รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ - บทที่ 408 ฉันไม่ยอมมีชีวิตรอดคนเดียว!

จูบ จูบจนกระทั่งจี้หลิงชวนกับมู่ซีซีหายใจผิดจังหวะ มู่ซีซีกังวลว่าจี้หลิงชวนเพิ่งฟื้น กลัวว่าเขาจะขาดอากาศหายใจ จึงรีบผลักเขาออกเบาๆ แล้วดิ้นรนถอนจูบออกมา

ริมฝีปากของมู่ซีซีโดนจี้หลิงชวนจูบจนบวมแดง แต่ตอนนี้เธอไม่มีเวลามาสนใจริมฝีปากตัวเอง สายตาจึงเอาแต่จ้องมองจี้หลิงชวน

พอสบตากัน น้ำตามู่ซีซีจึงไหลออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว

จี้หลิงชวนเห็นน้ำตามู่ซีซีจึงเริ่มลนลาน สีหน้าเปลี่ยนไป แล้วรีบยันตัวลุกขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้มู่ซีซี

มู่ซีซีเห็นท่าทางที่ลนลานของจี้หลิงชวนแบบนี้ จึงรีบยื่นมือไปกดไหล่เขาไว้ พร้อมพูดดุจี้หลิงชวนว่า “จี้หลิงชวน! นายนอนดีๆ บนตัวนายยังมีแผล อย่าขยับ!!!”

นี่เป็นครั้งแรกที่จี้หลิงชวนเห็นมู่ซีซีดุขนาดนี้ จึงต้องนอนกลับไปอย่างเชื่อฟัง

สายตาที่เป็นห่วงมองมู่ซีซีแล้วอดพูดไม่ได้ว่า “ซีซี อย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้นะ ความผิดฉันเอง เธออย่าร้องไห้เลยนะ”

เห็นน้ำตามู่ซีซี จี้หลิงชวนรู้สึกเป็นห่วงมาก

มู่ซีซีได้ยินจี้หลิงชวนพูดแบบนี้ ในใจจึงโมโหกว่าเดิม แล้วจ้องจี้หลิงชวนอย่างไม่เกรงใจ “จี้หลิงชวน ก็ต้องเป็นความผิดของนายสิ! ทำไมนายโง่ขนาดนั้น!!! ฉันเกลียดนาย เกลียดนาย! ตอนนั้นอันตรายขนาดนั้น ฉันให้นายไป ทำไมนายไม่ไปล่ะ แล้วยังเอาตัวเองมาแลกฉันอีก ทำไมนายโง่ขนาดนั้น!!!”

ยิ่งพูดน้ำตาของมู่ซีซีก็ไหลออกมาเยอะกว่าเดิม แล้วพูดเสียงสะอึกสะอื้นว่า “จี้หลิงชวน นายรู้ไหม ถ้านายเป็นอะไรไปจริงๆ ฉันก็จะไม่ยอมมีชีวิตรอดคนเดียว……”

มู่ซีซียังพูดไม่ทันจบ ก็โดนแขนของจี้หลิงชวนที่ยันตัวอยู่กอดไว้ทันที ริมฝีปากบางๆแตะลงที่ริมฝีปากบวมแดง แล้วหยุดไม่ให้มู่ซีซีพูดต่อ

การจูบครั้งนี้ของจี้หลิงชวนแฝงไปด้วยการปลอบโยน เหมือนจูบของล้ำค่าที่ตัวเองสะสมไว้อย่างนั้น

“ซีซี ขอโทษนะ ความผิดของฉันเอง ฉันผิดไปแล้ว ต่อไปฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีก ครั้งนี้เธอให้อภัยฉันได้ไหม? ต่อไปฉันจะเชื่อฟังเธอทุกอย่างเลย” จี้หลิงชวนยกมือขึ้นมาอย่างเป็นห่วง แล้วค่อยๆเช็ดน้ำตาบนแก้มมู่ซีซีอย่างอ่อนโยน

มู่ซีซีฟังสิ่งที่จี้หลิงชวนพูด เสียงร้องไห้ค่อยหยุดลง จากนั้นจึงกอดจี้หลิงชวนไว้แน่น “จี้หลิงชวน นายจำไว้นะ ต่อไปห้ามทำอะไรเหมือนวันนั้นอีก ไม่ว่ายังไงนายก็ต้องสัญญากับฉันนะ อย่าทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตรายเด็ดขาด”

จี้หลิงชวนรู้สึกอบอุ่นใจ รู้สึกหวานยิ่งกว่ากินน้ำผึ้งซะอีก จากนั้นจึงยกมือลูบหลังมู่ซีซีเบาๆ “ซีซี ฉันสัญญา ต่อไปจะไม่ทำเรื่องแบบนั้นอีก”

ต่อไปจี้หลิงชวนจะไม่มีทางให้มู่ซีซีตกอยู่ในอันตรายแบบนั้นเด็ดขาด!!!

ตอนนี้สถานการณ์ร่างกายจี้หลิงชวนคงที่แล้ว หลังจากนี้ก็พักรักษาแผลจนหายดีก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว

พอหวานกับมู่ซีซีไปสักพัก ที่ประตูห้องพักฟื้นจึงมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

จากนั้นเสียงของฟางเซิ่งก็ดังมาจากนอกประตู “คุณชายจี้ครับ ผมมีเรื่องจะรายงานกับคุณครับ”

“เข้ามา” เสียงของจี้หลิงชวนเพิ่งจบลง ประตูห้องจึงเปิดออก แล้วฟางเซิ่งก็ก้าวเดินเข้ามา

มู่ซีซีที่อยู่ข้างๆเห็นว่าจี้หลิงชวนกับฟางเซิ่งมีเรื่องจะคุยกัน จึงลุกขึ้นแล้วเอ่ยกับจี้หลิงชวนว่า “งั้นพวกนายคุยกันไปก่อน ฉันกลับไปที่ห้องตัวเองก่อนนะ”

เสียงของมู่ซีซีเพิ่งจบลง กำลังจะหันหลังเดินไป แต่จี้หลิงชวนที่อยู่ข้างๆกลับจับมือมู่ซีซีไว้ “ซีซี เธอไม่ต้องออกไปก็ได้ เรื่องทุกอย่างของฉัน ไม่มีอะไรที่เธอรู้ไม่ได้ นั่งอยู่เป็นเพื่อนฉันเถอะ”

จี้หลิงชวนเชื่อใจมู่ซีซีตั้งนานแล้ว แม้แต่ชีวิตตัวเองก็ให้เธอได้ ไม่มีอะไรที่สำคัญไปกว่าชีวิตหรอก

มู่ซีซีได้ยินสิ่งที่จี้หลิงชวนพูดเมื่อกี้ จึงรู้สึกอบอุ่นใจ เธอก็อยากอยู่กับจี้หลิงชวนนานกว่านี้ จึงนั่งลงที่ข้างเตียงจี้หลิงชวนเหมือนเดิม แล้วจับมือเขาไว้แน่น

จี้หลิงชวนจึงเงยหน้ามองไปทางฟางเซิ่ง กำลังบอกว่าให้เขาพูดได้แล้ว

ฟางเซิ่งจึงรายงานกับจี้หลิงชวนว่า “คุณชายจี้ครับ วันนั้นหลังจากที่คุณบาดเจ็บ ผมจึงรีบสั่งคนให้ส่งคุณไปโรงพยาบาล แล้วเหลือคนไว้ให้เคลียร์สถานที่เกิดเหตุด้วย แต่เราพบว่ามีบอดี้การ์ดของลู่เฉินอันหนีรอดไปได้สองคน คนอื่นโดนเราจัดการหมดแล้ว ส่วนลู่เฉินอันก็เสียชีวิตแล้วครับ”

จี้หลิงชวนฟังสิ่งที่ฟางเซิ่งพูดเมื่อกี้ จึงอดเหม่อไม่ได้ สถานการณ์วันนั้นก็เล่นซ้ำเหมือนหนังแล้วลอยเข้ามาในหัวตัวเอง

ตอนนั้นลู่เฉินอันเล็งปืนมาที่เขา ยังโชคดีที่ร่างกายจี้หลิงชวนไหวพริบเร็ว วินาทีที่จี้หลิงชวนเห็นลู่เฉินอันเหนี่ยวไกปืน ร่างกายจี้หลิงชวนจึงรีบหลบไปข้างๆอย่างรวดเร็ว

จี้หลิงชวนจึงหลบปืนนัดแรกของลู่เฉินอันได้อย่างหวุดหวิด จากนั้นลู่เฉินอันจึงเล็งเหนี่ยวไกไปทางจี้หลิงชวนที่พื้นเป็นนัดที่สอง

จี้หลิงชวนจึงกลิ้งไปทางลู่เฉินอัน แล้วหลบปืนนัดที่สองไม่ให้โดนอวัยวะสำคัญได้ สุดท้ายตัวเองเลยโดนยิงที่แขนแทน

ลู่เฉินอันอยากจะฆ่าจี้หลิงชวนจริงๆ เห็นนัดที่สองยิงเขาไม่ตาย จากนั้นจึงยิงนัดที่สามนัดที่สี่ตามไปอีก

จี้หลิงชวนเอาแต่กลิ้งหลบกระสุนที่พื้น เพราะว่าจี้หลิงชวนกลิ้งหลบไปทางลู่เฉินอัน ระยะค่อนข้างใกล้ แล้วลู่เฉินอันก็ยิงแม่นด้วย ทุกนัดจึงโดนตัวจี้หลิงชวน แล้วนัดที่สี่ก็ยิงไปที่ซี่โครงจี้หลิงชวน ร่างกายจี้หลิงชวนจึงกลิ้งไปที่เท้าลู่เฉินอัน ตอนที่ลู่เฉินอันยกปืนจะยิงจี้หลิงชวนนัดที่ห้า ไม่รอให้เขาลงมือก่อน จี้หลิงชวนก็ยื่นมือไปกอดขาลู่เฉินอันไว้ แล้วใช้ฟันกัดแรงๆ ลู่เฉินอันจึงยืนเซ ร่างกายเสียสมดุลแล้วล้มลงไปที่พื้น

จากนั้นจึงได้ยินเสียงลู่เฉินอันล้มลงไปที่พื้นเสียงดังปึก ทันใดนั้น ไม่รอให้ลู่เฉินอันที่ล้มลงไปตั้งสติได้ จี้หลิงชวนจึงใช้โอกาสนี้ล้วงมีดที่ตัวเองซ่อนไว้ในเสื้อแจ็คเก็ตแล้วแทงไปทางลู่เฉินอัน

มีดที่แหลมคมกรีดผ่านลำคอลู่เฉินอัน ลู่เฉินอันเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อแล้วเอาแต่จ้องจี้หลิงชวน จากนั้นเลือดก็ไหลทะลักออกมาจากลำคอลู่เฉินอัน

ลู่เฉินอันขยับไม่ได้เลย เหมือนปล่องลมที่รั่วอย่างนั้น แล้วมีแต่เสียงกระอักดังออกมาจากลำคอของเขา