รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ - บทที่ 422: หมดกัน หมดกันแล้ว

ลู่เฉิงเฮ่าใช้ความพยายามอย่างมากในการนำตัวของลั่วเสี่ยวชิงไปนั่งในรถของเขาที่นั่งฝั่งคนขับ

ลู่เฉิงเฮ่าขึ้นรถรัดเข็มขัดนิรภัยเสร็จแล้วก็รัดให้กับลั่วเสี่ยวชิง จากนั้นเขาก็เอื้อมมือออกไปและตบแก้มของลั่วเสี่ยวชิงเบา ๆพร้อมพูดว่า “เฮ้ เฮ้ เฮ้ บ้านของคุณอยู่ที่ไหน？ ผมจะส่งคุณกลับเดี๋ยวนี้! ”

ลั่วเสี่ยวชิงถูกลู่เฉิงเฮ่าทั้งตบเบาๆทั้งตะโกนจนเธอเริ่มรู้สึกตัวเล็กน้อย เธอพยายามลืมตาเพื่อมองลู่เฉิงเฮ่า ก่อนที่ลั่วเสี่ยวชิงจะมองเห็นลู่เฉิงเฮ่าได้ชัดเจนนั้น เธอได้ยินสิ่งที่ลู่เฉิงเฮ่าพูดได้อย่างชัดเจน ลั่วเสี่ยวชิงขมวดคิ้วพร้อมยื่นมือออกไปผลักตัวลู่เฉิงเฮ่าและ ส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าพร้อมพูดขึ้นว่า: “ฉันไม่อยากกลับบ้าน! ฉันไม่อยากกลับบ้าน! ฉันไม่อยากกลับบ้าน!!!”

ท่าทางของลั่วเสี่ยวชิงแน่วแน่มากจนลู่เฉิงเฮ่าจนปัญญา ดังนั้นเขาจึงต้องกัดฟันปลอบใจเธอ： “โอเค โอเค โอเค ไม่กลับบ้าน ！ไม่กลับบ้านพอใจหรือยัง！”

ทันทีที่ลู่เฉิงเฮ่าพูดจบ ลั่วเสี่ยวชิงก็เงียบลงทันที

เมื่อลู่เฉิงเฮ่าเห็นลั่วเสี่ยวชิงสงบลงในที่สุดเขาก็รู้สึกโล่งใจทันที ลู่เฉิงเฮ่าไม่รู้ว่าจะพาลั่วเสี่ยวชิงไปส่งที่ไหนสุดท้ายเขาก็สตาร์ทรถขับออกไปและหาโรงแรมในบริเวณใกล้เคียงแล้วจอดรถ

หลังจากโต้เถียงกันสักพักลั่วเสี่ยวชิงก็หลับไปอีกครั้ง ลู่เฉิงเฮ่าไม่รู้ว่าลั่วเสี่ยวชิงนั้นได้พกบัตรประจำตัวของเธอมาด้วยหรือไม่ ดังนั้นเขาจึงต้องลงจากรถและไปเปิดห้องในโรงแรมโดยใช้บัตรประจำตัวของตัวเอง หลังจากได้คีการ์ดมาแล้ว เขาก็กลับไปอุ้มลั่วเสี่ยวชิงออกจากรถ จากนั้นก็พยุงเธอเข้าไปในโรงแรมแล้วขึ้นลิฟต์ไปชั้นบนห้องพัก

ลั่วเสี่ยวชิงยังคงเมาไม่ได้สติอยู่ตลอดทาง ดีที่เธอไม่เอะอะโวยวาย ในที่สุดลู่เฉิงเฮ่าก็พาลั่วเสี่ยวชิงเข้าไปในห้องได้อย่างยากลำบาก และหลังจากวางลั่วเสี่ยวชิงบนเตียงใหญ่ของโรงแรมแล้ว ลู่เฉิงเฮ่าก็นั่งลงข้างลั่วเสี่ยวชิงด้วยความรู้สึกโล่งใจ

ลู่เฉิงเฮ่ากำลังวางแผนว่านั่งพักสักครู่แล้วก็จะกลับทันที แต่ในวินาทีถัดมาแขนของเขาก็ถูกจับด้วยนิ้วเรียวยาว

ลู่เฉิงเฮ่ามองมือที่ดึงแขนของตัวโดยไม่รู้ตัว และทันใดนั้นลู่เฉิงเฮ่าก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงงัน ……

ลู่เฉิงเฮ่าเกือบจะคุมสติตัวเองไม่ได้ ยิ่งเมื่อลู่เฉิงเฮ่าเห็นมือเรียวยาวที่สวยงามและสมบูรณ์แบบขนาดนั้น

ยิ่งไปกว่านั้นมันเป็นครั้งแรกที่ลู่เฉิงเฮ่าเห็นมือที่สวยงามเหมือนมือของลั่วเสี่ยวชิงเช่นนี้ นิ้วมือของลั่วเสี่ยวชิงทั้งเรียวยาวและเนียนสวยอีกทั้งผิวยังขาวนุ่ม และเล็บของเธอเป็นสีชมพูอ่อนดูน่ารักอย่างอธิบายไม่ถูก มันเป็นมือที่ดูละมุนน่าจับอย่างมาก

ลู่เฉิงเฮ่าจ้องไปที่มือของลั่วเสี่ยวชิงเป็นเวลาเกือบหนึ่งนาที และลูกกระเดือกกลิ้งลงอยู่ครู่หนึ่ง

ก่อนหน้านี้ทำไมลู่เฉิงเฮ่าถึงไม่ทันสังเกตเห็นว่ามือของลั่วเสี่ยวชิงนั้นสวยงามมากขนาดนี้นะ

ลู่เฉิงเฮ่ายังคงตกตะลึงอยู่อย่างนั้น ลั่วเสี่ยวชิงดึงแขนของลู่เฉิงเฮ่า จู่ ๆเธอก็ออกแรงดึงอีกครั้ง วินาทีต่อมาลั่วเสี่ยวชิงได้ขัดจังหวะจินตนาการในใจของลู่เฉิงเฮ่าด้วยเสียงที่งัวเงีย

“น้ำ……… ฉันอยากดื่มน้ำ…… เออ ฉันอยากดื่มน้ำ……”

ลั่วเสี่ยวชิงพูดกับลู่เฉิงเฮ่าด้วยความสะลึมสะลือ

ลู่เฉิงเฮ่ายกมือขึ้นนวดขมับ ความจริงแล้วลู่เฉิงเฮ่าเป็นคุณชายผู้มีชีวิตร่ำรวยสุขสำราญมาโดยตลอด ตั้งแต่เกิดมาและโตขนาดนี้ เขายังไม่เคยรับใช้ใครแบบนี้มาก่อน!

มีแต่ผู้หญิงเข้ามาเอาอกเอาใจเขาและอยากเข้าหาเขาทุกวิถีทางเสมอ!

ลู่เฉิงเฮ่ามองไปที่ใบหน้าของลั่วเสี่ยวชิงที่สะลึมสะลืออยู่นั้น เขาก็หายใจออกมาด้วยความเซ็ง เอาเถอะ ถือซะว่าลั่วเสี่ยวชิงมีมือที่สวยเรียวคู่นั้นแล้วกัน เขาจึงจำใจบริการลั่วเสี่ยวชิงสักครั้ง!

ลู่เฉิงเฮ่ายอมจำนนต่อชะตากรรมของเขาและลุกขึ้นกดโทรเรียกพนักงานเสิร์ฟนำน้ำขึ้นมาเสิร์ฟให้สองขวด

นี่มันเป็นโรงแรมระดับ 5 ดาวและบริการก็ดีอย่างมาก ลู่เฉิงเฮ่าโทรสั่งยังไม่ถึงห้านาทีเลยในห้องก็มีกริ่งดังขึ้นแล้ว

ลู่เฉิงเฮ่าเดินก้าวไปเปิดประตูห้องอย่างรวดเร็ว และเขาก็เห็นพนักงานเสิร์ฟยืนอยู่นอกประตูพร้อมยื่นน้ำสองขวดในมือให้กับเขา

ลู่เฉิงเฮ่ารับน้ำมาพร้อมกล่าวคำขอบคุณให้กับพนักงานเสิร์ฟ จากนั้นก็ปิดประตูแล้วเดินกลับไปที่ข้างเตียงลั่วเสี่ยวชิง

ลู่เฉิงเฮ่าหยิบน้ำหนึ่งขวดขึ้นมาคลายฝาเกลียวแล้วส่งให้ลั่วเสี่ยวชิงพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธเคืองว่า: “ไหนบอกว่ากระหายน้ำไม่ใช่เหรอ รีบลุกขึ้นมาดื่มน้ำเร็ว ๆสิ”

หลังจากที่ลู่เฉิงเฮ่าพูดจบและเห็นว่าลั่วเสี่ยวชิงไม่ได้เคลื่อนไหว และลั่วเสี่ยวชิงยังคงนอนอยู่บนเตียงด้วยอาการสะลึมสะลือ สภาพของลั่วเสี่ยวชิงที่สะลึมสะลือแบบนี้คงลุกขึ้นเองไม่ไหว

ลู่เฉิงเฮ่าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากวางน้ำบนโต๊ะข้างเตียง และเอื้อมมือออกไปพยุงตัวลั่วเสี่ยวชิงลุกขึ้นและหยิบหมอนหนุนหลังให้กับลั่วเสี่ยวชิงเพื่อให้ลั่วเสี่ยวชิงพิงหมอน จากนั้นเขาจึงยื่นน้ำให้เธออีกครั้ง: “นี่ ดื่มน้ำเร็ว ๆเถอะ”

ลั่วเสี่ยวชิงตื่นขึ้นมาอีกครั้ง แอลกอฮอล์ยังคงครอบงำสมองของลั่วเสี่ยวชิง ทำให้ลั่วเสี่ยวชิงยังคงสะลึมสะลืออยู่ เธอหรี่ตาพยายามฝืนลืมตาขึ้น และลั่วเสี่ยวชิงยกมือขึ้นถือขวดน้ำที่ลู่เฉิงเฮ่ายื่นมาให้ ลั่วเสี่ยวชิงกระหายน้ำมากเธอรู้เพียงว่าถ้าตัวเองยังไม่ได้ดื่มน้ำ แล้วล่ะก็เธอคงคอแห้งจนทนไม่ไหวแน่ๆ

ทันทีที่ถือขวดน้ำ ลั่วเสี่ยวชิงก็เอนตัวไปที่ขวดน้ำอย่างรวดเร็วและดื่มอย่างรีบร้อน

ในขณะที่ลู่เฉิงเฮ่ากำลังจ้องมองดูลั่วเสี่ยวชิงกำลังดื่มน้ำอย่างรีบร้อน เขากลัวว่าลั่วเสี่ยวชิงจะสำลัก เขากำลังคิดที่จะพูดเตือนลั่วเสี่ยวชิงอยู่นั้น เขาก็เห็นน้ำไหลออกมาจากปากของลั่วเสี่ยวชิงมากมายเพราะเธอรีบร้อนดื่มน้ำมากเกินไป ภายใต้แสงนั้นน้ำที่ไหลออกจากมุมปากและไหลลงคางขาวของลั่วเสี่ยวชิง หลังจากนั้นน้ำก็ไหลลงคออันขาวเนียนสวยงามของลั่วเสี่ยวชิง แล้วเลื่อนไปที่กระดูกไหปลาร้าที่สวยงามของลั่วเสี่ยวชิง ในที่สุดมันก็หยดน้ำนั้นก็ค่อยๆจางหายไป เหลือเพียงรอยน้ำเล็กน้อยบนผิวหนัง

ลู่เฉิงเฮ่าตกตะลึงงัน ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าร่างกายของตัวเองนั้นร้อนขึ้น เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองไปที่ลั่วเสี่ยวชิง ลู่เฉิงเฮ่าก็อดคิดในใจไม่ได้ว่าทำไมลั่วเสี่ยวชิงถึงมีผิวขาวมากขนาดนี้ มันขาวมากจริง ๆ ผิวขาวราวกับหิมะยังไงอย่างงั้นแหละ และไม่มีรอยอะไรเลยมันสมบูรณ์แบบมากเหมือนงานศิลปะยังไงอย่างงั้นแหละ

และในเวลานี้ลู่เฉิงเฮ่าพึ่งจะรู้ว่าเรือนร่างของลั่วเสี่ยวชิงนั้นดีมากจริง ๆ! หุ่นดีสะโพกเป๊ะมากและเพอร์เฟคไปซะทุกอย่าง และตอนนี้เมื่อลู่เฉิงเฮ่าจ้องมองดูใบหน้าของลั่วเสี่ยวชิงอย่างละเอียดแล้วเธอก็สวยไม่เบาแหะ เป็นประเภทที่ถึงแม้แวบแรกจะไม่น่าสนใจสักเท่าไหร่แต่เป็นประเภทดูแล้วไม่รู้สึกเบื่อยิ่งดียิ่งรู้สึกหลงใหลมากขึ้นไปอีก

ลู่เฉิงเฮ่าขยับลูกกระเดือกขึ้นลงด้วยอารมณ์ปรารถนา รู้สึกเพียงว่ามันมีความรู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะค่ำคืนที่สวยงาม หรือเป็นเพราะลู่เฉิงเฮ่าได้กลิ่นเหล้าเตกิลาจากเรือนร่างของลั่วเสี่ยวชิงจึงทำให้รู้สึกมึนเมากันแน่ และในเวลานี้ลู่เฉิงเฮ่าก็อดใจไม่ไหวที่อยากจะจูบลั่วเสี่ยวชิงทันที