รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ - บทที่ 323 การฆาตกรรมครั้งที่สอง

จี้หลิงชวนเอนกายอยู่บนเตียงและกำลังต่อสู้กับความคิดภายในใจ

ในที่สุดจี้หลิงชวนก็พ่ายแพ้ต่อความปรารถนาที่อยู่ก้นบึ้งภายในใจของเขา เขาลุกขึ้นยืนและเดินออกจากห้องอย่างอดไม่ได้ เขาหยุดนิ่งอยู่หน้าห้องนอนมาสเตอร์ของมู่ซีซี

ประตูห้องนอนของมู่ซีซีไม่ได้ล็อค จี้หลิงชวนยื่นมือออกไปและค่อยๆขยับลูกบิดประตูจากนั้นประตูก็ถูกจี้หลิงชวนเปิดออก

จี้หลิงชวนทำตัวราวกับโจรขโมย ไม่รู้ว่ามู่ซีซีหลับหรือยัง ดังนั้นเขาจึงผลักประตูและเปิดอย่างระมัดระวัง เขามองไปยังมู่ซีซีที่กำลังนอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่กลางห้องนอน

ด้วยแสงสลัวสีส้มภายในห้องนอน จี้หลิงชวนมองเห็นมู่ซีซีที่กำลังหลับใหลอยู่บนเตียงนอน เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกและผลักประตูเบาๆ เขาค่อยๆก้าวเท้าเดินไปยังเตียงใหญ่ที่มู่ซีซีกำลังนอนหลับอยู่ด้วยความระมัดระวัง

ท้ายที่สุดจี้หลิงชวนนั่งลงข้างมู่ซีซี เขาจ้องมองใบหน้างดงามของมู่ซีซีที่กำลังหลับใหลด้วยแววตาละโมบ

ราวกับว่าจี้หลิงชวนกำลังจะกลายร่างเป็นปีศาจ เขาไม่อาจควบคุมมือของตัวเองไว้ได้ ปลายนิ้วเย็นเยียบสัมผัสใบหน้าเล็กๆที่งดงามและไร้การแต่งแต้มของมู่ซีซี

เหมือนกับว่าจี้หลิงชวนกำลังรักษาสมบัติที่ล้ำค่า ปลายนิ้วค่อยๆลากเส้นตามโครงร่างของมู่ซีซีทีละน้อย

ดีจริง มู่ซีซีของเขาได้กลับมาแล้ว กลับมาแล้วจริงๆ ครั้งนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเขาจะไม่ปล่อยให้มู่ซีซีไปไหนอีกแล้ว

ทันทีที่เขาสัมผัสมู่ซีซี จี้หลิงชวนก็อดไม่ได้ที่อยากจะสัมผัสเพิ่มมากยิ่งขึ้น ในตอนที่มีเพียงกำแพงห้องกั้นกลาง จี้หลิงชวนคิดเพียงแค่ได้มองมู่ซีซีก็พอแล้ว

ในตอนนี้ เมื่อจี้หลิงชวนได้มองใบหน้าของมู่ซีซีแล้วกลับอดไม่ได้ที่อยากจะกอดมู่ซีซี

ในขณะที่คิด จี้หลิงชวนเห็นว่ามู่ซีซีที่เดิมทีกำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียง ไม่รู้ว่าจู่ๆเธอเกิดฝันร้ายอะไรขึ้นมา เธอขมวดคิ้วแน่น บนหน้าผากของเธอมีเหงื่อเย็นผุดขึ้น พร้อมทั้งกัดริมฝีปากแน่นจนกระทั่งสีของริมฝีปากซีดขาว เธอกำมือแน่นและร่างกายสั่นสะท้านอย่างไม่ตั้งใจ

ใช่ มู่ซีซีฝันร้าย เป็นฝันร้ายที่น่ากลัวมาก

มู่ซีซีฝันว่าตัวเธอนั้นนั่งอยู่ในรถตู้ที่ซอมซ่อ ผู้ลักพาตัวสวมแว่นกันแดดและมองไม่เห็นใบหน้าของเขา เขากำลังขับรถด้วยท่าทีบ้าคลั่งและกำลังตรงไปยังหน้าผา

มู่ซีซีมองรถกำลังตกจากหน้าผา ภายในโสตประสาทของเธอมีเสียงลมหวีดดังขึ้น มือทั้งสองข้างของมู่ซีซีนั้นปกป้องท้องน้อยของเธอไว้แน่น แต่ร่างกายของเธอไม่อาจควบคุมได้และได้รับแรงกระแทกภายในรถ

กระดูกทั่วร่างกายราวกับกำลังแตกร้าวออกจากกัน มู่ซีซีเจ็บปวดจนน้ำตารินไหลออกมาอย่างอดไม่ได้

แต่มันไร้ประโยชน์ ไม่มีประโยชน์เลย มู่ซีซีปกป้องท้องของเธอไว้อย่างดี แต่มู่ซีซีกลับเห็นเลือดหลั่งออกมาจากต้นขาของเธออย่างบ้าคลั่ง

มู่ซีซีรู้ว่าเด็กได้จากไปแล้ว ลูกของเธอได้จากไปแล้วจริงๆ…

จี้หลิงชวนจ้องมองมู่ซีซีที่กำลังสั่นสะท้านอยู่บนเตียง ใบหน้าที่สงบและเย็นชาอยู่เสมอของเขาเปลี่ยนแปลงไปในทันที จิตใต้สำนึกสั่งให้เขาลุกขึ้นไปด้านนอกหยิบโทรศัพท์และกดโทรศัพท์โทรหาแพทย์ประจำตัวอย่างรวดเร็ว

แต่ทันทีที่เขายืนขึ้น ฝ่ามือขนาดใหญ่ของจี้หลิงชวนก็ถูกคว้าไว้แน่นโดยมือเล็กๆที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อของมู่ซีซี

มู่ซีซีนั้นจับมือเขาไว้แน่น เหมือนกับว่าเธอกำลังจับฟางเส้นสุดท้ายในชีวิต จี้หลิงชวนไม่อาจขัดขืนได้ ทำได้เพียงยืนนิ่งอยู่กับที่อย่างร้อนใจ

วินาทีถัดมา ขณะที่จี้หลิงชวนกำลังร้อนใจจนสติหลุด มู่ซีซีกำลังนอนอยู่บนเตียงและตกอยู่ในห้วงความฝันที่เลวร้าย เธอเอ่ยออกมาเบาๆอย่างอดไม่ได้และเอ่ยเน้นย้ำทีละคำว่า “จี้หลิงชวน ทำไมคุณไม่ช่วยฉัน…ทำไม ฉันเกลียดคุณ เกลียดคุณ ฉันไม่ชอบคุณแล้วจี้หลิงชวน….”

แม้ว่าเสียงของมู่ซีซีจะเบามาก แต่จี้หลิงชวนที่ยืนอยู่ด้านข้างนั้นได้ยินอย่างชัดเจน เขายืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ เมื่อครู่มู่ซีซีพูดว่า “ฉันไม่ชอบคุณแล้วจี้หลิงชวน…” คำพูดนี้ยังคงวนซ้ำไปซ้ำมาอยู่ภายในสมองของจี้หลิงชวน

ภายในใจนั้นราวกับว่ามีมีดกรีดแทง จี้หลิงชวนเจ็บปวดจนแทบหายใจไม่ออก

เขาอ้าแขนออกและกอดมู่ซีซีที่นอนอยู่บนเตียงไว้โดยที่ไม่รู้ตัวพร้อมกับปลอบเธอว่า “ซีซี ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัวนะ ตอนนี้ฉันอยู่ที่นี่ ฉันจะไม่ให้ใครหน้าไหนทำร้ายเธอ ซีซี เธอเชื่อฉัน ฉันจะปกป้องดูแลเธออย่างดี ซีซี เด็กดี ไม่ต้องกลัว”

น้ำเสียงนุ่มนวลที่คอยปลอบประโลมอย่างไม่หยุดหย่อนของจี้หลิงชวนดูเหมือนจะได้ผล ร่างกายที่สั่นสะท้านและนิ้วมือที่กำแน่นของมู่ซีซีก็ค่อยๆดีขึ้น เธอค่อยๆสงบลงในอ้อมแขนของจี้หลิงชวน

แขนของเธอคล้องคอจี้หลิงชวนไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว จากนั้นเธอก็ฝังศีรษะของตนเองไว้ในอ้อมแขนของจี้หลิงชวนและร่างกายของเธอก็กลับมาเป็นปกติ

ขณะที่มองมู่ซีซีผล็อยหลับไปอีกครั้ง ภายในใจของจี้หลิงชวนก็รู้สึกโล่งใจ แขนที่กอดมู่ซีซีไว้ก็รัดแน่นขึ้นโดยที่ไม่รู้ตัว

เดิมทีจี้หลิงชวนต้องการเพียงแค่ได้เห็นมู่ซีซีและเขาก็จะจากไป ในตอนนี้ท่าทีของมู่ซีซีเป็นเช่นนี้ จี้หลิงชวนไม่วางใจที่จะปล่อยให้มู่ซีซีนอนเพียงคนเดียว

ช่างเถอะ คืนนี้ก็นอนเป็นเพื่อนมู่ซีซีแล้วกัน รอพรุ่งนี้ เขาจะตื่นตั้งแต่เช้าตรู่

ครั้งนี้จี้หลิงชวนได้กลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์ของมู่ซีซี ในไม่ช้าเขาก็ผล็อยหลับไป

อีกด้านหนึ่ง ภายในคฤหาสน์เซอร์ซิส ชูเหยานั้นมีอาการนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน

หลังจากจี้หลิงชวนกลับไปไม่นานนัก คนขับรถของชูเหยาก็ขับมารับชูเหยาและกลับมายังบ้าน

ทันทีที่กลับมาถึงห้อง ดวงตาของชูเหยาแดงก่ำด้วยความโกรธเคือง เธอทำลายทุกสิ่งทุกอย่างภายในห้องจนพังและแตก!

เธอมองความเละเทะบนพื้น จากนั้นชูเหยาก็รู้สึกว่าอารมณ์ของเธอนั้นดีขึ้นเล็กน้อย

หลังจากที่เธอสงบลง เธอนั่งลงข้างเตียงที่เละเทะนั่น จากนั้นเธอก็คิดว่าตอนนี้มู่ซีซีกลับมาแล้ว นั่นไม่ได้หมายความว่ามู่ซีซีจะนำเรื่องการลักพาตัวของเธอไปบอกจี้หลิงชวนเมื่อไหร่ก็ได้?

ด้วยสถานะปัจจุบันของมู่ซีซีที่อยู่ภายในใจของจี้หลิงชวน แม้ว่าจี้หลิงชวนจะเชื่อเธอ แต่เกรงว่าเขาอาจจะลองสืบหาเบาะแส

หากว่าจี้หลิงชวนค้นพบอะไรบางอย่าง ด้วยนิสัยของจี้หลิงชวนแล้ว หากว่าเขารู้ว่าเธอเป็นผู้อยู่เบื้องหลังจากลักพาตัวมู่ซีซี ฆ่าลูกของมู่ซีซีและเกือบทำให้มู่ซีซีตาย ถ้าเป็นเช่นนั้นชูเหยาเกรงว่าชีวิตของเธอจะต้องจบเห่อย่างแน่นอน!

ขณะที่คิด ทันใดนั้นชูเหยาก็ลุกขึ้น เธอกุมศีรษะและขยำเส้นผมของตัวเองไว้แน่น ไม่ได้! เธอจะปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นไม่ได้!

มู่ซีซีไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้! เธอจะอยู่ต่อไปอีกไม่ได้!

ขณะที่ครุ่นคิด นิ้วมือทั้งสิบของชูเหยาก็กำแน่น อย่างไรก็ตามครั้งแรกก็เป็นการฆ่า ครั้งที่สองก็ต้องเป็นการฆ่าเช่นกัน ครั้งนี้จะไปกลัวอะไร!

แต่ครั้งนี้เธอต้องระมัดระวังตัวให้มากขึ้น เธอจะไม่ปล่อยให้จี้หลิงชวนจับได้อย่างแน่นอน

ครั้งนี้เธอไม่อาจออกหน้าด้วยตัวเองได้ เธอจะต้องหาใครสักคนที่พึ่งพาได้!

เป็นครั้งแรกที่ชูเหยานึกถึงลู่เฉิงจิน!