รักลิมิเต็ดของคุณชายเลอค่า - บทที่ 60 สงบเสงี่ยมเจียมตัวหน่อยไม่ดีหรือ จะต้องให้ใช้กำลัง

คำข่มขู่เธอของธาวินเหมือนจะเป็นไปไม่ได้

แต่ในใจของธิชารู้ดีว่า ถ้าเธอยืนกรานที่จะไม่ยอมต่อไป ทำให้เขาโกรธ เขาจะต้องทำเรื่องแบบนี้ได้อย่างแน่นอน

เพราะคนเราต้องมียางอาย

คนเราต้องการมีหน้ามีตา มีเกียรติศักดิ์ศรี ขีดจำกัด

เขาไม่ต้องการมัน เขาก็แค่เพียงสัตว์เดรัจฉานในคราบมนุษย์ เขาไม่ต้องการสิ่งลวงตาเหล่านั้น

ท้ายที่สุดก็ลงเอยด้วยการยอมทำตามคำสั่งของธิชา

หลังจากที่ธาวินพอใจกับ  บริการ  ของเธอ ก็ยกขาถีบเธอออกไปอย่างไม่เบาไม่แรงนัก

เหมือนกับโยนของเล่นที่เล่นจนเบื่อทิ้ง

ขาสองข้างของธิชาปวดเมื่อยจนยากจะขยับเขยื้อน พักใหญ่ก็ยังลุกไม่ขึ้น

ธาวินเดินเข้าไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวในห้องน้ำด้วยตัวเอง ไม่นานก็เปลี่ยนชุดและเดินออกมาจากด้านใน

เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็กลับไปเป็นผู้ดีสูงส่งหล่อเหลาตามปกติ ราวกับว่าคนที่มีการสมสู่เยี่ยงสัตว์ในตอนกลางวันแสกๆ นั้นไม่ใช่เขา ก็แค่เธอคนเดียวเท่านั้น

ก่อนที่ธาวินจะออกไปก็ไม่ลืมที่จะอ้อมมาที่มุมผนัง

ย่อตัวลงมาตรงหน้าร่างที่ขดตัวเปลือยเปล่าของเธอ

นิ้วเรียวยาวรูดผ่านแก้มที่บวมฉึ่งเล็กน้อยของเธอ

 สงบเสงี่ยมเจียมตัวหน่อยไม่ดีเหรอ จะต้องให้ใช้กำลัง 

ใบหน้าที่ถูกตบจนบวมของธิชายังปวดแสบปวดร้อน

ริมฝีปากของเธอสั่นเล็กน้อย เธอกัดฟัน ถามทีละคำว่า  คุณเสพติดความสัมพันธ์ที่ซาดิสก์แบบนี้ขนาดนี้เลยเหรอ ฉันเป็นคนเดียวที่จะทำให้คุณพอใจได้ใช่ไหม ผู้หญิงคนอื่นเป็นแค่ของประดับตกแต่งเหรอ? 

ธาวินหยีตามอง ท่าทางที่เขาหัวเราะเยาะออกมาเหมือนกับว่าได้ยินเรื่องที่น่าขันที่สุดในโลก

 กลัวว่าสมองคุณจะยังมีสติรู้ตัวไม่พอ คนอื่นเป็นผู้หญิง แต่คุณเป็นได้แค่ทาสบนเตียงของผม แม้แต่ผู้หญิงคุณก็เป็นไม่ได้ ยังจะมีหน้าเอาตัวเองไปเทียบกับคนอื่นอีกเหรอ 

แววตาของธิชาเหม่อลอยเล็กน้อย แต่ยังคงรักษาความสงบหนักแน่น

เธอรู้ว่าที่ตนเองพูดถึงความคิดเพ้อเจ้อลมๆ แล้งๆ ที่จะย้ายออกจากตระกูลธนาภูวนัตถ์ ทำให้ ธาวิน โกรธมาก

หรืออาจจะพูดได้ว่า ไม่ได้โกรธ แต่คำพูดของเธอทำให้ธาวินกลับคืนตัวตนที่แท้จริง

เขาเริ่มจำได้ว่าตนเองอยู่เพื่อทรมานเธอ

ไม่ใช่จมดิ่งลงไปในความสัมพันธ์ที่ดูเหมือนจะเข้ากันได้ดีของกันและกัน

ตอนแรกธิชาคิดจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ว่าในลำคอขมขื่นอย่างมาก

ขมจากคอเข้าไปถึงในหัวใจ

แต่ว่าในขณะที่ขมขื่นทรมานนั้น ในใจเธอก็เกิดความรู้สึกสมเพชตัวเองไปด้วย

ความสัมพันธ์ของเธอกับธาวิน….ตอนแรกก็ไม่ได้เป็นเช่นนี้หรอกหรือ

ธาวินทั้งดุด่าทำร้ายเธอ เหยียบย่ำเธออย่างป่าเถื่อน

ส่วนความอบอุ่นในความสัมพันธ์ก่อนหน้านี้ ดูเหมือนจะมาจากการปรากฏตัวของผู้ชายอีกคนหนึ่ง

ธาวินอาจจะตื่นตระหนก หรืออาจจะวิกลจริตชั่วคราว

เมื่อความสัมพันธ์ของทั้งสองมาถึงขั้นที่เข้าสู่ความเงียบสงบ ธิชา ยังคิดว่าตนเองค่อยๆ ตื่นจากฝันร้ายนั้น

วินาทีนี้จึงเข้าใจว่าทั้งหมดเป็นภาพลวงตาของตนเองเท่านั้น

ธาวินก็ยังคงเป็นธาวิน เขาไม่มีทางเปลี่ยนแปลงเพื่อเรื่องใดๆ ทั้งนั้น

เธออยากจบจะความสัมพันธ์ของทั้งสองคนเพียงฝ่ายเดียว เกรงว่าจะมีเพียงวันที่ตายเท่านั้นจึงจะกลายเป็นความจริงได้

…………

ธาวินลงมาชั้นล่าง พลันมาอยู่ข้างกายของญาณินราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

บนใบหน้าของญาณินก็มีรอยยิ้มอ่อนโยนในแบบที่เธอมีเป็นปกติ

คล้องแขนเขาถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย ธาวินบอกแต่เพียงว่าเมื่อครู่ทำงานอยู่ที่ห้องหนังสือ เธอก็ไม่ได้สงสัยอะไร ได้แต่เป็นห่วงว่าเขาจะเหนื่อยหรือไม่ จะทานอาหารเย็นไหม

ธาวินเอาฝ่ามือวางบนท้องน้อยเธอ คลำไปจนถึงส่วนที่ยกสูงขึ้นเล็กน้อย

เขาหัวเราะเบาๆ  ดูเหมือนจะเริ่มเห็นชัดว่าท้องแล้ว 

ญาณินยิ้มอย่างหวานซึ้ง  ใกล้จะสี่เดือนแล้วนะคะ ท้องใหญ่ขึ้นมาแล้วจริงๆ อีกไม่กี่วันฉันจะไปทำอัลตร้าซาวด์ ก็จะรู้เพศของลูกแล้ว 

ธาวินบอกว่า ถ้ามีเวลาว่าง เขาจะไปกับเธอด้วยตัวเอง

ญาณินพุ่งเข้าสู่อ้อมกอดเขาอย่างซาบซึ้ง โอบเอวเขา พูดด้วยสีหน้ามีความหวังว่า  วิน ฉันหวังว่าท้องแรกจะเป็นลูกชาย ถ้าฉันมีลูกชายให้คุณได้ก็ดีเลยนะคะ… 

ธาวิน ขยี้ผมเธอเบาๆ  ก็เหมือนแหละ ลูกสาวก็ดีมาก 

ญาณินเม้มปากยิ้ม ในใจกลับมีความหวังต่อท้องแรกเต็มเปี่ยมว่าจะต้องเป็นทายาทคนต่อไป

เพื่อให้คลอดลูกชาย คนทั้งตระกูลมงคลวัชรกุลต่างเตรียมการแผนไว้ให้เธอทั้งนั้น

คุณนายญาณินเตรียม ยาบำรุงเตรียมตั้งครรภ์หลายกล่องไว้ให้เธอเรียบร้อยตอนที่เธอเพิ่งเริ่มคบหากับธาวิน

ท้องของญาณินถือว่าโชคดี กินเข้าไปได้สักระยะหนึ่งก็ตั้งท้องแล้ว

ขอเพียงท้องแรกคลอดลูกชายของธาวินได้ สถานะของเธอก็จะยิ่งมั่นคง ก็ไม่ต้องเห็นธิชานังแพศยานั่นอยู่ในสายตาอีกต่อไป

ฐานะที่เป็นนายหญิงของตระกูลธนาภูวนัตถ์ เธอก็จะแอบคิดหาวิธีที่จะฆ่า ธิชา ให้ตาย เป็นไปไม่ได้ที่ ธาวิน จะลงมือฆ่าแม่ผู้ให้กำเนิดลูกชายของตนเอง

…………

ค่ำคืนนี้สำหรับธิชาแล้วช่างแสนจะยาวนานเหลือเกิน

ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เธอจะฝืนร่างกายที่เจ็บปวดตะเกียกตะกายไปอาบน้ำที่ห้องน้ำ

อาบน้ำเสร็จแล้วก็นอนอยู่นิ่งๆ แทบทนไม่ไหวที่จะให้ตนเองนอนหลับยาวไม่ต้องตื่นขึ้นมา

ตอนที่เธอนอนหลับสะลึมสะลืออยู่นั้นเอง ป้าจันก็เคาะประตูเข้ามา ยกอาหารเย็นมาให้เธอ

ธิชาพลิกตัว พูดไม่ชัดเจน  ป้าจัน ฉันไม่หิว วางไว้ก่อนนะคะ 

ป้าจันอดห่วงไม่ได้ จึงเปิดไฟด้วยตัวเอง คิดจะกล่อมให้เธอลุกขึ้นมากินข้าว

สายตามองมาที่ใบหน้าของธิชา รอยนิ้วมือหลายรอยที่เห็นชัดพร้อมด้วยรอยแดงเป็นปื้น ป้าจันมองเห็นโดยไม่คาดคิด

เธอยื่นมือออกไปแตะอย่างไม่รู้ตัว  คุณหนู หน้าของคุณ… 

ธิชาอึ้งไปครู่หนึ่ง ถ้าป้าจันไม่พูด เธอก็ลืมไปแล้วว่าตนเองหน้ายังบวมอยู่

เธอฉีกยิ้มมุมปาก ยิ้มอย่างไม่แยแส  เรื่องเล็กค่ะ พรุ่งนี้ก็หายแล้ว 

ป้าจันกลับรีบร้อนไปหยิบน้ำแข็งห่อด้วยผ้าเช็ดตัวเพื่อประคบลดอาการบวมให้เธอ และยังปอกไข่ต้มเตรียมไว้ให้เธอหนึ่งใบด้วย

ธิชารู้ดีว่าป้าจันสงสารเธออย่างจริงใจ และไม่อยากให้เธอเสียใจ

จึงแกล้งทำเป็นสบายดี ยิ้มร่าแล้วดึงแขนเสื้อ  ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ ฉันชินแล้ว ก็แค่ตบหน้าเอง ฉันเองก็มักจะตบหน้าเขาบ่อยๆ แต่เนื้อเยอะหนังหนา เลยเห็นไม่ชัดเท่านั้นเอง 

แววตาป้าจันยากจะกลบเกลื่อนความวิตกกังวลได้

เธอรู้ดีว่าเป็นคนรับใช้ไม่ควรพูดอะไรมาก แต่มันก็อดไม่ได้

 ตอนบ่ายไม่ใช่ว่ายังดีอยู่เหรอคะ คุณหนูกับคุณชายไม่ได้จะดีต่อกันง่ายๆ ทำไมถึงทะเลาะกันล่ะคะ วันนี้มีอะไร ทำไมถึง…เฮ้อ คุณหนูเป็นคนฉลาดหลักแหลมมาตั้งแต่เด็ก คุณเองก็รู้ว่าตอนนี้คุณท่านกับคุณนายดูแลคุณไม่ได้แล้ว ทั้งตระกูลธนาภูวนัตถ์ ก็มีคุณชายเป็นผู้นำ คุณก็พยายามอย่าไปยั่วโมโหเขา ทำตามใจเขา ดีกว่าต้องถูกรังแกอยู่เรื่อย ๆ … 

ป้าจันเห็นเธอถูกทำร้าย ในใจก็รู้สึกเสียใจจริงๆ

ธิชาเองก็เป็นคนที่เธอเห็นมาตั้งแต่เด็ก นิสัยของณิชานาฎไม่ค่อยชอบอยู่บ้าน อาหารการกินของธิชาล้วนเป็นเธอที่คอยดูแล แม้ว่าธิชาจะไม่ใช่คุณหนูที่เป็นลูกแท้ของตระกูลธนาภูวนัตถ์ แต่กลับโตมาด้วยเสื้อผ้าอาหารการดูแลปรนนิบัติอย่างดี ไม่เคยได้ความน้อยเนื้อต่ำใจอะไร แม้แต่โอกาสที่จะเสียน้ำตาก็มีน้อยมาก

ธิชาฟังอย่างเสียดแทงหัวใจ เริ่มรู้สึกเศร้าเสียใจขึ้นมาเล็กน้อย

เธอดึงมือของป้าจันมา พูดพึมพำเบาๆ ว่า  ฉันไม่ได้ยั่วโมโหเขานะคะ ฉันอยู่ดีๆ จะไปยั่วโมโหเขาทำไม วันนี้ฉันก็แค่เกลี้ยกล่อมเขา ว่าต่อไปใช้ชีวิตอยู่กับญาณินอย่างมีความสุข ให้ฉันย้ายออกไปก็จบแล้ว ไม่อย่างนั้น… พอสามคนเผชิญหน้ากันก็จะอึดอัดใจกัน…ป้าจัน ป้าว่าฉันพูดผิดเหรอ ฉันก็แค่เกลี้ยกล่อมเขาสองสามประโยคเท่านั้น เขาก็… 

ป้าจันเสียใจเกินจะทนไหว ตอนที่เตรียมจะเอ่ยปากปลอบโยนนั้น ทันใดนั้นที่ประตูห้องก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

 ธิชาคุณหลับแล้วหรือยัง ถ้ายังมาคุยเป็นเพื่อนพี่สะใภ้สักหน่อยสิ