รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ - บทที่ 345 ฉันรักเธอ มู่ซีซี

เช้าขนาดนี้ บางบริเวณของผู้ชายถูกกระตุ้นง่ายอยู่แล้ว เมื่อกี้จี้หลิงชวนโดนมู่ซีซีปลุกอารมณ์อย่างบังเอิญ การจูบตอนนี้ก็เหมือนเอาน้ำมันราดเข้าไปในกองไฟมากกว่าเดิม

เสียงดังปึง ไฟลุกโชนมากกว่าเดิม

ฝ่ามือของจี้หลิงชวนจึงอดล้วงเข้าไปในเสื้อของมู่ซีซีไม่ได้

มู่ซีซีที่โดนจี้หลิงชวนจูบจนสมองมึนมัว ตอนที่รู้สึกว่าฝ่ามือของจี้หลิงชวนกำลังเอาแต่ใจอยู่ จึงรีบดึงสติกลับมา มู่ซีซีที่เขินอายใบหน้าแดงก่ำจึงรีบผลักหน้าอกของจี้หลิงชวน

เมื่อคืนมีอะไรกับจี้หลิงชวนอย่างมึนมัวก็ช่างเถอะ จะโทษก็โทษที่เวลากลางคืนทำให้คนฟุ้งซ่านง่าย

แต่ตอนนี้เช้าตรู่ มู่ซีซีไม่อยากมีอะไรกับจี้หลิงชวนอีก

อย่างน้อยตอนนี้เธอก็จะไม่มีอะไรกับจี้หลิงชวนด้วยความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนแบบนี้

ขณะคิดมู่ซีซีจึงยื่นมือไปผลักไหล่จี้หลิงชวนอีกครั้ง

มู่ซีซีผลักไปสองครั้ง เหมือนกำลังปฏิเสธชัดเจน ถึงแม้จี้หลิงชวนต้องทรมานเก็บกด ตอนนี้ก็ไม่อยากบังคับให้มู่ซีซีทำอะไรที่เธอไม่อยากทำ

จี้หลิงชวนหักห้ามลมหายใจที่รุ่มร้อนไว้ แล้วดึงมือกลับมา พอกอดมู่ซีซีแล้ว ค่อยปล่อยเธอออก พร้อมมองเธอแล้วเอ่ยขอโทษ “ซีซี ขอโทษนะ……เธอไว้ใจได้ ถ้าเธอไม่เต็มใจฉันจะไม่บังคับเธอทำอะไรแน่นอน……”

จี้หลิงชวนเอ่ยแล้วลุกขึ้นจากบนตัวมู่ซีซี พร้อมเอ่ยกับมู่ซีซีว่า “ตอนนี้ยังเช้าอยู่ ถ้าเธอเหนื่อยก็พักผ่อนต่อเถอะ เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อน”

ขณะพูดจี้หลิงชวนจึงเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำทันที

มู่ซีซีที่นอนอยู่บนเตียงอย่างแข็งทื่อมองเห็นจี้หลิงชวนเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำแล้วค่อยโล่งอกไปหน่อย

ความแดงก่ำบนใบหน้ายังไม่หายแดง มู่ซีซีจึงรีบตบหน้าตัวเองอย่างเขินอาย แล้วรีบสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเอง

ได้ยินเสียงน้ำในห้องอาบน้ำ มู่ซีซีจะนอนหลับต่อได้ยังไง เธอจึงรีบลุกขึ้นจากเตียง แล้วรีบวิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้ารีบวิ่งลงไปชั้นล่างทันที

ป้าหลิงกำลังเตรียมมื้อเช้าอยู่ในห้องครัว เห็นมู่ซีซีลงมาแล้ว ป้าหลิงจึงรีบเดินไปหาเธอ แล้วเอ่ยทักทายอย่างมีมารยาท “คุณหนูซีซี อาหารเช้าของคุณหนูเตรียมเสร็จแล้วค่ะ รับประทานได้เลยค่ะ”

ตอนนี้มู่ซีซีจะมีอารมณ์กินได้ยังไง ตอนนี้แค่อยากรีบไปจากที่นี่ ไม่งั้นรอเดี๋ยวเธอไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับจี้หลิงชวนยังไง

มู่ซีซีจึงโบกมือกับป้าหลิง “ไม่แล้วกันค่ะ ตอนนี้หนูไม่หิว หนูยังต้องไปเรียน ฉันไปมหาลัยก่อนนะคะ”

พูดจบมู่ซีซีไม่รอให้ป้าหลิงเอ่ยตอบ จึงรีบหนีออกไปจากคฤหาสน์ทันที

รอจี้หลิงชวนอาบน้ำเย็นเสร็จแล้ว ปลดปล่อยความต้องการแล้วเดินออกมากลับเห็นแค่ห้องนอนที่ว่างเปล่า

ไม่เห็นแม้แต่เงาของมู่ซีซีเลย

จี้หลิงชวนมองเตียงกว้างๆที่ว่างเปล่า มุมปากจึงยิ้มอย่างพะอืดพะอม ดูเหมือนว่าตัวเองใจร้อนเกินไป เมื่อคืนกับเช้านี้คงทำให้มู่ซีซีตกใจมาก

ขณะคิดจี้หลิงชวนจึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วรีบลงไปชั้นล่าง

พอเดินถึงชั้นล่างแล้วมองกวาดรอบๆ ไม่เห็นมู่ซีซี แววตาจึงมีความผิดหวัง จากนั้นจึงหันไปถามป้าหลิงอย่างไม่เชื่อว่า “ป้าหลิงครับ ซีซีล่ะครับ?”

ป้าหลิงแอบมองสีหน้าจี้หลิงชวนอย่างระมัดระวัง แล้วตอบเสียงเบาว่า “คุณชายจี้ คุณหนูซีซีออกไปเมื่อสิบห้านาทีก่อนแล้วค่ะ ไม่ได้ทานข้าวเช้า บอกว่ามีเรียนเลยไปมหาวิทยาลัยเลยค่ะ”

ไม่ได้แตกต่างกับสิ่งที่ในใจจี้หลิงชวนคิดมาก จี้หลิงชวนถอนหายใจเสียงเบา แล้วนวดคิ้วตัวเองเบาๆ ในใจจี้หลิงชวนรู้ดี มู่ซีซีจงใจหลบหน้าเขา

จี้หลิงชวนไม่ค่อยวางใจมู่ซีซี ไม่ได้กินข้าวเช้า เขาเลยเป็นห่วงเธอ แต่ว่าสถานการณ์ตอนนี้ถึงแม้จี้หลิงชวนจะตามไปถึงมหาลัย มู่ซีซีก็คงไม่ยอมเจอเขาหรอก

แต่ว่าไม่กินข้าวเช้าก็ไม่ดีต่อร่างกาย ตอนนี้มู่ซีซีผอมมากแล้ว ผอมจนจี้หลิงชวนรู้สึกเป็นห่วง ตอนนี้จี้หลิงชวนไม่อยากเห็นมู่ซีซีผอมไปมากกว่านี้อีก

ขณะคิดจี้หลิงชวนจึงหันไปสั่งป้าหลิงว่า “ป้าหลิงครับ เดี๋ยวป้าทำเกี๊ยวน้ำที่ซีซีชอบกินด้วยนะครับ ใส่กล่องอาหารไว้ แล้วเอาไปส่งให้ซีซีที่มหาลัยด้วยนะครับ ถ้าเห็นเธอกินหมดกับตายิ่งดี ถึงเวลาค่อยโทรหาผมนะครับ”

“ได้ค่ะคุณชาย ป้าจะไปเตรียมเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” ป้าหลิงเอ่ยตอบอย่างมีมารยาท

จี้หลิงชวนค่อยพยักหน้าให้อย่างสบายใจ ไม่ได้กินข้าวพร้อมมู่ซีซี จี้หลิงชวนจึงไม่มีอารมณ์กิน แค่กินไปไม่กี่คำก็ขับรถไปที่บริษัทแล้ว

ป้าหลิงทำตามที่จี้หลิงชวนสั่งแล้วทำเกี๊ยวน้ำที่มู่ซีซีชอบใส่กล่องไว้ แล้วขับรถไปส่งที่มหาวิทยาลัยA

มู่ซีซีเลิกเรียนวิชาแรกพอดี แล้วท้องก็เริ่มร้อง

ลั่วเสี่ยวชิงที่นั่งอยู่ข้างๆมู่ซีซีได้ยินเสียงท้องเธอร้อง จึงเลิกคิ้วใส่มู่ซีซี “ซีซี แกไม่ได้กินข้าวเช้ามาเหรอ? ทำไมหิวเร็วขนาดนี้ล่ะ?”

เพราะตอนเช้ายังมีเรียนอีกหนึ่งวิชาที่ต้องเรียนประมาณหนึ่งชั่วโมงค่อยถึงตอนเที่ยง

“ตอนเช้าไม่หิว ก็เลยไม่ได้กิน”

ลั่วเสี่ยวชิงได้ยินมู่ซีซีพูดแบบนี้ จึงคล้องแขนมู่ซีซีอย่างเป็นห่วงแล้วเดินออกไปนอกห้อง เดินไปด้วยแล้วเอ่ยกับมู่ซีซีว่า “ซีซี ตอนนี้ยังมีเวลา ไปซื้ออะไรกินข้างนอกก่อนก็ได้ ไม่งั้นเดี๋ยวแกต้องทนหิวอีกตั้งหนึ่งชั่วโมง อีกอย่างไม่กินมื้อเช้าไม่ดีต่อกระเพาะด้วย”

ลั่วเสี่ยวชิงเอ่ยแล้วพามู่ซีซีออกไปจากห้องเรียน

ไม่รอให้ทั้งสองเดินไปถึงหน้าประตูมหาวิทยาลัย โทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อมู่ซีซีจึงดัง

มู่ซีซีหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเห็นว่าเป็นเบอร์ป้าหลิง จึงอดแปลกใจแล้วเลิกคิ้วกดรับสาย จากนั้นเสียงของป้าหลิงจึงลอยมาว่า “คุณหนูซีซีคะ ป้าหลิงเองค่ะ”

“ค่ะ ป้าหลิง มีอะไรหรือเปล่าคะ?” มู่ซีซีเอ่ยตอบ

ป้าหลิงจึงพูดต่อว่า “คุณหนูซีซีคะ คุณหนูอยู่ที่ไหนคะ? ตอนนี้ป้าอยู่ข้างนอกมหาวิทยาลัย ป้าเอาเกี๊ยวน้ำมาให้ค่ะ”

มู่ซีซีอึ้งเล็กน้อย ป้าหลิงมาส่งของให้ตัวเองไกลขนาดนี้ มู่ซีซีจึงปฏิเสธไม่ได้ เลยเอ่ยว่า “ป้าหลิงคะ ป้ารอที่หน้าประตูเดี๋ยวนะคะ หนูกำลังไปหาค่ะ”

พอคุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว ลั่วเสี่ยวชิงที่อยู่ข้างๆจึงถามมู่ซีซีอย่างประหลาดใจว่า “ทำไมเหรอ? เมื่อกี้ใครโทรหาแก?”