รักหมดใจ ยัยหน้ารักของฉัน - ตอนที่ 49

บทที่ 49 เอาชนะ（1）

ทั้งสองคนต่างชะงัก และจ้องตากัน หลินเวยมี่ได้ยินเสียงเต้นของหัวใจเขาอย่างชัดเจน เขาหัวใจเต้นมาก เธอคิดอยากจะหลบออกไป แต่หน้าของเธอถูกจับเอาไว้

เขาค่อยๆอ้าปากของเธอ ลิ้มรสเธอทุกตารางนิ้วของลมหายใจ เขาทำอย่างนิ่มนวล ไม่เหมือนกับภาพจำแต่ก่อน คิดไม่ถึงว่าหลินเวยมี่จะไม่ได้ผลักเขาออก

“ยังไง ยอมจำนนแล้วหรอ” เขายิ้มและมองดูผู้หญิงในอ้อมกอดของเขา

“ฝีมือใช้ได้ เทียบกับชายขายบริการได้สบาย”

เงียบ มีแต่ความเงียบ อารมณ์โกรธของฉู่เฉินซีพลุ่งพล่านไปทั้งตัว นังตัวดี คิดไม่ถึงว่าจะเอาฉันไปเปรียบกับคนขายเป็ด พอมองเห็นเธอกำลังยิ้ม เขาก็ลืมความโกรธทั้งหมดไป และยื่นมองเธอชะงัก

สีหน้าที่ได้ใจของเธอ ดูเหมือนว่าเธอไม่กลัวเลยที่ทำให้เขาโกรธ กลับกันเธอดูมีความสุข ดวงตาของเธอเปล่งประกาย ทำให้เธอดูน่ารักมากๆ

ผ่านไปซักพักเธอถึงรู้สึกตัวว่าบรรยากาศเริ่มแปลกๆ อุณหภูมิภายในห้องค่อยๆสูงขึ้น จ้องไปที่ดวงตาอันมืดมิดของเขารอยยิ้มของเธอก็หายไป

หลินเวยมี่จ้องมองเขา และก็เอามือมาจับผ้าห่มแน่น จ้องมองแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยอิสระ โดยเฉพาะการที่เธอห่มผ้าแค่ผืนเดียว มันทำให้เขารุกล้ำเข้ามาได้ตลอดเวลา

รู้สึกไม่ปลอดภัยจริงๆ

เขาตรวจสอบความคิดของเธอและหัวเราะออกมา “ถึงแม้คุณจะใส่เสื้อผ้าหนาแค่ไหน ถ้าผมอยากได้คุณก็ต้องให้”

สีหน้าของหลินเวยมี่เปลี่ยนเป็นซีดเซียว แต่นี้เธอเหมือนปลาที่อยู่บนเขียงที่ให้คนอื่นเป็นคนกำหนดชีวิต

“ฉู่เฉินซี ฉันขอเตือนนายเลยนะ ตอนนี้นายไม่มีอะไรที่จะเอามาขู่ฉันได้แล้ว ถ้านายกล้ามาแตะต้องตัวฉัน ฉันจะแจ้งตำรวจ”

“ได้สิ แล้วแต่คุณ ถ้าคุณคิดว่าคุณจะชนะ” เขาไม่ได้ตกใจอะไร สายตาเขามองไปที่กระดูกไหปลาร้าของเธอ แล้วก็ยิ้มออกมา

หลินเวยมี่รู้ว่าเขามองไปตรงไหน เธอรีบดึงผ้าขึ้นมาปิด สายตาแบบนั้นของเขามันทำให้เธอเกลียดจริงๆ

แต่ว่าเธอต้องยอมรับว่าสิ่งที่ฉู่เฉินซีพูดนั้นมันถูกต้อง ถึงแม้ว่าเธอจะไปแจ้งความเขา ก็จะมีแต่แพ้เท่านั้น

“ปล่อยฉันไป” เธอลดเปลือกตาของเธอและพูดในเสียงต่ำ

“โอ๋ผมให้อารมณ์ดีก่อน ผมจะปล่อยคุณไป” มีความเกียจคร้านในน้ำเสียงของเขาแต่เขาก็ปล่อยเธอ เปิดประตูตู้เสื้อผ้าอีกฝั่งนึง และหยิบชุดออกมาตามอำเภอใจแล้วโยนไปให้เธอ

“โอ๋นายให้อารมณ์ดีงั้นหรอ นายเป็นเด็กสามขวบรึไงถึงต้องการคนโอ๋” หลินเวยมี่ถามและมองเหยียด

“ดูเหมือนว่าคุณไม่อยากจะไปจากที่นี่นะ คุณหลงเสน่ห์ผมแล้วใช่มั้ย” เขายิ้มเบาๆ เอนตัวลงบนเก้าอี้หวายและเปิดหน้าอกที่สวยงาม

หลินเวยมี่รีบหลบสายตาไปทางอื่น เกรงว่าจะเห็นอะไรที่มันทิ่มแทงสายตาเธอไปมากกว่านี้

“เสน่ห์งั้นหรอ ฉันยังมองไม่เห็นเลยว่าเสน่ห์คุณมันอยู่ตรงไหน” เธอเหอะเบาๆ หยิบเสื้อที่ฉู่เฉินซีโยนมาเมื่อกี้ขึ้นมา หน้าของเธอแดง และโยนเสื้อผ้าในมือลงด้วยความโกรธ และมองค้อนผู้ชายที่อยู่ตรงระเบียง

“สารเลว คิดไม่ถึงว่าจะให้เสื้อผ้าแบบนี้กับฉัน”

ฉูเฉินซีจ้องมองผู้หญิงที่กำลังโยนชุดกระต่ายทิ้ง สายตาของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่แกล้งเธอ “ไม่ชอบหรอ ผมคิดว่าคุณจะชอบอะไรแบบนี้ซะอีก”

“ผีถึงจะชอบหนะสิ” หลินเวยมี่กำหมัดแน่น ดูเหมือนว่าจะมีแค่ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอเท่านั้นที่โรคจิตแบบนี้

เขาเอามือมาลูบหัวเธอ การขยับที่งดงาม เขาค่อยๆหรี่ตาลง แสดงความเกียจคร้าน

“งั้นคุณไปเลือกเองเถอะ”

หลินเวยมี่ของเขาอย่างลึกๆ ทำไมรู้สึกว่าสีหน้าของเขากำลังแกล้งเราอยู่ ไม่มีเวลามาสนใจอารมณ์ของเขา ตอนนี้แค่อยากจะไปจากที่นี่เร็วๆเท่านั้น

เปิดตู้เสื้อผ้า ข้างในมีแต่ชุดโป๊โป๊แขวนไว้ไม่กี่ชุด เธอเม้มปาก และพยายามเก็บความโกรธเอาไว้ และดูเสื้อผ้าไปทีละชุดละชุด

ชุดเมท ชุดตำรวจหญิง ชุดแมว ชุดพยาบาล

ชัดเจนเลยว่าผู้ชายคนนี้อยากจะยั่วโมโหเธอ

“ฉันไม่อยากใส่เสื้อผ้าพวกนี้ซักหน่อย” เธอด่าด้วยความโกรธ ผู้ชายคนนี้ยังคิดจะให้เธอใส่อะไรแบบนี้อีก ใส่แล้วมันออกไปได้จริงๆมั้ยละ ตั้งแต่เกิดมาไม่ค่อยไม่เคยเจอคนทำแบบนี้ใส่เลย ความโกรธภายในใจค่อยๆพุ่งขึ้นมา

ดูเหมือนว่าเมื่อไหร่ที่เธออยู่กับฉู่เฉินซีสองคน เธอจะควบคุมความโกรธของเธอไม่ค่อยได้ ทุกนาทีจะต้องระเบิดออกมา