รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ - บทที่ 337: นี้กล้าวางแผนเล่นงานผมเหรอ

แต่ในเมื่อตอนนี้เรื่องมันก็มาถึงจุดนี้แล้ว ชูเหยารู้ดีว่าแม้ว่าเธอจะอยากหยุดแผนการในเวลานี้ จี้หลิงชวนก็คงจะไม่ยกโทษให้เธอหรอก อย่างไรก็ตามในเมื่อแผนการนี้จะดำเนินการต่อไปหรือหยุดกลางครันมันก็มีผลเท่าเดิม ถ้าเช่นนั้นชูเหยาก็เลือกที่ลองดูสักตั้ง!

ในขณะที่ชูเหยาคิดอยู่นั้นเธอก็กัดริมฝีปากของเธออย่างดุเดือด เธอทำได้แค่หน้าด้านแล้วดำเนินแผนการต่อไป

หลังจากตัดสินใจแล้ว ชูเหยาก็ลืมตาขึ้นมองที่จี้หลิงชวนซึ่งตอนนี้กำลังเบลอเพราะฤทธิ์ยาพร้อมพูดว่า： “หลิงชวน…… ฉันไม่เข้าใจว่าคุณกำลังหมายถึงอะไร…… คุณปล่อยฉันเถอะ…… ฉันหายใจไม่ออกแล้วนะ……”

จี้หลิงชวนรู้สึกเพียงว่าปวดหัวอย่างรุนแรง ไม่เพียงแต่รู้สึกปวดแต่ยังเวียนหัวอีกด้วย เปลือกตาดูเหมือนถูกเหล็กหนาปิด เขาไม่มีเรี่ยวแรงไปทั้งตัว จี้หลิงชวนทำได้เพียงกัดผ่านลิ้นเพื่อให้เจ็บและให้สติกลับคืนมา

“ชูเหยา! นี่คุณวางยาผมคุณบ้าไปแล้วเหรอ!!!”

หลังจากที่จี้หลิงชวนพูดคำหยาบคายเหล่านี้ด้วยความโกรธจบลง ร่างกายของเขาก็ไม่สามารถต้านทานฤทธิ์ยาที่รุนแรงนี้ได้อีกต่อไป ดวงตาของเขาก็มืดลง และร่างกายของเขาก็เริ่มไม่มีสติ

ชูเหยาที่ถูกจี้หลิงชวนกดไว้ที่รถ เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าฝ่ามือใหญ่ของเขาที่บีบคอของเธออยู่นั้นค่อย ๆคลายออก และร่างสูงโปร่งของเขาก็กำลังล้มลง ชูเหยารีบพยุงจี้หลิงชวนทันที

ชูเหยามองไปที่จี้หลิงชวนที่ตอนนี้ไม่ได้สติแล้ว และเธอก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ในที่สุดก็มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

เธอรีบดันจี้หลิงชวนเข้าไปในที่นั่งฝั่งด้านข้างคนขับและปิดประตูรถ ชูเหยานั่งฝั่งคนขับและสตาร์ทรถขับออกไปทันที

ขับไปที่ทิศทางคฤหาสน์เซอร์ซิส

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมงกว่า ชูเหยาช่วยพยุงจี้หลิงชวนเข้าไปในห้องนอนใหญ่ของคฤหาสน์เซอร์ซิส

หลังจากนำตัวของจี้หลิงชวนนอนบนเตียงแล้ว ชูเหยาก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

ด้วยความกลัวว่าจี้หลิงชวนจะตื่นขึ้นมาก่อนล่วงหน้า ชูเหยารีบล็อคประตูทันที และรีบขึ้นไปบนเตียงนั่งอยู่ข้างจี้หลิงชวน เอื้อมมือออกไปและเริ่มเปลื้องผ้าจี้หลิงชวนทันที

หลังจากถอดเสื้อผ้าของจี้หลิงชวนออกจนเปลือยแล้ว ชูเหยาก็ถอดเสื้อผ้าของตัวเองจนเปลือยเช่นกัน

เดิมที ชูเหยาต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อที่จะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับจี้หลิงชวน แต่ในท้ายที่สุดเธอคาดไม่ถึงว่าจี้หลิงชวนจะสลบจนไม่ได้สติขนาดนี้ ไม่ว่าชูเหยาจะพยายามแค่ไหน จี้หลิงชวนก็ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เลย

หลังจากเล้าโลมไปครึ่งชั่วโมง ชูเหยาใช้หมดทุกวิถีทางแล้ว แต่มันก็ไม่ได้ทำให้จี้หลิงชวนมีปฏิกิริยาตอบสนองเลยสักนิด

ใบหน้าของชูเหยาเริ่มหน้าดำคร่ำเครียด

หยาดเหงื่อที่เย็นเฉียบออกมาเต็มบนหน้าผากที่วิตกกังวลของเธอ เมื่อเห็นว่าเวลาค่อย ๆผ่านไปทุกวินาที แต่สภาพของจี้หลิงชวนในตอนนี้ มันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะมีโอกาสตั้งท้องลูกของจี้หลิงชวนเลย! ! !

หากชูเหยาไม่สามารถมีลูกกับจี้หลิงชวนได้ แผนการของชูเหยาก็จะดำเนินต่อไปไม่ได้แล้ว

ชูเหยากัดฟันอย่างดุเดือด! ไม่ได้! ! ! เมื่อเรื่องมันมาถึงจุดนี้แล้ว เธอจะไม่ยอมให้เกิดข้อผิดพลาดใด ๆ ได้อีก!

ไม่ว่ายังไงก็ต้องตั้งท้องให้ได้! ! !

ในขณะที่คิดอยู่นั้นชูเหยาลุกขึ้นจากเตียง สวมชุดนอนคลุมร่างเปลือยเปล่าของเธอ หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาแล้วกดโทรออกหมายเลขของลู่เฉิงจินทันที

“ลู่เฉิงจินให้เวลาคุณสิบนาทีรีบมาที่คฤหาสน์เซอร์ซิส！ ถ้าคุณทำไม่ได้ ถ้าเช่นนั้นเราก็ไม่ต้องพบเจอกันอีกต่อไป!”

ทันทีที่เชื่อมต่อโทรศัพท์ ชูเหยาพูดจบก็กดวางสายทันทีโดยไม่รอคำตอบของลู่เฉิงจิน

ชูเหยารออยู่ในห้องและจ้องมองไปที่เวลาอยู่ตลอดเวลา อย่างที่คาดไว้ไม่มีผิดยังไม่ถึง10 นาทีก็มีเสียงรถสปอร์ตดังอยู่ที่ลานด้านนอก

ชูเหยารีบเปิดประตูและเดินออกไปทันที และเธอก็บังเอิญเห็นลู่เฉิงจินรีบเดินขึ้นมาชั้นบน

ลู่เฉิงจินรักชูเหยาจริง ๆ ไม่ว่าชูเหยาต้องการอะไรลู่เฉิงจินก็จะตอบสนองต่อความต้องการของชูเหยาเสมอ

แม้ว่าชูเหยาจะร้องขอเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลเช่นนี้ เขาจะมาที่นี่อย่างไม่คิดชีวิต

เมื่อมองไปที่ชูเหยาที่อยู่ข้างหน้าเขา แววตาลู่เฉิงจินก็มืดลงเล็กน้อย และเห็นว่าในขณะนี้เรือนร่างของชูเหยาถูกคลุมด้วยชุดนอนผ้าไหมฤดูร้อนบาง ๆ เท่านั้น

ด้วยเสื้อคอลึก ลู่เฉิงจินสามารถมองเห็นรูปร่างที่สมบูรณ์แบบและหน้าอกของชูเหยาได้อย่างชัดเจน

เมื่อชูเหยามองไปที่สายตาของลู่เฉิงจิน มุมริมฝีปากของเธอกระตุกเล็กน้อย การแสดงของลู่เฉิงจินชัดเจนมากจนทำให้ชูเหยามองออกว่าลู่เฉิงจินกำลังคิดอะไรอยู่

ในเวลาต่อมา ชูเหยาเดินไปหาลู่เฉิงจิน แขนสีขาวและละเอียดอ่อนของเธอโอบรอบคอของลู่เฉิงจินโดยตรง และร่างกายที่อ่อนนุ่มของเธอก็แนบชิดอยู่กับร่างกายของลู่เฉิงจิน

ชูเหยาขดริมฝีปากของเธอและถอนหายใจออกมาอย่างยั่วยวนเป่าไปที่หูของลู่เฉิงจิน น้ำเสียงของเธอพูดอย่างมีเย้ายวนใจว่า “ลู่เฉิงจิน คุณชอบฉันไม่ใช่เหรอคะ？ ถ้าอย่างนั้นคุณมาร่วมรักกับฉันตอนนี้เถอะ”

เมื่อฟังคำพูดของชูเหยา ลู่เฉิงจินก็จ้องไปที่ชูเหยาอย่างมึนงงและหายใจติดขัด: “เหยาเหยา นี่คุณพูดจริงเหรอ？”

ชูเหยามองดูแววตาที่ลู่เฉิงจินมองตัวเองนั้น เธอก็ยกมุมปากยิ้มพร้อมพูดว่า： “แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องจริง ถ้าคุณไม่ต้องการ……”

ก่อนที่ชูเหยาจะพูดจบ ก็เห็นลู่เฉิงจินอุ้มร่างเธอขึ้นมาทันที

เดินไปที่ห้องนอน ก่อนที่ลู่เฉิงจินจะเดินไปถึงห้องนอน ชูเหยากอดคอของลู่เฉิงจินพร้อมกระซิบข้างหูว่า： “ฉันไม่อยากร่วมรักกันในห้องนอน ไปที่ห้องถัดไปกันดีกว่านะ!”

ลู่เฉิงจินเดินเข้าไปในห้องถัดไปพร้อมกับชูเหยาที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาทันที

ทันทีที่เขาเข้ามาในห้อง ลู่เฉิงจินรีบกดชูเหยาลงบนเตียงอย่างใจร้อน หลังจากนั้นครู่หนึ่งก็มีเสียงครางดังออกมาจากในห้อง

เดิมทีลู่เฉิงจินต้องการสวมถุงยางอนามัย แต่ก่อนที่ลู่เฉิงจินจะหยิบมันขึ้นมา เสียงที่ร้อนลุ่มและคลุมเครือของชูเหยาก็ดังขึ้นในหูของลู่เฉิงจิน: “ไม่ต้องสวมมันแล้ว ดันมาเข้าไปเลยค่ะ”

ในเมื่อชูเหยาพูดอย่างนี้แล้ว ลู่เฉิงจินก็ไม่จะเป็นต้องคิดอะไรอีก

หนึ่งชั่วโมงต่อมา การเคลื่อนไหวภายในห้องหยุดลงอย่างสมบูรณ์ หลังจากร่วมรักเสร็จแล้ว ร่างกายของชูเหยาเหมือนเหนื่อยล้าไปทั้งตัว เธอนอนซุกอยู่ใต้ผ้าห่มและมองไปที่ลู่เฉิงจินที่นอนอยู่ข้างๆ เธอ คิ้วของเธอขมวดขึ้นเล็กน้อย

ในช่วงเวลาต่อมา ชูเหยาก็นึกขึ้นได้ว่าจี้หลิงชวนยังนอนอยู่ในห้องนอนข้าง ๆ และชูเหยาก็เอื้อมมือออกไปทันทีพร้อมผลักลู่เฉิงจินซึ่งกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาออก: “ร่วมรักเสร็จแล้ว คุณกลับได้แล้ว”

ลู่เฉิงจินอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งที่ชูเหยาพูด เขาจับมือชูเหยาและพูดอย่างจริงจังว่า: “เหยาเหยา ผมรักคุณ เรามาอยู่ด้วยกันเถอะ”

เมื่อชูเหยาได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของเธอก็มืดมนยิ่งขึ้น และเธอก็มองไปที่ลู่เฉิงจิน: “ลู่เฉิงจิน ถ้าหากหลังจากนี้คุณยังต้องการจะพบหน้าฉันอีกแล้วล่ะก็ ถ้าเช่นนั้นคุณต้องลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้หมด และห้ามไปพูดกับใครเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นฉันจะตัดความสัมพันธ์กับคุณอย่างเด็ดขาด!”

เมื่อลู่เฉิงจินได้ยินคำพูดที่ไร้ความปราณีของชูเหยา สีหน้าของเขาก็กลายเป็นกังวลขึ้นมาทันใด และเขาก็ไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก รีบสะบัดผ้าห่มออกและสวมใส่เสื้อผ้า ขณะที่สวมใส่เสื้อผ้าอยู่นั้นเขาก็รีบพูดกับชูเหยาว่า “เหยาเหยา ผมขอโทษ คุณอย่าโกรธผมนะ เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ผมจะไม่พูดออกมาอย่างแน่นอน……”