รักหมดใจ ยัยหน้ารักของฉัน - ตอนที่ 97

บทที่ 97 ท้าทายความอดทนของผมงั้นหรอ（1）

ใบหน้าของหลินเวยมี่ตั้งตรงขึ้น สายตาของเธอแสดงถึงความรังเกียจขยะแขยง นึกถึงการกระทำที่ผู้หญิงคนนั้นทำกับฉู่เฉินซี ทำให้เธอรู้สึกสะอิดสะเอียนเป็นอย่างมาก

แม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอและฉู่เฉินซีเป็นเพียงความสัมพันธ์ที่อยู่บนการซื้อขาย แต่เมื่อคิดถึงการที่ฉู่เฉินซีโดนผู้หญิงคนอื่นยั่วยวนใจ หัวใจของเธอก็ยังคงรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี

“เวยมี่ คุณหวาดระแวงงั้นหรอ” นี่มันไม่ใช่ประโยคคำถามแต่เป็นประโยคบอกเล่าอย่างชัดเจน ฉู่เฉินซียิ้มที่มุมปากเหมือนกับเด็กที่แอบขโมยกินของหวานอย่างอภิรมย์

“เอามืออันแสนสุขปรกของคุณออกไป !” ทันใดนั้นเธอก็เหวี่ยงหน้าไปอีกทางหนึ่ง ในสายตาดวงนั้นแสดงออกถึงการเย้ยหยันและเหน็บแนม “ฉู่เฉินซี คุณคิดไปเองมากไปแล้วนะ ฉันจะระแวงเพื่อคนแบบคุณเนี่ยน่ะหรอ ? ”

เพียงเพราะแค่สองประโยคนี้ทำให้ใบหน้าของฉู่เฉินซีเย็นลงไปจนถึงจุดเยือกแข็ง มือสกปรกของเขา เธอรังเกียจเขางั้นหรอ ?

“คุณรังเกียจผมหรอ ?” เขาใช้กำลังบีบมือเธออย่างเหนียวเเน่น นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์คลุมเครือ “อะไรหรอที่เรียกว่าคนแบบผม ? ผมมันเป็นยังไง ?”

“คุณมันสกปรก ! ไปลงนรกซะไป ! เเค่มองเห็นคุณฉันก็รู้สึกคลื่นไส้เเล้ว !” หลินเวยมี่พูดอย่างไร้ความเกรงอกเกรงใจ ในแววตาของเธอดูราวกับว่ากำลังมองสิ่งที่สกปรกที่สุดในโลก

ในตอนแรกฉู่เฉินซีมีอารมณ์ที่มีความสุข แต่แล้วก็ต้องดิ่งลงไปยังหุบเขาทันที ใบหน้าค่อยๆ คล้ำและคล้ำมากยิ่งขึ้น มือที่กำลังบีบข้อมือของเธออยู่นั้นก็ค่อยๆ ใช้กำลังบีบเเน่นมากยิ่งขึ้น

ในอากาศที่เบาบาง สะสมความกดดันอันใหญ่หลวง หลินเวยมี่รู้สึกได้ว่าบรรยากาศอันเลวร้ายที่อยู่รอบๆ ตัวเธอค่อยๆ ขยายใหญ่และค่อยๆ เย็นยะเยือกมากขึ้น

เสียงนกเขาอันร่าเริงในบริเวณลานกว้างก็ค่อยๆ ลดน้อยลง ราวกับว่าสองคนนั้นกำลังอยู่ในโลกแห่งความเงียบ รู้สึกได้ถึงเพียงอารมณ์ของคนที่อยู่ตรงข้าม

“คุณรังเกียจที่ผมสกปรก งั้นคุณก็ช่วยผมซักให้สะอาดสิ เป็นไง”

เสียงของฉู่เฉินซีแหบทุ้มต่ำลง ซึ่งสิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าเริ่มหมดหนทางบ้างแล้ว หมอกที่บดบังในดวงตาก็ค่อยๆ สลายตัวไป แม้ว่าหลินเวยมี่จะมองเห็นแสงประกายอันอ่อนโยนในสายตาของเขาที่วูบผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เเสงประกายอันอ่อนโยน ? เมื่อหลินเวยมี่มองไปอีกครั้ง สายตาของเขายังคงคร่ำเคร่ง มองไม่เห็นแม้แต่สิ่งที่เรียกว่าแสงประกายอันอ่อนโยนอีกเลย

หรือว่าเธอมองผิดไป ? ฉู่เฉินซีจะแสดงออกทางสีหน้าแบบนั้นให้เธอได้ยังไงกัน ?

ยังไงก็ตามเธอยังคิดว่าฉู่เฉินซีจะเคียดเเค้นโมโหร้ายใส่เธอ แต่ไม่เป็นดังคาด เขาไม่พ่ายแพ้ให้กับอารมณ์โมโหร้ายของตัวเอง แม้แต่คำพูดและความชั่วร้ายในตอนเริ่มต้นก็ได้เหือดหายไป

“ไม่สนหรอก” เธอพูดจบก็เดินไปข้างหน้าเหมือนเดิม เเต่ทันใดนั้นก็โดนเขาอุ้มขึ้น

“นี่ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนะ ! ตรงนี้มีคนเยอะขนาดนี้ ! มันน่าขายหน้ามากเลยนะ !” หลินเวยมี่ลุกลี้ลุกลนมองไปรอบๆ เป็นอย่างที่คิด คนที่อยู่รอบๆ กำลังมองมายังพวกเธออยู่

ฉู่เฉินซีกอดคนที่อยู่ในอ้อมอกอย่างเเนบเเน่น มุมปากของเขายิ้มแฉ่งขึ้นมาแล้วพูดว่า “ขืนเธอพูดขึ้นมาอีกสักหนึ่งคำ ฉันก็จะจูบเธอต่อหน้าคนพวกนี้”

ได้ยินคำนี้สีหน้าของหลินเวยมี่ก็ค้างชะงัก ร่างกายของเธออ่อนระทวยไปทั้งตัว ใบหน้าของเธอซบลงที่อกของฉู่เฉินซี เเทบไม่ขยับแม้แต่สักนิดเดียว

เขามองลงไปยังผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขน สายตาของเขามองด้วยความเอ็นดูมองด้วยความเอ็นดู แต่สีหน้าท่าทางนี้กลับหายไปอย่างรวดเร็วราวกับไม่เคยปรากฏขึ้นมาก่อน

อยู่บนรถธุรกิจคันสีดำ หลินเวยมี่พยายามกระเสือกกระสนออกจากตัวเขา แต่ว่าเอวนั้นถูกแขนของเขารัดไว้อย่างเหนียวแน่น จะขยับยังไงก็ไม่สามารถขยับออกไปได้

ทั้งร่างของเธอวางอยู่บนร่างของเขา เธอรีบใช้มือทั้งสองข้างโอบไปที่คอของเขา ลมหายใจของสองคนแนบชิดสนิทกัน จนเธอรู้สึกได้ถึงกลิ่นสเปรย์ดับกลิ่นปากกลิ่นมินต์

แก้มของเธอร้อนขึ้นโดยอัตโนมัติ เสียงอ้อนวอนของเธอดังขึ้นมาอีกครั้ง “คุณวางฉันลงเถอะนะ ฉันจะไปนั่งที่นั่งข้างๆ อยู่แบบนี้มันรู้สึกอึดอัดมากเลย”

“ผมชอบแบบนี้” เขาพูดพร้อมทั้งยิ้มที่มุมปาก สายตาของเขาเต็มไปด้วยความสุขสำราญใจ

ใบหน้าของหลินเวยมี่เเข็งทื่ออีกครั้ง เขาชอบเเบบนี้? เเต่เธอไม่ได้ชอบเเบบนี้ ! มันอึดอัดมาก ! ความรู้สึกไม่อิสระค่อยๆ เพิ่มขึ้น และอยากจะเปลี่ยนท่าทางที่มันดีกว่านี้ แต่ก็พบว่ามันยังคงรู้สึกไม่สบายก็เลยขยับอีกครั้ง

ทันใดนั้นเธอก็สึกได้ว่ามีของบางอย่างที่เเข็งๆ มาจิ้มที่ร่างกายส่วนล่างของเธอ สีหน้าของเธอแข็งทื่อ และเงยหน้าไปสบตากับเขา

“ท้าทายความอดทนของผมงั้นหรอ ? ระวังผมจะกินคุณในงับเดียว” ลมหายใจอันเร่าร้อนของเขากระทบไปยังหูของเธอ และในตอนสุดท้ายเขาก็เลียที่สันหูของเธอโดยไม่คาดคิด

หลินเวยมี่เหมือนกับโดนฟ้าผ่า ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวอีกครั้ง ใบหน้าของเธอแดงก่ำและร้อนผ่าวขึ้น มือที่โอบอยู่บนเอวของเธอค่อยๆ เลื่อนลงไปอย่างช้าๆ

เธอเพิ่งคิดได้ว่าจะตีมือของเขาออก แต่ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าระหว่างกางเกงส่วนล่างของเขากำลังจิ้มตามการเคลื่อนไหวของเธอ เเละทำเเบบนั้นอยู่ซ้ำๆ

ใบหน้าสีแดงของเธอระเบิดขึ้น ตานี่ตั้งใจทำอย่างเห็นได้ชัด การเคลื่อนไหวของเขาแบบนี้ ทำให้เธอแทบจะไม่กล้าขยับเขยื้อนอย่างไม่ต้องสงสัย

ระหว่างการเสียดสีของเสื้อผ้าของเธอ ทำให้เธอรู้สึกแปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูกและร่างกายของเธอก็สั่นระรัว

“ฉู่เฉินซี” ขมวดคิ้วลดเสียงต่ำลงแล้วเรียกชื่อ เสียงเต็มไปด้วยการขู่เข็ญ