รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ - บทที่ 465: เล่นงานหลิวหยู่

แต่อย่างไรก็ตามในระยะเวลาแค่คืนเดียวลู่เฉิงเฮ่าก็ได้หลักฐานการหลีกเลี่ยงภาษีบริษัทของหลิวหยู่แล้ว ไม่เพียงเท่านั้นลู่เฉิงเฮ่ายังพบอีกว่าบริษัทของหลิวหยู่มีการฟอกเงินอีกต่างหาก นอกจากนี้ลู่เฉิงเฮ่ายังได้นำข้อมูลคดีที่ผู้หญิงคนหนึ่งถูกหลิวหยู่ฆ่าตายเมื่อหลายปีก่อนมาเปิดเผย

ทันใดนั้นหลิวหยู่ก็ต้องตกเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมเพิ่มอีกหนึ่งคดีด้วย!

ลู่เฉิงเฮ่าเล่นงานอย่างกะทันหันมาก หลิวหยู่ไม่ทันได้ตั้งตัว และในเวลานี้เขายังคงนอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลด้วยความเย่อหยิ่งและรอให้ลั่วเสี่ยวชิงมาคุกเข้าอ้อนวอนขอความเมตตาจากเขาอยู่

เป็นผลทำให้หลิวหยู่คาดไม่ถึงเลยว่าตัวเองนั้นไม่ได้ลั่วเสี่ยวชิงมาครอบครองแล้ว แต่ยังกลับถูกลู่เฉิงเฮ่าคิดเล่นงานซะก่อน

ลู่เฉิงเฮ่าไม่ได้มาที่นี่เพียงคนเดียว ด้านหลังลู่เฉิงเฮ่ายังมีตำรวจสองนายเดินตามเข้ามาอีกด้วย

ในขณะที่กำลังนอนอยู่บนเตียงคนไข้อยู่นั้นหลิวหยู่ก็ต้องตกตะลึงงัน เมื่อเห็นสีหน้าที่เย็นชาของลู่เฉิงเฮ่า หลิวหยู่ได้สติกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว เขารีบเปลี่ยนสีหน้าและพูดกับลู่เฉิงเฮ่าด้วยน้ำเสียงที่ประจบสอพลอว่า: “โอ้! นี่ไม่ใช่คุณชายลู่เหรอครับเนี่ย วันนี้ลมอะไรหอบคุณชายลู่มาถึงที่นี่ได้ล่ะครับ”

“คุณชายลู่ คุณหาผมมีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ？ ถ้าคุณมีธุระอะไรกับผมแล้วล่ะก็ คุณสามารถโทรหาผมโดยตรงได้เลยครับ คุณชายลู่ไม่จำเป็นต้องมาที่นี่ด้วยตัวเองหรอกนะครับ ผมจะเป็นคนไปหาคุณเอง”

เมื่อลู่เฉิงเฮ่าได้ยินเช่นนั้นเขาจ้องมองหลิวหยู่และหัวเราะออกมา สายตาของเขามองลงไปที่ขาของหลิวหยู่ที่ใส่เฝือกอยู่

เขาเหลือบมองหลิวหยู่ด้วยสายตาที่เย็นชาและยิ้มอย่างเยาะเย้ย: “ขานี้ยังใส่เฝือกอยู่นะ? ดูแล้วอาการน่าจะบาดเจ็บสาหัสมากทีเดียว”

อาการบาดเจ็บนี้ลู่เฉิงเฮ่าเป็นคนลงมือทำร้ายไม่ใช่หรอกเหรอ ลองเปลี่ยนเป็นคนอื่นแล้วล่ะก็หลิวหยู่จะต้องต่อยคืนอย่างแน่นอน

แต่นี่คือลู่เฉิงเฮ่า แม้ลู่เฉิงเฮ่าจะทำร้ายเขาจนตาย หลิวหยู่ก็ไม่กล้าโต้ตอบแต่อย่างใด ยิ่งเวลานี้หลิวหยู่ยิ่งไม่กล้าพูดอะไรเลย

เมื่อได้ยินสิ่งที่ลู่เฉิงเฮ่าพูดในตอนนี้ หลิวหยู่ก็นึกไม่ออกเลยว่าลู่เฉิงเฮ่าต้องการทำอะไร เมื่ออยู่ต่อหน้าลู่เฉิงเฮ่าเขาไม่กล้าพอที่ร้องตะโกนโวยวายว่าเจ็บ รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่อ้วนของเขาพร้อมพูดอย่างรวดเร็วว่า: “อาการไม่หนัก ไม่เป็นอะไรมาก คุณหมอบอกว่าอีกไม่กี่วันอาการก็ดีขึ้นแล้วล่ะ”

“ถ้าเช่นนั้นเป็นเพราะผมลงมือเบาไป” ลู่เฉิงเฮ่ากล่าว

ดวงตาของหลิวหยู่เบิกกว้าง และเขาก็ยังไม่เข้าใจว่าสิ่งที่ลู่เฉิงเฮ่าพูดนั้นหมายถึงอะไร แต่ในวินาทีต่อมา เขาได้ยินเพียงเสียงผลัวะดังขึ้น และลู่เฉิงเฮ่าเตะไปที่ขาของหลิวหยู่ที่ใส่เฝือกอยู่อย่างแรง

ในห้องพักฟื้นคนไข้มีเสียงกรีดร้องของหลิวหยู่ดังขึ้น เสียงกรีดร้องนั้นเหมือนหมูโดนฆ่าตายยังไงอย่างงั้นแหละ

สีหน้าที่เจ็บปวดของหลิวหยู่เหมือนสีของตับหมู และลู่เฉิงเฮ่ายืนท่าทางสบาย ๆ เอามือกอดอกไว้ แล้วเขาก็ยืนดูหลิวหยู่ที่กลิ้งไปมาบนเตียงคนไข้ด้วยความเจ็บปวด

จากนั้นลู่เฉิงเฮ่ารีบพูดกับตำรวจสองคนนายที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาว่า: “มาเถอะ มาบอกพี่หลิวหน่อยสิว่าทำผิดกฎหมายมีคดีอะไรบ้าง？”

ทันทีที่เขาพูดจบ เจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งสองนายก็เดินเข้าไปข้างเตียงคนไข้ของหลิวหยู่ ซึ่งไม่สนใจว่าหลิวหยู่จะกลิ้งไปมาด้วยความเจ็บปวดหรือไม่ เขากล่าวโดยตรงว่า: “หลิวหยู่บริษัทของคุณกำลังหลบเลี่ยงภาษีและสงสัยว่าจะมีการฟอกเงิน ตอนนี้มีหมายศาลแล้ว อีกทั้งคุณยังตกเป็นผู้ต้องสงสัยว่าจงใจฆ่าผู้หญิงคนหนึ่งในปี 2015 ตอนนี้ครอบครัวของผู้หญิงคนนั้นได้แจ้งความกับสถานีตำรวจอย่างเป็นทางการแล้ว โปรดให้ความร่วมมือกับสถานีตำรวจของเราด้วย”

เมื่อได้ยินสิ่งที่ตำรวจทั้งสองเพิ่งพูดไปนั้น เวลานี้หลิวหยู่ไม่สนใจว่าขาของเขาจะเจ็บปวดขนาดไหนแล้ว

เขาจ้องมองไปที่เจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งสองนายด้วยดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปหน้าดำคล่ำเครียดทันที เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทาว่า: “เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้!”

การที่หลิวหยู่ตัวสั่นเทานั้นเป็นเพราะเขาร้อนตัว เพราะในสิ่งที่ตำรวจทั้งสองได้กล่าวถึงอาชญากรรมเมื่อสักครู่นี้นั้นหลิวหยู่รู้แก่ใจดีที่สุดว่ามันเป็นความจริงทั้งหมด

แต่อย่างไรก็ตามหลักฐานการหลบเลี่ยงภาษีและการฟอกเงินนั้นตัวเองเก็บไว้อย่างมิดชิด อีกทั้งยังมีเรื่องที่ฆาตกรรมหญิงสาวคนนั้นมันก็เคยเกิดขึ้นจริง

ในเวลานั้นหลิวหยู่เล่นยาเกินขนาดจนพลั้งมือบีบคอหญิงสาวคนนั้นตาย

ต่อมาหลิวหยู่ก็ได้ใช้เงินก้อนหนึ่งปิดปากพ่อและแม่ของหญิงสาวคนนั้นแล้ว

หลังจากที่พ่อและแม่ของหญิงคนนั้นรับเงินไปแล้วและทั้งสองคนรับปากดิบดีว่าจะไม่นำเรื่องนี้ไปแจ้งตำรวจ ทำไมเวลานี้ถึงเกิดเป็นคดีความได้ล่ะ!

ในขณะที่หลิวหยู่คิดอยู่นั้นเขาก็เหลือบไปมองลู่เฉิงเฮ่าทันที ร่างกายของเขาก็สั่นเทาด้วยความโกรธ นี่มันต้องเป็นฝีมือของลู่เฉิงเฮ่าอย่างแน่นอน!

และทั้งหมดนี้ต้องเป็นฝีมือของลู่เฉิงเฮ่าอย่างแน่นอน!

ถ้าหากลู่เฉิงเฮ่าต้องการเล่นงานเขาจริง ๆแล้วล่ะก็ ทั้งหมดนี้ก็เป็นหลักฐานที่ดีที่สุด!

“คุณชายลู่ ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของคุณใช่ไหม？”

“ไม่รู้ว่าคนอย่างหลิวหยู่ไปทำอะไรให้คุณชายลู่โกรธเคืองไม่ทราบครับ ทำให้คุณชายลู่ถึงกับต้องพยายามเล่นงานผมขนาดนี้ด้วย!”

เมื่อลู่เฉิงเฮ่าได้ยินคำพูดของหลิวหยู่เขาก็หัวเราะเยาะเย้ยอีกครั้ง เขาเหลือบมองไปที่เจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งสองนายและกล่าวว่า： “เอาล่ะ รบกวนเจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งสองนายเชิญรออยู่ข้างนอกสักครู่ได้ไหมครับ ผมมีเรื่องส่วนตัวจะคุยกับเขาสักหน่อย”

ตำรวจทั้งสองนายได้ยินเช่นนั้นก็รีบออกไปทันที

ในห้องพักฟื้นคนไข้ขนาดใหญ่นั้นก็เหลือเพียงลู่เฉิงเฮ่าและหลิวหยู่ที่กำลังนอนอยู่บนเตียงคนไข้เหมือนตายทั้งเป็น

หลิวหยู่ไม่สนใจขาที่บาดเจ็บของตัวเองและเขาพยายามลุกขึ้นจากเตียง เมื่อเรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว หลิวหยู่ก็ไม่ไหวหน้าลู่เฉิงเฮ่าแล้วเช่นกัน เขาจ้องมองลู่เฉิงเฮ่าด้วยสายตาที่อาฆาตพร้อมพูดขึ้นว่า ：”คุณชายลู่ ผมกับคุณนั้นก็ต่างคนต่างอยู่กันมาโดยตลอด！ไม่รู้ว่าผมไปทำอะไรให้คุณชายลู่โกรธเคืองจนต้องมาทำร้ายผมแบบนี้ด้วย？!”

หลังจากที่ลู่เฉิงเฮ่าฟังแล้วเขาก็หัวเราะเยาะเย้ยซ้ำแล้วซ้ำอีก เขาจ้องมองหลิวหยู่ด้วยสายตาที่เย็นชา: “โอ้ นี่คุณยังไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดอีกเหรอเนี่ย？”

ทันทีที่พูดจบ ลู่เฉิงเฮ่าก็เตะขาที่เข้าเฝือกของหลิวหยู่อีกครั้ง

ทันใดนั้นในห้องก็มีเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บจะเป็นจะตายเหมือนหมูกำลังโดนฆ่ายังไงอย่างงั้นแหละ

ลู่เฉิงเฮ่ามองหลิวหยู่พูดด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ยว่า: “คุณหลิวเถ้าแก่ใหญ่ตอนนี้คุณรู้แล้วหรือยังว่าตัวเองทำผิดเรื่องอะไร?”

หลิวหยู่เจ็บปวดจนเหงื่อท่วมไปทั้งตัว เขาจับขาที่ใส่เฝือกเอาไว้ แววตาจับจ้องมองไปที่ลู่เฉิงเฮ่าด้วยความอาฆาต ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะรู้ว่าตัวเองนั้นสู้ลู่เฉิงเฮ่าไม่ไหวแล้วล่ะก็ ตอนนี้หลิวหยู่โกรธสุดขีดจนอยากจะรีบพุ่งเข้าไปไปฆ่าลู่เฉิงเฮ่าทันที! ! ! !

แต่ว่าเวลานี้หลิวหยู่ทำอะไรลู่เฉิงเฮ่าไม่ได้เลย!

เขาไม่สามารถเอาชนะลู่เฉิงเฮ่าได้ และไม่สามารถเล่นงานลู่เฉิงเฮ่าได้ เขาทำได้เพียงขมวดคิ้วและรีบคิดทบทวนในใจอย่างรวดเร็วว่าระยะนี้เขาได้ทำเรื่องอะไรลงไปบ้าง

ระหว่างหลิวหยู่และลู่เฉิงเฮ่าไม่เคยมีอะไรบาดหมางกัน ดังนั้นโดยปกติแล้วเขาไม่มีโอกาสไปทำให้ลู่เฉิงเฮ่าโกรธเคืองได้อย่างแน่นอน

ยกเว้นแต่ลั่วเสี่ยวชิง!

ทันใดนั้นหลิวหยู่ก็จำได้ว่าก่อนหน้านั้นตอนที่อยู่กับลั่วเสี่ยวชิงในร้านอาหารโรงแรมระดับห้าดาวครั้งนั้น เขาก็เห็นลู่เฉิงเฮ่าเช่นกัน!

เหตุการณ์ต่อจากนั้นคนที่ทำร้ายจนเขาได้รับบาดเจ็บก็คือลู่เฉิงเฮ่า

ระยะนี้หลิวหยู่มัวแต่ต้องการได้ตัวของลั่วเสี่ยวชิงจนมองข้ามลู่เฉิงเฮ่าไป

ที่ลู่เฉิงเฮ่าคอยให้ความช่วยเหลือลั่วเสี่ยวชิงครั้งแล้วครั้งเล่านั้นคำตอบมันก็ชัดเจนอยู่แล้ว ทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะหลิวหยู่นั้นมัวเมาในตัณหาราคะจนลืมว่าลู่เฉิงเฮ่ามีตัวตนอยู่

เมื่อนึกย้อนกลับไปหลิวหยู่อยากจะตบหน้าตัวเองแรง ๆสักสองสามครั้ง

ในขณะที่หลิวหยู่คิดอยู่นั้นเขามองไปทางลู่เฉิงเฮ่าพร้อมพูดขึ้นว่า： “คุณชายลู่ ผมผิดไปแล้วครับ ผมจะไปคุกเข่าขอโทษต่อหน้าลั่วเสี่ยวชิงด้วยตัวของผมเอง ได้โปรดคุณชายลู่ผู้ยิ่งใหญ่ปล่อยผมไปเถอะนะครับ?”