รักลิมิเต็ดของคุณชายเลอค่า - บทที่ 94 คุณเชื่อฟังเถอะ ใครใช้ให้คุณไปยั่วโมโหท่านดนัยกัน

อี๊ฟนั้นอยู่ข้างกายท่านดนัยมาเป็นเวลาไม่น้อยแล้ว แต่นี่ก็ถือเป็นครั้งแรกที่เห็นเขาโมโหเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้

ท่านดนัยในสายตาของเธอนั้นไม่ถือว่าเป็นคนนิสัยดีอะไรมากมาย แต่ปกติแล้วเขานั้นไม่ใช่คนที่อารมณ์แปรปรวน แต่สมมติว่าโกรธขึ้นมา ก็คงจะต้องมีคนที่ต้องตายอย่างน่าอนาถอยู่บ้าง

แต่ว่าแต่การโมโหเพราะผู้หญิงนี่…… อี๊ฟเพิ่งจะเห็นเป็นครั้งแรกจริงๆ

ดังนั้นก็เลยถูกทำให้รู้สึกกลัวอยู่บ้าง นอกจากทำตามคำสั่งแล้วยังจะสามารถทำอะไรได้อีกละ

เธอมองไปที่ร่างกายที่ขาวผ่องบอบบางของธิชา แก้มแดงเหมือนจะลวกได้ ในใจทำไมจะไม่ใช่ถูกบังคับอย่างไม่เป็นธรรม

ธิชาร้องไห้ออกมาทั้งอายทั้งโกรธจนอยากจะตาย

เธอทำไมจะไม่ใช่การได้รับความไม่เป็นธรรมยิ่งใหญ่ขนาดนี้……

ท่านดนัยไม่เคยสั่งให้เธอรับใช้ใครมาก่อน……

ยิ่งไปกว่านั้น นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง

อี๊ฟนั้นไม่กล้าละเมิดคำสั่งของดนัยกฤต มือทั้งสองที่อ่อนนุ่มไร้กระดูกเคลื่อนไปยังบนหน้าท้องของธิชา

ขณะที่มือกำลังค่อยๆเคลื่อนตัวขึ้นไป ธิชาเต้นตุบๆเหมือนปลากำลังจะตาย

 อย่ามาแตะต้องฉัน คุณอย่ามาแตะต้องตัวฉัน! 

อี๊ฟเอ่ยปากโน้มน้าวเธออย่างระมัดระวัง พยายามที่จะปลอบโยนความรู้สึกของเธอ

 คุณธิชา คุณผ่อนคลายสักหน่อยเถอะ คำสั่งของท่านดนัย ไม่มีใครกล้าต่อต้านหรอก ฉันเพียงแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น…..คุณอดทนหน่อย ไม่นานก็ผ่านไปแล้ว…… 

ธิชาไม่เต็มใจที่จะประนีประนอม แต่ว่าอี๊ฟนั้นโน้มตัวลงมาบนร่างกายของเธอ เหมือนกับสุนัขที่เขาเลี้ยงไว้จนเชื่องแล้ว

เขาให้ทำอะไร เธอไม่กล้าที่จะต่อต้าน

เธอลูบไล้ร่างกายของธิชา แม้กระทั่งจูบเธอ……

รายละเอียดอื่นๆนั้น สำหรับธิชาแล้วไม่อยากจะจดจำทั้งหมดเลยแม้แต่น้อย

น่ากลัวเกินไป……

เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าดนัยกฤตทำไมถึงใช้ผู้หญิงคนหนึ่งมาสร้างความอับอายให้กับเธอ

หรือว่าความปรารถนาของเขาในอดีตเหล่านั้นเป็นเรื่องหลอกลวงอย่างนั้นหรือ

ทำไมเขาถึงทำกับเธอแบบผิดปกติ ทารุณเธอเองก็ด้วย

และยังให้ผู้หญิงคนหนึ่งมาทำแบบนี้กับเธออีก……

……

อี๊ฟพยายามอย่างเต็มความสามารถที่สุดแล้ว แต่ว่าตอนที่ถึงจุดหัวเลี้ยวหัวต่อสุดท้ายนั้น ขาทั้งสองข้างของธิชาก็หนีบชิดติดกันแน่น เธอไม่สามารถยินยอมการกระทำฝ่ายเดียวที่จะเข้าไปในกายเธอได้

 คุณธิชา คุณอย่าทำแบบนี้ได้หรือเปล่า? คุณให้ความร่วมมือสักหน่อย พวกเราถึงจะได้รับความทุกข์น้อยลงหน่อย คุณเชื่อฟังหน่อย ฉันรู้ว่าคุณอับอาย แต่ใครใช้ให้คุณไปยั่วโมโหท่านดนัยกัน ท่านดนัยออกจะรักคุณมากขนาดนั้น ฉันไม่เคยเห็นเขาทุ่มเททั้งหัวใจให้กับผู้หญิงคนไหนแบบคุณมาก่อน…… 

คำพูดของอี๊ฟเหมือนจะทำให้เธอฟื้นคืนสติขึ้นมาเล็กน้อย

ธิชาร้องไห้จนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยน้ำตา เธออับอายและโศกเศร้า ร้องไห้สะอึกสะอื้นอ้อนวอนเขาด้วยความหวังอันริบหรี่  ดนัยกฤต ฉันผิดไปแล้ว เป็นฉันเองที่มองไม่เห็นความหวังดีของคนอื่น ฉันยอมรับความผิดของตัวเองแล้วได้ไหม? ต่อไปคุณอยู่ห่างจากฉัน อย่ามาแปดเปื้อนกับผู้หญิงเลวทรามแบบฉันอีกเลย ขอร้องละคุณปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันรับไม่ไหวแล้วจริงๆ ฉันจะอาเจียนออกมาอยู่แล้ว…… 

ดนัยกฤตที่นั่งดูการแสดงนี้ตั้งแต่ต้นจนจบอยู่บนโซฟานั้น ท้ายที่สุดก็มีปฏิกิริยาตอบกลับออกมา

เขาดื่มเหล้านอกที่ตั้งอยู่บนโต๊ะลงไปครึ่งแก้ว ลุกขึ้นมาไม่เร็วไม่ช้าจนเกินไป ขาเรียวยาวเดินตรงเข้ามาถึงเก้าอี้ยาว

เขาใช้นิ้วอันเรียวยาวเชยคางของธิชาที่ร้องไห้น้ำตานองหน้าขึ้นมา  จะอาเจียนออกมาแล้วใช่หรือเปล่า? อี๊ฟ ดูเหมือนว่าคุณจะปรนนิบัติได้แย่มากจนคุณธิชารู้สึกไม่สบายกายได้ขนาดนี้ คุณพูดมา ฉันควรจะจัดการกับคุณยังไงดี? 

อี๊ฟหน้าซีดเหมือนกับผักต้ม

ธิชาน้ำตาไหลนองหน้าสะอึกสะอื้น เงยหน้าขึ้นมาอย่างยากลำบาก มองไปที่เขาอย่างอ้อนวอน  ไม่ใช่ความผิดของเธอ อย่าไปดุด่าเธอเลย เป็นปัญหาของฉันเอง ทั้งหมดเป็นปัญหาของฉัน คุณปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันไม่ชอบอะไรแบบนี้จริงๆ…… 

จากความรู้ที่ตื้นเขินของเธอ เธอคิดว่าเรื่องบนเตียงของธาวินก็ถือว่าวิปริตทุกกระเบียดนิ้วอยู่แล้ว

แต่ธาวินก็คงไม่วิปริตจนถึงขั้นให้เธอกับผู้หญิงคนอื่นมาปรนนิบัติรับใช้เขาในเวลาเดียวกันได้

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงให้ผู้หญิงหนึ่งคนกับเธอ……

อี๊ฟนั้นเหมือนนั่งอยู่บนกองไฟ

ธิชารู้สึกคลื่นไส้ แต่เธอนั้นทำไมถึงไม่ปฏิเสธ

ธิชาร้องไห้จวนจะขาดใจ แต่เธอกลับไม่ร้องไห้

เธอก็แค่คงจะไม่กล้าละมั้ง……

เธอมองสภาพการณ์ที่หาทางออกไม่ได้แบบนี้ แทบจะไม่สนใจด้วยซ้ำไปว่าจะถูกผู้ชายพาลโกรธเคืองไปลงกับคนอื่น

อี๊ฟพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ:  ท่านดนัย ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าคุณธิชานั้นทำผิดอะไร แต่ว่าอย่างน้อยหลังจากนี้ เธอก็รู้ตัวว่าผิดแล้ว เธอรู้สึกผิดแล้วจริงๆ คุณก็ให้อภัยเธอครั้งนี้เถอะ คุณธิชา ในใจของท่านดนัยนั้นรักคุณมาก คุณรีบพูดจานุ่มนวลสักหน่อย บอกท่านดนัยไปว่าจากนี้ไปคุณไม่กล้าแล้ว ขอให้ท่านดนัยถอนคำพูดเถอะ…… 

ธิชานั้นไม่สามารถพูดคำเหล่านั้นออกมาได้

เธอรู้ดีว่าทำไมดนัยกฤตถึงพาลโกรธขนาดนี้

แต่ว่าคำพูดเหล่านั้นไม่สามารถเอากลับมาได้

เธอต้องกลับไป

ต้องดึงดันกลับไปอยู่ข้างกายไอ้สารเลวธาวินนั่น

เธอนั้นจะมีสิทธิ์พูดว่าไม่กล้าทำอะไรแบบนั้นอีกที่ไหนกัน

เธอทำได้เพียงหลั่งน้ำตาอย่างหมดรูป พูดซ้ำไปซ้ำมา:  ฉันรับไม่ไหวแล้ว ฉันไม่ชอบจริงๆ…… รอยยิ้มที่มุมปากของดนัยกฤตมองทะลุให้เห็นถึงความโหดร้ายที่ไม่เคยเจอะเจอมาก่อน

เขาปลดเธอเข็มขัดที่รัดเธอเอาไว้ พลิกตัวของเธอและกอดไว้ในอ้อมกอดแน่น

ตอนที่ธิชาคาดหวังกับตัวเองว่าบางทีอาจจะได้รับการปลดปล่อย

เขาพันธนาการร่างกายท่อนบนเธอไว้ในอ้อมกอดของตัวเอง และใช้มือของตัวเองแยกขาทั้งสองข้างของเธอออก

สายตาของอี๊ฟตกตะลึงอย่างหาอะไรเปรียบไม่ได้

เขาชำเลืองมองดูเธอ  ทำเป็นตะลึงโง่อะไรอยู่ได้ ไม่มีอนาคตเหมือนกับเธอหรือยังไง? ยังไม่รีบไปหยิบไอ้นั่นมาอีก ต้องการให้ฉันสอนว่าใช้ยังไงหรือเปล่า?! 

อี๊ฟนั้นไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน ใบหน้าเธอแดงไปจนถึงใบหูเม้มริมฝีปากแน่น

คิดสับสนอลหม่านไปหมด ไปเอาไอ้นั่นมา……

ท่านดนัยให้เธอเอาอะไรกันแน่

หรือว่า……

หรือว่าจะให้เธอรับเอาของแบบนั้น….สองหัวแบบนั้น……

หรือจะเป็นไวเบรเตอร์……