รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ - บทที่ 338: หลังจากตื่นนอน
ก่อนที่ลู่เฉิงจินจะพูดจบ เขาถูกชูเหยาผลักไสไล่ส่งให้รีบไป: “ฉันเข้าใจแล้ว! คุณรีบไปได้แล้ว!”
หลังจากไล่ลู่เฉิงจินจากไปแล้ว ชูเหยาก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก หยิบชุดนอนผ้าไหมขึ้นมาอย่างรวดเร็วจากบนพื้นแล้วรีบสวมใส่ในร่างกายของตัวเอง และเดินตรงเข้าไปในห้องนอนใหญ่ที่อยู่ห้องถัดไปทันที
เมื่อเห็นจี้หลิงชวนยังคงไม่ได้สติอยู่บนเตียงใหญ่ ชูเหยาก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก และถอดชุดนอนของตัวเองออกอย่างรวดเร็วจากนั้นซุกเข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่มและนอนลงข้าง ๆร่างสูงโปร่งของจี้หลิงชวนทันที
จี้หลิงชวนดื่มแอลกอฮอล์น้อยมาก แม้ว่ายาจะแรง แต่ฤทธิ์ยามีปริมาณน้อยก็ยากที่จะทำให้มีฤทธิ์อยู่เป็นเวลานาน
เพียงไม่กี่นาทีหลังจากที่ชูเหยานอนลง เธอสังเกตเห็นว่าจี้หลิงชวนที่นอนอยู่ข้าง ๆเธอเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน
ในช่วงเวลาต่อมา จี้หลิงชวนก็ลืมตาขึ้น เขาเหลือบมองไปบริเวณรอบ ๆ และในที่สุดดวงตาของเขาก็มองมาที่ชูเหยาซึ่งนอนอยู่ข้าง ๆเขา
ทั้งสองคนถูกคลุมด้วยผ้าห่มผืนเดียวกัน และชูเหยาแนบชิดเรือนร่างของจี้หลิงชวน ตอนนี้จี้หลิงชวนสามารถสัมผัสได้ถึงผิวที่เปลือยเปล่าของชูเหยา
แต่ในชั่วพริบตา สีหน้าของจี้หลิงชวนเปลี่ยนไปหน้าดำคร่ำเครียดทันที และดวงตาของเขาก็มืดมนพร้อมกับจ้องมองไปที่ชูเหยาด้วยแววตาเย็นชา
ชูเหยาที่แสร้งทำเป็นหลับตารู้สึกได้ถึงการจ้องมองที่เย็นชาของจี้หลิงชวนบนร่างกายของเธอ ด้วยความกลัวเธออดไม่ได้ที่จะแสร้งทำว่าเธอเพิ่งตื่นและลืมตาขึ้น ชูเหยาแสร้งไปสบตากับจี้หลิงชวน
ในขณะที่ทั้งสองสบตากันอยู่นั้น ชูเหยาก็ตกใจกลัวและนอนตัวแข็งทื่ออยู่บนเตียง
ในใจมีเพียงความคิดเดียว ในขณะนี้จี้หลิงชวนน่ากลัวมากจริง ๆ ……
ก่อนที่ชูเหยาจะตอบสนอง ฝ่ามือใหญ่ของจี้หลิงชวนก็บีบคอของชูเหยาอย่างไม่ลดละ
ด้วยความแข็งแกร่งอย่างมาก ใบหน้าของชูเหยาที่ถูกบีบอยู่นั้นก็เปลี่ยนเป็นสีม่วง เธอหายใจโรยรินและเกือบจะหายใจไม่ออกแล้ว
ชูเหยาพยายามดิ้นรนพร้อมส่ายหัว ยกมือขึ้นจับมือของจี้หลิงชวนส่ายหัวและพูดอย่างยากลำบากว่า: “จี้……หลิงชวน……คุณปล่อย… ปล่อยฉันเถอะ……”
ในขณะนี้ชูเหยารู้สึกกลัวจริง ๆ เพราะเธอเห็นดวงตาของจี้หลิงชวนที่เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า และจี้หลิงชวนอยากจะฆ่าเธอจริง ๆ
ชูเหยากลัวแล้ว กลัวแล้วจริง ๆ เธอดิ้นรนด้วยมือและเท้าทั้งสองข้าง
แม้แต่ผ้าห่มที่คลุมร่างกายก็ยังถูกเท้าของชูเหยาเตะออกไป และร่างกายที่เปลือยเปล่าของชูเหยาก็สัมผัสกับอากาศในทันที
รอยช้ำที่ร่วมรักบนผิวที่อันขาวนวลของชูเหยาทันใดนั้นก็ถูกเปิดเผยต่อหน้าของจี้หลิงชวนในทันที
เมื่อเห็นร่องรอยเหล่านี้ คนที่เคยมีประสบการณ์เรื่องอย่างว่าก็รู้ได้ทันทีว่ารอยนี้เกิดจากการร่วมรัก
นอกจากนี้หลังจากที่เขาตื่นขึ้นมาเขาก็เห็นชูเหยานอนอยู่ข้าง ๆเขาแล้ว และสีหน้าของจี้หลิงชวนก็ดูหน้าดำคร่ำเครียดขึ้นมากในทันใด
เมื่อเห็นชูเหยาอาการไม่สู้ดีนัก ผิวของเธอเริ่มม่วงแล้ว ใบหน้าของจี้หลิงชวนก็เคร่งเครียดขึ้นมาทันทีและฝ่ามือขนาดใหญ่ที่บีบคอของชูเหยาอยู่นั้นก็คลายออกทันที
ชูเหยากำลังนอนอยู่บนเตียงอย่างอ่อนแอเนื่องจากขาดออกซิเจน และไอออกมาอย่างแรง
น้ำตาจากการไอก็ไหลออกมา ในขณะที่จี้หลิงชวนจ้องไปที่ชูเหยาด้วยดวงตาที่เย็นชา
“บัดซบ! คุณกล้าวางแผนเล่นงานผมเหรอ!!!” จี้หลิงชวนจ้องมองชูเหยาและกัดฟันพูดออกมาทีละคำ: “ชูเหยา คุณต้องได้รับกรรมในสิ่งที่คุณทำ! ครั้งนี้ผมจะไม่ปล่อยคุณไปง่าย ๆแน่!!!”
ทันทีที่จี้หลิงชวนพูดจบ จี้หลิงชวนก็รีบลุกขึ้นและสวมเสื้อผ้าจากนั้นรีบกดโทรหาฟางเซิ่งทันที
20 นาทีต่อมาฟางเซิ่งก็มาถึงที่นี่
ทันทีที่ฟางเซิ่งเห็นใบหน้าเศร้าโศกของจี้หลิงชวน เขารู้ได้ทันทีว่าตอนนี้ท่านประธานของเขาอารมณ์ไม่ดีอย่างมาก
ก็ไม่รู้ว่าชูเหยาได้ทำเรื่องใหญ่รนหาที่ตายอะไรไว้ ถึงได้ยั่วและทำให้จี้หลิงชวนโมโหขนาดนี้
ต้องรู้ว่าคนที่สามารถทำให้จี้หลิงชวนหน้าตาดูไม่ได้ขนาดนี้ เกรงว่าจะมีเพียงร่างที่อยู่ในหลุมศพที่หญ้าขึ้นสูงกว่าคนแล้ว
ชูเหยารนหาที่ตายเอง!
ฟางเซิ่งเดินก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวก็ถึงจี้หลิงชวน ก่อนที่ฟางเซิ่งจะพูดอะไร จี้หลิงชวนมองไปที่ฟางเซิ่งและกล่าวว่า： “รีบจองตั๋วไปสหรัฐอเมริกาทันที และหาคนส่งเธอไปที่อเมริกาด่วน และอย่าปล่อยให้เธอปรากฏตัวขึ้นในเมืองหรงอีก!”
เมื่อฟางเซิ่งได้ยินสิ่งนี้ เขาก็รีบตอบกลับทันที: “ตกลงครับคุณชายจี้ ผมจะรีบไปจัดการเดี๋ยวนี้ครับ”
ชูเหยาที่กำลังสวมเสื้อผ้าอยู่ด้านข้างเธอก็รู้สึกตกตะลึงเมื่อเธอได้ยินคำพูดที่ไร้ความปราณีของจี้หลิงชวนในตอนนี้ เธอคาดไม่ถึงเลยว่าจี้หลิงชวนจะหมดเยื่อใยกับเธอถึงขนาดนี้
กลับกลายเป็นว่าจะส่งเธอออกนอกประเทศโดยตรง และอีกทั้งยังหาคนติดตามเธอไม่ให้เธอกลับประเทศจีนตลอดไปอีก
ชูเหยารู้อย่างชัดเจนในใจว่าจี้หลิงชวนเป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้น ถ้าเธอไม่สามารถกลับไปที่เมืองหรงได้อีก และไม่สามารถไปเจอจี้หลิงชวนอีก ถ้าเช่นนั้นถึงแม้ว่าเธอจะตั้งครรภ์ก็ไร้ประโยชน์？
ยิ่งไปกว่านั้นให้เธออาศัยอยู่ที่สหรัฐอเมริกาคนเดียวและไม่มีที่พึ่งพา แม้ว่าเธอจะตั้งครรภ์ แต่จี้หลิงชวนก็สามารถสั่งให้คนพาเธอไปทำแท้งได้อย่างง่ายดาย!
เมื่อนึกได้เช่นนี้ ชูเหยาก็รู้สึกหมดหวังจนร้องไห้ฟูมฟายออกมา ความจริงแล้วเธอรู้สึกไม่พอใจที่ตัวเองนั้นวางแผนการนี้มาเป็นอย่างดีจนถึงตอนนี้ แผนการของเธอก็กลับล้มเหลวได้ง่าย ๆแบบนี้
ในขณะที่คิดอยู่นั้นชูเหยาไม่ห่วงศักดิ์ศรีของตัวเองด้วยซ้ำ เธอคุกเข่าต่อหน้าจี้หลิงชวน คว้ากางเกงของจี้หลิงชวนร้องไห้ฟูมฟายแล้วพูดว่า: “หลิงชวน……อย่า……อย่าส่งฉันไปอเมริกาเลยนะ……ได้โปรด ฉันสำนึกผิดแล้วจริง ๆ…… เป็นเพราะฉันรักคุณมากเกินไป คืนนี้เป็นเพราะฉันหน้ามืดตามั่วทำอะไรลงไปโดยไม่ได้คิด……ได้โปรดเถอะนะ ครั้งนี้คุณปล่อยฉันไปเถอะ…… ฉันสัญญากับคุณจริง ๆ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันจะอยู่อย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัวในเมืองหรง และจะไม่ไปปรากฏตัวต่อหน้ามู่ซีซีอีกต่อไป……ฉันขอร้องคุณล่ะ ได้โปรดอย่าส่งฉันไปอเมริกาเลยนะ……นั่นคือฝันร้ายของฉัน……ฉันยอมตายดีกว่ากลับไปที่อเมริกาอีก……”
ชูเหยาถูกขังอยู่ในโรงรถในสหรัฐอเมริกาเป็นเวลานานถึง 5 ปีเต็ม นั่นเป็นช่วงห้าปีที่เศร้าสลดที่สุดในชีวิตของชูเหยา เธอทนทุกข์ทรมานทั้งทางร่างกายและจิตใจ
แม้กระทั่งในตอนนี้ เมื่อชูเหยาได้ยินคำว่าอเมริกาชูเหยาก็อดสั่นสะท้านด้วยความกลัวไม่ได้
จี้หลิงชวนมองไปที่ชูเหยาที่กำลังร้องไห้น้ำตาอาบแก้ม โดยที่ไม่รู้สึกสงสารเลยสักนิด และกัดฟันพูดออกมาว่า: “ชูเหยา นี่คือบทเรียนราคาแพงที่คุณจะได้รับในสิ่งที่คุณก่อ!!! ใช้โอกาสก่อนที่ผมจะเปลี่ยนใจและลงโทษคุณอย่างรุนแรงมากกว่านี้ คุณเดินทางไปสหรัฐอเมริกาด้วยดีดีกว่า มิฉะนั้น จุดจบของคุณจะเลวร้ายยิ่งกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้”
หลังจากจี้หลิงชวนพูดจบแล้วเขาก็หันศีรษะสั่งฟางเซิ่งด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาอย่างไม่ลังเลว่า: “รีบหาคนจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด และเธอต้องถูกส่งตัวไปที่สหรัฐอเมริกาในคืนนี้ทันที!!!”
“โอเคครับ คุณชายจี้ ผมเข้าใจแล้ว” เมื่อได้รับคำสั่งฟางเซิ่งก็รีบลงไปดำเนินการทันที