รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ - บทที่ 437 เป็นคู่นอนของผม

หลินอี้รีบเดินออกมาจากห้องทำงานผู้บริหาร อยู่ๆก็โดนลู่เฉิงฮ่าวพูดใส่ด้วยน้ำเสียงแบบนี้ ในใจเธอจึงอัดอั้นมาก รู้สึกเสียใจมากที่ก่อนหน้านั้นตอบตกลงลั่วเสี่ยวชิงไป

พอกลับไปที่ถึงห้องทำงานตัวเองแล้วจึงนั่งโมโห เห็นว่าลั่วเสี่ยวชิงยังไม่กลับมาสักที ความโมโหในใจหลินอี้จึงไม่มีที่ระบาย เลยอดไม่ได้จนต้องลุกเดินไปทางห้องน้ำหญิง

แล้วอีกฝั่ง ตอนที่หลินอี้ออกไปแล้ว ลู่เฉิงฮ่าวจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยสีหน้าเย็นชา แล้วก้าวเดินออกไปจากห้องทำงาน

หลินอี้บอกว่าลั่วเสี่ยวชิงปวดท้องไปเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ งั้นลู่เฉิงฮ่าวก็จะไปดูให้เห็นกับตาตัวเองว่าลั่วเสี่ยวชิงปวดท้องแค่ไหน!

อยากหลบหน้าเขา? เดี๋ยวลู่เฉิงฮ่าวจะทำให้ลั่วเสี่ยวชิงรู้สึกเองว่าอะไรคือไม่มีที่หลบ

ห้องทำงานชั้นนี้มีแค่ลู่เฉิงฮ่าว หลินอี้แล้วก็ลั่วเสี่ยวชิงทำงานอยู่แค่สามคน

ถึงแม้ลู่เฉิงฮ่าวจะเดินเข้าห้องน้ำหญิงก็คงไม่เจอผู้หญิงคนอื่น

เขาจึงเดินตรงไปที่ห้องน้ำหญิง ลู่เฉิงฮ่าวเพิ่งเดินเข้าห้องน้ำหญิงจึงเห็นลั่วเสี่ยวชิงกำลังยืนล้างมืออยู่ ใบหน้าไม่มีความทุกข์ทรมานเลยสักนิด

ชัดเจนมากแล้ว สิ่งที่หลินอี้บอกเมื่อกี้เป็นแค่ข้ออ้างที่ลั่วเสี่ยวชิงใช้เพื่อหลบหน้าลู่เฉิงฮ่าว

เสียงฝีเท้าของลู่เฉิงฮ่าวหนัก ตอนที่เขาเห็นลั่วเสี่ยวชิง ลั่วเสี่ยวชิงก็เห็นเขาเหมือนกัน

ลั่วเสี่ยวชิงมองลู่เฉิงฮ่าวแล้วอึ้งไปหลายสิบวินาทีค่อยตั้งสติได้ เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะตามมาถึงที่นี่ จึงตกใจจนสีหน้าเปลี่ยน แล้วก้าวถอยหลังไปหลายก้าว จากนั้นจึงพูดติดๆขัดๆกับเขาว่า “คุณ คุณมา มาที่นี่ได้ยังไง? ที่นี่ห้องน้ำหญิง……”

ลั่วเสี่ยวชิงยิ่งก้าวถอยหลัง ลู่เฉิงฮ่าวก็ยิ่งก้าวเข้าไปทางลั่วเสี่ยวชิงเรื่อยๆ

ห้องน้ำไม่ได้กว้างขวางอะไรมาก ไม่กี่ก้าวลั่วเสี่ยวชิงก็โดนลู่เฉิงฮ่าวบีบจนติดผนังไม่มีที่จะถอยแล้ว

ลั่วเสี่ยวชิงเบิกตาโตอย่างตกใจมองลู่เฉิงฮ่าวตรงหน้า อ้าปากกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ลู่เฉิงฮ่าวกลับพูดแทรกขึ้นมาก่อนว่า “ลั่วเสี่ยวชิง คุณกำลังหลบหน้าผม?”

น้ำเสียงของลู่เฉิงฮ่าวแฝงไปด้วยความไม่สบอารมณ์ ลั่วเสี่ยวชิงเห็นเขาทำหน้าเข้มขรึม ในใจจึงสั่นเกร็ง ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรให้คุณชายคนนี้โกรธขนาดนี้

“เปล่า……เปล่าค่ะ……” ลั่วเสี่ยวชิงมองสีหน้าลู่เฉิงฮ่าว จึงไม่กล้ายอมรับ กลัวว่าเขาจะไล่เธอออก

ลู่เฉิงฮ่าวมองลั่วเสี่ยวชิงที่ถูกตัวเองบีบมาใกล้จนจะอยู่ในอ้อมกอด ผิวกายขาวๆ แววตาที่มีความตื่นตระหนก ลู่เฉิงฮ่าวสูงกว่าลั่วเสี่ยวชิง ตอนนี้ยืนอยู่ข้างเธอ จึงต้องก้มมองเธอ

วันนี้ลั่วเสี่ยวชิงใส่เสื้อคอวี คอเสื้อไม่ลึกมาก แต่ว่าถ้ามองลงไปจากมุมของลู่เฉิงฮ่าวกลับเห็นเนินอกใต้เสื้อของลั่วเสี่ยวชิงพอดี จึงทำให้ในหัวลู่เฉิงฮ่าวมีภาพคืนนั้นที่พัวพันกับลั่วเสี่ยวชิงลอยเข้ามาทันที

ทันใดนั้น ลู่เฉิงฮ่าวจึงรู้สึกว่าหายใจผิดจังหวะ สายตาก็เอาแต่จ้องริมฝีปากสีแดงของลั่วเสี่ยวชิง เหมือนกำลังจงใจยั่วยวนเขาอย่างนั้น

ลู่เฉิงฮ่าวเคยลิ้มลองรสชาติของริมฝีปากนั้น หวาน หวานมากๆ หวานจนลู่เฉิงฮ่าวรู้สึกว่าตัวเองจะจมอยู่ในจูบอย่างนั้น

เหมือนถูกร่ายมนตร์สะกด ลู่เฉิงฮ่าวจึงห้ามใจไม่อยู่จับคางลั่วเสี่ยวชิงไว้แล้วจุมพิตลงไปหนักๆ

ลู่เฉิงฮ่าวรู้สึกว่าตัวเองจะแปลงร่างเป็นสุนัขจิ้งจอกที่หิวโหย แค่แตะริมฝีปากที่อ่อนนุ่มหอมหวานของลั่วเสี่ยวชิงก็เหมือนติดใจ แล้วอยากได้มากกว่าเดิมอย่างควบคุมไม่ได้!

อยากจะกลืนกินลั่วเสี่ยวชิงลงไปด้วยซ้ำ

ลู่เฉิงฮ่าวจูบหนักมากเกินไป จูบจนลั่วเสี่ยวชิงจะหายใจไม่ออก พอตั้งสติได้แล้วจึงอยากดิ้นหนี แต่ว่าพอดิ้น มือของลู่เฉิงฮ่าวกลับจับมือทั้งสองข้างของเธอกดไว้ที่ผนังได้อย่างง่ายดายทันที

ร่างใหญ่ของลู่เฉิงฮ่าวจึงเอนทับลั่วเสี่ยวชิงไว้ที่ผนังแล้วจูบหนักมากกว่าเดิม

ลั่วเสี่ยวชิงต่อต้านไม่ได้เลย จึงต้องปล่อยให้ลู่เฉิงฮ่าวทำตามใจ

ตอนที่ลู่เฉิงฮ่าวกับลั่วเสี่ยวชิงกำลังจูบกันอย่างดุเดือด ทั้งสองจึงไม่ได้สังเกตนอกห้องน้ำ หลินอี้กำลังยืนเบิกตาโตอย่างไม่อยากเชื่อมองเขาสองคนที่จูบกันในห้องน้ำอยู่

ทีแรกหลินอี้แค่จะมาหาลั่วเสี่ยวชิง แต่ไม่คิดเลยว่าจะเห็นภาพเหตุการณ์นี้

ลู่เฉิงอ่าวที่จูบลั่วเสี่ยวชิงแบบนั้นเป็นลู่เฉิงฮ่าวที่หลินอี้ไม่เคยเห็นมาก่อน

หลินอี้ทำงานกับลู่เฉิงฮ่าวมาตั้งหลายปี รู้ดีว่าลู่เฉิงฮ่าวเป็นคนหลายใจ แต่ไม่เคยจริงจังกับผู้หญิงข้างนอกพวกนั้นเลย

หลินอี้จำได้ดี ตอนนี้ข้างกายลู่เฉิงฮ่าวฉู่เซียวเซียวเป็นคนที่อยู่นานที่สุด ปีก่อนที่เธอถ่ายละครโหนสลิงแล้วตกลงมาจากที่สูงสองเมตรจนต้องเข้าโรงพยาบาล ตอนนั้นพอลู่เฉิงฮ่าวรู้ ก็แค่ให้หลินอี้เอาดอกไม้ไปเยี่ยมที่โรงพยาบาล

นี่เป็นครั้งแรกที่หลินอี้เห็นความต้องการอย่างบ้าคลั่งบนใบหน้าของลู่เฉิงฮ่าว

หลินอี้อึ้งนิ่งไปเกือบหนึ่งนาที จากนั้นค่อยตั้งสติได้ จึงกัดริมฝีปากตัวเองแน่น แล้วหันหลังเดินหนีไปจากห้องน้ำ

ลู่เฉิงฮ่าวจูบอย่างหลงใหลมากเกินไป ลั่วเสี่ยวชิงก็เอาแต่ดิ้นหนีจากลู่เฉิงฮ่าว จนกระทั่งหลินอี้เดินจากไปแล้วทั้งสองคนก็ไม่รู้ว่าหลินอี้เคยมา

ลู่เฉิงฮ่าวจูบลั่วเสี่ยวชิงอย่างบ้าคลั่ง จนกระทั่งลั่วเสี่ยวชิงคิดว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปตัวเองต้องขาดอากาศหายใจตายแน่นอน ลู่เฉิงฮ่าวค่อยยอมถอนริมฝีปากออกไป

เหมือนลั่วเสี่ยวชิงโดนลู่เฉิงฮ่าวสูบอากาศจนหมดตัว ขาจึงยืนไม่ไหว แล้วตัวก็เอนไปซบอยู่บนตัวลู่เฉิงฮ่าว

ลั่วเสี่ยวชิงจ้องลู่เฉิงฮ่าวแรงๆ ทันใดนั้น ลั่วเสี่ยวชิงจึงใช้แรงที่เหลืออยู่ ยกแขนขึ้นมาแล้วเหวี่ยงไปที่หน้าลู่เฉิงฮ่าว

ลั่วเสี่ยวชิงอยากตบหน้าลู่เฉิงฮ่าว แต่ว่าตอนที่เพิ่งยกมือขึ้นมากลับโดนลู่เฉิงฮ่าวจับไว้ก่อน

มือของลั่วเสี่ยวชิงจึงตกอยู่ในฝ่ามือลู่เฉิงฮ่าว เธอโกรธจนสีหน้าซีดขาวแล้วพูดกับลู่เฉิงฮ่าวว่า “ลู่เฉิงฮ่าวคุณมันคนเลวปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”

สายตาที่มืดมนของลู่เฉิงฮ่าวเอาแต่จ้องลั่วเสี่ยวชิง จูบเมื่อกี้ ทำให้เขาแน่ใจกว่าเดิมว่า เขาต้องการลั่วเสี่ยวชิง!

“ลั่วเสี่ยวชิง ผมจะให้คุณมาเป็นคู่นอนของผม”

เสียงของลู่เฉิงฮ่าวเพิ่งจบลง ลั่วเสี่ยวชิงจึงออกแรงดิ้น แล้วดึงมือตัวเองออกมาจากลู่เฉิงฮ่าว จากนั้นลั่วเสี่ยวชิงจึงตบหน้าลู่เฉิงฮ่าวอย่างไม่ลังเลเลย

ลั่วเสี่ยวชิงโกรธจนตัวสั่นทั้งตัว