รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ - บทที่ 322 ยังคงเลือกชูเหยา?

อย่างไรก็ตามพวกเธอก็ถูกลักพาตัวไปเหมือนกัน ชูเหยานั้นไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร แต่มู่ซีซีกลับรอดพ้นจากความตาย ไม่เพียงแต่จะสูญเสียลูก แม้แต่มู่ซีซีเองก็นอนอยู่บนเตียงในช่วงครึ่งปีแรกก่อนที่จะฟื้นตัว

เรื่องนี้ก็ดูบังเอิญไปเล็กน้อย ก่อนหน้านี้จี้หลิงชวนไม่ได้ครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วนเลย ตอนนี้เมื่อได้ลองไตร่ตรองอย่างละเอียดแล้วก็พบว่าเรื่องนี้ยังคงมีข้อสงสัยอีกมากมาย เช่น ทำไมวันนั้นมู่ซีซีถึงได้ไปพบกับชูเหยาหลังจากนั้นเธอก็ตามชูเหยาออกจากร้านกาแฟและขึ้นแท็กซี่ไปด้วยกันจนเกิดเหตุลักพาตัว

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ภายในใจของจี้หลิงชวนก็รู้สึกเสียใจกับคำพูดที่เขาเพิ่งโพล่งออกมาจากปากโดยที่เขาไม่ตริตรองให้ถี่ถ้วน

จี้หลิงชวนครุ่นคิดและขมวดคิ้วแน่น เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาทันทีจากนั้นก็กดโทรศัพท์โทรหาฟางเซิ่ง

ทางด้านฟางเซิ่งนั้นไม่นานนักเขาก็รับสายโทรศัพท์ ทันทีที่จี้หลิงชวนได้ยินเสียงของฟางเซิ่ง เขาก็ออกคำสั่งในทันที “ฟางเซิ่ง ตอนนี้คุณให้ใครสักคนไปสืบว่าช่วงก่อนและหลังมู่ซีซีถูกลักพาตัวไปเมื่อหกเดือนก่อน ชูเหยาเคยติดต่อกับผู้ลักพาตัวทั้งสองหรือไม่!”

“รับทราบคุณชายจี้ ผมเข้าใจแล้ว ผมจะจัดการในทันที” ฟางเซิ่งได้ยินเช่นนั้นภายในใจของเขานั้นกระตุกในทันที เมื่อตอบรับคำสั่งแล้วเขาก็วางสายโทรศัพท์ไป

เมื่อออกคำสั่งฟางเซิ่งเสร็จ จี้หลิงชวนเก็บโทรศัพท์มือถือและไม่มีความรู้สึกอยากอาหาร เขาลุกขึ้นยืนและเดินขึ้นไปชั้นบน

ก่อนหน้านี้มู่ซีซีเคยอาศัยอยู่ในห้องนอนมาสเตอร์ ครั้งนี้หลังจากที่มู่ซีซีกลับมาเธอเดินเข้าห้องนอนมาสเตอร์โดยที่เธอเองก็ไม่รู้ตัว

เมื่อเปิดประตูห้องนอนมาสเตอร์ มู่ซีซีพบว่าไม่เพียงแต่การตกแต่งในห้องนั่งเล่นเท่านั้นที่ตกแต่งเช่นเดียวกับตอนที่เธอจากไป แม้แต่การตกแต่งในห้องนอนมาสเตอร์ก็ยังคงเป็นเช่นเดิมเหมือนกับตอนที่เธอจากไป แม้แต่สีและลายผ้าปูที่นอนก็ยังคงเป็นเช่นเดิม

ความรู้สึกพิเศษนี้ทำให้ความเคืองขุ่นที่มีอยู่ภายในใจของมู่ซีซีนั้นได้จางหายไปเล็กน้อย

ในตอนนี้บนเรือนร่างของมู่ซีซียังคงสวมชุดเดรสยาวสีขาวที่ลู่เฉินอันขอให้เธอสวมใส่ในตอนก่อนหน้านี้

เมื่อได้สวมใส่จะว่าสวยก็สวย แต่มันไม่ค่อยสะดวกสบายในการเดินเท่าไหร่นัก

มู่ซีซีรู้สึกไม่ค่อยคุ้นชินและร่างกายของเธอนั้นมีเหงื่อออกเล็กน้อย ในขณะที่คิด มู่ซีซีเดินไปยังตู้เสื้อผ้าภายในห้องโดยที่เธอไม่รู้ตัว

เธอเอื้อมมือออกไปเปิดตู้เสื้อผ้าที่ครั้งก่อนเคยเป็นตู้เสื้อผ้าของเธอ เป็นดั่งที่คิดไว้ เสื้อผ้าที่จี้หลิงชวนและนายหญิงจี้เคยซื้อให้เธอในช่วงก่อนหน้านี้ เสื้อผ้าเหล่านั้นยังคงแขวนไว้ภายในตู้เช่นเดิม

ทุกๆอย่างยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แต่ภายในใจมู่ซีซีนั้นรู้ดีว่าเรื่องระหว่างเธอและจี้หลิงชวนนั้นได้เปลี่ยนไปแล้ว

มู่ซีซียื่นมือออกไปและหยิบชุดนอนแขนยาว

ขณะที่เธอกำลังจะเดินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมชุดนอน ภายในห้องที่เงียบสงบก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ‘ก๊อก ก๊อก’

ในเวลาต่อมา เสียงที่ลุ่มลึกและมีเสน่ห์ของจี้หลิงชวนก็ดังขึ้น “ซีซี ฉันเอง”

เมื่อมู่ซีซีได้ยินเสียงของจี้หลิงชวน ภายในสมองของเธอก็พลันนึกถึงเรื่องเมื่อครู่นี้ที่จี้หลิงชวนปฏิเสธว่าชูเหยาไม่ใช่ผู้บงการในการลักพาตัว เขาตอบเธอโดยที่เขานั้นไม่ได้คิดเลยแม้แต่น้อย

สีหน้าของเธอนั้นมืดมนลงเล็กน้อย “ทำไมเหรอ? มีเรื่องอะไรอีกหรือ? ฉันกำลังจะไปอาบน้ำ”

มู่ซีซีนั้นไม่ได้คิดที่จะเดินไปและเปิดประตูให้กับจี้หลิงชวน จี้หลิงชวนจึงยืนอยู่หน้าประตูและพูดกับมู่ซีซีว่า “ซีซี เรื่องเมื่อครู่ที่เธอพูดนั้นเป็นฉันเองที่ไม่ได้คิดให้รอบคอบ ฉันอยากจะขอโทษเธอ ตอนนี้ฉันได้ให้ฟางเซิ่งไปสืบเบาะแสเพิ่มเติมแล้ว ถ้าหากว่าชูเหยาเป็นผู้บงการในการลักพาตัวเธอ ฉันจะไม่ปล่อยให้ลอยนวลแน่นอน”

มู่ซีซีฟังคำพูดของจี้หลิงชวน สีหน้าเธอนั้นไร้ซึ่งความรู้สึกใด เรื่องบางเรื่องหากได้พลาดโอกาสไปแล้ว อธิบายไปก็ไร้ประโยชน์

มู่ซีซีต้องการดูท่าทีของจี้หลิงชวนก็แค่นั้น เมื่อครู่ตอนที่อยู่ชั้นล่างมู่ซีซีถามจี้หลิงชวน จี้หลิงชวนนั้นก็ออกหน้าแทนชูเหยาและปกป้องเธอโดยไม่รู้ตัว เพียงเท่านั้นมู่ซีซีก็เข้าใจแล้วว่าจริงๆแล้วท่าทีและความคิดของจี้หลิงชวนเป็นเช่นไร

กระทั่งตอนนี้ จี้หลิงชวนมาอธิบายอะไรในตอนนี้มันก็ไม่มีความหมายแล้ว

“ฉันเข้าใจแล้ว ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อน” เมื่อมู่ซีซีพูดจบ เธอก็เพิกเฉยต่อจี้หลิงชวนที่ยืนอยู่ด้านหน้าประตูและเดินตรงเข้าไปภายในห้องอาบน้ำ

จี้หลิงชวนยืนอยู่นอกประตูเป็นเวลาสองถึงสามนาที และเขาก็ไม่ได้ยินเสียงของมู่ซีซีที่เปิดประตูให้เขา สัมผัสแห่งการสูญเสียฉายผ่านในแววตาของจี้หลิงชวน ภายในใจของเขารู้สึกถึงความเจ็บปวด จี้หลิงชวนหมุนตัวและเดินเข้าไปภายในห้องนอนรับแขกที่มีเพียงกำแพงกั้นที่อยู่ข้างๆห้องของมู่ซีซี

มู่ซีซีอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาจากห้องน้ำด้วยท่าทีสดชื่น เดิมทีเธอคิดว่าจี้หลิงชวนจะต้องเข้ามาภายในห้องอย่างแน่นอน แต่เมื่อเธอเดินออกมาจากห้องน้ำ ภายในห้องนอนนั้นว่างเปล่า ความประหลาดใจฉายผ่านแววตาของมู่ซีซี หัวใจที่กำลังอยู่บริเวณลำคอก็เคลื่อนกลับสู่ตำแหน่งเดิม

จี้หลิงชวนนั้นรู้ในสถานะของตัวเองดี เขาจึงไม่ได้เข้าไปภายในห้อง

มู่ซีซีเหนื่อยมาตลอดทั้งวัน เมื่อได้ล้มตัวนอนลงบนเตียงใหญ่ที่คุ้นเคย ร่างกายของเธอก็รู้สึกผ่อนคลาย

มู่ซีซีคว้าผ้าห่มและกอดไว้ ไม่รู้ว่ามู่ซีซีนั้นสัมผัสได้ถึงภาพลวงตาหรือไม่ เธอสัมผัสได้ถึงกลิ่นที่คุ้นเคยของจี้หลิงชวนที่ยังคงติดอยู่บนผ้าห่มได้อย่างชัดเจน

มู่ซีซีอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและโยนผ้าห่มในมือทิ้ง แต่แล้วมู่ซีซีก็ตระหนักว่าไม่เพียงแต่ผ้าห่มเท่านั้น แต่ยังมีกลิ่นของจี้หลิงชวนบนผ้าปูที่นอนและหมอนด้วย

มู่ซีซีคิดว่าจี้หลิงชวนนั้นน่ารำคาญเป็นอย่างมาก ทุกหนทุกแห่งมีเพียงแต่กลิ่นของเขา มู่ซีซีอดไม่ได้ที่จะพลิกตัวและนั่งลงบนเตียง

เธอใช้มือนวดขมับ มู่ซีซีเหนื่อยมากจริงๆ เธอขยับตัวอย่างเกียจคร้านจากนั้นก็เอนกายลงบนเตียงอีกครั้งอย่างไม่ยินดี

เดิมทีมู่ซีซีคิดว่าเมื่อเธอนั้นได้กลิ่นของจี้หลิงชวนเธออาจจะนอนไม่หลับ แต่เหนือความคาดคิด มู่ซีซีกอดผ้าห่มไว้และหลับตาลง หลังจากนั้นไม่นานนักเธอก็เข้าสู่ห้วงนิทรา

ในทางตรงกันข้าม ในห้องรับรองแขกที่ห่างกั้นเพียงกำแพงกั้น จี้หลิงชวนนอนอยู่บนเตียงเล็กๆเพียงคนเดียว เมื่อเขานึกถึงมู่ซีซีที่กำลังนอนอยู่ในห้องมาสเตอร์ จี้หลิงชวนก็พลิกตัวไปมาและนอนไม่หลับ

ความคิดภายในใจและสมองของเขานั้นเต็มไปด้วยภาพใบหน้าของมู่ซีซี

ราวกับว่ามู่ซีซีนั้นผอมลงกว่าเมื่อครึ่งปีก่อน ก่อนหน้านี้คางของเธอมนกว่านี้เล็กน้อย แต่ในตอนนี้คางของเธอนั้นทั้งเรียวและแหลม

เกรงว่าในช่วงหกเดือนที่ผ่านมามู่ซีซีอยู่ในสภาวะโคม่า เธอนั้นไม่สามารถทานอาหารได้ ได้เพียงแค่ฉีดสารอาหารให้เท่านั้น

ในขณะที่ครุ่นคิด หัวใจของจี้หลิงชวนก็เจ็บปวด ดูเหมือนว่าในวันพรุ่งนี้ป้าหลิงจะต้องเตรียมอาหารที่ให้สารอาหารครบถ้วนแก่มู่ซีซีเสียแล้ว

จี้หลิงชวนนั้นคิดถึงเรื่องของมู่ซีซีอยู่ตลอด เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เพียงพริบตาก็เป็นเวลาตีสองแล้ว แต่จี้หลิงชวนกลับไม่ง่วงเลยแม้แต่น้อย

ในตอนนี้ จี้หลิงชวนเพียงอยากจะกอดมู่ซีซีไว้ในอ้อมแขน เขาจะไม่ทำอะไรทั้งนั้น ขอเพียงแค่ได้กอดมู่ซีซีเพียงเท่านี้ก็พอแล้ว

เขาคิดถึงมู่ซีซีมากจริงๆ เขาคิดถึงจนแทบบ้า ตอนนี้เขาเพียงแค่อยากจะกอดมู่ซีซีไว้เพื่อยืนยันให้แน่ชัดว่ามู่ซีซียังคงเป็นของเขาและยังอยู่กับเขาเพียงเท่านี้ก็พอแล้ว