รักหมดใจ ยัยหน้ารักของฉัน - ตอนที่ 84

บทที่ 84 มีใครอยู่ในใจของเธอ（2）

ในขณะนี้ เสียงเรียกข้างมือถือดังขึ้น ฉู่เฉินซีขมวดคิ้ว ด่าด้วยเสียงเบา ๆ หยิบขึ้นมา

หลินเวยมี่ถอนหายใจ รีบห่มผ้าแล้ว ลงเตียงเบา ๆ เดินไปที่หน้าประตู

“อือ อือ ……”

เสียงเย็นชาอย่างนี้ทำให้หลินเวยมี่หนาวสั่น เหมือนกำลังมีงูเดินผ่านหลังเท้า เย็นถึงกระดูกเลย ทำให้หนาวสั่น

ในขณะนี้ เธอหันตัวไปมองฉู่เฉินซีที่ยืนอยู่ข้างเตียง เขากำลังหยิบมือถือไว้ ใบหน้าของเขาเหมือนกำลังโมโหอยู่

เขาหันตัวมากะทันหัน สายตาที่เย็นชามองมาที่หลินเวยมี่ เหมือนมองคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักอย่างเย็นชา

บนมือถืองมีภาพที่หลินเวยมี่กำลังจูบกับกู้จุนเฟิง แม้แต่รอยยิ้มเธอยังชัดขนาดนี้

เขาจับมือเธอไว้แน่น ๆ นิ้วที่เรียวและซีดไร้สีเลือด ได้เอามือถือโยนทิ้งไว้พื้น แล้วใช้สายตาที่เย็นชามองไปที่ผู้หญิงที่กำลังยืนอยู่หน้าประตู

หน้าอกรู้สึกอึดอัด แล้วรู้สึกมีหินก่อนใหญ่มาทับอยู่บนหน้าอกแล้วเขาหายใจไม่ออก

เขาคาดไม่ถึงจริง ๆ ตอนที่เขาแผลอักเสบแล้วเป็นลมอยู่ หญิงคนนี้ยังจะไปจูบกับผู้ชายคนอื่นอยู่กลางถนน

เหมือนโดนคนตบหน้าอย่างแรง

เขารู้สึกโมโหจะไฟไหม้แล้ว เส้นเลือดของเขาเห็นได้ชัด มือกำไว้แน่น สุดท้ายค่อย ๆ เดินไปหาเธอ

หลินเวยมี่รู้สึกได้ว่าเขาโกรธอยู่ รีบถอยหลังไปหนึ่งก้าว จ้องไปที่เขาด้วยความระวัง ถามอย่างงง “เธอเป็นอะไร？แผลเจ็บอีกแล้วหรือ?”

“ใช่ หน้าอกฉันเจ็บมาก” เขาชี้ไปที่หัวใจ “คือตรงนี้”

หลินเวยมี่ขมวดคิ้ว ทำหน้าไม่เข้าใจแล้วพูดว่า “ฉันไปหาหมอมาดีกว่า เธอพักผ่อนก่อนน่ะ” ขณะที่เธอกำลังจะหันหลังไป มือโดนเขาจับไว้ มือของเขาเย็นมาก เย็นจนเธอตัวสั่น

“เธอรักเขามากขนาดนั้นหรือ？” เขาถามอย่างเย็นชา

หลินเวยมี่ขมวดคิ้ว มองไปที่เขาเหมือนยังไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด

“ฉันหมายถึง กู้จุนเฟิง เธอรักเขามากขนาดนั้นหรือ？”

ฉู่เฉินซีพูดขึ้นอีกครั้ง แต่เสียงต่ำไปอีก

หลินเวยมี่ขมวดคิ้ว และใบหน้าเต็มไปด้วยความลังเล “ตกลงเธอพูดถึงอะไร？”

เขาเอามือชี้ไปที่หัวใจของเธอ ถามอย่างเย็นชา “ฉันอยากรู้ว่า ตรงนี้มีใครอยู่ในนั้น？”

หลินเวยมี่สีหน้ารู้สึกไม่ปกติ แล้วหันหน้าไปอีกทาง พูดด้วยเสียงเย็นชา “ไม่ว่าเป็นใครก็แล้วแต่ ยังไงก็ไม่ใช่เธอ！”

“ฉันรู้ ตั้งแต่แรกฉันก็รู้แล้ว ” ฉู่เฉินซีพูดด้วยเสียงเจ็บปวด “ฉะนั้น ฉันก็ไม่ได้รักเธอ ฉันแค่อยากได้ตัวเธอเท่านั้น”

“แต่ว่า ฉันไม่อนุญาต ที่เธอนอนอยู่บนเตียงฉันแต่ในใจคิดถึงชายคนอื่น！”

“เธอทำไมถึงเอาแต่ใจขนาดนี้？” หลินเวยมี่พูด “ฉันอยู่กับเธอ แค่เป็นการแลกเปลี่ยน รู้จักแลกเปลี่ยนไหม? เธอมีสิทธิ์์อะไรที่จะเอาใจฉันไปด้วย?”

“คนไม่มีจิตใจอย่างเธอ ไม่คู่ควรที่จะได้ความจริงใจ” เธอพูดด้วยสีหน้าน่ารังเกียจ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ยืนมือไปจับประตู

ประตูเพิ่งได้เปิดออกมานิดหน่อย ก็ได้ยินเสียง ปั้ง โดนมือใหญ่มือหนึ่งกดกลับไป

หลินเวยมี่ขมวดคิ้ว มือรู้สึกชานิดหน่อย เธอจ้องไปที่ฉู่เฉินซี ทำหน้าไม่พอใจ

ฉู่เฉินซีตาแดง ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความโมโห

ใจเธอหยุดเต้นไป 1 วินาที รีบปิดตาไว้ รู้สึกมีลมพัดไปที่หน้าเธอ แล้วเสียง ปั้งดังขึ้น ปวดหูเธอมาก

เธอลืมตาอย่างช้า ๆ มองไปที่ด้านข้าง มือของฉู่เฉินซีชกต่อยที่ประตูที่ห่างกับเธอไม่ถึง 1 เซนติเมตร เงยหน้าขึ้นเห็นตามเขาแดง ๆ พร้อมกับเต็มไปด้วยความโมโห ใจรู้สึกเต้นเร็วขึ้น

“เธอบ้าแล้วหรือ!” หลินเวยมี่กัดฟัน แล้วพูดด้วยเสียงสั่นเบา ๆ

“แม้ว่าฉันเป็นบ้า ก็เป็นเพราะเธอนี่ล่ะ！” เขาตะโกนออกมา ดวงตาของเธอมีแต่ความโกรธ ใจเจ็บเป็นระยะ ๆ ผู้หญิงคนนี้สามารถทำให้เขาโกรธได้ตลอด เขาไม่สามารถตอบโต้กลับไป ได้แค่โดนเธอทำร้ายไปแต่ละครั้ง