รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ - บทที่ 394 ลู่เฉินอันที่สมควรตาย

ประตูค่อยๆเปิดออก มู่ซีซียังไม่ทันได้ดีใจ ทันใดนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของมู่ซีซีเมื่อกี้ก็ต้องค้างอยู่อย่างนั้น

เห็นแค่ข้างหลังประตูที่ค่อยๆเปิดออกนั้นมีใบหน้าที่ร้ายกาจของลู่เฉินอันโผล่มา

ในใจมู่ซีซีเดาได้ตั้งนานแล้วว่าลู่เฉินอันเป็นคนพาเธอมาที่นี่ แต่วินาทีที่เธอเห็นลู่เฉินอันกับตาตัวเอง ในใจเธอก็อดใจหายไม่ได้ ยืนนิ่งตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ สายตาก็มองไปที่เขาอย่างไม่อยากเชื่อ “เป็นคุณจริงๆด้วย!”

ลู่เฉินอันเลิกมุมปากให้กับมู่ซีซีที่แสดงสีหน้าแบบนั้น แล้วพยักหน้าให้เธอ “ใช่ครับ ผมเป็นคนเชิญให้คุณมาเป็นแขกที่บ้านผมเอง”

ลู่เฉินอันพูดแล้วก้าวเดินเข้ามาในห้อง จากนั้นก็ยื่นมือผลักปิดประตูด้วย แล้วค่อยหันเดินไปทางโซฟา พอนั่งลงบนโซฟาแล้ว จึงยกขาขึ้นมาไขว่ห้าง ทุกอย่างดูธรรมชาติมาก

บริเวณที่มู่ซีซียืนอยู่ห่างจากประตูไม่ถึงสามก้าว ตอนนี้ประตูยังไม่ล็อก แต่ลู่เฉินอันกลับเหมือนไม่กลัวเลยว่ามู่ซีซีจะใช้โอกาสนี้แล้ววิ่งหนีออกไปจากห้องอย่างนั้น

ในใจมู่ซีซีกำลังสงสัยอยู่ ทันใดนั้น ลู่เฉินอันที่นั่งอยู่บนโซฟาจึงเงยหน้าขึ้นมามองมู่ซีซี เหมือนมองออกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เขาจึงยิ้มมุมปากแล้วเอ่ยกับเธอว่า “คุณหนูมู่ ถึงแม้คุณจะออกจากประตูบานนี้ได้ ผมก็กล้ารับประกันว่าคุณออกจากคฤหาสน์ไม่ได้แน่นอน คุณหนูมู่จะเสียแรงเปล่าๆทำไมครับ”

มู่ซีซีรู้ว่าที่ลู่เฉินอันพูดเป็นเรื่องจริง เพราะเมื่อกี้ตอนที่มู่ซีซีมองออกไปนอกหน้าต่างเธอเห็นว่ามีคนถือปืนยืนเฝ้าอยู่ไม่น้อย แค่เธอเดินไปที่ห้องรับแขกก็คงโดนจับตัวแล้ว

มู่ซีซีล้มเลิกความคิดที่จะหนีออกไป แล้วก้าวเดินไปตรงหน้าลู่เฉินอัน “คุณชายลู่คะ ตอนนี้คุณพาฉันมาที่นี่หมายความว่ายังไงคะ?”

มู่ซีซีคิดไม่ออกเลยว่าลู่เฉินอันจะจับตัวเธอมาทำไม

ถ้าลู่เฉินอันคิดไม่ดีกับเธอ งั้นตอนนั้นที่ลู่เฉินอันช่วยเธอขึ้นมาจากแม่น้ำ เขาไม่ส่งตัวเธอกลับไปให้จี้หลิงชวนก็ได้!

แต่ว่าลู่เฉินอันส่งตัวเธอกลับไปแล้วตอนนี้ที่จับตัวเธอมาแบบนี้หมายความว่ายังไง?

ลู่เฉินอันได้ยินมู่ซีซีถามแบบนี้ ก็คิดไม่จะปิดบังเธอ จากนั้นจึงพูดกับเธอตรงๆว่า “ที่พาคุณมาที่นี่ ก็แค่อยากจะเล่นเกมกับคุณชายจี้ก็แค่นั้น”

จากนั้นลู่เฉินอันจึงหันมองมู่ซีซีแล้วพูดเสริมว่า “แต่ว่าคุณหนูมู่ไว้ใจได้ครับ ผมไม่ทำร้ายคุณหรอก”

มู่ซีซีได้ยินประโยคหลังที่ลู่เฉินอันพูด คิ้วที่ขมวดอยู่จึงขมวดแน่นกว่าเดิม “คุณชายลู่ ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าคุณพาฉันมาที่นี่มีประโยชน์อะไร? ถ้าคุณคิดจะจับตัวฉันตั้งแต่ตอนแรก ทำไมต้องรอให้เวลาผ่านมานานขนาดนี้แล้วค่อยลงมือล่ะคะ?”

วันนี้อารมณ์ลู่เฉินอันดี จึงเอ่ยพูดกับมู่ซีซีอีกว่า “คุณหนูมู่ เดี๋ยวถ้าจี้หลิงชวนมาแล้ว ผมจะอธิบายเอง”

มู่ซีซีได้ยินว่าจี้หลิงชวนจะมา ในใจจึงสั่นเกร็งทันที!

คนพวกนั้นมีปืนทุกคน ถ้าจี้หลิงชวนมาจะอันตรายมาก

ขณะคิดในใจมู่ซีซีจึงร้อนรนแล้วเบิกตาโตถามลู่เฉินอันอย่างไม่สนใจอะไรมากว่า “ลู่เฉินอัน คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?! คุณให้จี้หลิงชวนมาที่นี่ทำไม?”

ลู่เฉินอันเห็นท่าทางมู่ซีซีที่เป็นห่วงจี้หลิงชวนมาก มุมปากจึงยิ้มอย่างเยือกเย็น มองเธอพร้อมเอ่ยว่า “ก็แค่อยากจะเล่นเกมอะไรบางอย่างกับจี้หลิงชวนสองคน เดี๋ยวถ้าจี้หลิงชวนมาถึงแล้ว คุณก็จะรู้เอง”

จากนั้นน้ำเสียงของลู่เฉินอันจึงเข้มกว่าเดิม แล้วเอ่ยกับมู่ซีซีอย่างเยือกเย็นอีกว่า “คุณไว้ใจเถอะ ผมไม่ปล่อยให้จี้หลิงชวนไปตายง่ายๆแบบนี้หรอก!”

เสียงเพิ่งจบลง ลู่เฉินอันจึงลุกขึ้น แล้วก้าวเดินออกไปจากห้อง

ได้ยินแค่เสียงล็อกประตู ประตูที่ปิดสนิทโดนล็อกจากข้างนอกอีกครั้ง

มู่ซีซียืนนิ่งอยู่กลางห้องคนเดียว ในใจเป็นห่วงจี้หลิงชวนมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ไม่มีวิธีอะไรเลย ทำได้แค่กุมหน้าตัวเองอย่างเจ็บปวด

มู่ซีซีเดินวนไปวนมาในห้อง ในใจก็เอาแต่ภาวนาว่าจี้หลิงชวนห้ามมาที่นี่เด็ดขาด

แต่ว่าผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง ข้างนอกคฤหาสน์จึงมีเสียงรถยนต์ที่มู่ซีซีคุ้นเคยดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

ในใจมู่ซีซีจึงเกร็งมาก แล้วรีบเดินไปดูที่ข้างหน้าต่าง วินาทีต่อมา มู่ซีซีจึงเห็นรถที่คุ้นเคยแล่นมาใกล้ จากนั้นก็จอดรถที่ลานจอดรถกลางแจ้ง

รถของจี้หลิงชวน! จี้หลิงชวนมาถึงแล้ว!

หัวใจของมู่ซีซีจึงเต้นแรงแล้วสั่นเกร็งมากกว่าเดิม มือก็จับขอบหน้าต่างไว้แน่น พอนึกถึงผู้ชายร่างใหญ่ที่ยืนถือปืนอยู่ชั้นล่าง เธอจึงยิ่งรู้สึกไม่สบายใจมากกว่าเดิม

จากนั้นมู่ซีซีที่จับขอบหน้าต่างอยู่ไม่สนใจอะไรมากแล้วจึงตะโกนออกไปหาจี้หลิงชวนในรถ “จี้หลิงชวน! อย่าลงจากรถ! รีบกลับไปเดี๋ยวนี้ อย่ามาที่นี่! รีบไปจากที่นี่!”

เสียงของมู่ซีซีเพิ่งจบลง จี้หลิงชวนในรถได้ยินเสียงของมู่ซีซีจึงเป็นห่วงมาก จึงไม่สนใจคำพูดเมื่อกี้ของเธอ แล้วผลักประตูรถลงมาอย่างไม่ลังเลทันที

มู่ซีซีเห็นจี้หลิงชวนลงจากรถจึงเป็นห่วงมากกว่าเดิม แล้วค่อยเห็นว่าจี้หลิงชวนมาตัวคนเดียว!!!

ในใจมู่ซีซีเป็นห่วงมาก แต่ว่าทุกอย่างสายไปแล้ว ผู้ชายร่างใหญ่ที่ถือปืนเตรียมตัวไว้ตั้งนานแล้ว พอเห็นจี้หลิงชวนลงจากรถปุ๊บ จึงหันกระบอกปืนเล็งไปที่จี้หลิงชวนทันที แล้วล้อมจี้หลิงชวนไว้

ตอนที่มู่ซีซีบนหน้าต่างเห็นภาพเหตุการณ์เธออยากจะกระโดดลงไปหาจี้หลิงชวนด้วยซ้ำ

แต่ว่าคนของลู่เฉินอันไม่ให้โอกาสมู่ซีซี ผู้ชายร่างใหญ่เปิดประตูห้องเข้ามา แล้วเดินมาตรงหน้าเธอ จับตัวเธอไว้ซ้ายขวา แล้วพาเธอออกไปจากห้อง

ปากของมู่ซีซีโดนสกอตช์เทปปิดไว้ แล้วโดนพาเข้าไปในห้องปิดอีกห้อง

มู่ซีซีที่อยู่ในห้องนี้เห็นทุกอย่างในห้องข้างๆชัดเจน เห็นแค่ว่าจี้หลิงชวนโดนผู้ชายร่างใหญ่สองคนพาตัวเข้าไปในห้องข้างๆ

แล้วลู่เฉินอันก็นั่งอยู่บนโซฟาในห้อง

ห้องข้างๆต้องไม่เห็นห้องของมู่ซีซีอยู่แล้ว เพราะว่าตอนที่จี้หลิงชวนโดนพาตัวเข้ามาเขาไม่ได้มองมาทางมู่ซีซี

แต่กลับเป็นลู่เฉินอันที่รู้ว่ามู่ซีซีอยู่ห้องข้างๆ ตอนที่จี้หลิงชวนถูกพาตัวเข้ามาในห้อง สายตาลู่เฉินอันก็เหลือบมองมาทางมู่ซีซีอย่างมีเลศนัย

ห้องไม่ค่อยเก็บเสียงมากนัก พอลู่เฉินอันเอ่ยพูด เสียงก็ลอยเข้าหูมู่ซีซีชัดเจน

“คุณชายจี้ ยินดีต้อนรับครับ”