รักวุ่นวายของ Cool Guy สายเนี้ยบ - บทที่ 43-2 ถ้าการ์ดเสร็จแล้ว ส่งมาให้ด้วยนะคะ / บทที่ 44-1 ขึ้นแบล็กลิสต์? ผมเนี่ยนะ?

บทที่ 43-2 ถ้าการ์ดเสร็จแล้ว ส่งมาให้ด้วยนะคะ / บทที่ 44-1 ขึ้นแบล็กลิสต์? ผมเนี่ยนะ?
Xiaobei

บทที่ 43-2 ถ้าการ์ดเสร็จแล้ว ส่งมาให้ด้วยนะคะ

รอยยิ้มหายไปทันที สีหน้าของจีฮวันกลับมาเคร่งขรึมตามเดิม

ราฮีอุทานอย่างนึกขึ้นได้ ลืมไปเลยว่าจีฮวันไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นที่จะใช้โอกาสแอบมาล้อเล่นกับแฟนเก่าแบบนี้

เขาเป็นคนเข้มงวดเรื่องแบบนี้เป็นพิเศษ ตอนนี้สำหรับจีฮวัน ราฮีก็เป็นแค่แฟนเก่า เป็น ‘ผู้หญิงที่มีสามีแล้ว’ ไม่มากไม่น้อยไปกว่านั้น แถมตัวเองก็จะแต่งงานในอนาคต คงจะยิ่งต้องมีขอบเขตในการพูดคุยมากขึ้น

“อุ๊บ ฉันล้อเล่นน่ะค่ะ อย่าทำหน้าเครียดอย่างนั้นสิ ฉันอายนะ แล้วก็เสียใจด้วย”

แม้จะยิ้มสดใจทำเหมือนไม่มีอะไร แต่จริงๆ แล้วปวดใจมาก เพิ่งจะเข้าใจสำนวนตกหลุมพรางที่ตัวเองขุดลึกซึ้งเข้ากระดูกดำว่ามันเป็นอย่างนี้เอง

“เปล่า ไม่ได้ทำหน้าเครียดอะไร”

จีฮวันพูดพลางหรี่ตามอง

“ว่าแต่แก้มข้างซ้ายดูบวมๆ…”

จีฮวันมองแก้มทั้งสองข้างของราฮีสลับกัน

“งั้นเหรอ”

ราฮีตกใจรีบเอามือปิดแก้มซ้ายทันที

“อะ อุตส่าห์แต่งหน้าปิดไว้แล้วแท้ๆ พอดีฉันปวดฟันมาหลายวันแล้ว ตาไว้จริงๆ เลยนะคะ”

“อ่อ ปวดฟัน มันทรมานนะ ยังเกลียดโรงพยาบาลเหมือนเดิม รีบๆ ไปหาหมอซะ”

ความเป็นห่วงที่แสนอบอุ่นของจีฮวัน ทำให้ใจของราฮีสั่นอีกครั้ง เขาเป็นผู้ชายแบบนี้ ไม่อ้อล้อกับพวกสาวๆ ที่ไม่เกี่ยวข้อง เป็นคนที่มีนิสัยอบอุ่นเกินกว่าจะบรรยาย

“อืม ขอบคุณที่เป็นห่วง การ์ดเสร็จหรือยังคะ”

ราฮีถาม ราวกับโรยเกลือลงบนบาดแผลด้วยตัวเอง ทั้งตกใจ ซาบซึ้งกับคำพูดของจีฮวันจนในอกแสบไปหมด เลยตัดสินใจที่จะจบความหวั่นไหวด้วยคำถามไร้สาระเช่นนี้

“หือ? อ๋อ เรื่องนั้น”

“คุณพีบี! สุดยอดไปเลย! ฉันตายแล้ว!”

อึนคังแก้มแดงวิ่งกระหืดกระหอบมา

“สมจริงมากเลย! คุณพีบีก็รีบไปเล่นเร็วเข้า”

อึนคังที่กำลังลากแขนจีฮวันสบสายตากับราฮี

“อุ๊ย…”

แล้วปล่อยแขนจีฮวันที่จับอยู่

“สวัสดีค่ะ พบกันอีกแล้วนะคะ”

“ค่ะ สวัสดีค่ะ”

อึนคังโค้งศีรษะทักทายพลางชื่นชมในรูปร่างหน้าตาของราฮี คิดว่าวันนี้ตัวเองก็แต่งตัวแต่งหน้ามาแท้ๆ แต่พออยู่ต่อหน้าราฮี ถึงได้เข้าใจว่าปัญหามันไม่ได้อยู่ที่การแต่งตัว

‘สายพันธุ์’ มันต่างกันตั้งแต่แรก ถึงจะเป็นมนุษย์เหมือนกัน แต่ก็ไม่เหมือนกัน วอนบิน จองอูซองก็เป็นคนเกาหลี แต่ก็ไม่เหมือนผู้ชายเกาหลีคนอื่นๆ ราฮีกับตัวเองถึงจะเป็นผู้หญิงชาวตะวันออกเหมือนกัน แต่ก็เป็นคนต่างประเภทกัน

ราฮีเซ้นส์ดีอย่างกับผี อึนคังถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว กำลังลังเลและไร้ความมั่นใจ

“เตรียมงานแต่งเรียบร้อยไหมคะ”

“คะ? อ๋อ ค่ะ”

“ฉันคอยกินซุปซี่โครงอร่อยๆ อยู่นะคะ การ์ดเสร็จแล้วจะส่งมาให้ฉันด้วยใช่ไหมคะ”

บทที่ 44-1 ขึ้นแบล็กลิสต์? ผมเนี่ยนะ?

ราฮีไม่ยอมปล่อยให้พลาด ความตกใจที่ปรากฏขึ้นมาเพียงชั่วเสี้ยววินาทีบนใบหน้าของจีฮวันและอึนคัง

“เรื่องนั้น”

“ค่ะ! จะส่งไปให้นะคะ!”

จีฮวันกับอึนคังตอบพร้อมกัน ราฮียึดเอาคำตอบของอึนคัง

“ขอบคุณนะคะ ยังไงรบกวนเรื่องการ์ดแต่งงานด้วยนะคะ ฉันสติไม่ค่อยจะมี คุณเจ้าสาวชื่ออะไรนะคะ”

“ฉัน โกอึนคังค่ะ”

“อ้า คุณโกอึนคัง ฉันชเวราฮีค่ะ ขอแสดงความยินดีอย่างเป็นทางการอีกครั้งนะคะ”

“ค่ะ ขะ ขอบคุณนะคะ”

จีฮวันจับมือของอึนคัง ภาพนั้นช่างขัดตาราฮี

“เรามีนัด ต้องไปแล้ว”

“อ้า อืม งั้นเหรอ”

ท่าทางของจีฮวันแสดงออกชัดเจนว่าอย่าคิดว่าจะได้รับการ์ดแต่งงาน อย่ามาทำสนิทชิดเชื้ออีก ฉันไม่สะดวกใจ

ราฮีหันไปด้วยสีหน้าขมขื่น

“จีฮวัน! หัวหน้าทีมรยูจีฮวัน!”

หัวหน้าแผนกปาร์ควิ่งออกมาจากในศูนย์พีบี เขาเป็นรุ่นพี่ที่ทำงานเก่าของจีฮวัน และเป็นคนแนะนำศูนย์พีบีให้แก่อึนคังด้วย

“โชคดีที่ยังอยู่ ไปคุยกับฉันเดี๋ยวได้ไหม อ๊ะ? คุณผู้หญิงมาแล้วเหรอครับ”

หัวหน้าแผนกปาร์คทักทายราฮีอย่างนอบน้อม

“ค่ะ หัวหน้าแผนกปาร์ค”

“เข้าไปคอยด้านในสักครู่นะครับ ผมยังติดคุยกับลูกค้าอีกนิดหน่อย”

“ไม่เป็นไรค่ะ เราไม่ได้นัดกัน ทำธุระตามสบายเถอะค่ะ”

ราฮีที่ทำเป็นเดินเข้าข้างในเฝ้าสังเกตท่าทางที่หัวหน้าแผนกปาร์คคุยอะไรเคร่งเครียดกับจีฮวัน หลังจากจีฮวันส่งกุญแจรถให้อึนคัง ก็ตามหลังหัวหน้าแผนกปาร์คไป

ราฮีจึงรีบตามอึนคังที่มุ่งหน้าไปยังลิฟต์เพียงลำพังไป

“คุณโกอึนคัง!”

อึนคังตกใจหันไป

“รุ่นพี่จีฮวันเป็นคนที่เกลียดการถูกรบกวนมาก คงจะไม่ส่งการ์ดแต่งงานให้แน่ ยังไงฉันขอร้องคุณอึนคังได้ไหมคะ”

“เอ่อ คือ ไม่ต้องทำแบบนี้…”

“ฉันอาจจะเป็นที่รู้จัก แต่หลังจากแต่งงานก็แยกไปอยู่คนเดียวไม่ได้เจอใครเลย…คิดถึงสมัยมหาลัยมากๆ ฉันเคยอยู่ชมรมเดียวกับรุ่นพี่จีฮวันค่ะ คิดถึงพวกรุ่นพี่ในชมรมที่เคยสนิทกัน งานแต่งงานก็เป็นเหมือนข้ออ้างให้ได้เจอผู้คน”

“อ้า…”

อึนคังเห็นใจราฮี ชีวิตของลูกสะใภ้ทายาทมหาเศรษฐีคงจะเหงาน่าดู ใช้ชีวิตอยู่โดยไม่ได้เจอใคร มาขอร้องอยากมางานแต่งแฟนเก่า ความเหงาเต็มใบหน้าสวยๆ

“ที่จริง การ์ดยังไม่เสร็จเลยค่ะ ถ้าเสร็จแล้ว”

“ขอบคุณจริงๆ นะคะ ขอเบอร์คุณอึนคังหน่อยได้ไหมคะ”

ราฮีหยิบมือถือออกมาอย่างรวดเร็ว หลังจากเผลอให้เบอร์ไป อึนคังก็เดินลงไปยังลานจอดรถใต้ดินอย่างงงๆ

* * *

ใบหน้าของราฮีที่ดูตัวเลขและกราฟในเอกสารเต็มไปด้วยความพอใจ

“พยายามได้ดีมากเลยนะคะ”

“พยายามอะไรกันล่ะครับ เพราะผู้ประกาศชเวหัวดีต่างหาก ผมไปทำอะไรที่ไหนกัน ก็แค่ประเมินเส้นทางที่เหมาะให้เท่านั้น”

“จะลงทุนก็ต้องสู้และประเมินเส้นทางที่เหมาะสม ฉันเชื่อใจหัวหน้าแผนกค่ะ”

“ได้ยินผู้ประกาศชเวพูดแบบนี้ ผมมีแรงขึ้นมาเลยครับ”

“ฉันชอบมากเลยค่ะที่หัวหน้าแผนกเรียกฉันว่าผู้ประกาศข่าวชเว หลังจากแต่งงานก็มีแต่หัวหน้าแผนกเท่านั้นแหละค่ะที่เรียกอย่างนั้น”

หัวหน้าแผนกปาร์คพยักหน้าด้วยสีหน้าเข้าใจ

“ยังไม่สบายใจที่คนเรียกคุณผู้หญิงเหรอครับ”

“ฉันคงไม่มีวันปรับตัวกับคำนี้ได้หรอกค่ะ”

“ต้องได้สิครับ อีกไม่กี่ปีคุณผู้ชายมารับช่วงต่อ ลูกชาย ‘ตัวเล็กๆ’ ก็จะหายไปเองล่ะครับ”

อีกกี่ปีล่ะถึงจะเป็นไปได้ พ่อแม่สามีก็ยังแข็งแรงมาก มีแต่ตัวเธอนี่แหละที่จะเฉาตายเสียก่อน…

ราฮีเก็บเอกสารใส่กระเป๋าก่อนจะลุกขึ้น

“จริงสิ ผู้ชายที่หัวหน้าแผนกคุยด้วยที่ล็อบบี้เมื่อกี้ ชื่อ ยู รยู อะไรสักอย่างใช่ไหมคะ”

“อ๋อ หัวหน้าทีมรยู พีบีรยูจีฮวันครับ”

“อ้า ค่ะ รยูจีฮวัน”

“รู้จักหัวหน้าทีมรยูด้วยเหรอครับ”

“สมัยยังทำงานบริษัท รุ่นพี่ที่สถานีหลายคนเคยจัดงานบรรยายเรื่องการลงทุนเล็กๆ น่ะค่ะ เลยเคยเจอกันครั้งนึง”

“อ๋อ ที่ยออีโดสินะครับ หัวหน้าทีมรยูเคยอยู่แถวยออีโดเมื่อนานมาแล้ว”

“สมัยนั้นฉันยังต้องไปออกอากาศสด ไม่ได้สนใจเรื่องการลงทุนอะไร นามบัตรที่เคยให้มาก็ทำหายไป แต่เมื่อไม่นานมานี้ได้คุยกับรุ่นพี่ที่สถานี ก็มีเรื่องคุณพีบีคนนั้นด้วย ได้ยินว่าเพราะเขา พวกรุ่นพี่ถึงได้ประสบความสำเร็จด้านการลงทุน ในที่สุดวันนี้ก็ได้เจอตัวซะที”

“อ้า งั้นผมน่าจะให้ได้ทักทายกันก่อนไป”

“เพิ่งนึกออกน่ะค่ะ เป็นคนที่มีความสามารถมากเลยนะคะ แล้วก็…”

“เป็นคนที่เก่งมากครับ ผ่านตำแหน่งสำคัญๆ ในโซล ว่ากันว่าผู้จัดการสาขาอิลซานมาหาถึงกังนัมอยู่สามสี่รอบ ขอร้องให้ไปทำงานด้วย เพราะเขาย้ายไป ทำให้ธนาคารซอริมสาขาอิลซานถูกเลือกให้เป็นสาขาดีเด่นสองปีซ้อน”

“อ้า ตอนนี้อยู่ที่อิลซานเหรอคะ”

“เปล่าครับ ตอนนี้ก็ออกจากที่นั่นแล้ว เป็นฟรีแลนซ์ กำลังพักชาร์จแบต ก็เป็นทางเลือกที่ดีนะครับ”

“ฟรีแลนซ์เหรอคะ อ้า คงเพราะจะแต่งงาน”

หัวหน้าแผนกปาร์คทำหน้างง

“แต่งงาน? ใครครับ”

“ก็คุณพีบีรยูจีฮวันคนนั้นไงคะ…ได้ยินจากรุ่นพี่ว่าเขากำลังจะแต่งงาน…”

หัวใจของราฮีเต้นรัวเร็ว เกิดความหวังขึ้นมาแวบหนึ่ง

“หัวหน้าทีมรยูจะแต่งงานเหรอครับ เอ๋ ไม่น่าจะใช่นะครับ”

ท่าทางของหัวหน้าแผนกปาร์คทำเอาราฮีใจชื้น ตกใจกับความโล่งอกที่ชัดเจนของตัวเอง

“เอ่อ ไม่ใช่เหรอคะ ตอนรุ่นพี่ฉันแต่งงาน ก็ได้รับความแสดงความยินดี เลยรู้สึกว่าต้องตอบแทนบ้าง พอได้ยินข่าวว่าคุณรยูจีฮวันจะแต่งงาน ก็เลยเหมือนได้ตอบแทนคืน…”

“อ้าว ทำยังไงดี ดูท่ารุ่นพี่คนนั้นคงจะไม่ได้ตอบแทนคืนแล้วล่ะครับ ผมเองก็เป็นหนี้บุญคุณเขาอยู่มาก รอวันจะใช้คืนเหมือนกัน แต่เขาไม่ให้ผมได้มีโอกาสเลย”

“อาจจะยังไม่ได้วัน แต่เหมือนเขามีแพลนจะแต่งงานนะคะ”

“ผมเคยลองถามหลายครั้งแล้ว ก็บอกว่าจะไม่แต่งงาน ทำหน้าเคร่งเครียดว่ายังไงก็จะไม่แต่งงาน คนหนุ่มที่หัวดีเพอร์เฟกต์แบบนั้นจะไม่แต่งงาน น่าเสียดายขนาดไหน ไหนๆ ก็พูดแล้ว ถ้าผู้ประกาศชเวมีผู้หญิงดีๆ ก็ช่วยแนะนำด้วยนะครับ…”