รักวุ่นวายของ Cool Guy สายเนี้ยบ - บทที่ 58-2 กินอาหารอร่อยๆ แล้ว อาบน้ำด้วยกันไหม / บทที่ 59-1 ไม่อยากแยกจากกันสักวินาที

บทที่ 58-2 กินอาหารอร่อยๆ แล้ว อาบน้ำด้วยกันไหม

ชั่วเสี้ยววินาทีที่ริมฝีปากของจีฮวันปิดทับลงมาบนริมฝีปากเธออย่างแผ่วเบา อึนคังเผลอยกสองแขนขึ้น ท่าทางยอมจำนนแบบนั้นถูกใจจีฮวันเหลือเกิน

หลังจากเล็มริมฝีปากบน ลงมายังริมฝีปากล่าง จีฮวันขยับใบหน้าเล็กน้อย ก่อนจะปิดทับริมฝีปากทั้งหมดของอึนคัง

อึนคังพ่ายแพ้ต่อแรงของจีฮวันที่ผลักดันและดูดกลืนริมฝีปากไม่หยุด และความตื่นเต้นที่ประทุขึ้นภายในทำให้เธอเซไปผิงพนังทั้งตัว

ข้างหลังก็ผนัง ข้างหน้าก็จีฮวัน ทั้งสองทางเลย

จีฮวันยึดสองแขนของอึนคังตรึงไว้กับผนัง ระหว่างที่สองมือประกบเข้าหากัน ความร้อนก็เพิ่มสูงขึ้น

จีฮวันหยุดจูบและจ้องมองอึนคังที่ไม่มีที่จะหนีและตกเป็นของเขาโดยสมบูรณ์

ในดวงตาดำสนิทและกลมโตของอึนคังมีจีฮวันที่มองเธออยู่ ดวงตาที่รู้ทุกสิ่งเห็นทุกอย่าง แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้และพยายามปลอบใจให้เขากระอักกระอ่วน

จีฮวันรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าอึนคังแอบอยู่หลังเสา

เหตุผลที่เขากล้าจ้องตาปะทะกับพ่อเหมือนคนบ้าได้ก็เพราะมีอึนคังอยู่ตรงนั้น

ถ้าจีฮวันคนเดียว คงทำไม่ได้แน่นอน สามปีที่แอบจีฮวันเข้าๆ ออกๆ อนุสรณ์สถาน มาดูถูกแม่โดยใช้คำว่าไว้อาลัย ถ้าจีฮวันคนเดียว คงได้แต่ตัวสั่นด้วยความเกรงกลัวเหมือนกระต่ายที่อยู่ต่อหน้าเสือ ไม่สามารถฟาดคำพูดได้อย่างสวยงามอย่างนั้น และรีบออกมาจากที่นั่น ทั้งที่ในใจเต็มไปด้วยความแค้น

แต่ครั้งนี้ต่างไป เขาสามารถแสดงความโกรธออกมาได้สมกับที่โกรธ ได้หยามหน้าพ่อและก้าวออกมาจากที่นั่น

ท่านผู้พิพากษารยูจองมยอนผู้ยิ่งใหญ่ถึงกับตกใจและสติแตกต่อหน้าคนอื่น แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว ในชีวิตสามสิบหกปี จีฮวันเพิ่งได้รับชัยชนะเป็นครั้งแรก

จีฮวันอุ้มอึนคังขึ้น อึนคังตกใจกอดคอของเขาไว้

“นะ หนักนะคะ เพิ่งกินข้าวไป…”

หลังจากที่จีฮวันประกบริมฝีปากของอึนคังราวกับจะกลืนกิน ก็เปิดริมฝีปากและดูดดึงลิ้น

“อืมมม…”

อึนคังส่งเสียงครางเบาๆ พลางโอบแขนรอบคอจีฮวัน จีฮวันอุ้มอึนคังตรงไปยังห้องน้ำช้าๆ เธอรีบผละริมฝีปากออกหันไปดู

“จะอาบด้วยกันจริงๆ เหรอคะ ต่างคนต่างอาบก็ได้ ให้คุณพีบีอาบก่อนดีไหมคะ หรือจะให้ฉันก่อน…”

จีฮวันส่ายหน้า

“ผมอยากอาบให้ครับ”

“ตะ แต่ขี้ไคลฉันเยอะมาก สภาพผิวฉันตอนนี้ดูไม่ได้เลย เห็นแล้วจะกอดลงเหรอคะ”

โกหกแน่นอน จีฮวันรู้ดีกว่าใครว่าเนื้อในของอึนคังเรียบลื่นขนาดไหน คอยิ่งกว่าหน้า ข้อมือยิ่งกว่าคอ หน้าอกยิ่งกว่าข้อมือ หน้าท้องยิ่งกว่าหน้าอก และด้านในต้นขายิ่งกว่าท้อง…ยิ่งลึกก็ยิ่งอ่อนนุ่มและเรียบลื่น

“ไม่เป็นไรครับ จะขัดถูให้อย่างดี ผมนี่มือขัดเลย”

“ตะ แต่ขี้ไคลจะไหลลงมาเป็นเส้นเหมือนก๋วยเตี๋ยวเลยนะคะ คุณพีบีอาจเป็นลมก็ได้ อุ๊บ”

เสียงเจื้อยแจ้วดังจนน่าหนวกหู จีฮวันจึงประกบริมฝีปากลงไปอีกครั้ง ชอบรสหวานของไวน์และริมฝีปากที่ได้ลิ้มรสไปพร้อมๆ กัน ต่อไปต้องให้กินไวน์ก่อนสินะ

อึนคังหอบหายใจ

“ถ้าอายก็ปิดตาสิครับ”

“จริงเหรอ จริงนะคะ”

อึนคังเอามือปิดตาจีฮวัน จีฮวันหัวเราะขำ

“ไม่ใช่ ผู้หญิงคนนี้นี่ ปิดตอนนี้จะทำยังไง อยากล้มหงายหลังเหรอครับ”

“อ๊ะ!”

อึนคังเอามือออกจากตาของจีฮวัน จ้องมองดวงตาเขาราวกับเห็นสิ่งมหัศจรรย์ ลูบคิ้วไล่ตามความโค้งลงมายังหางตา ผ่านถุงใต้ตาไปยังหัวตา และแตะเปลือกตาเบาๆ

“ทำอะไรครับ”

“ลูบค่ะ”

“สนุกเหรอครับ”

อึนคังพยักหน้า แววตาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเหมือนเด็กที่กำสีเทียนมุ่งมั่นแต่จะวาดรูปของตัวเอง

มือของอึนคังที่เคยลูบไล้เปลือกตาเลื่อนลงมายังสันจมูกช้าๆ และหยุดชะงักที่ปลายจมูก

“อ้า”

แค่ลูบไล้ปลายจมูก เสียงครางก็ดังลอดออกมาจากปากของจีฮวัน แค่เลื่อนนิ้วลงมายังปีกจมูกทั้งสองข้าง ท้องน้อยของเขาก็ร้อนขึ้น ปลายนิ้วของอึนคังที่เล่นขนอ่อนที่แก้ม ทำเอาร่างกายปั่นป่วนทีละน้อย

นิ้วของเธอลากผ่านมายังร่องเหนือริมฝีปากที่ชัดและลึกเบาๆ ริมฝีปากของจีฮวันเผยอออก เขางับอย่างรวดเร็วไม่ปล่อยให้นิ้วลากผ่านริมฝีปากไป สะโพกของอึนคังบิดเกร็ง

“อ้า…”

มาถึงหน้าห้องน้ำตอนที่ร่างกายและจิตใจงุ่นง่านแตกกระเจิง จีฮวันค่อยๆ วางอึนคังลงอย่างระมัดระวัง อึนคังที่เข้าไปในห้องน้ำก่อนอย่างยอมแพ้รีบร้องบอก

“อย่าเปิดไฟนะคะ!”

“พูดอะไรกันครับ ก็เห็นนี่ว่าห้องน้ำมืดขนาดไหน จะอาบน้ำแต่กลับมองไม่เห็นคุณนักเขียนเลย กลางวันแสกๆ ก็เคยกันมาแล้วนะครับ จะเขินอะไรมากมายครับ”

“ถึงงั้นก็เถอะ”

จีฮวันหยิบเทียนบนชั้นในห้องน้ำมาจุดไฟ แสงเทียนสีแดงให้แสงว่างที่เพียงพอ และช่วยปิดบังส่วนต่างๆ ได้มากทีเดียว

“แบบนี้โอเคไหมครับ”

อึนคังพยักหน้า และจีฮวันก็ปิดไฟในห้องน้ำ

บทที่ 59-1 ไม่อยากแยกจากกันสักวินาที

มือของจีฮวันลูบไล้ใบหน้าของอึนคังช้าๆ ลงมายังลำคอ และหยุดอยู่ที่ไหล่ของเธอ

เสื้อเชิ้ตสีขาวใต้คาดิแกนสีดำ เสื้อเชิ้ตสำหรับผู้หญิงแสดงความสุภาพและดูเป็นผู้หญิง เธอเลือกใส่เพราะไปอนุสรณ์สถานผู้ล่วงลับ น่าชื่นชมที่เธอเอาใจใส่เสียขนาดนี้ แถมยังดูสวยเหมาะกับเธอมากอีกด้วย

แต่มีสิ่งที่อึนคังมองข้ามไป ชุดสุภาพเรียบร้อยก็จริง แต่เสื้อเชิ้ตผู้หญิงแบบนี้บรรยากาศจะเปลี่ยนไปตามคนใส่ และรูปร่าง

เพราะหน้าอกที่อวบใหญ่ จึงทำให้มองเห็นเข้าไปในรอยปริระหว่างกระดุม เสื้อมีกระดุมไม่ใช่ไอเท็มที่เหมาะกับคนหน้าอกใหญ่เหมือนอึนคัง

ไม่รู้ว่ารู้เรื่องนั้นไหม แต่ถ้าเป็นอึนคัง จีฮวันคิดว่าก็อาจจะไม่รู้ เพราะปกติเธอจะใส่แต่เสื้อฮู้ดหลวมๆ อึนคังเลยไม่ได้สนใจเรื่องรอยแยกระหว่างกระดุม มีแต่จีฮวันที่หนักใจ

หน้าอกอวบที่เห็นวับๆ แวมๆ ระหว่างรอยแยกเสื้อจุดไฟให้ลุกวาบ หลายครั้งเกือบจะโยนส้อมทิ้งแล้ววิ่งเข้าใส่ เสื้อผ้าเองก็ดูขัดแย้งพอๆ กับคน

หลังจากปลดกระดุมเสื้อคาดิแกนเสร็จ จีฮวันก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่สมอยู่บนตัวต่อ ถึงร่างกายจะออกอาการขนาดไหน แต่จีฮวันก็ไม่รีบร้อน ค่อยๆ ปลดกระดุมช้าๆ ทีละเม็ด ทีละเม็ด

อึนคังเองก็ลงมือปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของจีฮวันเช่นกัน แต่ด้วยความเร่งรีบต่างกับจีฮวัน

ตอนเริ่มจีฮวันเป็นฝ่ายเริ่มก่อน สุดท้ายก็เป็นอึนคัง อึนคังที่แกะจนหมดกระทั้งกระดุมแขนเสื้อ ถอดเสื้อจีฮวันโยนออกไปนอกห้องน้ำอย่างรีบร้อน

ไหล่กว้างเป็นมุมฉาก หน้าอกเรียบตึงแข็งแรง ท่อนแขนยาวแข็งแกร่ง กระดูกเชิงกรานชวนหวาดเสียวต่อลงมาจากหน้าท้องแน่น

ใต้แสงเทียนสลัว ร่างกายของจีฮวันเปล่งประกายเหมือนส่องแสงได้ด้วยตัวเอง อึนคังอึ้งมองด้วยความชื่นชมในความงดงามของเรือนร่างผู้ชายราวกับไม่เคยเห็นมาก่อน

เห็นร่างเปลือยของจีฮวันมาสองครั้งแล้ว แต่พอยืนประจันหน้าตรงๆ อย่างนี้ ก็ยิ่งทึ่ง เป็นครั้งแรกที่เหมือนชมประติมากรรมศิลปะ

“สวย”

อึนคังพูดเบาๆ พลางลูบไล้ไปตามคอ ไหล่ ท่อนแขน และหน้าอกของจีฮวัน รอยจูบที่เธอเคยทำไว้จางหายไปนานแล้ว ถึงเวลาทำใหม่อีกครั้งแล้วสินะ

เกิดมาเพิ่งเคยได้ยินคนชมว่า ‘สวย’ ครั้งแรก แต่จีฮวันไม่ตกใจ อาการช็อกที่เคยเจอคำว่า ‘น่ารัก’ ก่อนหน้านี้จากอึนคัง ทำให้เขามีภูมิต้านทาน

คราวนี้เป็นตาจีฮวัน เขาถอดเสื้อเชิ้ตพร้อมคาดิแกนออกจากไหล่รวดเดียว ผิวเนื้อเปล่าเปลือยเผยให้เห็นใต้แสงเทียนสีแดง

ดวงตาสีดำ ติ่งหูนุ่มนิ่ม หน้าอกน่ามอง ต้นขาอวบ ทุกสิ่งของอึนคังทำให้จีฮวันกระวนกระวาย และเสียงครางของเธอที่เกิดจากมือของเขาก็ทำให้จีฮวันแทบบ้า

เสียงครางของอึนคังหมุนวนไปทุกซอกมุมในร่างกายของจีฮวัน ปลุกเซลล์แต่ละเซลล์ให้ตื่นและร้อนขึ้น

จีฮวันดึงอึนคังมากอดแนบชิด ปลดสายบรา อุปสรรคเดียวที่ขวางกั้นระหว่างคนสองคนให้ร่วงหล่นลงกับพื้น

* * *

จีฮวันที่ลูบและกอดอึนคังที่กำลังหลับและผล็อยหลับไปด้วยลืมตาขึ้นดูนาฬิกาอย่างระมัดระวังไม่ไปทำให้เธอตื่น อึนคังปรือตาข้างหนึ่งขึ้นอย่างยากลำบาก

“กี่โมงแล้ว…”

“ตีหนึ่งกว่าแล้ว”

“อ้า ตีหนึ่ง แล้ว อือ…”

อึนคังทำเสียงออดอ้อน ซุกตัวเข้าไปในอกจีฮวัน

“ไหนขอดูคนงัวเงียหน่อย”

จีฮวันกระซิบพลางกอดศีรษะของอึนคัง และลูบหลังเธอด้วยมืออีกข้าง

“เรื่องที่เคยเล่า เล่าให้จบสิ”

“เรื่องอะไรคะ…”

เสียงง่วงนอนของเธอเหมือนเด็กแล้วก็เหมือนลูกหมาด้วย

“เรื่องจากู”

“จากู โฮ่งๆ…”

“ห้ามเห่า”

จีฮวันหัวเราะพลางกอดอึนคัง

“ฉันพาจากูมาจากข้างถนน”

ทุกครั้งที่อึนคังพูด ไอร้อนจะมาจั๊กจี้หน้าอกเขา เป็นความรู้สึกที่ดีมาก จีฮวันออกแรงกระชับวงแขนกอดเธอให้แน่นขึ้นอีก

หลังผ่านช่วงเวลาที่เหมือนพายุ ช่วงเวลาที่ได้กอดและหลับไปด้วยกัน ลืมตาพร้อมกัน ทำให้เต็มตื้นในอกอย่างไม่น่าเชื่อ จนอยากหยุดเวลาเอาไว้

“ฟังมาจนถึงตอนนั้น ว่าเจอจากูตอนกำลังกลับจากอนุสรณ์สถานหลังจากเสร็จงานศพคุณแม่”

“ฉันเจอแล้วก็ให้รสบัสที่ไปงานศพจอด และลงไปดูกับพ่อ…จากูนอนเหยียดยาว ลิ้นห้อย แทบไม่ได้ยินเสียงหายใจ สภาพดูไม่ดีมากๆ…พ่ออุ้มจากูมา เด็กนั่นอ่อนปวกเปียกไม่มีแรง ไม่แม้แต่จะเห่าหรือขัดขืน…”

อึนคังเงียบไปนาน หรือจะหลับไปแล้ว จีฮวันแอบชะโงกดู แล้วอึนคังก็ลืมตาพรวดขึ้นมา

“ตะ ตอนนั้น เอาผ้าชุบน้ำจากในรถหยดใส่ปาก พวกญาติๆ ก็ช่วยกันเอาผ้าเปียกเช็ดตัวแล้วก็พัดให้จากู”

“ทำแบบนั้นเลยช่วยเอาไว้ได้ใช่ไหมครับ”

“เดิมทีเรามีแพลนว่าจะไปปล่อยฉันลงที่บ้านฉัน แล้วพ่อกับน้องชายจะไปบ้านที่โซล แต่แล้วทุกคนในครอบครัวก็พาจากูไปโรงพยาบาลสัตว์ด้วยกันหมด…”

“โรงพยาบาลของจียองอู?”

อึนคังพยักหน้า

“ตอนนั้นไม่มีเวลาหาว่าโรงพยาบาลไหนดี ในแผนที่ที่นั่นอยู่ใกล้สุด…”

“ไปถูกที่แล้ว จากูโชคดี”

“อืม ค่ะ รอดมาได้เพราะเจอพวกเรา เจอผู้อำนวยการ เกือบตายแล้วตอนนั้น พวกญาติที่เลี้ยงหมามาเยอะพากันส่ายหน้า…ยิ่งกว่าอะไรคือให้ตายจากูก็ไม่ยอมกินข้าว แต่ผู้อำนวยการบอกว่าอย่ายอมแพ้ ถ้าคนไม่ถอดใจ ก็จะช่วยชีวิตจากูได้ เฮือก!”