รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ - บทที่ 327 รอการแก้แค้น!

เมื่อมู่ซีซีได้ยินการปฏิเสธของชูเหยา มู่ซีซียิ้มอย่างเฉยเมยและพูดต่อ”ชูเหยาสิ่งที่ฉันพูด ในใจของคุณรู้ดีที่สุด”

ขณะที่น้ำเสียงของมู่ซีซีหยุดชั่วคราว การสนทนาก็เริ่มและพูดต่อ”ชูเหยา คุณทราบจุดประสงค์หลักของการกลับมาครั้งนี้ของฉันไหม?”

เสียงพูดของมู่ซีซี ทำให้หัวใจชูเหยาเต้นแรงและมีลางสังหรณ์เลวร้ายก็เกิดขึ้น ต่อมามู่ซีซีซึ่งนั่งอยู่ก็ลุกขึ้นยืนและเอนตัวลงไปข้างหน้าชูเหยา

มู่ซีซีหยุดอยู่ข้างๆหูของชูเหยาและจงใจลดเสียงของเธอ พูดคำต่อคำ”ชูเหยา ฉันกลับมาครั้งนี้เพื่อล้างแค้นแก! แกเกือบจะฆ่าลูกของฉันและฆ่าฉัน ฉันจะไม่ปล่อยแกไป แกรักจี้หลิงชวนที่สุดใช่ไหม? งั้นฉันจะเอาจี้หลิงชวนไป แกรักษาชื่อเสียงมากที่สุดเหรอ? แล้วฉันจะทำลายแก แล้วชีวิตนี้แกจะถูกพลิกผันไปตลอดกาลแบบกลับมาดีไม่ได้เลย!”

เสียงของมู่ซีซีเย็นชาผ่านหลังหูของชูเหยา จนชูเหยาเหงือไหล่ท่วมทั้งหลังควบคุมตัวสั่นแทบไม่ได้

ทั้งร่างกลายเป็นเส้นตรง นั่งอยู่ในตำแหน่งที่แข็งทื้อ มองดูมู่ซีซีอย่างว่างเปล่า ด้วยอารม์โกรธมือของเธอที่ห้อยอยู่ด้านข้างกำหมัดแน่น

แต่ในช่วงเวลาต่อมา ก่อนที่ชูเหยาจะตอบสนองมู่ซีซีก็เยาะเย้ยที่ชูเหยาซึ่งตกตะลึงและมีความผิดและหยิบแก้วลาเต้ตรงหน้าชูเหยาและเทลงบนหัวของชูเหยาเปียกโชก เธอมองไปที่ชูเหยาด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “ชูเหยา รอเดี๋ยวเถอะ ผลกรรมจะมาถึงในไม่ช้า”

ลาเต้ยังร้อนอยู่เล็กน้อย ทันทีที่มันเทลงบนหัวของชูเหยา ชูเหยาก็สะดุ้งขึ้นจากที่นั่งและกรีดร้องว่า “อ้า!!!”

ผมของเธอเปียกกาแฟทั้งหมด และบีบลงไปที่แก้มของชูเหยาด้วยความเเค้น

ชูเหยาจ้องไปที่มู่ซีซีด้วยดวงตาที่เบิกกว้างด้วยความโกรธ และพูดว่า”มู่ซีซี ! อีคนบ้า! แกบ้าไปแล้ว! กล้าดียังไงมาสาดกาแฟใส่ฉัน?!”

มู่ซีซีมองไปที่ความโกรธของชูเหยาเช่นนี้แล้วเยาะเย้ยอย่างสงบโดยไม่พูดอะไรเลยตบหน้าชูเหยาด้วยมือหนักๆ

ชูเหยาไม่คิดว่ามู่ซีซีจะกล้าตบหน้าเธอหลังจากสาดกาแฟใส่เธอ!

จิตวิญญาณทั้งหมดหายไปและตกตะลึง

เดิมทีก่อนที่มู่ซีซีจะเทกาแฟลงบนหัวชูเหยาสายตาของคนอื่นๆที่นั่งอยู่ในร้านกาแฟต่างก็มองไปที่มู่ซีซีและชูเหยา

ตอนนี้เสียงตบหน้าดังขึ้นสนั่นและผู้คนจำนวนมากก็มองมาที่นี่พร้อมๆกัน

ชูเหยารู้สึกเพียงครึ่งใบหน้าของเธอที่โดนมู่ซีซีตบอย่างดุเดือดและเจ็บปวด เมื่อเธอรู้สึกถึงสายตาที่อยากรู้อยากเห็นของผู้คนมากมายชูเหยาตัวสั่นไปทั้งตัว แต่มู่ซีซีก็เยาะเย้ยและหันหลังเดินจากไป

มู่ซีซีเดินอย่างรวดเร็วและเมื่อชูเหยาได้สติและต้องการไล่ตาม แต่มู่ซีซีได้นั่งแท็กซี่ไปแล้วและจากไป

ชูเหยาทำได้เพียงเขินอายกับผมที่เปียกกาแฟต่อท่ามกลางสายตาที่อยากรู้อยากเห็นและประหลาดใจของผู้คนที่เดินผ่านไปมา

ที่น่าตลกที่สุดคือซูเหยาทำได้เพียงสูญเสียการพูดจาในทันที ครั้งนี้เนื่องจากการสำนึกผิดของเธอ ชูเหยาจึงไม่กล้าพูดกับจี้หลิงชวนว่ามู่ซีซีสาดกาแฟใส่เธอและตบหน้าเธอในที่สาธารณะ

ทันทีที่ชูเหยากลับไปที่คฤหาสน์ที่เธออาศัยอยู่ เธอจำคำพูดที่มู่ซีซีพูดกับเธอในร้านกาแฟได้ทั้งหมด

ชูเหยารู้สึกถึงอันตรายในเป็นครั้งแรกและเธอก็ไม่สงสัยด้วยซ้ำว่าถ้ามู่ซีซีต้องการจะแย่งจี้หลิงชวนจากเธอไปจริงๆ เธอแทบไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้เลย

หัวใจของชูเหยาวุ่นวายในทันทีและเธอก็บีบมือของเธอที่ห้อยอยู่ข้างเธออย่างดุเดือดและกัดริมฝีปากของเธออย่างไม่พอใจ ไม่มีทาง! เธอไม่สามารถรอและตายแบบนี้ไม่ได้!

เธอแทบรอไม่ไหวให้มู่ซีซีลงมือก่อน เพราะนั่นจะทำให้ตัวเธออยู่เฉยๆ มากขึ้นเท่านั้น!

เธอต้องการที่จะควบคุม!

ขณะที่ชูเหยาคิดไม่สามารถจัดการได้มากขนาดนั้น สายตาของเธอก็ตกลงไปที่อ่างอาบน้ำ ในวินาทีต่อมาชูเหยาเดินไปที่ห้องน้ำชูเหยาถือหัวฝักบัวและเปิดสวิตช์น้ำเย็นโดยหันหน้าไปทางหัวของเธอ

เพิ่งจะเริ่มต้นฤดูใบไม้ผลิ อากาศเย็นเล็กน้อยและอุณหภูมิต่ำลง

น้ำเย็นที่เย็นจัดไหลไปทั่วร่างกายจากส่วนบนของศีรษะและชูเหยาอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านผิวหนังชั้นใต้ผิวหนังของเธอก็มีลักษณะเป็นขนห่านที่ละเอียดและหนาแน่น

แต่ชูเหยากัดฟันของเธอและอดทนกับมัน

ชูเหยาอาบน้ำเย็นเป็นเวลานานและรู้สึกว่าสิ่งนี้ไม่ได้ผล ดังนั้นเธอจึงเติมน้ำเย็นลงในอ่างอาบน้ำทั้งหมดและแช่ในน้ำเย็นโดยตรงโดยร่างที่เปลือยเปล่า

หลังจากแช่ตัวนานกว่าสามชั่วโมงชูเหยาที่กำลังแช่ตัวอยู่ รู้สึกว่าร่างกายของเธอชาจากการแช่แข็งและเธอก็ลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำที่เต็มไปด้วยน้ำที่เยือกเย็น

ปากสั่นด้วยความหนาวเย็น

ชูเหยาจับมือกันเพื่อสวมเสื้อผ้าทีละชิ้นชูเหยารู้สึกเวียนหัวศรีษะตาลายและแม้แต่เท้าที่ยืนอยู่ก็ดูเหมือนจะถูกถ่วงด้วยเหล็กหนัก ทำให้ยากต่อการเคลื่อนไหวทีละก้าว

จากห้องน้ำสู่เตียงใหญ่กลางห้องนอน ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว ดูเหมือนว่าชูเหยาจะหมดแรงและก้าวไปที่ข้างเตียงอย่างยากลำบากทีละขั้นตอนและร่างกายของเธอก็หมดแรงเช่นเดียวกัน ชูเหยาล้มกระแทกกับเตียงใหญ่โดยตรง

ชูเหยานอนไม่ได้สติเบลออยู่บนเตียง เธอผลักหลังของเธอเพื่อเดินเพียงไม่กี่ก้าวและเธอมีเหงื่อเย็นๆไหลที่ข้างหลังของเธอ

เห็นได้ชัดว่าภายในกระดูกของเธอเยือกเย็นอย่างน่าสยดสยองและร่างกายก็สั่นแต่ผิวหนังกลับร้อนระอุขึ้น

ตอนนี้ชูเหยาจมดิ่งสู่ความเยือกเย็นและความร้อนในเวลาเดียวกัน เธอรู้สึกไม่สบายเหมือนกำลังจะตาย เธอไม่สามารถแม้แต่จะตะโกน ทันทีที่เธอเปิดปากของเธอ เสียงของเธอก็แหบแห้งและไม่ได้ยิน เหมือนยัดด้วยสำลีแผ่นหนึ่ง แม้หลังจากหมดเรี่ยวแรงไปทั้งตัวแล้ว เสียงที่เปล่งออกมาก็ยังเบาราวกับยุงบิน

ในเวลาเดียวกันมู่ซีซีนั่งแท็กซี่จากร้านกาแฟและกลับไปที่คฤหาสน์ที่อาศัยอยู่กับจี้หลิงชวน

มู่ซีซีเดินเข้าไปในคฤหาสน์และเห็นจี้หลิงชวนกลับมาโดยไม่คาดคิด เมื่อมองการแต่งตัวของจี้หลิงชวนดวงตาของมู่ซีซีเบิกกว้างด้วยความตกใจและมองไปที่จี้หลิงชวนด้วยความไม่เชื่อเล็กน้อย…

เห็นเพียงจี้หลิงชวนยืนอยู่ในครัวในขณะนั้น พร้อมผ้ากันเปื้อนสีชมพูชุดใหม่สวมทับเสื้อเชิ้ตสีขาว ชุดสูทและกางเกงของเขา เขาถือแครอทอยู่ในมือข้างหนึ่งและมีดอีกข้างหนึ่ง หั่นอย่างงุ่มง่าม

มู่ซีซีรู้สึกว่าเขาต้องมีอาการประสาทหลอนในขณะนี้ นั่นคือเหตุผลที่เธอเห็นจี้หลิงชวนด้านนี้ เธออดไม่ได้ที่จะแอบๆบีบต้นขาของเธอมู่ซีซีขมวดคิ้วอย่างเจ็บปวด แต่จี้หลิงชวนสวมชุดน่ารักอยู่ด้านหน้าเธอ ผ้ากันเปื้อนสีชมพูใหม่ล่าสุดยังคงยืนอยู่ในห้องครัวอย่างไม่มีใครเทียบได้

แม้แต่จี้หลิงชวนก็หยุดเคลื่อนไหวเมื่อเห็นเธอกลับมาและยิ้มไปทางมู่ซีซี”คุณกลับมาแล้วเหรอ? หิวหรือยัง รอสักครู่ อาหารเสร็จแล้ว”