รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ - บทที่ 483 คุณชายลู่โกรธแล้ว ผลที่ตามมาร้ายแรงมาก2

ลู่เฉิงฮ่าวเห็นลั่วเสี่ยวชิงกลอกตาไปมา เขาคิดว่าลั่วเสี่ยวชิงนั้นยังคงไม่พอใจจึงรีบอธิบายต่อทันที “ลั่วเสี่ยวชิง เธอวางใจได้ หลังจากนี้ฉันจะไม่ไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นอีกแล้ว”

ลั่วเสี่ยวชิงยิ่งพูดไม่ออกมากกว่าเดิม เธออดไม่ได้ที่จะมองลู่เฉิงฮ่าวและเอ่ยว่า “ลู่เฉิงฮ่าว คุณเข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว ฉันไม่ได้สนใจเรื่องของคุณกับฉู่เชียวเชียวเลย หากว่าคุณจะแยกจากฉู่เชียวเชียวเพื่อฉันล่ะก็บอกเลยว่าไม่ต้องหรอก สำหรับเรื่องที่คุณจะไปยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนอื่นฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร ฉันเพียงแค่ทำสัญญาคนรักกับคุณในระยะเวลาสามเดือนเท่านั้น หลังจากสามเดือนผ่านไปแล้วพวกเราก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก”

จริงๆแล้วหากว่าลู่เฉิงฮ่าวออกไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่น ลั่วเสี่ยวชิงก็ยิ่งดีใจเพราะลู่เฉิงฮ่าวจะไม่มาวุ่นวายกับเธอ

ในขณะที่ลั่วเสี่ยวชิงพูดคำเหล่านั้นออกมาอย่างจริงจัง สีหน้าของลู่เฉิงฮ่าวนั้นมืดมนลงในทันที

ครานี้ลั่วเสี่ยวชิงเอ่ยอย่างจริงจัง และในที่สุดลู่เฉิงฮ่าวก็ไม่ได้เข้าใจผิดแล้วว่าลั่วเสี่ยวชิงนั้นกำลังเขินอายและไม่กล้ายอมรับ

ลั่วเสี่ยวชิงนั้นไม่ได้สนใจจริงๆ เธอไม่ได้สนใจเรื่องผู้หญิงรอบตัวเขาและไม่ได้สนใจเขาด้วย!

เมื่อรู้เช่นนี้ ลู่เฉิงฮ่าวรู้สึกเจ็บปวดอย่างไม่สามารถอธิบายได้

มือทั้งสองข้างเขานั้นจับพวงมาลัยรถไว้แน่น เส้นเลือดบริเวณมือนั้นเผยออกมาอย่างเห็นได้ชัด เขากัดฟันแน่นและเอ่ยออกมาว่า “ลั่วเสี่ยวชิง ไม่เคยรู้เลยว่าเธอจะใจกว้างมากถึงเพียงนี้!”

ทันทีที่เสียงสิ้นสุดลง ลู่เฉิงฮ่าวหันศีรษะมองไปยังถนนด้านหน้า เขาเหยียบคันเร่งและพุ่งตัวออกไปราวกับลูกศรที่พุ่งไปยังเป้า

ทันทีที่รถออกตัว ความเร็วก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ สีหน้าของลั่วเสี่ยวชิงเริ่มซีดเผือดด้วยความตื่นกลัว เธอเอื้อมมือออกและรัดเข็มขัดนิรภัยไว้แน่น สายตาของเธออดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองลู่เฉิงฮ่าว เธอไม่รู้เลยว่าทำไมจู่ๆลู่เฉิงฮ่าวถึงคลุ้มคลั่งได้ขนาดนี้

เมื่อเธอชำเลืองมองเห็นความเร็วที่เกือบจะถึงขีดสุด ในที่สุดลั่วเสี่ยงชิงก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยกับลู่เฉิงฮ่าวว่า “ลู่เฉิงฮ่าว…ขับรถเร็วไปแล้วนะ…มันไม่ปลอดภัยเลย…”

สีหน้าของลู่เฉิงฮ่าวมืดมนและไม่ได้สนใจลั่วเสี่ยวชิง แม้แต่หางตาเขาก็ไม่มองมาที่เธอ ความเร็วนั้นไม่มีการลดลงเลยแต่กลับเพิ่มมากยิ่งขึ้น

ลั่วเสี่ยวชิงหันไปมองวิวข้างทางที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เธอรู้สึกประหม่าและหัวใจของเธอนั้นเต้นเร็วขึ้นและรัวมากยิ่งขึ้น ตึกตึกตึก จนแทบจะกระโดดออกมาจากในลำคอ

ลั่วเสี่ยวชิงรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย หลายต่อหลายครั้งที่รถของลู่เฉิงฮ่าวขับแซงรถคนอื่นๆ

“ลู่เฉิงฮ่าว..ช้ากว่านี้หน่อยได้ไหม…”

เมื่อเสียงที่สั่นเครือของลั่วเสี่ยวชิงสิ้นสุดลง ลู่เฉิงฮ่าวที่กำลังขับรถอยู่ก็เอ่ยอย่างเย้ยหยันว่า “เธอวางใจได้ ตอนนี้ฉันยังไม่ปล่อยให้เธอตายหรอก!”

ภายในใจของลั่วเสี่ยวชิงนั้นกระตุกอย่างรุนแรง เธอรู้สึกตื่นกลัวมากยิ่งขึ้น เธอรู้ว่าในครั้งนี้ลู่เฉิงฮ่าวโกรธมากจริงๆ

แต่เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลู่เฉิงฮ่าวโกรธเรื่องอะไรกันแน่ ก็เห็นกันอยู่ว่าเธอล้วนพูดแต่ความจริง

ลั่วเสี่ยวชิงนั้นกังวลและวิตกมาตลอดทาง ในที่สุดเธอก็ถึงคฤหาสน์ของลู่เฉิงฮ่าว

ทันทีที่รถจอดสนิท ลู่เฉิงฮ่าวก็ผลักประตูรถและเดินก้าวเท้ามายังฝั่งผู้โดยสาร สีหน้าของลู่เฉิงฮ่าวนั้นมืดมน เขาเหยียดแขนออกมาและคว้าแขนของลั่วเสี่ยวชิงไว้จากนั้นเขาก็ลากเธอออกมาจากรถ

ลู่เฉิงฮ่าวลากลั่วเสี่ยวชิงมายังห้องนอนชั้นสอง จากนั้นเขาก็ปล่อยแขนลั่วเสี่ยวชิง

ลั่วเสี่ยวชิงมองลู่เฉิงฮ่าวที่กำลังโกรธและมีท่าทีไม่พอใจ เธอกัดริมฝีปากแน่นและถอยหลังด้วยความหวาดกลัว

ลั่วเสี่ยวชิงก้าวถอยทีละก้าว ลู่เฉิงฮ่าวก็เดินเข้ามาหาเธอทีละก้าว ในไม่ช้า ขาของลั่วเสี่ยวชิงก็ชนเข้ากับเตียงนอน

ลั่วเสี่ยวชิงหมดทางที่จะถอยหนี เธอเงยหน้าขึ้นและมองลู่เฉิงฮ่าวด้วยความตื่นตระหนก หัวใจของเธอเต้นรัวจนแทบจะกระโดดออกมา

“ลู่เฉิงฮ่าว…คือ…คือว่า…” ลั่วเสี่ยวชิงกำลังจะเอ่ยหัวข้อบทสนทนาเพื่อเบี่ยงเบนความคิดของลู่เฉิงฮ่าว แต่เป็นเพราะว่าเธอประหม่าจนเกินไป ลั่วเสี่ยวชิงจึงไม่อาจเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาได้เลย บนหน้าผากของเธอนั้นเต็มไปด้วยเหงื่อเย็นๆที่กำลังผุดอย่างไม่อาจหยุดยั้งได้

ยังไม่ทันที่จะเอ่ยจบ สายตาของเธอก็มองเห็นภาพรอบๆห้องและได้ยินเพียงเสียง ปึก เท่านั้น จากนั้นร่างกายของลั่วเสี่ยวชิงก็ถูกร่างกายที่สูงใหญ่ของลู่เฉิงฮ่าวกดทับลงบนเตียงขนาดใหญ่ที่อ่อนนุ่ม

ในตอนนี้ลั่วเสี่ยวชิงรู้สึกหวาดกลัวมาก ภายในสมองของเธอขาวโพลน ดวงตาของเธอจ้องมองไปยังใบหน้าหล่อเหลาของลู่เฉิงฮ่าวที่แนบชิดเข้ามา ภายในโสตประสาทของเธอนั้นได้ยินเพียงเสียงหัวใจที่เต้นระรัว

หลังจากนั้นไม่นาน ลั่วเสี่ยวชิงก็ได้ยินเสียงที่สั่นเครือของเธออีกครั้ง “ละ…ลู่…ลู่เฉิงฮ่าว คุณ คุณคิด…คิดจะทำอะไร?”

ครั้งนี้ลู่เฉิงฮ่าวตอบลั่วเสี่ยวชิงทันทีว่า “ลั่วเสี่ยวชิง ในตอนนี้ฉันคิดจะทำอะไร ไม่ใช่ว่าเธอก็รู้อยู่หรอกเหรอ!”

เมื่อพูดจบ ลู่เฉิงฮ่าวก็มอบจูบที่รุนแรงและดุเดือดให้แก่เธอ

ฝ่ามือใหญ่นั้นเลื่อนไปยังชายเสื้อของลั่วเสี่ยวชิง ในไม่ช้าเรือนร่างของเธอก็เปลือยเปล่า

เมื่ออยู่ต่อหน้าลู่เฉิงฮ่าว ลั่วเสี่ยวชิงไม่อาจนำทัพได้ เธอไม่อาจหยุดการกระทำของลู่เฉิงฮ่าวได้

ตลอดทั้งคืนนั้น ลู่เฉิงฮ่าวจงใจกลั่นแกล้งลั่วเสี่ยวชิง เมื่อเขาได้ยินลั่วเสี่ยวชิงร้องขอความเมตตา จากนั้นลู่เฉิงฮ่าวก็จะดุร้ายมากยิ่งขึ้น!

เรื่องทั้งหมดนั้นผ่านไปกระทั่งเช้าตรู่ ลั่วเสี่ยวชิงทั้งเหนื่อยทั้งเจ็บปวดและสลบไป ทุกอย่างจึงสงบลง

ลู่เฉิงฮ่าวจ้องมองดวงตาที่ปิดสนิท บนใบหน้านั้นมีร่องรอยคราบน้ำตา ขนตาของลั่วเสี่ยวชิงยาวสลวย บนขนตานั้นมีหยดน้ำ เขาเม้มริมฝีปากแน่น เขาเหยียดมือออกและดึงผ้าห่มมาห่มให้กับลั่วเสี่ยวชิงอย่างเบามือ

ลู่เฉิงฮ่าวขมวดคิ้วแน่นและเดินไปที่ระเบียงห้องนั่งเล่น เขาจุดไฟแช็คในความมืดจากนั้นเขาจุดบุหรี่และสูบ

เดิมทีลู่เฉิงฮ่าวคิดว่าความหงุดหงิดที่ไม่อาจอธิบายได้นี้อาจจะบรรเทาลงบ้างหากเขาได้ระบายกับลั่วเสี่ยวชิง แต่เขาคิดผิด

หลังจากที่ได้ระบายกับลั่วเสี่ยวชิงแล้ว ความหงุดหงิดภายในใจของเขานั้นไม่ได้บรรเทาลงเลย แต่กลับเพิ่มมากยิ่งขึ้น!

เขาสูดบุหรี่เต็มปอด คิ้วของเขาขมวดแน่น เสียงที่ดังก้องอยู่ภายในความคิดเขาคือเสียงลั่วเสี่ยวชิงที่ร้องไห้อยู่บนเตียงเมื่อครู่นี้

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ความหงุดหงิดภายในใจของลู่เฉิงฮ่าวก็ไม่อาจหายไปได้โดยการสูบบุหรี่ ลู่เฉิงฮ่าวหงุดหงิดและขยี้บุหรี่ลงไปในที่เขี่ยบุหรี่ เขาหมุนตัวและเดินตรงไปยังห้องรับรองแขกที่อยู่ด้านข้าง

เมื่อลู่เฉิงฮ่าวเอนกายนอนลงบนเตียงในห้องรับรองแขกแล้ว หลังจากที่ผ่านค่ำคืนที่ดุเดือดมาตลอดทั้งคืน ร่างกายของลู่เฉิงฮ่าวก็หมดกำลังไปไม่น้อย เขาหลับตาลงและฝืนให้ตัวเองเข้าสู่ห้วงนิทรา

เมื่อลั่วเสี่ยวชิงตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว

ลั่วเสี่ยวชิงหลับตลอดทั้งวัน

ทันทีที่ลืมตาขึ้น ลั่วเสี่ยวชิงก็คิดอยากจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง แต่ทันทีที่เธอขยับตัว บริเวณเอวของเธอนั้นเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

ราวกับว่าถูกรถบรรทุกขนาดยักษ์ทับร่างกายของเธอ

ลั่วเสี่ยวชิงเจ็บจนอดไม่ได้ที่จะพ่นลมหายใจออกมา