รักลิมิเต็ดของคุณชายเลอค่า - บทที่ 120 ธิชา ในที่สุดฉันก็หนีออกมาได้

ไปที่ห้องคณบดี?

ธิชางุนงงโดยสมบูรณ์ ไม่รู้เลยว่านี่มันเรื่องอะไรกัน

ที่จริงตอนเธออยู่โรงเรียนมัธยมนั้นผลการเรียนดีมาก เป็นประเภทผู้มีสติปัญญาและพรสวรรค์ ไม่ต้องพยายามมากไปก็สามารถทำเกรดได้ดี

กฎหมายเป็นวิชาที่เธอสนใจ เดิมทีควรจะตั้งใจเรียน

เพียงแต่ช่วงนั้น……ตระกูลธนาภูวนัตถ์กำลังวุ่นวาย อีกทั้งจู่ๆ ก็พบว่าณิชานาฏป่วยหนัก เธอจึงได้ประสบกับช่วงเวลาเลวร้าย

แถมยังต้องทนทุกข์ต่อการทารุณของธาวิน

อายุสิบแปดปียังคงเด็ก จิตใจยังเปราะบาง

บวกกับธาวินกระทำเธอหนักหนาสาหัสเกินไป สุขภาพของเธอที่แต่เดิมเคยแข็งแรงก็ถูกทำให้ยิ่งย่ำแย่ลงเรื่อยๆ

ในตอนแรกมันสุดแสนจะเลวร้าย ธาวินมักจะกระทำเธอจนหมดสติ ต้องให้แพทย์ฉีดกลูโคสถึงได้สติ

ยิ่งไปกว่านั้นคือถึงขั้นฉีกขาดจนเลือดออกมาก ต้องถูกนำตัวส่งห้องฉุกเฉินกลางดึก

ต่อมาเธอก็โง่จนตั้งท้อง……

ท้องและแท้ง มันกระทบต่อเธออย่างรุนแรงครั้งแล้วครั้งแล้ว

เป็นเวลากว่าครึ่งปีที่ธิชาไม่มีสมาธิในการเรียนเลย แค่ก่อนสอบเท่านั้นถึงได้ฝืนใจมาจัดการกับบทเรียนเพื่อให้มันผ่านไป

ดังนั้นตั้งแต่เธอเข้าเรียนปีหนึ่ง จึงไม่ได้เสพสุขในฐานะนักศึกษาดีเด่น ยิ่งไม่เคยได้รับการสัมภาษณ์เป็นการส่วนตัวจากคณบดีของมหาวิทยาลัยกฎหมาย

ธิชาไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่เป็นกังวลมาก

……

กระทั่งเธอเคาะประตูและเข้าไปในห้องคณบดี ก็เห็นชัยกรและใบหน้าด้านข้างของคณบดี ในที่สุดก็เข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ชัยกรนั่งอยู่บนโซฟาที่คณบดีใช้เลี้ยงรับรองแขกพิเศษ บนโต๊ะมีชุดน้ำชาชั้นดีและของว่าง

และคณบดีนั่งอยู่ตรงข้ามชัยกร ยิ้มอย่างสุภาพมาก เห็นได้ชัดว่ามีท่าทีประจบสอพลอเจืออยู่

ส่วนเพียงวรินทร์……

นี่เป็นอีกครั้งของธิชากับเธอนับตั้งแต่ตอนนั้น เป็นครั้งแรกที่เธอพบหล่อนนอกห้อง

ดูเหมือนแพทย์ผู้เชี่ยวชาญที่ชัยกรจ้างความจริงแล้วจะเก่งกาจมาก ผ่านไปแค่ครึ่งเดือน เพียงวรินทร์อ้วนขึ้นกว่าที่เธอเจอครั้งก่อนพอสมควร

แม้จะบอกว่าอ้วนขึ้น แต่เมื่อเทียบกับคนปกติ ยังคงดูผอมบาง

แต่ไม่ได้เจิดจรัสอย่างครั้งแรกที่เธอเห็น……

เพียงวรินทร์ใส่กางเกงขายาวสีฟ้า ด้านบนเป็นเสื้อกันหนาวตัวบางสีขาวราวหิมะ ส่วนรอบคอมีผ้าพันคอสีชมพูอ่อนขนกระต่าย และเป็นสไตล์ที่น่ารักด้วยสองลูกกลมที่ห้อยอยู่ด้านหน้าของลำคอ จึงทำให้ดูน่ามองเป็นพิเศษ

เพราะเสื้อผ้าที่หนา ดูด้วยตาเปล่าจึงเหมือนหนักสักเจ็ดสิบห้ากิโลกรัม แม้จะผอมบางมาก แต่แก้มดูจะกลมขึ้นเล็กน้อย ผิวก็ขาวกระจ่างใสขึ้นอีกด้วย ถึงขั้นที่ว่าภายใต้แสงสว่างยังเผยรอยแดงจางๆ

ความรู้สึกแย่ภายในใจที่ธิชามีก่อนหน้านี้ เวลานี้จู่ๆ ได้มาเห็นเพียงฟื้นตัวได้เป็นส่วนใหญ่แล้ว หัวใจเธอพลันเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น กวาดความหม่นหมองของยามเช้าให้อันตรธานไป

ชัยกรพยักหน้าให้เธอ ยังคงเป็นสุภาพบุรุษที่มีท่าทีสุภาพ

ธิชาเคยเห็นว่าก่อนหน้านี้ช่วงเวลาส่วนใหญ่เขาจะอยู่กับดนัยกฤต ตอนนี้รู้สึกประหม่าเล็กน้อย จึงยิ้มๆ ไปอย่างสุภาพ

คณบดีรีบเชิญเธอนั่งลง เรียกเต็มปากเต็มคำอย่างกระตือรือร้นว่า  คุณนักศึกษาธิชา  ด้วยความประจบสอพลอถึงขีดสุด

 คุณนักศึกษาธิชา สถานการณ์ของนักศึกษาเพียงวรินทร์คุณก็รู้คร่าวๆ แล้ว ตอนเรียนที่อังกฤษนักศึกษาเพียงวรินทร์ก็มีเกรดที่ยอดเยี่ยม แค่เพราะต่อมาเกี่ยวเนื่องกับอาการป่วย จึงพักการเรียนไปช่วงหนึ่ง คุณรู้เรื่องอาการป่วยของเธอดีกว่าผม สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ของเธอนอกจากการฟื้นฟูร่างกาย ก็ต้องเริ่มติดต่อกับเพื่อนๆ กลับไปเรียนและใช้ชีวิตปกติ ฟังจากที่คุณชัยกรพูด คุณนักศึกษาธิชาเป็นเพื่อนร่วมชั้นในประเทศของนักศึกษาเพียงวรินทร์ มีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน ตอนนี้นักศึกษาเพียงวรินทร์ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ แน่นอนว่ามหาวิทยาลัยกับสถานศึกษาของเราจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยเหลือนักศึกษาเพียงวรินทร์…… 

คณบดีพูดจาพินอบพิเทาอย่างมาก ธิชาฟังอย่างเหนื่อยใจ ที่จริงไม่ต้องอารัมภบทหรืออธิบายเลย เธอจะทำทุกอย่างที่สามารถทำได้ในการดูแลเพียงตอนอยู่ในสถานศึกษาแน่นอนอยู่แล้ว

ชัยกรสื่อสารกับเธอสั้นๆ ไม่กี่คำ เขาอาจยังมีงานที่ต้องทำ ไม่ได้พูดอะไรมากก็มอบเพียงวรินทร์ใส่มือเธอ

 คุณธิชา ชีวิตในสถานศึกษาของเพียงต้องรบกวนให้คุณดูแลเพิ่มเติมแล้ว วันข้างหน้าต้องขอบคุณอย่างเป็นทางการอีกแน่นอน 

ธิชายิ้มกว้าง  เพียงเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของฉันอยู่แล้ว แม้ขาดการติดต่อไปหลายปี แต่ความรู้สึกในอดีตไม่ได้ลดลง คุณชัยกรไม่ต้องสุภาพกับฉันก็ได้ค่ะ ตอนนี้เพียงสามารถกลับมาเรียนได้ ฉันมีความสุขมากกว่าใคร ฉันจะดูแลเธอให้ดีอย่างแน่นอน 

จากนั้นชัยกรก็จากไป

เพียงวรินทร์นั้นตั้งแต่ต้นจนจบไม่ได้พูดอะไรเลย แสดงภาวะโอนอ่อนผ่อนตามในจิตใต้สำนึกที่คนออทิสติกควรมี

แต่แล้วทันใดนั้นก็ใช้มือบอบบางของเธอมาจับมือของธิชาเอาไว้แน่น

ธิชามองเธออย่างฉับพลัน เห็นอาการหวาดกลัวที่ซับซ้อนและความหวาดระแวงในสายตาของเธอ

และเวลานี้สายตาของเพียงวรินทร์กำลังจับจ้องไปยังด้านหลังของชัยกร……

ธิชาอยากคุยกับเธอ แต่รู้สึกว่าเพียงกำลังมีความตึงเครียดสูงไปทั้งกายใจ

ถึงขั้นบีบนิ้วมือเธอจนเจ็บ

เธอพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

เพียงวรินทร์เฝ้ารอให้แผ่นหลังของชัยกรหายลับไปตรงหัวมุมโดยสมบูรณ์ เธอถึงค่อยๆ ผ่อนคลาย แล้วหันหน้ามามองธิชา ก่อนจะยิ้มให้กับเธอ

แม้เธอจะไม่พูด แต่ธิชาก็รู้สึกได้ถึงความหมายในรอยยิ้มของเธอ……

เหมือนจะพูดกับเธอว่า : ธิชา ในที่สุดฉันก็หนีออกมาได้แล้ว

คลาสเรียนต่อไปเป็นคาบการใช้เวลาตามปกติ

ธิชาเข้าเรียนตามปกติ และเพียงวรินทร์นั่งอ่านตำราข้างๆ เธอ

จนกระทั่งเลิกเรียน เพียงวรินทร์ถึงได้พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งเล็กน้อยว่า  มีสามคนจับจ้องฉัน สามคนที่ดวงตากรีดอายไลเนอร์ ทุกคนเป็นคนของชัยกร