รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ - บทที่ 334 ฉันจะไม่ให้เธอเป็นอะไรแน่นอน

ชูเหยาติดไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะไม่ล้มลงไปจึงยืนอึ้งนิ่งอยู่กับที่ รอชูเหยาตั้งสติได้ จึงได้ยินเสียงกระแทกเหมือนของหนักๆตกลงพื้น จากนั้นตอนที่ชูเหยามองไปทางต้นเสียงจึงเห็นมู่ซีซีกลิ้งตกลงไปจากบันไดแล้ว

ห้องที่เงียบสงบจึงมีเสียงกรีดร้องของมู่ซีซี จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงที่กระวนกระวายของจี้หลิงชวน “ซีซี!!!”

เสียงของจี้หลิงชวนเพิ่งจบ ชูเหยาจึงเห็นสีหน้าของจี้หลิงชวนที่เพิ่งออกมาจากห้องหนังสือซีดขาวทันที สายตามองไปทางมู่ซีซีที่ตกจากบันไดอย่างตกใจ จี้หลิงชวนที่เป็นคนใจเย็นแต่วินาทีนี้กลับเดินสะดุดไปมารีบเดินลงไปข้างล่างบันได ตอนที่เดินผ่านชูเหยา เพราะชูเหยายืนขวางอยู่ตรงกลาง แต่จี้หลิงชวนกลับไม่มองชูเหยาแม้แต่หางตา พร้อมยื่นมือไปผลักชูเหยาออกไปข้างๆ

เพราะจี้หลิงชวนใจร้อนเกินไป จึงไม่ได้สนใจแรงที่มือ พอชูเหยาโดนจี้หลิงชวนผลักแบบนี้ เธอจึงเซ แล้วร่างกายก็ไปกระแทกกับผนังอย่างไม่ทันตั้งตัว

เจ็บจนชูเหยาต้องขมวดคิ้วแล้วโอดครวญ

แต่จี้หลิงชวนไม่ได้สนใจชูเหยาเลย เขารีบเดินลงไปข้างล่างบันได แล้วกอดมู่ซีซีที่กลิ้งตกบันไดไว้ในอ้อมกอดอย่างระมัดระวังเหมือนเป็นของล้ำค่าอย่างนั้น

ชูเหยาล้มลงไปนั่งอยู่กับพื้นเย็นๆ แล้วมองจี้หลิงชวนกับมู่ซีซีข้างล่างบันไดอย่างไม่กะพริบตาเลย

เพราะอยู่ไม่ห่างมาก ชูเหยาจึงเห็นว่ามือจี้หลิงชวนที่กอดมู่ซีซีอยู่กำลังสั่น

“ซีซี อย่ากลัวนะ ซีซี ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะไม่ให้เธอเป็นอะไรแน่นอน!” จี้หลิงชวนพูดแล้วอุ้มมู่ซีซีเดินออกไปนอกคฤหาสน์

สายตาชูเหยาก็จ้องมองแผ่นหลังจี้หลิงชวนที่อุ้มมู่ซีซีเดินจากไป จนกระทั่งไม่เห็นแผ่นหลังนั้นแล้ว ชูเหยาค่อยหัวเราะเหมือนคนบ้า

หัวเราะไปด้วยอยู่ๆในดวงตาชูเหยาก็มีม่านน้ำตา น้ำตาเหมือนแม่น้ำที่เขื่อนแตกแล้วไหลทะลักออกมา ชูเหยากำมือไว้แน่นแล้วกอดเข่าตัวเองไว้เหมือนอดทนไม่ไหวแล้ว จากนั้นจึงร้องไห้เสียงดัง

ชูเหยาไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้ไปนานแค่ไหน รู้แค่ว่าสุดท้ายตัวเองร้องไห้จนเสียงหาย นั่งจนขาชาแล้วค่อยพยายามลุกขึ้นมาจากมุมที่นั่งอยู่แล้วเดินกลับไปในห้องนอนแขกที่ไกลจากห้องจี้หลิงชวนมากที่สุด

วินาทีนี้ อยู่ๆชูเหยาก็คิดว่าความคิดที่ตัวเองเสนอว่าจะเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์นี้เหมือนเป็นเรื่องตลกอย่างนั้น

จี้หลิงชวนขับรถแล้วรีบพามู่ซีซีไปส่งที่โรงพยาบาล

มือข้างหนึ่งของจี้หลิงชวนจับพวงมาลัยรถไว้ ส่วนอีกข้างก็จับมือมู่ซีซีที่นั่งอยู่ข้างๆไว้แน่น

“ซีซี ไม่ต้องกลัวนะ จะถึงโรงพยาบาลแล้ว!”

เสียงของจี้หลิงชวนยังมีความเกร็งจากความตกใจเมื่อกี้อยู่

มู่ซีซีที่นั่งอยู่ข้างๆหันมองไปทางจี้หลิงชวน ความจริงตอนที่มู่ซีซีตกลงมาจากบันไดไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร

บันไดไม่ชันมาก ไม่ถือว่าสูงมาก แล้วอีกอย่างมู่ซีซีจงใจล้มลงไปเอง จึงหลบหลีกที่ที่จะทำให้ตัวเองบาดเจ็บ

เพราะฉะนั้นตอนที่มู่ซีซีล้มลงไปจากบันไดจึงมีแค่แผลถลอก

แต่ว่าปฏิกิริยาของจี้หลิงชวนตอนนี้กลับทำให้มู่ซีซีรู้สึกประหลาดใจ

ความจริงเธอจินตนาการได้ว่าถ้าจี้หลิงชวนเห็นเธอตกบันไดต้องตกใจแน่นอน แต่เธอคิดไม่ถึงเลยว่าจี้หลิงชวนจะเป็นห่วงมากกว่านั้นอีก

เหมือนจี้หลิงชวนตกใจเพราะเธอมากๆ

ขณะคิดมู่ซีซีจึงเอ่ยพูดกับจี้หลิงชวนที่ขับรถอยู่ว่า “จี้หลิงชวน ไม่ต้องไปโรงพยาบาลหรอก กลับไปเถอะ ฉันไม่ได้บาดเจ็บที่ไหน”

จี้หลิงชวนได้ยินเสียงที่เรียบนิ่งของมู่ซีซี จึงเหลือบมองสีหน้าของเธอ เห็นว่าสีหน้าเธอยังปกติดี ไม่ได้เจ็บปวดอะไรเลย ใจจี้หลิงชวนที่เกร็งอยู่จึงค่อยโล่งไปหน่อย

แต่ว่าจี้หลิงชวนก็ยังไม่วางใจมู่ซีซีอยู่ดี “ไม่บาดเจ็บก็ต้องไปเช็กที่โรงพยาบาลให้แน่ใจก่อน ตกลงมาจากที่สูงขนาดนั้น ไม่ให้หมอเช็กดูก่อนฉันไม่วางใจ”

จี้หลิงชวนเคยเจ็บปวดเพราะเสียมู่ซีซีไปแล้ว เพราะฉะนั้นตอนนี้ จี้หลิงชวนจึงไม่อยากให้เกิดอะไรกับมู่ซีซีอีก

ตอนนี้จี้หลิงชวนทะนุถนอมเป็นห่วงมู่ซีซีมากจริงๆ

จี้หลิงชวนไม่อยากให้เกิดอุบัติเหตุอะไรกับมู่ซีซีเลยแม้แต่นิดเดียว

มู่ซีซีที่อยู่ข้างๆหมดคำพูดกับความดื้อรั้นของจี้หลิงชวน เห็นสีหน้าจี้หลิงชวนก็รู้ว่าตัวเองพูดไปก็คงไม่มีประโยชน์ จึงเชื่อฟังแล้วโดนจี้หลิงชวนพาไปโรงพยาบาล

พอทำการตรวจเช็กร่างกายแล้ว มู่ซีซีก็โดนจี้หลิงชวนพาไปรอผลตรวจที่ห้องคุณหมอ

นอกจากแผลถลอกภายนอกแล้ว มีแค่ตรงข้อเท้ามู่ซีซีที่อักเสบเล็กน้อย แต่พักผ่อนเยอะๆก็หายแล้ว

ทีแรกคุณหมอไม่สั่งยาให้ แต่จี้หลิงชวนกลับให้คุณหมอสั่งยาทาให้มู่ซีซี จี้หลิงชวนค่อยวางใจไปเอายาแล้วพามู่ซีซีกลับไป

บนรถ จี้หลิงชวนขับรถไปด้วยแล้วมองมู่ซีซีพร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วถามอย่างไม่วางใจว่า “ซีซี ทำไมอยู่ดีๆถึงตกบันไดล่ะ?”

ได้ยินเสียงของจี้หลิงชวน มู่ซีซีจึงหันไปเอ่ยกับเขาว่า “ฉันบอกว่าชูเหยาเป็นคนผลักฉันลงไปนายเชื่อไหม?”

ความจริงตอนนั้นชูเหยาไม่ได้ผลักมู่ซีซี แต่ว่าแผนในใจชูเหยา มู่ซีซีมองออกตั้งนานแล้ว

ทีแรกชูเหยาอยากตกลงไปเองแล้วเรียกร้องความสงสารจากจี้หลิงชวน จากนั้นก็ใส่ร้ายเธอ บอกว่าเธอเป็นคนผลักลงไป

ในเมื่อชูเหยาจะใส่ร้ายเธอ งั้นมู่ซีซีก็ยินดีที่จะตลบหลังกลับ

เสียงของมู่ซีซีเพิ่งหยุดลง จึงเห็นสีหน้าจี้หลิงชวนเข้มขรึมทันที

มู่ซีซีมองสีหน้าจี้หลิงชวนแล้วหลุดขำ “ในเมื่อฉันพูดแล้วนายไม่เชื่อ ทำไมถึงมาถามฉันอีกล่ะ?”

จี้หลิงชวนได้ยินสิ่งที่มู่ซีซีพูด สีหน้าที่เข้มขรึมจึงเปลี่ยนมาเป็นทำอะไรไม่ถูกทันที

จากนั้นจึงใช้มือข้างหนึ่งจับมือมู่ซีซีที่เอาแต่หลบหลีกไว้ในฝ่ามือ “ซีซี เธอเข้าใจผิดแล้วล่ะ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันไม่ได้ไม่เชื่อสิ่งที่เธอพูด เธอไว้ใจเถอะ ไม่ว่าใครก็ตามที่ทำร้ายเธอฉันไม่ปล่อยไว้แน่นอน!”

น้ำเสียงจี้หลิงชวนหนักแน่นจริงจังมาก เหมือนกำลังสาบานอย่างนั้น

มู่ซีซีได้ยินแล้วจึงอึ้ง ความไม่สบอารมณ์ในใจก่อนหน้านั้นหายไปทันที

ระหว่างทางพวกเขาไม่ได้พูดอะไรกันอีก หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น รถจึงแล่นไปถึงคฤหาสน์