รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ - บทที่ 317 อาลัยอาวรณ์ร่างกายเหรอ?

จี้หลิงชวนหมายความว่ายังไง? เห็นเธอแล้วต้องการหรือเพราะว่าชูเหยาสนองเขาไม่ได้งั้นเหรอ? หรือว่าในใจจริงๆจี้หลิงชวนรักชูเหยา แต่ว่าที่ไม่ยอมหย่ากับเธอเพราะยังอาลัยอาวรณ์ร่างกายเธอ?

เพราะฉะนั้น พอไม่ได้เจอมาครึ่งปี แล้วเพิ่งเจอเมื่อกี้ จี้หลิงชวนก็เลยอยากจะได้ตัวเธอในห้องน้ำ?

ที่แท้ในใจจี้หลิงชวนเธอมู่ซีซีต่ำต้อยขนาดนี้เลย?

มู่ซีซีคิดแล้วอยากขำ แต่มุมปากกลับแข็งทื่อขำไม่ออกเลย แค่รู้สึกแสบตา จากนั้นจึงรีบก้มหน้าเพื่อปิดปังแววตาตัวเอง

เธอไม่อยากไม่เอาไหนแล้วร้องไห้ต่อหน้าจี้หลิงชวน

มู่ซีซีดิ้นไม่หลุดจากจี้หลิงชวน จึงขี้เกียจที่จะดิ้นรนอีก แล้วยืนนิ่งติดกับกำแพงเหมือนคนไร้วิญญาณ

ถึงแม้มู่ซีซีไม่ต่อต้านแล้ว ร่างกายก็ปล่อยให้จี้หลิงชวนเล่นอย่างไม่ขยับเลย แต่ทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอกลับแฝงไปด้วยการต่อต้าน ร่างกายเกร็งแล้วแข็งทื่อมาก

จี้หลิงชวนรู้จักร่างกายมู่ซีซีดี จึงรู้สึกถึงความผิดปกติของเธอได้ทันที

การต่อต้านที่ไร้เสียงแบบนี้ สำหรับจี้หลิงชวน เขาทุกข์ทรมานมากกว่าตอนที่มู่ซีซีพยายามดิ้นหนีสักอีก

รู้สึกเหมือนว่ามีมีดมากรีดลงที่หัวใจ จี้หลิงชวนคิดว่านี่อาจจะเป็นกรรมตามสนอง

ตอนนั้นไม่เลือกที่จะไปช่วยมู่ซีซีแล้วเลือกที่จะช่วยชูเหยา ตอนนี้กรรมตามสนองเขาแล้ว

ฝ่ามือของจี้หลิงชวนจึงหยุดชะงัก รู้สึกเหมือนตัวเองโดนสาดน้ำเย็นอย่างนั้น

ความต้องการโดนน้ำสาดหายไปในพริบตา จากนั้นจี้หลิงชวนจึงปล่อยมู่ซีซีในอ้อมกอดอย่างทำตัวไม่ถูก

มู่ซีซีที่เพิ่งได้รับอิสระ จากนั้นจึงยกมือขึ้นมาตบใบหน้าที่หล่อเหลาไร้ที่ติของจี้หลิงชวน

ได้ยินแค่เสียงดังเพี๊ยะ หน้าจี้หลิงชวนจึงโดนตบจนหันไปอีกข้าง

ฝ่ามือของมู่ซีซีที่ตบจี้หลิงชวนไปยังสั่นเล็กน้อย จากนั้นเธอก็จ้องเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ พร้อมพูดออกมาทีละคำว่า “จี้หลิงชวน! นายมันสารเลว!!!”

“ขอโทษ” จี้หลิงชวนหันกลับมามองมู่ซีซี แล้วก้มหน้าเอ่ยพูดออกไป

พอมู่ซีซีได้ยินคำขอโทษของจี้หลิงชวนจึงหัวเราะในลำคอ ทันใดนั้นจึงยกมือขึ้นมาผลักจี้หลิงชวนที่อยู่ตรงหน้า แล้วเดินออกไปทางประตูห้องน้ำ

ไม่รอให้มู่ซีซีเดินไปถึงประตู จี้หลิงชวนจึงอดตามไปอีกไม่ได้ ฝ่ามือของเขาก็จับข้อมือมู่ซีซีไว้แน่น

จากนั้นเสียงก็ทุ้มต่ำกว่าเดิม “ซีซี ขอโทษ เมื่อกี้ขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันแค่คิดถึงเธอมากเกินไป……ก็เลยอดทนไม่ไหว……ซีซี ขอโทษนะ……ต่อไปถ้าเธอไม่ให้ฉันแตะต้องเธออีก ฉันก็จะไม่แตะต้องเธอ……”

มู่ซีซีไม่สนใจสิ่งที่จี้หลิงชวนพูดเมื่อกี้ แค่มองจี้หลิงชวนอย่างเย็นชาแล้วเอ่ยว่า “จี้หลิงชวน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”

“ไม่ปล่อย” จี้หลิงชวนตอบอย่างไม่ต้องคิดเลย ในหัวก็มีแต่ภาพเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นที่เพิ่งเจอมู่ซีซี ตอนนั้นมู่ซีซีกำลังคล้องแขนผู้ชายที่ชื่อลู่เฉินอันอย่างยิ้มแย้มอยู่ ทั้งสองดูสนิทสนมกันมาก แล้วคนรอบๆก็เอาแต่ชมว่าพวกเขาเหมาะสมกัน

จี้หลิงชวนกลัว เขาไม่รู้ว่าระยะเวลาครึ่งปีนี้เกิดอะไรกับมู่ซีซีบ้าง ไม่รู้ว่ามู่ซีซีกับผู้ชายที่ชื่อลู่เฉินอันเป็นอะไรกัน

แต่ว่าในใจจี้หลิงชวนเข้าใจดี เขาไม่อยากให้มู่ซีซีกลับไปหาผู้ชายคนนั้น

มู่ซีซีเป็นของเขา เป็นของเขาจี้หลิงชวนคนเดียว!

ขณะคิดจี้หลิงชวนจึงจับมือมู่ซีซีไว้แน่นกว่าเดิม แล้วอดพูดไม่ได้ว่า “ซีซี ผู้ชายที่มากับเธอวันนี้คือใคร? ตลอดเวลาครึ่งปีที่ผ่านมา ทำไมเธอถึงไม่มาหาฉัน? เธอไม่รู้เหรอว่าฉันคิดถึงเธอจนจะเป็นบ้าแล้ว……”

มู่ซีซีได้ยินสิ่งที่จี้หลิงชวนพูดเมื่อกี้จึงหลุดขำ จี้หลิงชวนชอบแสดงละครจริงๆ จนตอนนี้ต่อหน้าเธอก็ยังเอาแต่พูดให้เธอเข้าใจผิดอีกเหรอ?

ถ้าไม่ใช่เพราะมู่ซีซีผ่านความทุกข์ทรมานแบบนั้นมา แล้วมองใจจี้หลิงชวนทะลุแล้ว ตอนนี้เธออาจจะทนไม่ได้แล้วหวั่นไหวกับจี้หลิงชวนอีกครั้งก็ได้

มู่ซีซีไม่ให้โอกาสจี้หลิงชวนพูดจนจบ เพราะเสียงโมโหเกินไป จึงพูดกับจี้หลิงชวนเสียงดังว่า “จี้หลิงชวน พอแล้ว!”

ขณะพูดมู่ซีซีก็ก้าวเดินไปใกล้จี้หลิงชวนเรื่อยๆแล้วถามจี้ว่า “นายรู้หรือเปล่า วันนั้นที่ฉันโดนจับตัวไปฉันกลัวมากแค่ไหน ตอนที่โจรนั้นขับรถพุ่งตกลงไปใต้สะพาน รถตกลงไปในแม่น้ำ รถเพิ่งตกลงไปโจรคนนั้นก็รีบหนีไปแล้ว ฉันโดนมัดมือมัดเท้าไว้แม้แต่ดิ้นหนีก็ทำไม่ได้ แถมยังกระแทกโดนท้องกับหัวฉันอีก เลือดไหลเยอะมาก เจ็บจนฉันหายใจไม่ออก แค่ชั่วพริบตาเดียวฉันก็จมน้ำแล้ว!”

ขณะพูดแววตาของมู่ซีซีก็เปลี่ยนไป สายตาเอาแต่จ้องจี้หลิงชวนแล้วยิ้มอย่างเยือกเย็น “แต่ว่านายล่ะ? นายบอกว่าคิดถึงฉันมาก แต่ตอนนั้นที่ฉันตกอยู่ในอันตราย นายอยู่ที่ไหน?”

มู่ซีซีมองสบตาจี้หลิงชวนแล้วเห็นความเสียใจกับความเป็นห่วงเอ่อล้นออกมาจากแววตาเขา แล้วสีหน้าที่กระวนกระวายอีก จากนั้นจึงยิ้มมุมปากแล้วหัวเราะ “ตอนนั้นนายคงกำลังยุ่งอยู่กับการไปช่วยชูเหยาสินะ”

มู่ซีซีเอาแต่บอกตัวเองว่าห้ามเสียใจต่อหน้าจี้หลิงชวน แต่วินาทีที่พูดประโยคนั้นออกไป ในใจมู่ซีซีก็ยังคงรู้สึกเจ็บปวดอยู่ดี

จี้หลิงชวนได้ยินเสียงของมู่ซีซีสงบลง จึงส่ายหน้าให้ อยากจะอธิบาย แต่พอจะพูดออกมากลับรู้สึกว่าคำอธิบายของตัวเองนั้นไม่มีประโยชน์อะไรเลย

เพราะตอนนั้นระหว่างมู่ซีซีกับชูเหยาเขาเลือกชูเหยาจริงๆ

เพราะรู้สึกติดค้างชูเหยา เพราะคิดว่ามู่ซีซีต้องปลอดภัย ถ้าเวลาย้อนกลับไปได้ จี้หลิงชวนต้องเลือกที่จะไปช่วยมู่ซีซีอย่างไม่ลังเลแน่นอน

สำหรับเรื่องที่ติดค้างชูเหยา จี้หลิงชวนก็ยอมใช้อย่างอื่นมาชดใช้ให้เธอ ไม่อยากให้มู่ซีซีไปเสี่ยงอันตรายอีก

แต่ว่าน่าเสียดายตอนที่จี้หลิงชวนคิดได้แล้วกลับสายเกินไป เวลาไม่มีทางย้อนกลับไปได้

มู่ซีซีมองจี้หลิงชวนที่ไม่มีอะไรจะพูดแล้วหลุดขำ น้ำเสียงที่ไม่แยแสก็ดังมาว่า “ใช่สิ จี้หลิงชวน นายอยากรู้ไม่ใช่เหรอว่าทำไมฉันถึงหายตัวไปครึ่งปี? ได้ ฉันจะบอกนายเอง”

“เพราะตอนนั้นเกิดอุบัติเหตุแล้วหัวฉันกระแทก เลยมีเลือดคลั่งในสมอง แล้วฉันเกือบจะตาย เพราะลู่เฉินอันจ้างผู้เชี่ยวชาญด้านสมองมารักษาฉัน ระยะเวลาครึ่งปีนั้นฉันเลยนอนสลบอยู่ตลอด จนกระทั่งไม่กี่วันก่อน ก้อนเลือดในสมองค่อยหายไป แล้วฉันค่อยฟื้น”