รักวุ่นวายของ Cool Guy สายเนี้ยบ - บทที่ 40-2 แค่ขอให้ทำอีกไปเลย / บทที่ 41-1 ถ้าร้อนก็ต้องถอด!

บทที่ 40-2 แค่ขอให้ทำอีกไปเลย / บทที่ 41-1 ถ้าร้อนก็ต้องถอด!
Xiaobei

บทที่ 40-2 แค่ขอให้ทำอีกไปเลย

ซองบอมอยู่ในสภาพเปลือย ราฮีพยายามไม่โฟกัสพุงที่ยื่นออกมาของเขา และพยายามจะเลี่ยงออกมาจากห้องแต่งตัว แต่ซองบอมจับแขนเธอเอาไว้

“ฉันเหนื่อยค่ะ”

“ฉันก็เหนื่อย”

“ยังไม่ได้วันจากโรงพยาบาลเลย อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ”

ซองบอมถลึงตา

“โธ่เว้ย ต้องให้หมอกำหนดวันอะไร นี่ฉันจะทำตามใจไม่ได้หรือไง ยิ่งทำเยอะๆ ก็ยิ่งดีไม่ใช่เหรอ! ถ้าจะให้มีเด็กที่เธออยากได้นักหนา ต้องรอวันตกไข่ ข้อแม้อะไรเยอะแยะ! ฉันจะทำให้ตอนนี้เลยไง!”

ผู้ชายแข็งแรงเขามีอสุจิกันเป็นร้อยล้านตัว พูดไปก็เปล่าประโยชน์กับผู้ชายไร้น้ำยาอย่างคุณที่แค่มีอสุจิไม่กี่ตัว

“อย่าเพิ่งเลยค่ะ เก็บไว้คอยวันจากหมอก่อน ไม่งั้น…”

“ไม่งั้นอะไร จะบอกว่าไม่ให้ฉันปล่อยอสุจิพิการๆ ที่มีไม่กี่ตัวงั้นเหรอ”

“ฉันไม่เคยพูดแบบนั้นนะคะ”

ซองบอมหักแขนราฮีดันไปติดตู้โชว์ ราฮีแหวเสียงแหลมใส่ซองบอมที่แหวกชุดคลุมอาบน้ำอย่างหยาบคาย

“ฉันไม่อยากติดโรค ถ้าจะทำก็ใส่ถุงยางด้วย!”

“ว่าไงนะ”

ซองบอมหยุดชะงักมือที่เคยลูบคลำ

“วะ ว่ายังไงนะ ยัยผู้หญิงคนนี้นี่”

“ไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้ แต่เป็นภรรยาของคุณ ฉันบอกว่าไม่อยากติดโรค ช่วยใส่ถุงยางด้วย”

“ใคร ตะ ติดโรคอะไร”

“แต่ก่อนกางเกงในคุณใส่ไม่เคยกลับด้าน แต่เดี๋ยวนี้มองไม่เห็นถึงความซื่อสัตย์ ถึงจะอยากเข้าใจ แต่ฉันก็ไม่เข้าใจอยู่ดี จะทำในห้องก็ต้องใส่ถุงยาง ถึงพวกผู้หญิงบริการจะได้รับการตรวจสุขภาพยังไง…”

“ทำไมฉันต้องซื่อสัตย์ ฉันจะไปเจอคนอื่นหรือไปเที่ยวพวกผู้หญิง ก็ใช่เรื่องที่เธอต้องสนใจ!”

ซองบอมบีบแขน ราฮีสะบัดออกราวกับปัดแมลงทิ้ง

“อะไร”

ซองบอมตาลุกวาว

“เธอทำอะไร หาว่าฉันสกปรกงั้นเหรอ””

สายตาของราฮีกำลังพูดแทน ว่าสกปรกแทบทนไม่ไหว

เพียะ!

มือหนาของซองบอมฟาดเข้าที่แก้มของราฮี ราฮีเซไปชนกับตู้โชว์ก่อนทรุดนั่งลงกับพื้น

“เวรเอ๊ย!”

หลังจากซองบอมฟึดฟัดออกไปจากห้องแต่งตัว ราฮีก็นั่งอยู่อย่างนั้นสักพัก

ไม่เป็นไร ทุกอย่างจะโอเค น้ำตาไหลรินลงมา ราฮีค่อยๆ ลุกขึ้น

คิดถึงจีฮวันจนแทบบ้า

บทที่ 41-1 ถ้าร้อนก็ต้องถอด!

เลคเฮาส์คอนโดหน้าสวนริมทะเลสาบอิลซาน

‘หน้าต่างของทะเลสาบ’ ซึ่งตั้งอยู่บริเวณชั้นหนึ่งของคอนโดแห่งนี้คือคาเฟ่ชื่อดังในละแวกนี้ มีชื่อเสียงมากในเรื่องกาแฟที่ชงโดยบาริสต้าผู้เชี่ยวชาญ ทุกฤดูกาลจะมีเครื่องดื่มผลไม้ใหม่ๆ ออกมาหลากหลาย อีกทั้งยังดังในเรื่องคุกกี้และเค้กที่อบเอง

พนักงานพาร์ทไทม์ช่วงเช้าที่มาทำงานแทนบาริสต้าที่เข้างานช่วงบ่ายสองคนเฝ้าคาเฟ่ เรื่องสนุกที่แอบเม้ากันในหมู่พนักงานพาร์ทไทม์ก็คือการแอบดู ‘ลูกค้าประจำมาดขรึมที่หล่อครบจบในชุดสูท’

ใบหน้าที่เรียวลงทำให้จีฮวันลูกค้าประจำมาดขรึมยิ่งดูหล่อสมชายมากกว่าปกติ เขากำลังจับจ้องอยู่บนหน้าจอแท็บเล็ตด้วยสายตากลัดกลุ้มเข้ากับปลายฤดูใบไม้ร่วง จีฮวันดื่มกาแฟหนึ่งอึกแล้วดูนาฬิกา สิบโมงกับอีกหนึ่งนาที เลยเวลานัดมาหนึ่งนาทีแล้ว

จนถึงตอนนี้อึนคังไม่เคยมาสายเลยสักครั้ง เพราะอย่างนั้นอคติของเขาที่มีต่อพวกนักเขียนที่ใช้ชีวิตไม่เป็นเวลาจึงพังทลายลง

แต่วันนี้เธอมาสายนิดหน่อย อย่างไรเธอก็เป็นมนุษย์นกฮูกนี่นะ นัดเช้าก็คงลำบากหน่อย…

ประตูถูกเปิดออก จีฮวันหันไปมอง หญิงสาวในชุดวันพีชสวมทับด้วยเสื้อโค้ตเรียบร้อยพร้อมรองเท้าและกระเป๋าถือเดินเข้ามา

จีฮวันหันกลับมายังแท็บเล็ตอีกครั้ง

“ขอโทษนะคะ มาช้าไปสองนาที!”

หญิงสาวในชุดวันพีชสวมทับด้วยเสื้อโค้ตเรียบร้อยพร้อมรองเท้าและกระเป๋าถือนั่งลงข้างหน้าจีฮวัน อึนคังนั่นเอง

จีฮวันตกใจอ้าปากค้างกับการแต่งตัวของอึนคังที่เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก

“ดูเหมือนควรจะต้องเรียบร้อยหน่อย เมื่อวานฉันก็เลยรีบไปห้าง ไม่ได้ซื้อเสื้อผ้ามาหลายปี สายตาในการเลือกชุดเลยพลอยหดหายไปด้วย ไม่รู้จะเลือกอะไร ทำไมมีเยอะแยะขนาดนั้น…เหนื่อยมากเลยค่ะ!”

“แล้วเลือกมาได้ยังไงครับ”

“ก็เข้าไปสักร้านแล้วให้พนักงานเลือกที่เหมาะให้ เวลาไม่รู้อะไร ขอให้ผู้เชี่ยวชาญช่วยนี่แหละดีสุด”

อืม แบรนด์ไหน พนักงานคนไหนกันนะ สายตาเลือกเสื้อผ้าดีมาก

“เขินจัง ดูแปลกไหมคะ”

“ก็โอเคนี่ครับ ไม่ได้จะไปงานแฟชั่นโชว์เสียหน่อย”

“สีล่ะคะ เข้ากับฉันไหม”

“ครับ ก็ไม่เลว”

“อ้า โชคดีจัง ฉันเครียดมากเลย คุณพีบีหล่อมาก ถึงจะเทียบไม่ได้ทุกอย่าง อย่างน้อยก็ต้องไม่ไปทำให้ดูแย่ลง!”

มองอึนคังที่บ่นพึมพำแล้วใบหน้าของจีฮวันก็ปรากฏรอยยิ้มโดยอัตโนมัติ

“อ๊ะ? คุณพีบีผอมลงเหรอคะ สันกรามเหมือนจะชัดขึ้น…”

อึนคังเพ่งมอง จีฮวันเขินปิดคางหน้าแดง

“ผอมลงครับ แต่คุณนักเขียนเหมือนจะหน้ากลมขึ้นนะครับ”

“ฮือ ก็รู้นี่คะ ฉันไม่สบายหลายวัน นอนแล้วก็กิน หน้าจะระเบิดอยู่แล้ว”

อึนคังทำหน้าย่นพร้อมกับเอามือกุมสองแก้ม

จีฮวันอดทนอย่างลำบากยากเย็นที่จะไม่ยื่นมือไปจับแก้มนั่นเขย่าว่ามันยุ้ยแค่ไหน จากนั้นจึงยื่นแท็บเล็ตให้อึนคัง

“ที่ที่จะไปมีสามที่ครับ ก่อนอื่นก็ศูนย์วีไอพีอิลซานที่ผมเคยทำงาน แล้วก็ศูนย์พีบี ฮันนัมดง โซล ธนาคารที่นั่นดังในเรื่องผลงานศิลปะของสถาปนิก จากนั้นก็ธนาคารเคเอส พันคโย คยองกีที่เด่นในเรื่องการตลาดเฉพาะบุคคลที่เกี่ยวกับเศรษฐีใหม่ ที่อิลซานจะเป็นบรรยากาศแบบคลาสสิก เน้นหน้าที่ของพีบี ที่ฮันนัมดงเป็นการตลาดศิลปะวัฒนธรรม ส่วนพันคโยจะสดใสให้ความรู้สึกสมัยใหม่”

“ว้าว จริงเหรอคะ ที่ฮันนัมดงนี่เหมือนพิพิธภัณฑ์ศิลปะเลยนะคะ”

“แต่ละที่ก็มีเอกลักษณ์แตกต่างกันไป ถ้าได้ไปเห็นครบสามที่ก็จะมีอะไรไว้ให้ได้อ้างอิงเยอะ วันนี้ตอนเช้าเราไปอิลซานก่อน แล้วตอนบ่ายค่อยไปฮันนัม ถ้าเวลาเหลือก็ไปพันคโย ต้องดูสภาพท้องถนนในโซลด้วย พันคโยท่าทางจะลำบากหน่อย”

“วันนี้ไม่ได้ก็พรุ่งนี้ ถ้าพรุ่งนี้ไม่ได้ก็ไปมะรืนนี้ก็ได้ค่ะ”

“งั้นไปกันเลยไหมครับ”

“ค่ะ!”

อึนคังลุกขึ้นอย่างร่าเริง ภายใต้โค้ตยาวสีเทาที่ทิ้งตัวลงคือชุดวันพีชสีม่วง สายตาของจีฮวันถูกดึงดูดอยู่กับถุงน่องสีดำที่โผล่แวบๆ ออกมาให้เห็นทุกครั้งที่ปลายเสื้อโค้ตเคลื่อนไหว

จีฮวันเรียกอึนคังที่กำลังจะออกไปถนนใหญ่ไว้

“จะไปไหนครับ”

“เรียกแท็กซี่ไงคะ”

“วันนี้นี้ต้องไปโน่นนี่หลายที่ ขับรถไปดีกว่า ไปที่จอดรถกันครับ”

“คุณพีบีมีรถด้วยเหรอคะ ซื้อตอนไหนคะ”

อึนคังตกใจ จีฮวันไม่อยากจะเชื่อ

“ก่อนคุณนักเขียนเกิดครับ”

“หา? ขับรถมานานขนาดนั้นเลยเหรอคะ”

จีฮวันทนความเอ๋อไม่ไหวถึงกับระเบิดหัวเราะออกมา

* * *

“ทักทายซะสิ นี่คุณนักเขียนเว็บนิยายออนไลน์โกอึนคัง นี่ตัวแทนคิมโฮยอน เคยทำงานกับผมครับ”

“สวัสดีครับ คิมโฮยอนศูนย์วีไอพีอิลซาน ธนาคารซอริมครับ”

“คงจะงานยุ่งมาก แต่ยังไงก็ขอบคุณที่ช่วยนะคะ”

“ไม่หรอกครับ หัวหน้าทีมขอร้องมาทั้งที ผมต้องช่วยอยู่แล้ว มีอะไรสงสัยถามได้เลยนะครับ ผมยินดีจะตอบให้ในส่วนที่ผมรู้”

“ขอบคุณค่ะ”

“มีคนบอกว่าคุณนักเขียนดังมาก ผมลองไปเสิร์ชดูก็เจอผลงานเยอะเลย ในบล็อกกับโซเชียลก็เยอะมากๆ ด้วย ไว้ผมขอลายเซ็นคุณนักเขียนไว้สักแผ่นได้ไหมครับ”

“เอ่อ ค่ะ”

อึนคังเขินหน้าแดง เฮอะ จีฮวันไม่ชอบใจบรรยากาศอันเป็นมิตรระหว่างอึนคังกับตัวแทนคิมเอาเสียเลย

“ผมจะแนะนำศูนย์ก่อนเล็กน้อย แล้วค่อยไปเดินดูรอบๆ ดีไหมครับ”

“อ้า ค่ะ”

อึนคังลุกตามตัวแทนคิมแล้วหันมามองจีฮวัน นัยว่าจะชวนไปด้วยกัน แต่จีฮวันที่ดื้อดึงถอยหลังไปหนึ่งก้าว

“ผมพ้นจากตำแหน่งที่นี่แล้ว ไปกับตัวแทนคิมเถอะครับ ผมจะคอยอยู่ที่นี่”

อึนคังหน้าจ๋อย แต่จีฮวันทำเป็นไม่เห็น จ้องมองแต่แผ่นพับธนาคาร

“คุณนักเขียน ไปเถอะครับ”

“ค่ะ…”

น่าสงสารตัวเองมากที่สนใจอึนคังไปเสียหมด ทั้งสีหน้าของเธอ คำพูดของเธอ ท่าทางของเธอ ด้วยอารมณ์นี้ทำเอาเขาไม่มั่นใจว่าจะไปกับอึนคังได้ทั้งวัน