รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ - บทที่ 324 หากเธอคนนั้นเป็นอะไรไป เธอเองก็จะเป็นเช่นเดียวกัน

ลู่เฉิงจินสำหรับชูเหยานั้นสามารถพูดได้เลยว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แม้ว่าตลอดในช่วงหกเดือนที่ผ่านมาชูเหยาพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อปลูกฝังความสัมพันธ์กับจี้หลิงชวน แต่เธอก็ไม่ได้ละเลยลู่เฉิงจิน เธอและเขานั้นก็ยังไปทานข้าวด้วยกันเป็นครั้งคราวและความสัมพันธ์นั้นก็คลุมเครือมาเสมอ

ขณะที่เธอคิด ชูเหยาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเตรียมกดหมายเลขโทรศัพท์ของลู่เฉิงจิน แต่ยังไม่ทันที่จะได้กดโทรออก บนหน้าจอก็ปรากฎหมายเลขโทรศัพท์ที่ไม่คุ้นเคยและไม่ได้บันทึกไว้ในรายชื่อโทรเข้ามา

เมื่อมองดูเบอร์โทรศัพท์ที่แปลกประหลาดบนหน้าจอ ร่างกายชูเหยาแข็งทื่อ หัวใจของเธอนั้นอดไม่ได้ที่จะเต้นระรัวและลางสังหรณ์ที่ไม่ดีก็ปรากฏขึ้น

มีไม่กี่คนนักที่จะรู้เบอร์โทรศัพท์ของชูเหยาและนี่เป็นครั้งแรกที่มีคนโทรหาเธอด้วยหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย

ภายในความคิดของชูเหยาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงลู่เฉินอันที่พบกันวันนี้ในงานเลี้ยง

เมื่อนึกถึงลู่เฉินอันชายคนนั้นเป็นดั่งปีศาจก็ไม่ปาน ร่างกายของเธออดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านไปทั้งตัว

ในชั่วขณะที่เธอกำลังตกอยู่ในภวังค์ โทรศัพท์ที่อยู่ในมือของเธอก็ดังจนสายโทรศัพท์ตัดไป

เมื่อเห็นว่าสายโทรศัพท์ตัดไปแล้ว ชูเหยาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ตอบโต้ โทรศัพท์ที่อยู่ในมือของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้ง

หัวใจของชูเหยาเต้นรัวอย่างตื่นตระหนก เธอจ้องมองหมายเลขแปลกตาที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์

ก็ยังคงเป็นเบอร์เดิมที่โทรเข้ามา!!!

หัวใจที่อยู่ตรงหน้าอกแทบจะกระโจนออกมาจากลำคอ

เธอลังเลอยู่ชั่วขณะ นิ้วมือของเธอขยับไปยังปุ่มกดตัดสาย แต่นิ้วมือยังคงค้างอยู่เช่นนั้นและไม่กล้ากดลงไป

ถ้าหากว่าเป็นสายจากลู่เฉินอันคนบ้าคนนั้นจริงๆ หากว่าเธอตัดสายไป เพียงแค่คิดถึงผลที่จะตามมา ร่างกายของชูเหยาก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านไปทั้งตัว

เธอไม่กล้าวางสาย ในท้ายที่สุดเธอทำได้เพียงอธิษฐานในใจอย่างเงียบๆว่ามันจะต้องไม่ใช่สายโทรศัพท์จากลู่เฉินอันและกดรับสายโทรศัพท์ที่กำลังดังอยู่

ทันทีที่เธอวางโทรศัพท์แนบหู เสียงคุ้นเคยที่ทำให้ชูเหยารู้สึกหวาดกลัวก็ดังขึ้น

“ชูเหยา ไม่เจอกันนานเลย”

เมื่อชูเหยาได้ยินเสียงที่ดังจากปลายสาย ดวงตาและปากของเธอก็เบิกกว้างด้วยความสยดสยอง มือที่ถือโทรศัพท์อยู่สั่นอย่างไม่อาจควบคุมได้ มือของเธอนั้นไร้เรี่ยวแรงจากนั้นโทรศัพท์ก็ร่วงหล่นลงบนพื้น

ชูเหยาที่ตื่นตระหนกรีบก้มลงและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

ลู่เฉินอันที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ ดูเหมือนว่าเขาจะจินตนาการถึงความตื่นตระหนกและความกลัวของชูเหยาในตอนนี้ได้ เขาจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เบื่อหน่ายว่า “อะไรกัน กลัวฉันขนาดนั้นเลยเหรอ? ฉันไม่กินเธอหรอก เธอกลัวอะไรฉันขนาดนั้น?”

“คะ…คุณชายลู่…. โทรมาหาฉัน มะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?” ชูเหยากัดริมฝีปากของเธอไว้แน่นจากนั้นสติและอารมณ์ของเธอก็ค่อยๆสงบลง

เมื่อลู่เฉินอันได้ยินในสิ่งที่ชูเหยาพูด เขาเองก็เกียจคร้านเกินกว่าจะพูดไร้สาระกับชูเหยา เขาจึงพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “ชูเหยา ที่ฉันโทรหาเธอก็เพื่ออยากจะเตือนสติเธอ มู่ซีซีไม่ใช่คนที่เธอจะแตะต้องได้! อย่าให้ฉันรู้ว่าเธอคิดวางแผนที่จะฆ่ามู่ซีซีอีกครั้ง ไม่อย่างนั้น ถ้าหากว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับมู่ซีซี เธอเองก็จะตกอยู่ในสภาพเดียวกัน”

ด้วยนิสัยของชูเหยา ลู่เฉินอันนั้นเข้าใจเป็นอย่างดี อย่างไรก็ตามลู่เฉินอันเป็นคนกักขังชูเหยาไว้ในโรงรถเป็นเวลาห้าปี

โดยพื้นฐาน จริงๆแล้วชูเหยาเป็นคนประเภทเดียวกับลู่เฉินอัน โหดร้ายและไร้ศีลธรรม ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการ ดังนั้นในตอนแรกที่ลู่เฉินอันนำตัวมู่ซีซีกลับมา จริงๆเขาก็พอเดาออก เมื่อชูเหยาพบว่ามู่ซีซียังไม่ตาย เธอจะต้องคิดหาวิธีฆ่ามู่ซีซีเป็นครั้งที่สองแน่

หากว่าเป็นก่อนหน้านี้ ชูเหยาต้องการที่จะฆ่าใคร ลู่เฉินอันไม่ได้ใส่ใจเลยแม้แต่น้อยและเขาก็จะไม่เข้าไปยุ่งด้วย

แต่หากเป็นมู่ซีซีนั้นไม่ได้ ถึงแม้ว่าในตอนแรกลู่เฉินอันช่วยมู่ซีซีไว้ด้วยความไม่ตั้งใจ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ลู่เฉินอันต้องใช้เวลามากกว่าครึ่งปีในการช่วยชีวิตมู่ซีซี ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ลู่เฉินอันได้ค้นพบว่าในอนาคตมู่ซีซีมีประโยชน์อย่างมาก หากว่าชูเหยาจะฆ่าเธอในตอนนี้ก็น่าเสียดายนัก

เกมยังไม่เริ่มเลย ลู่เฉินอันไม่อยากให้ชูเหยาทำเรื่องที่น่าเบื่อ

ทางด้านชูเหยาที่ได้ยินคำพูดของลู่เฉินอัน เธอถือโทรศัพท์ไว้อย่างนิ่งงันและร่างกายของเธอก็ยืนแข็งทื่ออยู่กับที่

เธอคาดไม่ถึงเลยว่าความคิดนั้นที่อยู่ภายในใจของเธอถึงกับทำให้ลู่เฉินอันโทรมาหาเธอด้วยตัวเขาเอง

เป็นไปได้ไหมว่าภายในเวลาครึ่งปี ลู่เฉินอันและนังแพศยามู่ซีซีนั่นจะคบหากัน?

ลู่เฉินอันได้ยินความเงียบของปลายสาย เขาไม่ร้อนใจเลยแม้แต่น้อย เขายกมุมปากขึ้นและเอ่ยด้วยเสียงลุ่มลึกว่า “ชูเหยา เมื่อครู่ที่ฉันพูดไป ฉันพูดเพียงครั้งเดียวเท่านั้น หวังว่าเธอจะได้ยินอย่างชัดเจนและคิดให้ละเอียดถี่ถ้วน”

เมื่อพูดจบ ลู่เฉินอันก็ไม่มีความสนใจที่อยากจะคุยกับชูเหยา เขาจึงตัดสายโทรศัพท์ในทันที

ชูเหยายังคงยืนนิ่งอยู่กับที่พลางจ้องมองสายโทรศัพท์ที่ตัดไป เธอกัดริมฝีปากแน่นอย่างไม่ยินยอม ร่างกายของเธอสั่นเทาด้วยความโกรธเคือง

เธอกัดริมฝีปากแน่นจนเลือดของเธอไหลซึมออกมา มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น

ชูเหยารู้สึกหดหู่และรู้สึกราวกับว่าชีวิตได้พังทลาย เธอไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เธอยกมือขึ้นและกำโทรศัพท์ในมือไว้แน่นราวกับคนบ้าคลั่งจากนั้นเธอก็เขวี้ยงโทรศัพท์ลงบนพื้นอย่างสุดแรง

ด้วยพละกำลังที่แข็งแกร่งนั้นทำให้หน้าจอโทรศัพท์แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ

แต่นอกเหนือจากการเขวี้ยงโทรศัพท์จนแตกละเอียดแล้ว ชูเหยาก็ไม่มีทางเลือกอื่น ในตอนนี้เธอไม่กล้าที่จะโทรหาลู่เฉิงจินให้ลู่เฉิงจินช่วยเธอวางแผนแล้ว

เพราะว่าชูเหยารู้ดีอยู่แก่ใจ ด้วยความเฉลียวฉลาดและรอบรู้ของคนบ้าอย่างลู่เฉินอัน กลอุบายของเธอนั้นไม่สามารถปกปิดลู่เฉินอันได้เลย

และเธอก็ไม่คิดสงสัยเลยกับคำพูดเมื่อครู่นี้ของลู่เฉินอัน คนบ้าอย่างลู่เฉินอันนั้นเขาพูดจริงทำจริงอย่างแน่นอน

ตอนนี้ชูเหยายังไม่อยากตาย! เธอไม่อยากแลกชีวิตของเธอเพียงเพราะต้องการฆ่านังมู่ซีซี

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ชูเหยาก็กัดฟันแน่นอย่างไม่เต็มใจ และทำได้เพียงล้มเลิกความคิดที่อยู่ภายในใจ!

ไม่เป็นไร! ต่อให้ฆ่ามู่ซีซีไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ยังมีอีกหลายวิธีที่จะทำให้มู่ซีซีและจี้หลิงชวนเลิกกัน!

เมื่อคิดได้เช่นนี้ แววตาของชูเหยาก็จมลึกลงไป ภายในใจของเธอนั้นคิดหาวิธีที่จะรับมือกับมู่ซีซีอย่างใจเย็นและละเอียดรอบคอบ

มู่ซีซีและจี้หลิงชวนนั้นนอนหลับฝันดี เช้าตรู่วันถัดมา เมื่อท้องฟ้าข้างนอกเริ่มสว่าง จี้หลิงชวนตื่นตัวและตื่นขึ้นมาก่อน เขาค่อยๆผละออกจากมู่ซีซีอย่างระมัดระวัง เขาค่อยๆใช้มือของตัวเองพยุงให้เขาลุกขึ้น เมื่อเห็นว่ามู่ซีซียังคงหลับอยู่เขาก็รู้สึกโล่งใจ

เมื่อได้มองดูใบหน้าของมู่ซีซีที่กำลังหลับฝันหวาน มุมปากของจี้หลิงชวนก็เผยรอยยิ้มที่พึงพอใจออกมาอย่างอดไม่ได้

ดีจริงๆ มู่ซีซีของเขาได้กลับมาหาเขาอีกครั้ง

เมื่อมองดู จี้หลิงชวนก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกมา ปลายนิ้วที่เย็นเยียบของเขาสัมผัสใบหน้างดงามที่กำลังหลับใหลของมู่ซีซีอย่างระมัดระวัง