รักหมดใจ ยัยหน้ารักของฉัน - ตอนที่ 55

บทที่ 55 ลงอ่าง（1）

หลินเวยมี่เหมือนโดนฟ้าผ่า เธอนั่งช็อคอยู่บนเก้าอี้ เธออ้าปากค้างมองไปที่โจ่วชิงช๋วน เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเสี่ยวจื๋อกำลงจะแต่งงาน

ถึงตอนนี้แล้วเธอพึ่งจะตระหนักใจ ที่แท้การที่ได้คบหากับเสี่ยวจื๋อมันก็แค่เหมือนคนที่เดินผ่านมาตามทางเท่านั้น เป็นแค่คนแปลกหน้า ไม่เคยที่จะสนิทกัน

และเธอก็เคยไปบ้านเขาเพียงแค่ครั้งเดียว รู้แค่ว่าเขาเป็นนายกเทศมนตรี นอกนั้นเธอก็ไม่รู้อะไรเลย

ไม่เคยได้เดินเข้าไปในโลกของเขาเลย

“เวยมี่”โจ่วชิงช๋วนท่าทางเจ็บปวด คิดไม่ถึงว่าเธอจะเป็นแบบนี้จริงๆ เหมือนกับที่เขาคิดไว้ในใจไม่มีผิด หรือว่าในใจของเขากู้จุนเฟิงสำคัญมากขนาดนั้น

หลินเวยมี่ได้ยินเสียงของโจ่วชิงช๋วนก็รีบหัวเราะแบบแห้งๆออกไป เก็บความเศร้าเอาไว้ “ไม่เป็นไร แค่จู่ๆได้ยินข่าวว่าเขาจะแต่งงานก็เลยตกใจ”

“เขาจะแต่งเมื่อไหร่”

“วันมะรืน”

เธอเอามือลูบผมแล้วมองไปข้างนอก แววตาของเธอดูเย็นชา วันมะรืนหรอ คิดไม่ถึงเลยว่าจะแต่งเร็วขนาดนี้

ตอนที่กลับถึงบ้านฟ้าก็มืดแล้ว ตอนเธอกลับถึงบ้านภายในบ้านเงียบสงบ เธอไม่มีอารมณ์มาสนใจเรื่องพวกนี้ รีบเดินตรงไปที่ห้องของตัวเอง

“เวยมี่ กลับมาแล้วหรอ” เสียงของผู้ชายลอยมา

หลินเวยมี่กระพริบตา และหันหน้าไปมองหลินจ่านหงที่ยืนอยู่ในห้องหนังสือ

“พ่อ” เธอเรียกและเดินตามเข้าไปในห้องหนังสือ

หลินจ่านหงยืนอยู่ข้างโต๊ะหนังสือในห้องหนังสือ สายตาจ้องมองไปที่รูปถ่ายบนโต๊ะ แบบพูดเบาๆว่า “เวยมี่ ปีที่ผ่านมาเพราะว่าเรื่องของแม่เธอฉันเลยเป็นหนี้เธอ เธอคงไม่โกรธฉันหรอกใช่มั้ย”

หลินเวยมี่เงยหน้าและจ้องมองหลินจ่านหงอย่างลึกๆ เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะพูดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา ไม่คิดเลยว่าจะได้รับความรัก

“ไม่หรอก พ่อคือพ่อของหนู” เธอรีบตอบราวกับว่ากลัวความรู้สึกถูกรักนี้จะหายไป

“เด็กน้อย ช่วงที่ผ่านมานี้พ่อได้ทำเรื่องผิดพลาดไว้เยอะมาก อีกไม่นานพ่อคงได้รับบทลงโทษ ไม่ว่าจุดจบจะเป็นยังไง ไม่ต้องไปโกรธเกลียดคนอื่น” หลินจ่านหงถอนหายใจ เปิดตู้เชฟและหยิบกล่องไม้ออกมา ใช้กุญแจเปิดออก มันเป็นกุญแจสีเงินเล็กๆน้อยๆที่แขวนอยู่บนโซ่

“อันนี้ลูกเก็บไปไว้นะ พอถึงเวลาที่เหมาะสมจะมีคนบอกลูกเองว่านี่มันคือกุญแจของอะไร” เขาเอากุญแจห้อยคอไว้ให้เธอ “จำไว้นะ อย่าเชื่อใจใครง่ายเกินไป”

หลินเวยมี่พยักหน้า ก้มมองกุญแจที่ห้อยอยู่บนคอของเธอ คิดไม่ถึงว่าจะรู้สึกลับขนาดนี้

“ไปพักผ่อนเถอะ”

หลินเวยมี่เดินออกมาจากห้องหนังสือ พึ่งสังเกตได้ว่า สีหน้าของหลินจ่านหงไม่ค่อยดีเท่าไหร่ และเรื่องที่เขาพูดมันหมายความว่ายังไงกันแน่ ราวกับว่าจะมีเรื่องอะไรบางอย่างเกิดขึ้น

แต่ไหนแต่ไรเธอไม่ใช่คนที่จะชอบถามซอกแซก ในเมื่อเรื่องนี้ยังไม่รู้จุดจบ เธอก็ไม่คิดต่อ

พอคิดแบบนี้แล้ว เธอก็เปิดประตูเข้าไปในห้อง

และเสื้อคลุมไว้ข้างๆ หยิบผ้าเช็ดตัวและเดินเข้าห้องอาบน้ำไป

พอเดินไปครึ่งทางเธอสังเกตได้ว่าภายในห้องมีอะไรที่ผิดปกติ จู่ๆเธอก็ตื่นตัวขึ้นมา และมองขึ้นไปบนเตียง

มีคนนึงพิงอยู่ที่นั้นอย่างสบายใจ ใบหน้าที่หล่อซ่อนอยู่ในความมืด ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังรู้สึกได้ถึงความคมชัดในสายตาของเขา

เธอไม่ได้รู้สึกตกใจใดๆ เธอขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ สองคบสบตากันอย่างเงียบๆ

“เปิดไฟ ผมเห็นหน้าคุณไม่ชัด” เขาพูดอย่างเชื่องช้า น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเหนื่อย

หลินเวยมี่ถอนหายใจออกมายาวๆ ผู้ชายที่ตามเป็นวิญญาณตามติดคนนี้ ตอนกลางวันพึ่งจะหนีออกมาจากที่นั้น ตอนกลางคืนยังจะตามมาอีก เธอเบ้ปาก และเปิดไฟ

ไฟสีขาวทำให้ภายในห้องสว่าง จู่ๆแสงไฟที่จ้าทำให้เขาต้องหรี่ตาลง

“คุณกลับบ้านดึกจังเลยนะ”เขายิ้มมุมปาก แต่รอยยิ้มยังไม่ทันได้ส่งไปถึงดวงตาของเขาก็กลายเป็นความเย็นชา

“คุณก็ตามเป็นวิญญาณตามติดจังเลยนะ” เธอหัวเราะเบาๆ เธอกำหมัดแต่ก็กำไปโดนแผลเธอเลยขมวดคิ้วขึ้นมา

“มาดูคุณ”เขายักคิ้ว อาการของเธอเมื่อกี้เขามองเห็นหมดแล้ว “คุณจะไปลงอ่างกับผมหรอ”

หลินเวยมี่ขมวดคิ้วหนักขึ้นไปอีก และสีหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความรำคาญ “หมายความว่านายเป็นเป็ดใช่มั้ย”

คำพูดของเธอมีความหมายแฝง หลังจากเธอพูดเสร็จสีหน้าเขาของก็เปลี่ยนเป็นบึ้งตึงจริงๆ

“คนนิสัยไม่ดี” เขาหัวเราะเบาๆ และยื่นมือไปจับเธอ “มานี่”

“จะทำอะไรอีก” เธอถามด้วยความลำคาน ยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ

“เร็วเข้า” เขาออกคำสั่ง “ผมสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรคุณ รีบเข้ามา”