รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ - บทที่ 454 ความทรมานที่แสนหวาน

ลั่วเสี่ยวชิงให้ความร่วมมือกับสาวใช้ที่กำลังเช็ดตัวให้เธอ หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ในที่สุดร่างกายของลั่วเสี่ยวชิงก็สะอาดสะอ้านจากนั้นเธอก็ได้สวมใส่ชุดนอน ป้าอวี๋เดินออกจากห้องพร้อมกับอ่างน้ำอุ่น จากนั้นเธอพยักหน้าให้กับลู่เฉิงฮ่าวที่รออยู่ด้านนอกและเอ่ยอย่างเคารพว่า “คุณชายลู่ เปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณผู้หญิงเสร็จแล้ว”

ลู่เฉิงฮ่าวพยักหน้าจากนั้นเขาก็ผลักประตูและเดินเข้าไปด้านใน

รอยคราบน้ำตาบนใบหน้าของลั่วเสี่ยวชิงยังคงเหลืออยู่ แต่น้ำตาไม่ได้รินไหลออกมาแล้ว

ลู่เฉิงฮ่าวเดินไปยังด้านข้างของลั่วเสี่ยวชิงและหยุดนิ่ง แววตาของเขามองไปยังลั่วเสี่ยวชิงที่กำลังนอนอยู่บนเตียงและเอ่ยเบาๆว่า “ดีขึ้นบ้างหรือยัง?”

ลั่วเสี่ยวชิงเงียบและไม่มีเสียงตอบกลับ ลู่เฉิงฮ่าวไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากมองไปยังลั่วเสี่ยวชิงและเอ่ยอีกว่า “ที่บ้านฉันไม่มีเสื้อผ้าของผู้หญิงเลย ฉันเลยต้องไปหาชุดของตัวเองมาให้เธอสวมก่อน ตอนนี้ดึกมากแล้ว เธอก็พักที่บ้านฉันก่อน พรุ่งนี้ฉันค่อยไปส่งเธอ เธอวางใจได้ ฉันจะไม่ทำอะไรเธอ คืนนี้เธอนอนที่นี่ ฉันจะไปนอนห้องนอนแขกห้องข้างๆนี้”

นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่เฉิงฮ่าวพูดอะไรมากมายแบบนี้ออกมาด้วยความอดทน

แต่ในคราวนี้ลั่วเสี่ยวชิงมีปฏิกิริยาต่อลู่เฉิงฮ่าว ดวงตาของเธอแดงระเรื่อและพยักหน้าให้กับลู่เฉิงฮ่าว

เมื่อลู่เฉิงฮ่าวเห็นปฏิกิริยาตอบโต้เหล่านี้ ภายในใจของเขารู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก เขามองใบหน้าเล็กๆที่ซีดเซียวของลั่วเสี่ยวชิง ใบหน้าของเธอยังคงเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ดวงตาของเธอแดงก่ำจากการร้องไห้อย่างหนักหน่วง ด้วยรูปลักษณ์ที่น่าสงสารนี้ หัวใจของลู่เฉิงฮ่าวก็อ่อนลงในทันที

เขาอดไม่ได้ที่จะยกมือของเขาขึ้นและสัมผัสลงบนเส้นผมของลั่วเสี่ยวชิงอย่างเบามือ

ลู่เฉิงฮ่าวจ้องมองลึกเข้าไปในแววตาของลั่วเสี่ยวชิงและเอ่ยอย่างอ่อนโยนว่า “เสี่ยวชิง ตอนนี้ดึกมากแล้ว เธอพักผ่อนนะ”

ขณะพูด ลู่เฉิงฮ่าวลุกขึ้นและเตรียมตัวที่จะออกไปด้านนอก แต่ทันทีที่เขาก้าวเท้าได้เพียงหนึ่งก้าว ฝีเท้าของลู่เฉิงฮ่าวก็หยุดลงทันที เมื่อเขาก้มศีรษะลง เขาก็พบว่ามือเล็กๆที่ซีดเผือดนั้นกำลังจับชายเสื้อของเขาไว้

ลู่เฉิงฮ่าวหันกลับไปมองและเห็นว่าเป็นลั่วเสี่ยวชิงที่กำลังจับชายเสื้อของเขา

“เป็นอะไรไป? มีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า?” ลู่เฉิงฮ่าวพูดกับลั่วเสี่ยวชิงด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

ลั่วเสี่ยวชิงเงียบไปชั่วขณะ จากนั้นในที่สุดเธอก็เงยหน้าขึ้นและเอ่ยออกมาว่า “อย่าไป…”

ลั่วเสี่ยวชิงตื่นตกใจมากจริงๆ เพียงแค่เธอหลับตา สิ่งที่ปรากฏขึ้นในใจคือภาพของหลิวหยู่ที่กำลังกดทับร่างกายของเธอ เป็นภาพและความรู้สึกที่ชัดเจนมาก ลั่วเสี่ยวชิงยังสามารถสัมผัสได้ถึงแรงกดทับจากการร่างกายอ้วนท้วมของหลิวหยู่รวมถึงกลิ่นที่น่าขยะแขยงของหลิวหยู่อีกด้วย

น่ากลัวเกินไป มันน่ากลัวเกินไปจริงๆ

ลั่วเสี่ยวชิงไม่กล้าแม้แต่จะจินตนาการ หากว่าลู่เฉิงฮ่าวมาช้าไปสักสิบนาทีจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น!

สถานการณ์ในตอนนั้น ลู่เฉิงฮ่าวได้เข้ามาช่วยลั่วเสี่ยวชิงไว้ สำหรับลั่วเสี่ยวชิงสามารถบอกได้เลยว่าในตอนนั้นเหมือนเขาเป็นฟางเส้นสุดท้ายในชีวิต

ลั่วเสี่ยวชิงลืมเรื่องราวที่ลู่เฉิงฮ่าวได้ทำกับเธอก่อนหน้านี้ไปจนหมดแล้ว ลั่วเสี่ยวชิงในตอนนี้เป็นเหมือนคนที่กำลังจมน้ำ เธอเพียงแค่ต้องการพึ่งพาลู่เฉิงฮ่าวและไม่ต้องการให้ลู่เฉิงฮ่าวจากไป

เพียงแค่ได้กลิ่นของลู่เฉิงฮ่าว เพียงแค่นี้ก็ทำให้อารมณ์ของลั่วเสี่ยวชิงรู้สึกสงบ

ลู่เฉิงฮ่าวก้มศีรษะลงและจ้องมองแววตาที่มีความหวังของลั่วเสี่ยวชิง ไม่มีทางที่จะปฏิเสธได้ เขาทำได้เพียงแค่หยุดก้าวเดินและจ้องมองลั่วเสี่ยวชิงอย่างอดไม่ได้พร้อมกับเอ่ยว่า “โอเค ฉันจะไม่ไป เธอรีบหลับตาลงแล้วนอนซะ”

ขณะพูด ลู่เฉิงฮ่าวเห็นว่าลั่วเสี่ยวชิงยังคงนิ่งและไม่ขยับไปไหน เขาจึงประคองให้ลั่วเสี่ยวชิงเอนกายลงบนเตียงอย่างอดทน จากนั้นค่อยๆดึงผ้าห่มขึ้นมาและห่มให้ลั่วเสี่ยวชิงอย่างระมัดระวัง เขาลูบผ้าห่มและปลอบโยนลั่วเสี่ยวชิง “เอาล่ะ รีบนอนเถอะ ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น จะอยู่เป็นเพื่อนเธอ”

ลั่วเสี่ยวชิงลืมตาอยู่อย่างนั้นและจ้องมองลู่เฉิงฮ่าว เธอไม่เชื่อฟังคำพูดของลู่เฉิงฮ่าวที่บอกให้เธอหลับตาลง

ลู่เฉิงฮ่าวไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรกับลั่วเสี่ยวชิง ผ่านไปชั่วครู่ ลู่เฉิงฮ่าวก็ได้ยินเสียงที่แผ่วเบาของลั่วเสี่ยวชิงเอ่ยว่า “เตียงกว้างมาก…คุณมานอนด้วยสิ”

ลั่วเสี่ยวชิงรู้สึกว่าตัวเธอนั้นครอบครองเตียงของลู่เฉิงฮ่าว นอกจากนี้เธอยังไม่ให้เขาไปนอนห้องถัดไปอีก ดูเหมือนว่าเธอจะทำมากเกินไป

หากว่าให้ลู่เฉิงฮ่าวนั่งข้างเตียงตลอดทั้งคืน ลั่วเสี่ยวชิงก็คิดว่าเธอนั้นโหดร้ายเกินไป

ในตอนนี้ลั่วเสี่ยวชิงนั้นไว้วางใจลู่เฉิงฮ่าว 100% เธอรู้สึกว่าลู่เฉิงฮ่าวคือความปลอดภัย เธอลืมไปหมดแล้วว่าลู่เฉิงฮ่าวเป็นคนที่มีสมรรถภาพทางกายที่ดีมาก ไม่เพียงแค่นั้นเขานั้นไม่ได้ทำเรื่องอะไรแบบนั้นมาเกือบเดือนแล้วและยังเป็นผู้ชายทั่วไปที่มีความรู้สึกกับลั่วเสี่ยวชิง!

ลู่เฉิงฮ่าวรู้ดีว่าเขาควรจะปฏิเสธในตอนนี้ และภายในใจนั้นรู้ได้อย่างชัดเจน ในตอนนี้สิ่งที่ลั่วเสี่ยวชิงพูดว่ามานอนก็คือการหลับนอนจริงๆ แต่ลู่เฉิงฮ่าวเป็นชายหนุ่มรูปงามที่มีจิตวิญญาณอันแข็งแกร่ง เขาจะสามารถอดทนนอนหลับกับหญิงสาวใต้ผ้าห่มได้อย่างไรกัน?

แต่เมื่อเผชิญหน้ากับลั่วเสี่ยวชิงในตอนนี้ คำพูดของลู่เฉิงฮ่าวก็ไม่อาจเอ่ยปฏิเสธออกมาได้

ท้ายที่สุด เขารู้สึกว่าเขาพ่ายแพ้ให้แก่ลั่วเสี่ยวชิงเข้าแล้ว

เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยักหน้าให้กับลั่วเสี่ยวชิง จากนั้นเขาก็ยกผ้าห่มอีกมุมหนึ่งขึ้นและนอนลงบนเตียง

เมื่อลั่วเสี่ยวชิงเห็นว่าลู่เฉิงฮ่าวได้ขึ้นมาบนเตียง ร่างกายของเธอก็ขยับให้เขานอนด้านข้าง

เตียงกว้างมากและทั้งสองคนต่างก็นอนกับคนละมุมอย่างสงบ

เมื่อลู่เฉิงฮ่าวนอนอยู่ข้างกาย ภายในใจของลั่วเสี่ยวชิงรู้สึกสงบ เมื่อเธอหลับตาลง ไม่นานนักเธอก็ผล็อยหลับและเข้าสู่ห้วงนิทรา

เมื่อเทียบกันระหว่างลั่วเสี่ยวชิงที่ผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็วแล้วลู่เฉิงฮ่าวนั้นน่าสงสารเป็นอย่างมาก

แม้ว่าลู่เฉิงฮ่าวและลั่วเสี่ยวชิงจะแยกกันนอนคนละมุมแล้วก็ตาม แต่กลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ของลู่เฉิงฮ่าวก็ได้ลอยอยู่เหนือจมูกของลั่วเสี่ยวชิงอยู่เสมอ

ภายในสมองของลู่เฉิงฮ่าวอดไม่ได้ที่จะนึกถึงค่ำคืนที่บ้าคลั่งและแสนจะมีเสน่ห์ระหว่างเขาและลั่วเสี่ยวชิงเมื่อเดือนกว่าที่ผ่านมา

แม้ว่าลู่เฉิงฮ่าวจะมีหญิงสาวอยู่ล้อมรอบกายมานานหลายปีแล้ว แต่ค่ำคืนนั้นก็เพียงพอแล้วที่จะเป็นค่ำคืนในห้วงความจำที่ลึกซึ้งของลู่เฉิงฮ่าว

ทุกครั้งที่ลั่วเสี่ยวชิงอ้าปากค้างและคร่ำครวญอย่างควบคุมไม่ได้ภายใต้ร่างกายของเขา ทุกการแสดงออกนั้น ในตอนนี้เพียงแค่ลู่เฉิงฮ่าวได้นึกถึง มันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ร่างกายของเขาแทบจะระเบิดออกมา

สิ่งนี้ทรงพลังมากยิ่งกว่ายาปลุกอารมณ์เสียอีก เพียงแค่นึกถึงมันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เลือดในร่างกายของลู่เฉิงฮ่าวเดือดพล่าน

จากนั้นส่วนสำคัญในร่างกายของลู่เฉิงฮ่าวก็บวมเป่งอย่างไม่อาจควบคุมได้

แต่ในตอนนี้ลู่เฉิงฮ่าวไม่กล้าแม้แต่ที่จะขยับตัว เส้นเลือดบริเวณหน้าผากของลู่เฉิงฮ่าวเผยให้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขากำลังอึดอัด

ลู่เฉิงฮ่าวคิดว่าตัวของเขานั้นกำลังแบกรับสิ่งที่หนักอึ้งและคาดว่าตัวเองอยากจะปลดปล่อย

เมื่อเห็นว่าลมหายใจของลั่วเสี่ยวชิงค่อยๆสงบลง เขาคิดว่าลั่วเสี่ยวชิงอาจจะหลับไปแล้ว ลู่เฉิงฮ่าวกัดฟันแน่นและค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงอย่างระมัดระวังจากนั้นค่อยๆยกผ้าห่มขึ้นและเดินเข้าไปภายในห้องน้ำ

จุดจบสุดท้ายของลู่เฉิงฮ่าวก็ลงเอยด้วยการอาบน้ำเย็นและเดินตัวสั่นออกมาจากห้องน้ำ