รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ - บทที่ 479 แค่อยากดูแลเธอ

เมื่อเห็นสิ่งนี้ลู่เฉิงฮ่าวรีบเอื้อมมือออกไปจับลั่วเสี่ยวชิงและพูดอย่างเร่งรีบ “คุณดูคุณเป็นอย่างนี้แล้วจะเดินได้ยังไง อย่าพยายามเลยฉันจะอุ้มเธอเข้าห้องน้ำ”

ขณะที่ลู่เฉิงฮ่าวพูดก็มองลั่วเสี่ยวชิงที่ยังคงป้องกันเธอตะลึงอาการไม่รู้จะร้องหรือจะยิ้ม “ไม่ต้องกังวล แม้ว่าฉันจะไม่ใช่คนดีอะไรแต่ฉันจะไม่ทำอะไรคุณ ฉันไม่ทำร้ายคุณจริงๆ เชื่อฉันสิ”

ลั่วเสี่ยวชิงรู้สึกสงสัยเล็กน้อยเกี่ยวกับสิ่งที่ลู่เฉิงฮ่าวพูดอย่างจริงใจ ที่สุดแล้วผู้ชายส่วนล่างก็แค่สัตว์ใช่ไหม?

อย่างไรก็ตามลู่เฉิงฮ่าวไม่ได้ให้โอกาสลั่วเสี่ยวชิงปฏิเสธเขาและเขาก็อุ้มลั่วเสี่ยวชิงและอุ้มเข้าไปในห้องน้ำทันที

ลู่เฉิงฮ่าวอุ้มลั่วเสี่ยวชิงและใส่น้ำอุ่นในอ่างอาบน้ำ หลังทดสอบอุณหภูมิไม่ร้อนจนลวก ลู่เฉิงฮ่าววางลั่วเสี่ยวชิงที่อยู่ในอ้อมแขนเขาลงข้างๆอ่างอาบน้ำ

ทันทีที่เท้าของเธอแตะพื้นลั่วเสี่ยวชิงยืนนิ่งและผลักลู่เฉิงฮ่าวทันทีโดยไม่รู้ตัว “ได้แล้ว ฉันสามารถทำด้วยตัวเอง คุณรีบออกไปเถอะ”

ตอนนี้ลั่วเสี่ยวชิงกลัวลู่เฉิงฮ่าวจริงๆ

เธอยังไม่ลืมว่าเมื่อคืนเธอถูกกระแทกอย่างหนัก เหงื่อไหลจนนอนไม่หลับ ลู่เฉิงฮ่าวเกลี้ยกล่อมพาเธอไปอาบน้ำ เธอทั้งเหนื่อยและง่วงนอนมาก แทบจะไม่อยากเดินอีกต่อไป จึงไม่ปฏิเสธให้ลู่เฉิงฮ่าวอุ้มพาเธอไปอาบน้ำ

ในตอนแรกลู่เฉิงฮ่าวอุ้มเธอไปอาบน้ำในห้องน้ำก็ยังดีๆอยู่ เขาหยิบผ้าเช็ดตัวและเช็ดร่างกายของเธออย่างตั้งใจ แต่เมื่อเธอล้มลง การเช็ดตัวของเธอก็คลุมเครือและยิ้งเช็ดตัวก็ยิ่งไม่ปกติมากขึ้น

หลังจากที่ลั่วเสี่ยวชิงรู้สึกตัว ลู่เฉิงฮ่าวได้กดลั่วเสี่ยวชิงลงในอ่างอาบน้ำแล้วและเขาขอลั่วเสี่ยวชิงมีอะไรกันหนึ่งครั้งในขณะที่เธออยู่ในอ่างอาบน้ำ

ลั่วเสี่ยวชิงไม่ได้กระแทกเบาๆและการอาบน้ำก็เป็นอันว่าเปล่าประโยชน์

หลังจากอยู่บนเตียง ลู่เฉิงฮ่าวกำลังทำให้ลั่วเสี่ยวชิงเหงื่อออก แม้ว่าลั่วเสี่ยวชิงจะไม่สบายตัวเธอก็ต่อต้านความรู้สึกไม่สบายและไม่ยอมให้ลู่เฉิงฮ่าวพาเธอไปอาบน้ำ

เนื่องจากลู่เฉิงฮ่าวไม่สามารถควบคุมตนเองได้แล้ว ลั่วเสี่ยวชิงจึงถูกหลอกหนึ่งครั้งและตั้งใจแน่วแน่ที่จะไม่ให้มีครั้งที่สอง!

ลู่เฉิงฮ่าวมองไปที่ลั่วเสี่ยวชิงผู้ซึ่งตั้งใจแน่วแน่ยังคงกังวลอยู่เล็กน้อย เขาขยับริมฝีปากต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง ลั่วเสี่ยวชิงไม่ให้โอกาสลู่เฉิงฮ่าวพูดแล้วพูดต่อ “ลู่เฉิงฮ่าวคุณรีบออกไปหน่อย ฉันต้องการอาบน้ำจริงๆ”

เมื่อเห็นว่าลั่วเสี่ยวชิงเด็ดเดี่ยว ลู่เฉิงฮ่าวได้ทำผิดพลาดจริงๆเมื่อคืนนี้ จนไม่มีคำพูดประนีประนอมกับลั่วเสี่ยวชิงแล้ว เขาพยักหน้าให้ลั่วเสี่ยวชิงและพูด”ผมจะรออยู่นอกประตู สัญญาว่าไม่เข้าไปแน่นอน ถ้ามีอะไรก็เรียกผมนะ”

ขณะที่ลู่เฉิงฮ่าวก็ออกจากห้องน้ำเท่านั้น

ลั่วเสี่ยวชิงถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นประตูห้องน้ำปิด ในที่สุดลู่เฉิงฮ่าวก็ออกไปแล้ว เธอทนความเจ็บปวดที่หว่างขาของเธอ ลั่วเสี่ยวชิงหายใจเข้าอย่างเจ็บปวดและเดินไปที่ประตูล็อคห้องน้ำโดยตรง หลีกเลี่ยงระหว่างเธออาบน้ำและจู่ๆลู่เฉิงฮ่าวเปิดประตูเข้ามา ซึ่งมันน่าอาย

ลั่วเสี่ยวซิงล็อกประตูแล้วเดินไปที่อ่างอาบน้ำ แต่ตัวล็อคประตูเพิ่งขยับ ประตูถูกล็อคและคนนอกไม่สามารถเปิดได้ วินาทีต่อมาห้องน้ำอันเงียบสงบก็ดังขึ้น ปัง ปัง ปัง

เสียงของลู่เฉิงฮ่าวดังขึ้นอีกครั้ง “ลั่วเสี่ยวชิง ผมลืมเอาชุดนอนวางไว้ให้คุณ คุณเปิดประตูหน่อย ผมจะส่งชุดนอนให้คุณ”

เมื่อลั่วเสี่ยวชิงได้ยิน ลู่เฉิงฮ่าวพูดแบบนี้ เธอเหลือบมองร่างกายของเธอโดยไม่รู้ตัว จึงรู้ว่าตอนนี้เธอสวมเสื้อของลู่เฉิงฮ่าว… ใบหน้าของเธอจึงแดงก่ำ

เสื้อผ้าชิ้นนี้ลั่วเสี่ยวชิงหยิบขึ้นมาจากพื้นเมื่อคืนนี้และสวมใส่แบบสบายๆ หลังจากอาบน้ำแล้วจะต้องไม่สามารถสวมใส่เสื้อผ้านี้อีกต่อไป

ขณะที่ลั่วเสี่ยวชิงคิดก็เปิดประตูที่ล็อกไว้ เธอยื่นมือออกไปหาลู่เฉิงฮ่าวและพูดว่า “ขอเสื้อผ้าให้ฉันหน่อย”

ลู่เฉิงฮ่าวที่ยืนอยู่ข้างนอกมองไปที่ท่าทางของลั่วเสี่ยวชิงที่ป้องกันตัวเอง ริมฝีปากของเขาก็ยิ้มเล็กน้อยแล้วส่งชุดนอนที่สะอาดไปที่มือของลั่วเสี่ยวชิง

การกระทำของลั่วเสี่ยวชิงต่อลู่เฉิงฮ่าว เขาก็ทำได้เพียงลูบจมูกของเขาอย่างช่วยไม่ได้

ไม่มีทาง ใครให้เขาทำมากเกินไปเมื่อคืนนี้ มีความผิดก่อน ลั่วเสี่ยวชิงมีเหตุผลที่จะต่อต้านเขามากในตอนนี้

ทันทีที่ลั่วเสี่ยวชิงที่อยู่ในห้องน้ำได้รับเสื้อผ้า เธอก็รีบหดมือทันทีและผิดประตู

เธอกวาดมองเสื้อผ้าในมือ มันคือชุดชุดนอนสตรีสีชมพูสะอาดตาขนาดเท่ากับขนาดตัวลั่วเสี่ยวชิงใส่ เมื่อมองแวบแรก เธอรู้ว่ามันเป็นของใหม่และเขาไม่รู้ว่าลู่เฉิงฮ่าวซื้อมาตอนไหน

ต้องบอกว่าบางครั้ง ลู่เฉิงฮ่าวก็มีน้ำใจจริงๆ…

ชุดนอนชุดนี้ลู่เฉิงฮ่าวให้หลินอี้ซื้อมาเมื่อตอนเช้าวันนี้

ไม่มีทางที่ป้าอวี๋จะส่งมาลู่เฉิงฮ่าวและเธอจะมาทำงานพรุ่งนี้ ลู่เฉิงฮ่าวไม่สามารถให้ป้าอวี๋ซื้อเสื้อผ้ามาให้เขาในเวลาเช้าขนาดนนี้

และคนสนิทของเขาหลายคนเป็นผู้ชายทั้งหมดและขอให้ผู้ชายซื้อเสื้อผ้าให้ลั่วเสี่ยวชิง ลู่เฉิงฮ่าวกลัวว่าลั่วเสี่ยวชิงจะไม่ชอบสิ่งที่พวกเขาซื้อ

ทำได้เพียงให้หลินอี้ไปช่วยซื้อให้ อย่างไรก็ตามผู้หญิงควรรู้จักผู้หญิงด้วยกันดี

ลั่วเสี่ยวชิงยังคงนอนหลับอยู่ในห้องในขณะที่หลินอี้นำเสื้อผ้ามาส่งที่คฤหาสน์ ลู่เฉิงฮ่าวเพียงขอให้หลินอี้ส่งไว้ที่ห้องนั่งเล่นและลงไปชั้นล่างเพื่อรับมัน

เมื่อลู่เฉิงฮ่าวได้เสื้อผ้าแล้ว เขาก็โบกมือให้หลินอี้ออกไป เขาไม่ได้สังเกตว่าใบหน้าของหลินอี้เป็นอย่างไร

ลั่วเสี่ยวชิงวางชุดนอนไว้บนชั้นที่สะอาด แล้วค่อยๆเดินไปที่อ่างอาบน้ำด้วยความยากลำบากทีละก้าว ก้าวลงไปในอ่างอาบน้ำลั่วเสี่ยวชิงแช่ร่างกายในน้ำอุ่น

น้ำร้อนที่ห่อหุ้มร่างกายของลั่วเสี่ยวชิงไว้บรรเทาความเจ็บปวดของร่างกายของลั่วเสี่ยวชิงและทำให้ลั่วเสี่ยวชิงถอนหายใจยาวและผ่อนคลาย

หลังจากอาบน้ำอุ่นเป็นเวลานาน ความเจ็บปวดของลั่วเสี่ยวชิงก็บรรเทาลง ไม่เจ็บปวดเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

ใบหน้าที่ซีดเซียวของลั่วเสี่ยวชิงกลายเป็นสีเลือดเล็กน้อย น้ำในอ่างอาบน้ำเย็นขึ้น ลั่วเสี่ยวชิงลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำและสวมเสื้อผ้าที่ลู่เฉิงฮ่าวเพิ่งนำมาให้

แม้ว่าขาของเธอจะยังเจ็บอยู่ แต่ก็ดีกว่าตอนที่เธอเพิ่งเข้ามาเมื่อกี้อย่างมาก

เดินก้าวเล็กๆ ทันทีที่เขาเปิดประตูห้องน้ำ เขาเห็นลู่เฉิงฮ่าวรออยู่นอกห้องน้ำ

เมื่อลั่วเสี่ยวชิงออกมา ลู่เฉิงฮ่าวก็พยุงตัวลั่วเสี่ยวชิงโดยไม่รู้ตัว

เมื่อลั่วเสี่ยวชิงเห็นว่าลู่เฉิงฮ่าวกำลังจะอุ้มอีกครั้ง เธอปิดกั้นแขนของลู่เฉิงฮ่าวโดยไม่รู้ตัว หน้าแดงและพูดอย่างเขินอาย “ลู่เฉิงฮ่าว… เดี๋ยว ฉันจะเดินด้วยตัวเอง อาบน้ำอุ่นแล้วไม่มีอาการเจ็บมากแล้ว……”