รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ - บทที่ 320 ไม่ปล่อยแกไว้แน่นอน

มันกล้าได้ยังไง! มันทำแบบนั้นได้ยังไง!!! มู่ซีซี ยัยสารเลว ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่! ฉันชูเหยาไม่มีทางปล่อยแกไว้แน่นอน!

ฉันฆ่าแกได้หนึ่งครั้ง ก็ฆ่าแกเป็นครั้งที่สองได้เหมือนกัน!!!

รอไปเถอะ ถึงแม้ต้องแลกกับตัวเอง ฉันก็ไม่มีทางปล่อยแกไปแน่นอน! อะไรที่ฉันชูเหยาไม่ได้ งั้นทั้งชีวิตนี้แกมู่ซีซีก็จะไม่ได้เหมือนกัน!

จนกระทั่งเห็นจี้หลิงชวนกำลังจะพามู่ซีซีออกไปจากโรงแรมแล้ว ชูเหยาจึงทนไม่ได้อีก!

เธอกัดริมฝีปากตัวเองแน่น ชูเหยาพยายามหักห้ามความโมโหในใจไว้ แล้วปรับสีหน้าตัวเอง ทันใดนั้น ชูเหยาจึงวิ่งตามจี้หลิงชวนที่อุ้มมู่ซีซีอยู่ แล้วสบตากับจี้หลิงชวนด้วยใบหน้าที่มีแต่รอยน้ำตา ขวางจี้หลิงชวนไว้ด้วยสีหน้าน่าสงสารพร้อมเอ่ยพูดเสียงเบาว่า “หลิงชวน ฉันมาพร้อมกับนาย แล้วแถวนี้โบกรถยากด้วย นายส่งฉันกลับไปก่อนได้ไหม?”

มู่ซีซีได้ยินน้ำเสียงที่น่าสงสารของชูเหยา มุมปากจึงอดยิ้มอย่างดูถูกไม่ได้

ไม่พูดไม่ได้เลยว่า ถ้าพูดถึงเรื่องการแสดงละคร จี้หลิงชวนอยู่แค่อันดับที่สอง ส่วนอันดับหนึ่งต้องยกให้ชูเหยาเลยแหละ

บางครั้งมู่ซีซีก็แปลกใจมาก ชูเหยาที่จิตใจอำมหิตจนกล้าฆ่าคนจิตใจต้องเข้มแข็งแค่ไหนถึงสามารถแสดงละครเสแสร้งสร้างภาพลักษณ์ที่น่าสงสารแบบนี้ได้ดีขนาดนี้!

ผู้ชายก็ชอบผู้หญิงอ่อนแอแบบนี้ไม่ใช่เหรอ สภาพชูเหยาตอนนี้คงมีผู้ชายไม่กี่คนหรอกที่ปฏิเสธได้

ขณะคิดมู่ซีซีจึงเลิกคิ้วให้ มุมปากก็ยิ้มอย่างดูถูกไม่แยแส สายตากลับหันมองไปทางจี้หลิงชวนที่อยู่ใกล้ๆ

จี้หลิงชวนไม่ได้มองมู่ซีซี หลังจากที่ชูเหยาพูดประโยคขอร้องนั้นไป สายตาจี้หลิงชวนจึงมองไปทางชูเหยา

ชูเหยารอบคอบมาก ความจริงคำขอของเธอเมื่อกี้ไม่เกินไปเลย ไม่ล้ำเส้นด้วย

ตอนที่ชูเหยาคิดว่าจี้หลิงชวนจะตอบตกลงอย่างไม่ลังเล ทันใดนั้น น้ำเสียงที่เย็นชาของจี้หลิงชวนกลับดังขึ้นมาว่า “เธอรออยู่ที่นี่ไปก่อน เดี๋ยวฉันโทรให้คนขับรถมารับเธอกลับไป ซีซีเหนื่อยแล้ว เราจะกลับบ้านกันก่อน”

พูดจบจี้หลิงชวนจึงไม่สนใจสีหน้าชูเหยาที่บึ้งตึงทันที อุ้มมู่ซีซีไว้ในอ้อมกอดแล้วเดินตรงออกไปจากโรงแรม

จี้หลิงชวนจริงจังกับเรื่องความรู้สึกอยู่แล้ว เหตุการณ์เมื่อครึ่งปีก่อน ทั้งหมดเขาเป็นคนคิดไปเอง ตอนนั้นเขาตัดสินใจผิดพลาดไป ตอนนี้จี้หลิงชวนจะไม่ทำผิดเป็นครั้งที่สองอีก

ตอนนี้เขารู้ใจตัวเองว่าเขารักมู่ซีซี เขาแค่อยากทำดีกับมู่ซีซีคนเดียว กว่าจะหามู่ซีซีกลับมาได้ ตอนนี้จี้หลิงชวนไม่อยากให้มู่ซีซีเสียใจน้อยใจอีก

ส่วนชูเหยา ที่เขาติดค้างเธอเขาชดใช้ให้หมดแล้ว ตอนนี้เขากับชูเหยาเป็นแค่เพื่อนกัน ในเมื่อเป็นแค่เพื่อนกันก็ต้องรักษาระยะห่าง ระหว่างเพื่อนกับผู้หญิงของตัวเอง จี้หลิงชวนจึงเลือกผู้หญิงของตัวเองอย่างไม่ลังเลเลย

เขาไม่อยากทำเรื่องอะไรที่ทำให้มู่ซีซีเข้าใจผิดอีก

มู่ซีซีที่โดนจี้หลิงชวนอุ้มไว้ใจอ้อมกอด มองชูเหยาที่ยังยืนนิ่งอยู่กับที่แล้วยิ้มอย่างเย็นชา

ในใจก็พูดทีละคำว่า ชูเหยา อย่าเพิ่งใจร้อน ฉันจำได้ชัดเจนว่าเธอเป็นคนสั่งให้มาจับตัวฉันแล้วจงใจสร้างอุบัติเหตุจนฉันเกือบตาย แล้วเรื่องที่ฆ่าลูกของฉันอีก ฉันจะค่อยๆให้เธอชดใช้เอง!

ชูเหยาคิดไม่ถึงเลยว่าจี้หลิงชวนจะปฏิเสธตัวเองอย่างไม่ลังเลแบบนี้!

ในใจจึงรู้สึกเจ็บใจ เจ็บจนชูเหยายืนไม่ไหว จนยืนเซถอยหลังไป จี้หลิงชวนทิ้งเธอเพราะมู่ซีซีจริงๆ แม้แต่ส่งเธอกลับไปก็ทำไม่ได้!

ทำไม! ทำไม! ทำไมจี้หลิงชวนต้องใจดำกับเธอขนาดนี้ด้วย ทั้งๆที่เธอรักจี้หลิงชวนมากขนาดนี้!

ชูเหยารู้สึกเหมือนโดนสูบแรงออกไปทั้งตัว แล้วทรุดลงไปที่พื้นเย็นๆสกปรกๆ เหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างอย่างนั้น

มู่ซีซีโดนจี้หลิงชวนอุ้มออกไปจากโรงแรม จนกระทั่งไม่เห็นเงาของคนที่รังเกียจแล้วสีหน้ามู่ซีซีค่อยเปลี่ยนมาเย็นชา แล้วขยับมือขยับเท้าอยากกระโดดลงมาจากอ้อมกอดจี้หลิงชวน แต่เพราะว่าจี้หลิงชวนกอดไว้แน่นมู่ซีซีจึงดิ้นหนีไม่ได้ ทำได้แค่เงยหน้าพูดกับเขาอย่างเย็นชาว่า “จี้หลิงชวน นายปล่อยฉันลงมาเดี๋ยวนี้ ฉันเดินเองได้!”

ฝีเท้าของจี้หลิงชวนไม่หยุดลงแล้วเดินอุ้มมู่ซีซีไปที่ลานจอดรถกลางแจ้ง ไม่ว่าน้ำเสียงมู่ซีซีจะเย็นชาแค่ไหน แต่น้ำเสียงจี้หลิงชวนก็ยังคงอ่อนโยนเหมือนเดิม “ปวดเท้าไม่ใช่เหรอ? ใกล้จะถึงที่จอดรถแล้ว”

มู่ซีซีดิ้นหลุดออกจากอ้อมกอดจี้หลิงชวนไม่ได้ แล้วเถียงสิ่งที่เขาพูดไม่ได้ด้วย ยังโชคดีที่เดินอีกไม่กี่ก้าวก็เดินถึงแล้ว จี้หลิงชวนปล่อยมู่ซีซีลงมา แล้วเปิดประตูข้างคนขับให้มู่ซีซีอย่างใส่ใจ

มู่ซีซียืนนิ่งอยู่กับที่แล้วขมวดคิ้วจ้องจี้หลิงชวน “จี้หลิงชวน นายทำอะไร?”

“ไม่ทำอะไร แค่จะพาเธอกลับบ้าน”

จี้หลิงชวนเอ่ยแล้วเห็นมู่ซีซีขมวดคิ้วเหมือนจะเถียง จี้หลิงชวนจึงไม่ให้โอกาสเธอได้พูด จากนั้นจึงพูดแทรกมู่ซีซีก่อนว่า “ซีซี เด็กดี เธอก็รู้ไม่ว่าเธอจะพูดยังไง ฉันก็จะไม่ปล่อยเธอไปหรอก ฉันสัญญา ฉันจะไม่บังคับให้เธอทำอะไรที่เธอไม่อยากทำ”

มู่ซีซีมองท่าทางที่หนักแน่นของจี้หลิงชวน จึงขมวดคิ้ว จากนั้นก็ขึ้นรถตามที่เขาบอก

พอมู่ซีซีขึ้นรถแล้ว ใจจี้หลิงชวนที่เกร็งอยู่ตลอดก็โล่งใจ วินาทีนั้น คงมีแค่จี้หลิงชวนที่รู้ว่าในใจเขากลัวมู่ซีซีจะปฏิเสธกลับบ้านกับเขามากแค่ไหน

จี้หลิงชวนสตาร์ทรถแล้วแล่นไปทางคฤหาสน์ที่หลังจากมู่ซีซีหายตัวไปแล้วเขาไม่กล้ากลับไป

หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น รถของจี้หลิงชวนจึงแล่นไปจอดที่ลานจอดรถกลางแจ้งในคฤหาสน์

จี้หลิงชวนลงจากรถก่อนแล้วเดินอ้อมไปเปิดประตูให้มู่ซีซี

มู่ซีซีจึงทำได้แค่เดินตามหลังจี้หลิงชวนเข้าไปในคฤหาสน์

ระยะเวลาครึ่งปี ถึงแม้จี้หลิงชวนไม่เคยกลับมาที่นี่เลย แต่ก็ยังให้ป้าหลิงกับคนรับใช้ดูแลทำความสะอาดที่นี่เป็นอย่างดี

ของตกแต่งทุกอย่างในคฤหาสน์ยังเหมือนกับครึ่งปีก่อนที่มู่ซีซีออกจากคฤหาสน์เป๊ะ

ทุกซอกทุกมุมมีแต่เงาของมู่ซีซี รองเท้าการ์ตูนหมูสีชมพูน่ารักๆของมู่ซีซีก็ยังอยู่

เพิ่งเดินตามจี้หลิงชวนเข้าไปในห้องรับแขก ป้าหลิงที่ได้ยินเสียงจึงเดินออกมาจากในห้อง ตอนที่ป้าหลิงเห็นมู่ซีซี จึงเบิกตาโตทันที สีหน้าไม่อยากจะเชื่อเลย สุดท้ายเป็นมู่ซีซีที่เอ่ยทักทายป้าหลิงก่อน “ป้าหลิง”

ป้าหลิงจึงตั้งสติได้ สีหน้าไม่อยากเชื่อก่อนหน้านั้นเปลี่ยนมาเป็นความดีใจแทน ป้าหลิงจึงรีบเดินไปหามู่ซีซีอย่างดีใจ จับมือเธอไว้ แล้วพูดเสียงสะอึกสะอื้นว่า “คุณหนูซีซี คุณหนูกลับมาสักที……”