ราชาซากศพ - บทที่ 170 ร้องขอความช่วยเหลือ
บทที่ 170
ร้องขอความช่วยเหลือ
“นายน้อย!”
“ชู่ววววว!” หลินเว่ยชูนิ้วชี้ขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากของรูธ ส่ายหัวและส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายอย่าเพิ่งพูดอะไร
เมื่อเห็นการกระทำของหลินเว่ย รูธก็พยักหน้าอย่างรีบร้อนบ่งบอกว่านางรู้
เมื่อเห็นเช่นนี้……. หลินเว่ยก็เอานิ้วของเขาออกจากริมฝีปากของรูธ และมองลงไปเบื้องล่าง
ในตอนนี้หลินเว่ยพร้อมกับรูธที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา กำลังยืนอยู่บนต้นไม้ใหญ่ที่มีความสูง 100 เมตร ต้นไม้ใหญ่ต้นนี้มีสีแดงเข้ม ลำต้นสูงใหญ่ แผ่กิ่งก้านสาขา และใบหนาดกครึ้ม ในขณะนี้หลินเว่ยเพียงแค่เลือกที่จะอยู่ตรงกลางของต้นไม้
ซึ่งสามารถหลบซ่อนร่างของเขาจากศัตรูด้วยใบของต้นไม้ที่หนาแน่น
วันนี้เป็นวันที่สองของการเข้าสู่เมืองลับ เนื่องจากยังไม่ทราบสถานการณ์ที่ชัดเจนของสถานที่แห่งนี้ ดังนั้นเขาจึงระมัดระวังมาก เมื่อถึงเวลากลางคืน หลินเว่ยจึงพบที่ซ่อนตัวบนต้นไม้ใหญ่
ช่วงเย็นที่ผ่านมาไม่มีอะไรเกิดขึ้น อย่างไรก็ตาม เมื่อท้องฟ้าสว่างเพียงเล็กน้อย สัตว์ร้ายโครงกระดูกที่คอยคุ้มกันตลอดเวลา ส่งข้อความถึงหลินเว่ยว่า พบสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งกำลังเข้ามาใกล้เขา
หลินเว่ยจึงตื่นขึ้น โดยมีรูธที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา เมื่อเห็นว่าหลินเว่ยห้ามไม่ให้ตนพูดอะไร นางจึงมองตามสายตาของหลินเว่ย
แม้ว่ารูธจะเป็นคนซื่อ แต่นางก็ไม่ได้โง่ เมื่อเห็นพฤติกรรมของหลินเว่ย นางก็พอจะคาดเดาอะไรบางอย่างได้โดยธรรมชาติ ดังนั้นจึงมองตามสายตาของหลินเว่ยและมองลงไป
อย่างไรก็ตาม เมื่อนางเห็นสถานการณ์ต่อไปนี้อย่างชัดเจน ใบหน้าของนางก็เปลี่ยนไปทันทีและซีดลงมาก และตัวนางก็ขยับหนีเข้าไปในอ้อมแขนของหลินเว่ย
สาเหตุของพฤติกรรมของรูธ คือนางเห็นคนมากกว่าสิบคนล้อมรอบไปด้วยแมงมุม ซึ่งตัวที่เล็กที่สุดคือขนาดเท่ากำปั้นของผู้ใหญ่ และตัวที่ใหญ่ที่สุดมีขนาดใหญ่กว่าอ่างล้างหน้าหลายเท่า ทั้งตัวของมันเป็นสีแดงเข้ม และมีสีสันที่ไล่ระดับแตกต่างกันไป
“แมงมุมอสูรวิญญาณโลหิต!” เมื่อเห็นแมงมุมสีแดงเหล่านี้ ชื่อของมันก็ปรากฏขึ้นในใจของหลินเว่ย แมงมุมสีแดงเหล่านี้มีลักษณะเฉพาะที่อาศัยอยู่บริเวณดินแดนโลหิตรกร้าง ตอนที่เขากำลังศึกษาแผนที่เมื่อวาน หลินเว่ยก็ดูข้อมูลเกี่ยวกับสัตว์ประหลาดที่นี่ เนื่องจากอยู่ในช่วงเวลาสั้น ๆ ฉะนั้นเขาจึงจำมันขึ้นใจ
หลังจากรู้ชื่อแมงมุมแล้ว หลินเว่ยก็อดไม่ได้ที่จะไว้อาลัยให้กลุ่มคนเบื้องล่างทันที เขาคิดว่าตนเองนั้นหลงที่นี่มาครึ่งวันแล้ว เมื่อวานนี้และได้พบกับแมลงตัวเล็ก ๆ เท่านั้น เขาไม่รู้ว่าคนเหล่านี้โชคดีหรือร้ายกันแน่ หลินเว่ยถึงกับตกใจกับกลุ่มแมงมุมอสูรโลหิตที่ตนเองเห็น ปัจจุบันมีแมงมุมอสูรวิญญาณโลหิตขนาดใหญ่ และขนาดเล็กหลายพันตัว และบางครั้งก็มีแมงมุมอสูรวิญญาณโลหิตตนใหม่ โผล่พ้นขึ้นมาจากพื้นดินเข้าร่วมวงล้อม
สำหรับแมงมุมอสูรวิญญาณโลหิต ไม่มีคุณค่าใด ๆ ในข้อมูลที่เขาศึกษา โดยทั่วไปผู้คนที่มาในดินแดนโลหิตรกร้างนั้นจะไม่ยั่วยุพวกมันเพราะพวกมันไม่มีค่าเลย และมีจำนวนมากเกินไป แม้แต่กลุ่มที่เล็กที่สุด ก็มีสมาชิกนับหลายแสนตน
เหตุผลที่แมงมุมอสูรวิญญาณโลหิตเหล่านี้ ทำร้ายผู้คนเหล่านั้นไม่ใช่เพื่ออาหาร แต่ใช้เป็นภาชนะสำหรับฟักตัวอ่อน
แน่นอนว่าพวกมันนี่ไม่ได้มุ่งเป้าไปที่คนเหล่านี้เท่านั้น แต่ยังรวมถึงสิ่งมีชีวิตทั้งหมดด้วย ในสายตาของแมงมุมอสูรวิญญาณโลหิต ตราบใดที่สิ่งมีชีวิตค่อนข้างใหญ่ทั้งหมด เป็นภาชนะสำหรับฟักตัวอ่อน สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือ
เมื่อแมงมุมอสูรวิญญาณโลหิตวางไข่ในภาชนะ จนกว่ามันจะฟักออกเป็นตัว ภาชนะเหล่านี้จะไม่สิ้นใจในทัน แต่พวกเขาจะยังคงมีชีวิต จนกว่าตัวอ่อนทั้งหมดจะฟักออกมาตัว และร่างนั้นตกจะกลายเป็นอาหารสำหรับตัวอ่อนต่อไป
เมื่อมองไปที่ไข่เหล่านั้นที่ถูกฝังในร่างกาย และเมื่อเปลือกไข่แตก มันจะออกมาค่อย ๆ กัดแทะร่างกายของภาชนะที่อยู่ของมันทีละนิด ไม่ตายก็คล้ายกับตายทั้งเป็น
หลินเว่ยรู้ที่มาของแมงมุมเหล่านี้ และแน่นอนว่าหลายสิบคนที่อยู่เบื้องล่างก็รู้เรื่องนั้นดี ในเวลานี้คนเหล่านั้นกลับล้อมวงเป็นวงกลม และพยายามอย่างเต็มที่เพื่อต่อสู้แมงมุมอสูรวิญญาณโลหิต
อย่างไรก็ตามมีแมงมุมอสูรวิญญาณโลหิตที่จำนวนมากเกินไป และความแข็งแกร่งของพวกมันก็แข็งแกร่งมากเช่นกัน แมงมุมอสูรวิญญาณโลหิตที่มีความแข็งแกร่งของมันใกล้เคียงกับความแข็งแกร่งของนักรบขั้นที่สี่
แมงมุมพลังวิญญาณโลหิตที่มีขนาดใหญ่กว่าอ่างล้างหน้าเท่านั้น มีความแข็งแกร่งเทียบเท่ากับขุนศึกขั้นที่ห้าและแม้แต่ขุนพลขั้นหก
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง รูธก็ขมวดคิ้วและถามว่า “นายน้อย! ดูเหมือนจะมีสหายของท่านอยู่ท่ามกลางคนเหล่านั้น….จะไม่ช่วยพวกเขาหรือ?”
เมื่อได้ยินคำพูดของรูธ หลินเว่ยก็หนังตากระตุกโดยไม่รู้ตัว เขามองไปที่อีกฝ่ายด้วยใบหน้าที่ไร้คำพูดด้วยริมฝีปากงอ เขาเอ่ยว่า “ช่วยงั้นหรือ เจ้าไมเห็นหรือว่ามีแมงมุมทั้งหมดเท่าใด มีแค่เราสองคน เจ้าต้องการเข้าไปเพิ่มอาหารให้พวกมันหรือ? หรือเจ้าต้องการให้พวกมันฟักตัวอ่อนในร่างของเจ้า? ”
“ไม่! ข้าไม่ต้องการแมงมุม” หลังจากฟังคำพูดของ หลินเว่ย ใบหน้าของรูธก็ดีขึ้น และนางก็หน้าซีดลงอีกครั้งในทันที สายตาของนางมองไปที่หลินเว่ยด้วยความหวาดกลัว
“ดี…เจ้าอยู่ที่นี่ เมื่อปลอดภัยแล้ว ข้าจะพาเจ้าออกไปจากที่นี่” หลินเว่ยพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและปลอบโยนนาง
“ดี..ดี!” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย รูธก็พยักหน้าอย่างรีบร้อน
หลินเว่ยได้เห็นฝูงชนที่รายล้อมไปด้วยแมงมุมอสูรวิญญาณโลหิต สามคนมาจากสถานศึกษาเทียนหยู พวกเขาสองคนสวมชุดของสถานศึกษาเทียนหยู และอีกคนหนึ่งไม่ได้สวมชุดของสถานศึกษาเทียนหยู หลินเว่ยรู้จักดีสำหรับสองคนที่สวมชุดของสถานศึกษาเทียนหยู ชายคนนี้คือหวังฉีและเสวี่ยมู่
ถ้าพวกเขาเป็นหยางไป๋ หลินเว่ยก็จะยินยอมเข้าไปช่วย แต่สำหรับเสวี่ยมู่ที่มีความแค้นกับเขา และคนแปลกหน้าสองคน หลินเว่ยย่อมไม่คิดที่จะช่วยพวกเขา
ในบรรดาชายทั้ง 13 คน เสวี่ยมู่มีการฝึกฝนในระดับสูงสุด ส่วนที่เหลือยกเว้นขุนพล ล้วนเป็นความแข็งแกร่งของขุนศึกขั้นที่ห้า
ในขณะนี้คนเหล่านี้ได้รับการสนับสนุนโดยทั่วไปโดยขุนพลสองคน และเสวี่ยมู่ราชาแห่งการต่อสู้ อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ไม่มีทางเปลี่ยน ที่เหลือเพียงแค่รอเวลาเท่านั้น
วิธีการโจมตีของแมงมุมอสูรวิญญาณโลหิตนั้นง่ายมาก นอกเหนือจากการพ่นพิษที่มีฤทธิ์กัดกร่อนออกจากปากแล้ว มันยังมีไหมสีแดงออกมาจากช่องท้อง และขายาวทั้งแปดขาของมัน
ผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ของสถานศึกษาเทียนหยู หลังจากฟันแมงมุมอสูรวิญญาณโลหิตสองตัวด้วยมีดเพียงเล่มเดียวก็รีบกลืนยาเข้าไปในปากของเขา จากนั้นหันไปหาเสวี่ยมู่และร้องออกมา: “พี่เสวี่ยมู่, เราไม่สามารถจัดการแมงมุมเหล่านี้ได้ เราจะทำอย่างไรดี? ”
ไม่ใช่แค่เขาเท่านั้น แต่คนอื่น ๆ กำลังรอให้เสวี่ยมู่ขบคิดวิธี ในหมู่พวกเขาเสวี่ยมู่มีพลังการต่อสู้ที่สูงที่สุด และมีความแข็งแกร่งที่สุด ย่อมกลายเป็นกระดูกสันหลังของพวกเขา
“ข้าจะทำอย่างไรล่ะ ย่อมต้องต่อสู้! ถ้าเราอดทนต่อไปได้สักพัก อาจมีคนมาช่วยเรา! ข้าไม่คิดว่า เจ้าต้องการจะเป็นภาชนะสำหรับฟักตัวอ่อนของแมงมุมพวกนั้น?” เสวี่ยมู่จู่โจมในขณะที่กลืนยา
ได้ยินคำพูดของสหาย ใบหน้าของนางอดไม่ได้ที่จะแสดงท่าทีที่ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่แสดงรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว
ในเวลานี้ เสวี่ยมู่รู้สึกไม่แน่ใจในใจของนาง ด้วยความแข็งแกร่งของนาง ยังมีโอกาสที่ฝ่าออกไปได้ แต่ถ้านางเลือกที่จะแยกตัวออกไปจากกลุ่มคนอื่น ๆ ก็คงไม่สามารถต้านทานได้
เมื่อเวลาผ่านไปความหวังของนางที่จะฝ่าวงล้อมก็จะน้อยลงไป ความไม่แน่ใจของนางคือนางทนไม่ได้ที่จะเห็นคนเหล่านั้นถูกไปเป็นภาชนะและตายทั้งเป็น
คนเหล่านี้ได้รับการปกป้องโดยโล่แสง โล่นั้นสร้างขึ้นโดยเสวี่ยมู่ ด้วยความช่วยเหลือของอาวุธวิญญาณ ทั้งหมดได้รับการช่วยเหลือของเสวี่ยมู่ หากเสวี่ยมู่เลือกที่จะหนีไป คนอื่น ๆ จะสูญเสียการป้องกันจากโล่ของนาง ไม่มีทางที่จะต้านทานการโจมตีของพิษของแมงมุมปีศาจวิญญาณโลหิตได้
เมื่อได้ยินคำพูดของนาง ใบหน้าของผู้คนก็ดูน่าเกลียดมาก และดวงตาของพวกเขาก็มีความลังเล
“ปัง!” ผู้คนรู้สึกได้ถึงโล่ที่ดูสั่น ๆ และไม่มั่นคง ทันใดนั้นพวกเขาต้องการหันไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับเสวี่ยมู่หรือไม่?
“อา เสียงร้องอุทานดังออกมาจากปากของเสวี่ยมู่ ผู้คนหันศีรษะและพบว่าเสวี่ยมู่มีใบหน้าที่สดใส มีรอยเลือดค่อย ๆ ไหลลงที่มุมปากของนาง และดวงตาของนางเต็มไปด้วยความโกรธ พวกเขาจ้องมองไปที่ผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้จากสถานศึกษาเทียนหยู
“เฉินเฟิง! เจ้ากำลังทำอะไร? เหตุใดเจ้าจึงโจมตีเสวี่ยมู่ เจ้าต้องการที่จะสังหารทุกคนหรือ?” ผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้คนอื่นของสถานศึกษาเทียนหยูมองไปที่เฉินเฟิงด้วยความขุ่นเคืองบนใบหน้าของเขา เป็นเฉินเฟิงที่ลอบโจมตีเสวี่ยมู่ถามขึ้น เขาอยู่ ข้าง ๆ เฉินเฟิง แน่นอนว่าเขารู้ว่าอีกฝ่ายทำอะไรไปบ้าง แต่เขาไม่มีเวลาขวางเฉินเฟิง
เมื่อเห็นท่าทางของเสวี่ยมู่ และได้ยินอีกคนหนึ่งซึ่งเป็นผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ของสถานศึกษาเทียนหยู เดาได้อย่างเป็นธรรมชาติว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาทั้งหมดมองเฉินเฟิงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ
เสวี่ยมู่พยายามสงบสติอารมณ์สักครู่ จากนั้นใบหน้าที่มีความสงสัยจึงถามขึ้น : “เพราะเหตุใด?”
“อะไร….เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้สิ่งที่อยู่ในความคิดของเจ้า เจ้ากำลังจะหนีเอาชีวิตรอดไปคนเดียว…..”เฉินเฟิงพูดด้วยใบหน้าที่ดูถูกดูเสวี่ยมู่และเย้ยหยัน
“เฉินเฟิง…..สารเลวยิ่งนัก เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร? นางจะทิ้งพวกเราไปได้อย่างไร? เป็นเจ้าที่ต้องการฆ่าพวกเรา โดยไม่รอให้เสวี่ยมู่อ้าปากพูด คนที่อยู่ข้าง ๆ เฉินเฟิง อ้าปากเพื่อโจมตีเฉินเฟิงทันที
“ข้าไม่ได้คาดหวังว่า เจ้าจะเป็นคนที่ต้องการทำร้ายคนอื่นจริง ๆ ข้าละอายใจต่อตระกูลยิ่งนัก” หญิงสาวจากสถานศึกษาตระกูลขุนนางหลานหลิง พูดด้วยใบหน้าที่เย็นชามองไปที่ใบหน้าเฉินเฟิง
“แม่นางเฉินพูดถูก เจ้าต้องการสังหารเราทุกคนแล้วไปจากที่นี่ เจ้าไม่สมควรได้รับความคุ้มครองจากแม่นางเสวี่ย”
“ใช่…ออกไปจากที่นี่…โยนเขาออกไป มันอันตรายเกินไปที่จะมีเขาอยู่ที่นี่ นอกจากนี้เราต้องคอยระวังเขา และป้องกันไม่ให้เขาโจมตีพวกเราทุกคน”
ด้วยคำพูดของหญิงสาวแห่งสถานศึกษาหลานหลิง ฝูงชนเริ่มประณามเฉินเฟิงทันที และพวกเขาก็พร้อมที่จะขับไล่เฉินเฟิงออกจากโล่
“เจ้า….เจ้าพวกงี่เง่า ข้าทำเพื่อทุกคน แต่กลับพูดว่าข้าเนรคุณ?” ใบหน้าของเฉินเฟิงกลายเป็นสีเขียว เขาตะโกนอย่างฉุนเฉียว