ราชาซากศพ - บทที่ 169 ดินแดนรกร้าง

บทที่ 169
ดินแดนรกร้าง
ในอาณาจักรเฝิงหยู่ทั้งหมด เกือบครึ่งหนึ่งของพลังการต่อสู้ขั้นสูงสุดยืนอยู่หน้ากำแพงหิน ในขณะนี้และส่งพลังงานไปที่กำแพงหิน

ในไม่ช้า บนกำแพงหินนี้จะมีกลุ่มแสงทีละน้อยเกิดขึ้น ซึ่งแต่ละกลุ่มเชื่อมต่อกันด้วยเส้นหรือหลายเส้น เมื่อเวลาผ่านไปกระจุกแสงเหล่านี้จะเชื่อมโยงเป็นลายเส้นมากขึ้นเรื่อย ๆ ดูคล้ายใยแมงมุม และค่อย ๆ ก่อตัวเป็นค่ายกล

“นี่คือค่ายกล?” เมื่อเห็นค่ายกลที่เกือบสมบูรณ์แล้ว คิ้วของหลินเว่ยอดไม่ได้ที่จะย่นเข้าหากัน และเขานึกไม่ออกว่ามันคืออะไรกันแน่

“ฮึบ!”เมื่อลวดลายบนกำแพงหินดูเหมือนจะเสร็จสมบูรณ์ ในไม่ช้ากำแพงหินก็เริ่มสั่นสะเทือนเล็กน้อย และมันก็ค่อยสั่น ๆ เศษฝุ่นและหินจำนวนมากร่วงหล่นลงมา
“เตรียมตัวให้พร้อมนะ….ทุกคนทางเข้าจะเปิดเร็ว ๆ นี้” เสียงของหลินคังซ่งดังขึ้นอย่างช้า ๆ

เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด ทุกคนก็ตื่นเต้น หลายคนมีลักษณะเหมือนถูไม้ถูมือ แม้แต่หลินเว่ยก็ตั้งหน้าตั้งตารอ

ในที่สุดลวดลายบนกำแพงหินก็ไม่เพิ่มขึ้นอีกต่อไป เมื่อแสงมีขนาดใหญ่ รูรับแสงจะปรากฏขึ้นอย่างเงียบ ๆ ในตอนแรกมันมีขนาดเท่ากำปั้นเท่านั้น จากนั้นมันก็แพร่กระจายอย่างรวดเร็ว ตรงกลางของรูรับแสงเป็นสีเข้มมืดครึ้ม ดูน่าขนลุก

“ทางเข้าถูกเปิดออกแล้วเข้าไปกันเถอะ! หลังจากเข้าไปในเมืองลับแล้ว สถานที่ที่ปรากฏจะเป็นแบบสุ่ม ดังนั้นพวกเจ้าไม่ต้องกังวล เจ้าสามารถเข้าไปได้ทีละคน หลินคังซ่งเมื่อเห็นว่ารูรับแสงนั้นคงที่แล้วจึงหันไปพูด

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินคังซ่ง คนของราชวงศ์ที่มาพร้อมกับเขาที่ติดตามมา สถานศึกษาราชวงศ์เฟิงหยูก็เริ่มเดินขบวนไปข้างหน้า เรียงแถวยาวตามธรรมชาติและเริ่มเข้ามาอย่างเป็นระเบียบ
สีหน้าของหลินเว่ยเปลี่ยนไป เมื่อเขาได้ยินคำพูดของหลินคังซ่ง เขาไม่ต้องการแยกจากคนอื่น ๆ

แน่นอนว่า หลินเว่ยไม่กังวลเกี่ยวกับการถูกแยกออกจากหยางไป๋และคนอื่น ๆ เขาเป็นห่วงความปลอดภัยของรูธ ความสำเร็จของรูธอยู่ในระดับขุนศึกขั้นที่ห้าเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นความแข็งแกร่งที่แท้จริงของคู่ต่อสู้

อาจไม่ถึงระดับของขุนศึกขั้นที่ห้า ยิ่งไปกว่านั้นด้วยธรรมชาติที่ของรูธ นางย่อมเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หลินเว่ยก็หันศีรษะไปมองรูธโดยไม่รู้ตัวและพบว่าอีกฝ่ายกำลังมองตัวเองด้วยความตื่นตระหนก

ท้ายที่สุดนอกเหนือจากสถานศึกษาตระกูลขุนนางหลานหลิงแล้วกองกำลังอื่น ๆ ก็ไม่สามารถเปรียบเทียบกับพวกเขาได้

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หลินเว่ยได้ตัดสินใจในใจของเขา เขาวางแขนรอบเอวของรูธ และปล่อยให้อีกฝ่ายเกาะติดเขาโดยตรง จากนั้นเขาก็ก้มศีรษะลงข้าง ๆ หูของอีกฝ่ายและพูดด้วยเสียงต่ำ “เมื่อข้าเข้าไปในทางเข้า

ข้าจะให้เจ้าเข้าไปอยู่ในพื้นที่ลึกลับ เมื่อเจ้าเข้าไปข้างใน เจ้าสามารถออกมาใหม่ได้” ‘ ไม่ต้องขัดขืน จำได้หรือไม่? ”

รูธรู้สึกประหม่ามาก ทันใดนั้นนางก็ถูกหลินเว่ยโอบเอวไว้ นางดิ้นรนโดยไม่รู้ตัว แต่ไม่นานนางก็หยุดดิ้นรน นางหน้าแดงและดูเขินอาย นางปล่อยให้หลินเว่ยอุ้มนางและเลิกคิ้ว เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย

ความตื่นตระหนกของนางก็หายไป นางรู้สึกว่าหน้าอกของหลินเว่ยให้ความรู้สึกปลอดภัยอย่างเต็มที่

“ฮึบ!” ทันใดนั้นก็มีที่หลินเว่ยอุ้มรูธ หยางไป๋และคนอื่น ๆ ได้ยิน และมองดู แต่พวกเขาเห็นว่าซางกวนหรูเสวี่ยดูไม่พอใจในขณะนี้ นางกำลังมองไปที่หลินเว่ยและรูธด้วยการกัดฟัน

อย่างไรก็ตามต่อหน้าทุกคนนางจะไม่พูดอะไร
อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครพบว่ามีบุคคลอื่นที่เห็นความใกล้ชิดของหลินเว่ยและรูธ และใบหน้าของเขายุ่งเหยิง เขากัดริมฝีปากล่างและมองไปที่หลินเว่ยด้วยสายตาที่ซับซ้อน

เมื่อราชวงศ์เฟิงหยูและคนในราชบัณฑิตทั้งหมดเข้าไปในเมืองลับ คนจากกองกำลังอื่น ๆ ก็หันหน้ามามองหลินเว่ยและพวกเขา ด้วยความหมายที่ชัดเจน

เมื่อเห็นเช่นนี้ หลินเว่ยจึงปล่อยมือของเขาออกจากเอวของรูธ และหันไปจับมือของอีกฝ่าย คนอื่น ๆ เห็นสิ่งนี้และรีบทำตามเขา

พื้นที่ลึกลับที่หลินเว่ยบอกกับรูธนั้นเป็นพื้นที่มิติ โดยธรรมชาติเมื่อพวกเขาเดินไปยังทางเข้า หัวใจของหลินเว่ยก็ตึงเครียดเช่นกัน เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนเองคิดจะเป็นไปได้หรือไม่ เพราะมีปัจจัยที่ไม่แน่นอนมากเกินไป

ก่อนอื่นต้องอาศัยความร่วมมือของรูธ หากมีการต่อต้านจากอีกฝ่ายแม้เพียงเล็กน้อย ก็นำไปสู่ความล้มเหลว
โชคดีที่ความกังวลของหลินเว่ยไม่เป็นจริง รูธไม่ได้ต่อต้านหลินเว่ยตั้งแต่ต้นจนจบ

หลินเว่ยและรูธเดินเคียงข้างกัน ดังนั้นเมื่อหลินเว่ยเปิดช่องว่างมิติและพารูธเข้าไป แม้ว่าคนอื่นจะเห็นรูธหายตัวไป แต่ก็ไม่พบเบาะแสใด ๆ แม้แต่อรหันต์ทั้งสิบทั้งสองคน ด้านของกำแพงหินก็ยังไม่รู้เรื่องนี้

หลังจากเดินเข้ามาแล้ว การรับรู้ของหลินเว่ยก็หายไปอย่างสิ้นเชิง ยกเว้นความเงียบเชียบ จากนั้นเขาก็รู้สึกหวิว ๆ สักครู่ก็หายเป็นปกติ เขาลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ รอบตัวเขามีแสงสีดำวาบผ่าน สัตว์ประหลาดโครงกระดูกที่มีสีสันต่างกันปรากฏขึ้นรอบตัวเขาและล้อมรอบตัวเขาไว้

เป็นเวลาเพียงครู่เดียวที่ เขาจะฟื้นการรับรู้และเรียกโครงกระดูกออกมา เขาเคยมีประสบการณ์หลายครั้งในหอวิญญาณจักรพรรดิมาก่อน ดังนั้นเขาจึงคุ้นชินกับมัน เมื่อมองไปที่โครงกระดูกนับสิบรอบตัวเขา หลินเว่ยก็ผ่อนคลาย

และมองไปที่สถานการณ์รอบ ๆ ตัวเขา
ดวงตาของหลินเว่ยเต็มไปด้วยสีเลือด ตำแหน่งของเขาคือที่ราบกว้างใหญ่ซึ่งรกร้างมาก ทุกอย่างเน้นสีแดงเป็นหลัก ดินแดนสีแดงเข้ม หินสีแดง วัชพืชและต้นไม้ที่กระจัดกระจายก็เป็นสีแดงเช่นกัน หลินเว่ยเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

และเขาไม่รู้ว่าเป็นดวงอาทิตย์หรือดวงจันทร์ซึ่งปกคลุมไปด้วยเมฆสีเลือด

เมื่อเห็นว่าสภาพแวดล้อมโดยรอบนั้นแปลกตาแต่ไม่พบอันตรายในขณะนี้ หลินเว่ยจึงปล่อยรูธ ออกจากพื้นที่มิติ และหยิบแผนที่ที่ซางกวนฮ่าวหยางมอบให้เขา

เมื่อรูธเห็นว่าตนเองปรากฏตัวในสถานที่แปลก ๆ และสถานการณ์โดยรอบก็น่ากลัวมาก จนนางอดไม่ได้ที่จะมองหาร่างของหลินเว่ย นางพบว่าหลินเว่ยอยู่ข้าง ๆ ตัวนาง โดยถือหนังสัตว์ชิ้นหนึ่ง มองดูด้วยความสนใจ

นางก็ผ่อนคลายและเอนตัวไปที่หลินเว่ยทันที
“ปรากฏว่านี่เป็นดินแดนโลหิตรกร้าง ไม่น่าแปลกใจที่ทุกอย่างเป็นสีแดงฉาน” สภาพแวดล้อมที่นี่มีเอกลักษณ์มาก มันง่ายมากที่จะค้นหาบนแผนที่ หลังจากอ่านแผนที่ หลินเว่ยรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน และอดไม่ได้ที่จะคิดถึงที่ตำแหน่งของเขา

“นายน้อย! พวกเราอยู่ในเมืองลับหรือ?” รูธมองดูแผนที่ในมือของหลินเว่ยขมวดคิ้วและถาม แม้ว่าหลินเว่ยจะอยู่ที่นี่ แต่นางก็ยังคงรู้สึกถึงความหวาดกลัวเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมโดยรอบ

“อืม! เราอยู่ทางตอนเหนือของดินแดนลับ” หลินเว่ยพยักหน้า เมื่อเห็นท่าทางที่ไม่เป็นธรรมชาติของรูธ เขาก็บีบใบหูอันแหลมคมของอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ไม่ต้องกลัว มันเป็นดินแดนโลหิตรกร้าง

ไม่มีอันตรายใด ๆ สัตว์อัญเชิญของข้าอยู่ที่นี่”
“อา!” รูธแทบไม่ได้ยินสิ่งที่หลินเว่ยพูดเลย เพราะตอนนี้นางรู้สึกเวียนหัว สิ่งที่นางคิดคือฉากเมื่อหลินเว่ยแตะหูของนาง

หลินเว่ยไม่รู้ว่าหูของภูตวิญญาณ เป็นส่วนที่บอบบางที่สุดของร่างกาย ภูตวิญญาณทั้งชายและหญิง ย่อมไม่มีใครได้สัมผัสพวกมัน เป็นเรื่องปกติระหว่างเพศเดียวกันและเพศตรงข้าม หากพวกเขาต้องการสัมผัสใบหู ย่อมจะต้องเป็นคู่รักเท่านั้นที่สามารถทำได้ หลังจากตรวจสอบแผนที่สักพัก หลินเว่ยก็พร้อมที่จะเริ่มค้นหาวัตถุวิญญาณ

หลังจากวางแผนที่ลง หลินเว่ยก็พบสีหน้าแปลก ๆ ของรูธ ใบหน้าของนางแดงก่ำ ดวงตาของนางพร่ามัว และน้ำตาคลอ หลินเว่ยรู้สึกประหลาดใจ เขาคิดว่ารูธตกอยู่ในสภาวะบางอย่าง เขาพูดอย่างรีบร้อน “เป็นอะไรไป….มีอะไรผิดปกติกับร่างกายหรือไม่?”

เมื่อเห็นสีหน้าประหม่าของหลินเว่ยรูธก็ได้สติ ใบหน้าของนางแดงก่ำขึ้นเรื่อย ๆ จนเกือบลามไปถึงคอ อย่างไรก็ตาม เมื่อได้เห็นสายตาที่ห่วงใยของหลินเว่ย นางก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นายน้อย! ข้าสบายดี!”

“จริงหรือ?” หลินเว่ยถามอย่างกังวล
“เอาล่ะ….นายน้อยข้าสบายดีจริง ๆ ไม่ต้องห่วงข้า รูธจับแขนหลินเว่ยเขย่าสองครั้ง แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

“เมื่อเห็นอีกฝ่ายย้ำ…ว่านางสบายดีครั้งแล้วครั้งเล่า หลินเว่ยก็รู้สึกงงงวย แต่เขาก็ยังพยักหน้าและพูดด้วยเสียงเบา ๆ

“ออกไปหาสมบัติกันเถอะ ”
“ดี! ดี! ตอนนี้รูธกลับมาเป็นปกติ เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย นางก็อดไม่ได้ที่จะสนใจและตะโกนอย่างมีความสุข

หลังจากนั้น หลินเว่ยก็จับรูธและกระโดดขึ้นไปบนหลังของสัตว์ร้ายโครงกระดูก เขานำกองทัพโครงกระดูกของเขาและเริ่มเก็บกวาด เขาไม่ได้ตั้งใจมองหาคนอื่นในสถานศึกษาเทียนหยู เขาเคยชินกับการอยู่คนเดียว ด้วยความแข็งแกร่งของเขา

เขาระมัดระวังมากขึ้นและไม่มีอันตรายใด ๆ หากเขาพาคนอื่นไปด้วย มันจะมีจำนวนมากเกินไป และไม่สามารถทำอะไรได้อย่างสะดวกสบาย และเป็นการเสียเวลา เพื่อแบ่งพลังงานมาปกป้องกันและกัน

อย่างที่สองเขาไม่ต้องการให้คนอื่นค้นพบความลับของเขา ประการที่สามเขาสามารถหาสมบัติและได้มันด้วยพละกำลังของเขาคนเดียวไม่ต้องแบ่งปันผู้ใด
…………
นอกทางเข้าเมืองลับ กำแพงนั้นหินหายไปใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมง เพื่อให้คนทั้ง 500 คนเข้าไปยังด้านใน

หลังจากที่ทุกคนทั้งหมดเข้าไป หลินคังซ่งและอรหันต์อีกสิบคนก็หยุดการถ่ายเทพลังงาน หากปราศจากพลังงาน ทางเข้าของเมืองลับก็จะหายไปอย่างรวดเร็ว

และลวดลายบนกำแพงหินก็ถูกซ่อนไว้ทั้งหมด หลินคังซ่งหยิบหินคริสตัลออกมา และเก็บมันเอาไว้อีกครั้ง

แน่นอนเขาทำเช่นนั้นเพื่อความปลอดภัย คราวนี้เขาเพิ่ม 15 สถานศึกษาที่สามารถเข้าไปในเมืองลับได้ แม้ว่าความเป็นไปได้ที่จะได้สมบัตินั้นจะน้อยมาก และแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีปัญหา

แต่เขาควรระมัดระวังเพื่อความปลอดภัยของผู้ที่เข้าไปในที่ลับ ท้ายที่สุดแล้ว สถานศึกษาราชวงศ์เฟิงหยูส่งจำนวนคนเข้าไปในเมืองลับมากกว่ากองกำลังอื่น ๆ