รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ - บทที่ 491 ลั่วเสี่ยวชิงป่วยแล้ว

ตอนนี้ก็เป็นเวลาเที่ยงวัน ลั่วเสี่ยวชิงมีไข้สูงและไม่อยากอาหาร ไม่กินมื้อเช้า ตอนนี้ลู่เฉิงฮ่าวเรียกป้าอวี๋ให้ปรุงอาหารกลางวันรสชาติจืดที่เหมาะกับผู้ป่วยให้แก่ลั่วเสี่ยวชิง

ป้าอวี๋ลงมือทำอย่างรวดเร็วและภายในครึ่งชั่วโมงเธอก็นำโจ๊กสีขาวที่ต้มกลิ่นหอมขึ้นมาหนึ่งถ้วย

เพื่อความอยากอาหาร ป้าอวี๋ยังได้นำผักดองเปรี้ยวจานเล็กๆให้ลั่วเสี่ยวซิงด้วย

ลู่เฉิงฮ่าวนั่งข้างเตียงและช่วยลั่วเสี่ยวชิงยกถ้วย แต่เดิมลู่เฉิงฮ่าวต้องการป้อนลั่วเสี่ยวชิงด้วยตัวเอง

อย่างไรก็ตาม ไข้ของลั่วเสี่ยวซิงได้ลดลงแล้วและอาการก็ดีขึ้นมาก โดยยืนกรานที่จะไม่ปล่อยให้ลู่เฉิงฮ่าวป้อนอาหารให้เธอ

ด้วยผักดองรสเปรี้ยวที่ปรุงเป็นพิเศษโดยป้าอวี๋ ความอยากอาหารของลั่วเสี่ยวชิงก็ดีขึ้นมาก ด้วยของดองเปรี้ยวโจ๊กสีขาวหนึ่งถ้วยในที่สุดก็ถึงก้นถ้วย

ลู่เฉิงฮ่าวมองดูลั่วเสี่ยวชิงกินอะไรบางอย่างได้และในที่สุดก็มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา เขามองไปที่ลั่วเสี่ยวชิงและรีบพูดว่า “คุณกินอิ่มไหม? คุณไม่ได้กินอาหารเช้า งั้นคุณก็กินเยอะๆหน่อย”

ขณะที่ลู่เฉิงฮ่าวพูดก็เตรียมให้ป้าอวี๋เสิร์ฟโจ๊กเพิ่ม ลั่วเสี่ยวชิงรีบส่ายหัวของเธอมองไปที่ลู่เฉิงฮ่าว “ไม่กินแล้ว ฉันอิ่มแล้ว ถ้าฉันกินอีกฉันอาจจะอาเจียน”

ขณะที่ลู่เฉิงฮ่าวฟังคำพูดของลั่วเสี่ยวชิง เขาก็ขจัดความคิดที่จะให้ลั่วเสี่ยวชิงกินเพิ่ม เขารีบดึงผ้าห่มเพื่อหม่ให้ลั่วเสี่ยวชิงอย่างระมัดระวังและพูดว่า “ไข้เพิ่งจะลด นอนพักสักครู่เถอะ คุณจะรู้สึกดีขึ้นเมื่อตื่นขึ้นมา”

ตอนนี้ลั่วเสี่ยวชิงง่วงนิดหน่อย พยักหน้าแล้วมองไปที่ลู่เฉิงฮ่าวอีกครั้ง “ลู่เฉิงฮ่าว ตอนนี้ฉันดีขึ้นแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องอยู่กับฉัน…คุณรีบไปทำงานที่บริษัทเถอะ”

ในฐานะประธานของบริษัทขนาดใหญ่ ลั่วเสี่ยวชิงไม่ต้องการทำให้พิธีการของลู่เฉิงฮ่าวผิดพลาดเนื่องจากความเจ็บป่วยของเธอ

และนี่ก็เสียเวลาไปทั้งช่วงเช้าแล้ว ลั่วเสี่ยวชิงไม่ต้องการให้ลู่เฉิงฮ่าวเสียเวลาตลอดทั้งบ่าย

“ในบริษัทไม่มีอะไร ฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว คุณพักผ่อนเถอะ ผมจะอยู่ที่นี่ดูแลคุณ ผมไม่ไว้ใจคนอื่น คุณรีบนอนพักเถอะ ผมจะได้ไปทำงานเร็วขึ้นเมื่อคุณอาการดีขึ้น”

ลู่เฉิงฮ่าวยืนยันว่าจะไม่ไปที่บริษัท ลั่วเสี่ยวชิงจึงทำอะไรลู่เฉิงฮ่าวไม่ได้ เธอง่วงนอนเหลือเกินและในไม่ช้าก็หลับไปอีกครั้ง

ลู่เฉิงฮ่าวเฝ้าดูแลลั่วเสี่ยวชิงอย่างไม่ห่างตลอดช่วงบ่ายและนำคอมพิวเตอร์ออกมาในขณะที่ลั่วเสี่ยวชิงหลับอยู่ กลัวว่าจะรบกวนการนอนของลั่วเสี่ยวชิงเขาจึงไปเว้นระยะไกลออกไปทำงาน

ทันทีที่ลั่วเสี่ยวชิงตื่นขึ้น ลู่เฉิงฮ่าวก็รีบโน้มตัวเข้าไปถามลั่วเสี่ยวชิงว่าตรงไหนรู้สึกไม่สบายบ้างต้องการดื่มน้ำไหม เขาดูแลลั่วเสี่ยวชิงอย่างพิถีพิถันจริงๆ

ในตอนกลางคืนลู่เฉิงฮ่าวกังวลว่าลั่วเสี่ยวชิงจะเป็นไข้ขึ้นอีก เขานอนไม่หลับตลอดทั้งคืน เขาจึงลุกขึ้นทุกๆสองชั่วโมงเพื่อวัดอุณหภูมิร่างกายของลั่วเสี่ยวชิง

โชคดีที่ลู่เฉิงฮ่าวระมัดระวังอย่างมาก เกือบตีสามโมงในกลางดึกอุณหภูมิร่างกายของลั่วเสี่ยวชิงก็ลุกไหม้อีกครั้ง โชคดีที่ลู่เฉิงฮ่าวรู้ทันและหยิบยาลดไข้ของคุณหมอเฉิน ทันที วางแผ่นลดไข้ไว้บนหน้าผากของลั่วเสี่ยวซิง หยิบยาลดไข้ออกมา ลงไปข้างล่างและรินน้ำอุ่นหนึ่งแก้วแล้วปลุกลั่วเสี่ยวซิงให้กินยา

ลู่เฉิงฮ่าวดูแลลั่วเสี่ยวชิงเป็นเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมง เมื่อลู่เฉิงฮ่าวใช้ที่วัดอุณหภูมิร่างกายของลั่วเสี่ยวชิงพบว่าอุณหภูมิร่างกายของลั่วเสี่ยวชิงค่อยๆลดลงสู่ระดับปกติอีกครั้ง

ลู่เฉิงฮ่าวนอนไม่หลับตลอดทั้งคืนและเมื่อลั่วเสี่ยวชิงตื่นขึ้นในวันรุ่งขึ้น ก็พบใบหน้าที่เหนื่อยล้าลู่เฉิงฮ่าว

ยิ่งไปกว่านั้น ผิวของลู่เฉิงฮ่าวก็ขาวมากและวงกลมสีดำใต้ตาของเขานั้นเด่นชัดเป็นพิเศษ เมื่อคืนนี้ลู่เฉิงฮ่าวไม่ได้นอน

เมื่อลั่วเสี่ยวชิงเห็นก็อดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปากของเธอ เธอรู้สึกสับสนเกี่ยวกับความทรงจำของเมื่อคืนแต่เธอก็ยังจำบางอย่างได้ ดูเหมือนว่าลู่เฉิงฮ่าวจะวัดอุณหภูมิร่างกายของเธอเป็นระยะๆในช่วงดึก ดูเหมือนเธอจะไข้ขึ้นอีกครั้งตินดึกและลู่เฉิงฮ่าวไปลุกให้เธอตื่นขึ้นมากินยาอีกครั้ง

ลั่วเสี่ยวซิงง่วงมากในขณะนั้นและหลับไปหลังจากกินยา

เมื่อเห็นว่าลู่เฉิงฮ่าวไม่ได้นอนเพราะเหตุผลของเธอเอง อารมณ์ที่ซับซ้อนก็เกิดขึ้นในหัวใจของเธอ

ลั่วเสี่ยวชิงขยับริมฝีปากของเธอ ก่อนที่เธอจะพูด เธอเห็นฝ่ามือใหญ่ของลู่เฉิงฮ่าวข้างๆ เหยียดออกและวางลงบนหน้าผากของลั่วเสี่ยวชิง

หลังจากที่ลู่เฉิงฮ่าวทดสอบอุณหภูมิบนหน้าผากของลั่วเสี่ยวชิงเป็นปกติ คิ้วที่ขมวดคิ้วของเขาก็เหยียดออกและพูดกับลั่วเสี่ยวชิงว่า “อื้ม ยังดีที่ไม่มีไข้แล้ว”

ขณะที่ลู่เฉิงฮ่าวพูดก็พยุงตัวเองให้ลุกขึ้นอีกครั้งด้วยแขนของเขา สวมเสื้อผ้าแล้วพูดกับลั่วเสี่ยวชิง “เสี่ยวชิง คุณอยากกินอะไรในตอนเช้า? ฉันลงไปข้างล่างและให้ป้าอวี๋เตรียมให้คุณ อาการไข้ของคุณเพิ่งดีขึ้น ไม่จำเป็นต้องไปทำงานที่บริษัทและยังเช้าอยู่คุณนอนพักสักครู่เถอะ”

ลั่วเสี่ยวชิงมองดูลู่เฉิงฮ่าวลุกจากเตียงแล้วเดินออกไป มือของเขาเคลื่อนไหวเร็วกว่าปฏิกิริยาของสมอง เธอเหยียดมือออกและคว้าแขนเสื้อของลู่เฉิงฮ่าวทันทีลู่เฉิงฮ่าวหยุดชั่วคราวและเสี่ยวซิงมองไปด้วยความรู้สึกสับสนเล็กน้อย

ลั่วเสี่ยวชิง สบตาลู่เฉิงฮ่าวและพูดตะกุกตะกักด้วยเสียงต่ำ “ฉัน…ฉัน ฉันยังไม่หิว… เมื่อคืน คุณไม่ได้นอน… คุณนอนสักพักเถอะ..”

เมื่อฟังคำพูดของลั่วเสี่ยวชิงลู่เฉิงฮ่าวก็ตกตะลึงเป็นเวลาหลายวินาทีก่อนที่เขาจะได้สติลั่วเสี่ยวชิงห่วงใยเขาเหรอ? ! ! !

เมื่อตระหนักถึงสิ่งนี้ มุมริมฝีปากของลู่เฉิงฮ่าวก็เปลี่ยนไปอย่างควบคุมไม่ได้เล็กน้อย

นี่เป็นครั้งแรกที่ลั่วเสี่ยวชิงห่วงใยเขามาก จากเวลานานที่ผ่านมา

ลู่เฉิงฮ่าวอดไม่ได้ที่จะหันหลังกลับทันที ยกผ้าห่มขึ้นแล้วกลับขึ้นไปบนเตียงกอดลั่วเสี่ยวชิงอย่างระมัดระวังในอ้อมแขนของเขา มีรอยยิ้มที่ชัดเจนในเสียงของเขา “เอาล่ะ งั้นเราก็นอนสักพัก นอนหลับซักตื่นเถอะ”

ลั่วเสี่ยวชิงอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของลู่เฉิงฮ่าวตัวเกร็งเล็กน้อยไม่กล้าขยับร่างกายของเธอ

หลังจากนั้นไม่นานลั่วเสี่ยวชิงได้ยินเสียงกรนของลู่เฉิงฮ่าวในหูของเธอ เมื่อคืนลู่เฉิงฮ่าวไม่ได้นอนจริงๆและตอนนี้เขานอนกอดลั่วเสี่ยวชิงแล้วเผลอหลับไปอย่างรวดเร็ว

ลั่วเสี่ยวชิงไม่ได้ง่วงนอน แต่ตอนนี้ฟังเสียงกรนของลู่เฉิงฮ่าวในหูของเธอ ลั่วเสี่ยวชิงก็ค่อยๆรู้สึกง่วงอย่างรวดเร็ว

ทั้งสองนอนหลับอีกครั้งและเมื่อตื่นขึ้นก็เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว

เป็นเพราะลั่วเสี่ยวชิงตื่นขึ้นจากความหิว

ขณะที่ลั่วเสี่ยวชิงตื่นขึ้น ลู่เฉิงฮ่าวยังไม่ตื่น ลั่วเสี่ยวชิงไม่กล้าเคลื่อนไหวและมองไปที่ลู่เฉิงฮ่าวข้างๆเธอโดยไม่รู้ตัว คางของลู่เฉิงฮ่าววางอยู่บนไหล่ของลั่วเสี่ยวชิงและลมหายใจอุ่นๆถูกพ่นลงที่คอของลั่วเสี่ยวชิงทำให้ขนลุกบนผิวหนังของลั่วเสี่ยวชิงขึ้นมา

ลั่วเสี่ยวชิงต้องการลุกขึ้นและลงไปชั้นล่างเพื่อหาอะไรกิน เมื่อเห็นใบหน้าที่กำลังหลับของลู่เฉิงฮ่าว ลั่วเสี่ยวชิงอดไม่ได้ที่จะปลุกลู่เฉิงฮ่าวตื่น เมื่อคืนลู่เฉิงฮ่าวไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะเธอนี้