รักหมดใจ ยัยหน้ารักของฉัน - ตอนที่ 103
บทที่ 103 เสี่ยวชี ตามผมมา（1）
หลินเวยมี่ตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา แต่กลับทำให้โจ่วชิงช๋วนรู้สึกคับอกคับใจ เขาหันไปจ้องมองหลินเวยมี่อย่างลึกซึ้ง แล้วเอ่ยปากขึ้นอย่างลังเล “ในความเป็นจริง เรายังมีวิธีอื่นให้เลือกได้นะ เราไม่จำเป็นต้องแต่งงานกันก็ได้”
“ ยังมีวิธีที่ดีกว่านี้อีกหรอ ?” เธอถามกลับไปด้วยเเววตาบ่งบอกถึงการยืนกราน ความจริงเเล้ว ในใจของเธอก็วางแผนมาอยู่บ้าง ถ้าเธอต้องแต่งงานกับโจ่วชิงช๋วนจริงๆ เเล้วล่ะก็ บางทีฉู่เฉินซีอาจจะไม่มาตามตื๊อเธออีกต่อไป”
อีกอย่างก็ยังช่วยกู้จุนเฟิงได้อีกด้วย นี่มันยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวชัดๆ
“เรื่องนี้ฉันจะต้องคุยกับพี่เขยนิดหน่อย” โจ่วชิงช๋วนพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำลง ในก้นบึ้งของหัวใจรู้สึกว่าเป็นเรื่องเหลวไหล ยังไงก็ตามเรื่องเเต่งงานก็เป็นเรื่องสำคัญในชีวิต แล้วทำไมหลินเวยมี่ถึงตกลงยอมรับกับเขาง่ายขนาดนี้ ?
หรือเพราะกู้จุนเฟิงไม่ว่าเรื่องอะไรเธอก็ทำได้งั้นหรอ?
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้คิ้วของเขาทั้งหมดแน่นขึ้น มีที่จับเเฮนด์รถจับเเน่นมากกว่าเดิม
“ไม่ต้องเลย เราจะประชุมนักข่าวแล้วแถลงข่าว เเล้วเอาเรื่องนี้ป่าวประกาศออกไป” หลินเวยมี่พูดอย่างเเน่วเเน่ “หรือว่าคุณไม่เอาล่ะ?”
“ไม่ใช่” คิ้วของโจ่วชิงช๋วนขมวดเข้าหากันเเน่น
ณ ห้องประชุมงานเเถลงข่าว ใบหน้าเล็กของหลินเวยมี่ขาวซีดกำลังนวดข้อเท้า ข้อเท้าของเธอบวมแดง ในตอนแรกมันก็ไม่ปรากฏชัดสักเท่าไหร่ แต่ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกว่ามันเริ่มเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น
เธอเกิดอุบัติเหตุข้อเท้าพลิกตอนที่เธอกระโดดลงจากตึก
“เวยมี่ คุณพร้อมหรือยัง ?” เสียงของโจ่วชิงช๋วนดังออกมาจากนอกประตู
“มาละ” เธอตอบพลางลุกยืนขึ้นขมวดคิ้วแน่นทันที ใบหน้าเล็กของเธอซีดเผือดอีกครั้ง
เธอตามโจ่วชิงช๋วนไปที่เวทีแถลงการ การปรากฏตัวของโจ่วชิงช๋วน แสงไฟยังคงกระพริบไม่ขาดสาย และดูเหมือนว่าเขาจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี ใบหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้มอันสุภาพ จับมือของหลินเวยมี่นั่งลงอย่างผ่าเผย
“ความจริงที่ผมจัดงานแถลงข่าววันนี้ ก็แค่อยากจะชี้แจงหนึ่งเรื่องให้เข้าใจกันอย่างชัดเจน” โจ่วชิงช๋วนเริ่มยิ้มเเละหันไปมองหลินเวยมี่ นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความลึกซึ้ง
“ข่าวในหนังสือพิมพ์ตอนเช้าเป็นเรื่องโกหก อันที่จริงแล้ว คุณหลินคือคู่หมั้นของผมและเธอเองก็ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวอะไรกับพี่เขยสักนิดเดียว”
ทันทีที่คำพูดของโจ่วชิงช๋วนพ่นออกมา ผู้ชมต่างพากันเอะอะโกลาหล ไม่มีใครคิดว่าเขาจะเรื่องความรักที่เป็นความลับของตัวเองเปิดเผยขนาดนี้ แล้วก็ยังมาเปิดตัวคู่หมั้นในเวลานี้อีกด้วย
ในการเคลื่อนไหวครั้งนี้ก็เห็นได้ชัดว่าเขากำลังปกป้องหลินเวยมี่
ผู้สื่อข่าวต่างพากันจับตามองมาที่หลินเวยมี่ทันที เพื่อที่พยายามจะเจาะข่าวบางอย่างจากเธอ
“คุณหลินอยากจะอธิบายอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับนายกเทศมนตรีกู้ในหน้าหนังสือพิมพ์ตอนเช้าไหมคะ ?”
“คุณหลินท้องก่อนเเต่งกับคุณโจ่วชิงช๋วนใช่ไหมครับ ?”
“คุณหลิน คุณหลิน…”
หลินเวยมี่ดึงมุมปากอย่างจนปัญญา เอาสายตาจ้องมองไปที่โจ่วชิงช๋วน โจ่วชิงช๋วนรีบลุกขึ้นปกป้องเธอและพาเธอออกไป
ผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆ รีบเข้ามาขัดขวางผู้สื่อข่าวอย่างรวดเร็วเพื่อให้พวกเขาออกไปได้ง่ายยิ่งขึ้น
โจ่วชิงช๋วนพาหลินเวยมี่เดินไปที่รถ เปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งข้างใน ทั้งสองคนถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“นี่ก็เป็นประโยชน์กับพี่เขยของผมด้วย” โจ่วชิงช๋วนเอ่ยขึ้นอย่างราบเรียบ นัยน์ตาของเขาดูสงบอย่างมาก
ใบหน้าเล็กของหลินเวยมีขาวซีด นวดถูข้อเท้าอันแดงก่ำด้วยมือของเธอเป็นครั้งคราว จากการที่เธอหนีด้วยความตื่นตระหนกและตอนนี้มันเริ่มค่อยๆ ปวดมากยิ่งขึ้น
“กลับบ้านกับผมไหม ?” โจ่วชิงช๋วนถามขึ้นอย่างหยั่งเสียง
หลินเวยมี่พยักหน้าอย่างไม่ลังเล หากเธอกลับไปบ้านตระกูลหลิน ฉู่เฉินซีคงต้องรอเธออยู่ที่นั่นเเน่ๆ ดังนั้นเธอจะไม่กลับไปให้เขาจับไปขังอีก
โจ่วชิงช๋วนจับมือหลินเวยมี่เดินเข้ามานั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น
หลินเวยมี่เงยหน้าพร้อมขมวดคิ้วขึ้นมองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามคือโจ่วซินเเละกู้จุนเฟิง กูจุนเฟิงยังคงทำหน้าเฉยเมยราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ส่วนโจ่วซินมองเธอด้วยสายตาขู่เข็ญเเละพยาบาทอาฆาตเเค้น ถ้าหากสายตาคู่นั้นฆ่าคนได้ หลินเวยมี่คงตายเป็นร้อยครั้ง
“สารเลว! มันเกิดอะไรขึ้น ?” โจ่วลี่เฉียงฟาดถ้วยชาลงกับพื้นอย่างรุนเเรง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ
โจ่วชิงช๋วนไม่เเยเเสเเม้เเต่น้อย พร้อมกับพูดอย่างเมินเฉยว่า “เกิดอะไรขึ้นหรอ ? คุณเเค่รอให้ลูกสะใภ้เสิร์ฟน้ำชาให้ ทำไมมันต้องโมโหอะไรขนาดนั้น ?”
ลูกสะใภ้อะไรกัน ! เส้นเอ็นบนใบหน้าโจ่วลี่เฉียงผุดขึ้น เขาจำได้ว่าหลินเวยมี่ที่อยู่ข้างๆ นี้เคยมาสร้างความวุ่นวายพร้อมกับฉู่เฉินซีในงานแต่งของกู้จุนเฟิง อีกอย่างทำให้เขาอับอายขายหน้าจนหมดสิ้น แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่าลูกของตัวเองจะเกลือกกลั้วกับผู้หญิงคนนี้
“แม้ว่าตระกูลโจ่วของเราจะไม่ใช่ตระกูลที่โด่งดัง เเต่ก็ไม่ใช่จะปล่อยให้ผู้หญิงเเบบนี้เข้ามาในบ้านได้ !” โจ่วลี่เฉียงพูดจบ หลินเวยมี่ขมวดคิ้ว ดวงตาดำทึบเเละขาวใสเหวี่ยงไปที่โจ่วลี่เฉียง พูดออกมาอย่างเย็นชาว่า “คุณอาเฉียงคะ คุณหมายความว่ายังไง? อะไรคือผู้หญิงเเบบฉัน ?”
“เธอยังไม่รู้หรอว่าชื่อเสียงตัวเองเป็นยังไง” โจ่วลี่เฉียงทำท่าทางดูถูกเหยียดหยามและพูดถากถางว่า “แต่ถ้าเธออยากจะเข้ามาในบ้านตระกูลโจ่วของฉันเเล้วล่ะก็ เธอก็ไปตายเเล้วเกิดใหม่นู่น! อย่าแม้แต่จะคิด”