแลกกับการได้พบฉันอีกครั้ง กับการได้เดินเฉียดไหล่หนึ่งครั้งและการเหลียวหลังมามองหนึ่งครั้ง

     ต่อมาฉากตรงหน้าก็เปลี่ยนไป ฉันเห็นชายหนุ่มผู้นั้นจับศรีษะไว้แน่น คุกเข่าอยู่ตรงหน้าคนชุดดำเหมือนกำลังร้องไห้อยู่ และได้ยินเขาบอกว่า “ข้ายินยอม”

     นาฬิกาปลุกตอนเจ็ดโมงเช้าทำให้ฉันสะดุ้งตื่น และไฝที่แขนขวาของฉันก็ได้หายไปแล้ว

     จบบริบูรณ์