รักหมดใจ ยัยหน้ารักของฉัน - ตอนที่ 110

บทที่110 ปีศาจร้ายสะกดรอยตาม（2）

“เฉิน ฉันขอโทษ ฉันจะไม่หนีอีกเเล้ว” เสียงเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เเต่มือกำหมัดเเน่น เธอไม่ได้ลืมว่าเสี่ยวจื๋อยังอยู่ข้างๆ เเต่เธอไม่มีทางเลือก

“เสี่ยวชี ไม่จำเป็นต้องไปขอร้องเขา !” เป็นอย่างที่คิด กู้จุนเฟิงเห็นเเบบนี้ก็รีบตะโกนออกไป

“นายกเทศมนตรีกู้ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดินเลยนะ” ฉู่เฉินซียิ้มเยาะเย้ย เหลือบสายตาไปมองอย่างรุนเเรง

หยิ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ เข้าใจคสามหมายทันที กำหมดชกตรงไปที่ท้องของเขา ใช้ก้นปืนทุบที่กัวของเขา

กู้จุนเฟิงมีเสียงขแงความจุกออกมานิดหน่อย ถูกทุบลงไปที่พื้น หน้าผากมีเลือดไหลออกมา

“เสี่ยวชี…”

ดวงตาของหลินเวยมี่ปิดลงเหลือนิดเดียวเเล้วมองไปยังฉู่เฉินซี เอ่ยขึ้นด้วยความร้อนรน “ฉู่เฉินซี ! ปล่อยเขา !”

ฉู่เฉินซียกมุมปากขึ้น มือใหญ่กอดเธอเเน่น เปิดปากยิ้มอ่อน “เป็นไง ? เเสดงต่อไม่ได้เเล้วหรอ ?”

หลินเวยมี่สั่นไปทั้งตัว เเท้จริงเเล้วเขารู้ความคิดของเธออยู่เเล้ว

“ฉู่เฉินซี คุณมันสติวิปลาส! คนหนีไปคือฉัน เเล้วเกี่ยวอะไรกับเสี่ยวจื๋อ “ เธอตะโกนด้วยความฉุนเฉียว

“เเต่มันเป็นคนพาคุณไป”

เสียงของฉู่เฉินซียังคงจืดราวกับน้ำ ฟังไม่ออกเลยว่าอารมณ์เเบบไหน

“คุณก็ไม่ได้เป็นอะไรของฉัน เเล้วจะมายุ่งอะไรฉัน ?”

“ผมเป็นคนซื้อคุณมา”

“ซื้อฉันเเล้ว ก็จะตัดสินใจในชีวิตของฉันได้ตามสบายเเบบนี้หรอ?” สายตาของหลินเวยมี่ฉุนเฉียว จึงหยิบปืนบนโต้ะที่อยู่ข้างๆ จ่อไปที่หัวของตัวเอง

เเววตาของฉู่เฉินซีบีบเล็กลง รู้สึกตระหนกจากการกระทำของเธออย่างชัดเจน เเต่ไม่นานก็เงียบสงบลงมา ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้จักกดนกสับ เเละจะยิงได้ยังไง ?

เเต่หลินเวยมี่เเสดงการดิ้นรนต่อสู้เเละมองเขาอย่างเย็นชา “ปล่อย เสี่ยวจื๋อ”

“ขู่ผมหรอ?” เขายิ้มเยาะเย้ย เเต่ในรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าว เธอกล้าเอาชีวิตของตัวเองมาขู่เขาได้ยังไง? มิหนำซ้ำยังทำเพื่อผู้ชายคนนั้น!

เขาเสียใจจริงๆ ขั้วหัวใจรู้สึกเจ็บปวดฉับพลัน เขายืนขึ้นเเล้วเดินเข้าไปหาเธอ

“คุณจะปล่อยเขาไปหรือไม่ ?” มือที่จับปืนของหลินเวยมี่จ่อเข้าไปอีก สีหน้าซีดเผือด

“ฮ่าๆ ” ฉู่เฉินซีหัวเราะเยาะเบาๆ สีหน้ามืดครึ้มยิ่งขึ้น “เพียงเพื่อผู้ชายคนนี้ เธอก็เอาชีวิตมาขู่ผมหรอ?”

“งั้นทำไมไม่เอาปืนยิงมาที่ผมเลยนี่ ?” เขาถามต่อ “ชีวิตของคุณในสายตาผมไม่มีค่าสักบาท ไม่มีค่าพอที่จะเอามาขู่ผมได้หรอกนะ”

ตัวของหลินเวยมี่ส่ายจนเกือบจะล้ม คนทั้งคนราวกับถูกคนชกต่อย มองฉู่เฉินอย่างไม่เชื่อ

ในสายตาเขา ชีวิตของเธอไม่มีค่าสักบาทจริงๆ หรอ ? งั้นก็ไม่สนใจใช่ไหม ?

ไม่รู้ว่าทำไมภายในหัวใจรู้สึกน้อยใจมาก ในดวงตามีน้ำหมอกขึ้นมาปกคลุมทันที รูปร่างของเขาก็ไม่ไกลจากเธอ เเต่กลับมองไม่ชัดเอาเสียเลย

ฉู่เฉินซีเดินไปข้างหน้าเธออย่างช้าๆ รูปร่างสูงใหญ่ปิดบังเเสงอาทิตย์ เหลือเพียงเเต่เงามืดไว้ให้เธอ

เขาใช้มือม้วนเอาปืนที่จ่ออยู่ที่หัวของเธอออก เเล้วเอามาไว้ตรงหน้าอกของตัวเอง

คำพูดอันเยือกเย็นพ่นออกมาจากด้านบน “ถ้าคุณอยากให้มันไป ยิง”

มือที่หลินเวยมี่ถือปืนสั่น คนวิกลจริตนี่ ! เธอรู้สึกว่าหัวของเธอกำลังจะระเบิดจากการทรมานของเขา

“ตรงนี้เป็นที่เเห่งหัวใจ ตราบใดที่คุณดึงมือของคุณเบาๆ พวกคุณจะเป็นอิสระ ผมจะไม่ขู่เข็ญคุณได้ตลอดไป แล้วผมก็ไม่ใช้จุนเฟิงขู่เข็ญคุณได้อีก ยิง!”

สายตาของหลินเวยมี่จ้องเขม็ง พยายามมองไปยังคนที่อยู่ตรงข้าม เเต่หมอกหนาเป็นชั้นๆ ปิดกั้นดวงตาของเธอ ทำให้เธอมองไม่เห็นอะไรสักอย่าง

ในที่สุด น้ำตาก็ไหลอาบลงมาที่เเก้มของเธอ เจ็บปวดใจเกินทน เเต่ไม่สามารถหาทางออกได้เลย

“เจ้านายครับ…” หยิ่งเรียกอย่างเป็นห่วง ในก้นบึ้งของหัวใจเขาเป็นกังวล ถ้าหลินเวยมี่ยิงเข้าจริงๆ ล่ะ?

ฉู่เฉินซียกริมฝีปาก เอื้อมมือออกไปเช็ดน้ำตาบนเเก้มของเธอ มองไปยังตาใสของเธออย่างมั่นตง เขาวางเดิมพันในตำเเหน่งหัวใจของหลินเวยมี่

“ยัยโง่ ไกปืนอยู่ตรงนี้ คุณเเค่ใช้มือกดเเค่นี้ผมก็ตายเเล้ว” เขาดึงปืนขึ้นมาพร้อมทั้งสอนวิธีการยิงให้เธอโดยไม่สนว่าปืนยังอยู่บนหน้าอกของเขา

หลินเวยมี่สูดหายใจลึก ยิ้มให้กับดวงตาสองคู่ของฉู่เฉินซี เเล้วกัดฟันพูด “คุณมันคนเสียสติ”

เเต่เมื่อฉู่เฉินซีได้ยินเธอเรียกเขาเเบบนั้น เขาไม่รู้สึกโกรธ เเต่กลับยิ้มออกมา

“คุณไม่ทำหรอ เอาสิ ? “ เขามองลงไปเพื่อให้เห็นเธออย่างชัดเจน

“ฉันก็เเค่กลัวติดคุกเท่านั้นล่ะ” เธอตอบกลับโดยเบือนหน้าไปด้านข้างด้วยสีหน้าดื้อรั้น รู้สึกว่าเเขนที่ถือปืนพกนั้นปวดเมื่อยอย่างรุนแรง

เเต่เธอจะช่วยเสี่ยวจื๋อออกไปได้ยังไงล่ะ ?

เธอหันมองตรงไปยังกู้จุนเฟิง เธองับริมฝีปากเบาๆ เเล้วปรับตำเเหน่งปืนเข้าหาตัวเธอเอง

“ฉู่เฉินซี คุณจะไม่ปล่อยเขาไปจริงๆ ใช่ไหม?” เสียงเธอสั่นเครือเเต่สายตาของเธอยังมั่นคง

ใบหน้าของฉู่เฉินซีคล้ำลงทันที เบื้องลึกของหัวใจของเขาอยากย้อำนเวลากลับ เมื่อกี๊ไม่มีอะไรดีมากไปกว่าการเเย่งปืนคืนมา

ผู้หญิงคนนี้ฉลาดพอที่รู้ว่าเขาไม่สามารถทนเห็นเธอต้องเจ็บปวด ดังนั้นเธอจึงขู่เขาด้วยชีวิตของเธอ !

แต่เธออาศัยความอ่อนไหวของเขาเพื่อปกป้องผู้ชายคนอื่นได้ยังไง ?

ราวกับว่าถูกเธอตบความภาคภูมิใจถูกเธอเหยียบลงไปที่พื้นโดยปริยาย

“คุณจะปล่อยเขาไปหรือไม่ ?” เธอร้องถามขึ้นพร้อมทั้งกัดฟันเเน่น

“หลินเวยมี่ คุณขู่ผมด้วยชีวิตของคุณได้ยังไง ?” เสียงของเขาอ่อนระทวย นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“ปัง !”

เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งครั้งเเละผู้ชายสองคนร่วงลงไปที่พื้น

ฉู่เฉินซีจ้องมองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ข้างล่างตัว เเววตาเต็มไปด้วยความกลัว เธอกล้ายิงจริงๆ ด้วย !