ราชาซากศพ - บทที่ 172 เฉินเฟิง....ผู้ไร้ยางอาย

บทที่ 172
เฉินเฟิง….ผู้ไร้ยางอาย
เสวี่ยมู่ยังคงกังวลอยู่ก่อนหน้านี้ว่า หลินเว่ยจะปฏิเสธที่จะช่วยเหลือเฉินอิง เพราะนางเกี่ยวข้องกับสถานศึกษาตระกูลขุนนางหลานหลิง เมื่อนางมีความสุขเสวี่ยมู่ก็เดินไปข้างหน้าและตบไหล่เฉินอิง

“ขอบเจ้า เมื่อถูกเสวี่ยมู่ตบเบา ๆ ร่างกายของเฉินอิงก็สั่นสะท้าน ซึ่งทำให้นางได้สติจากความประหลาดใจ นางขอบคุณหลินเว่ยอย่างรีบร้อน ความตื่นเต้นในใจของนางไม่สามารถสงบลงได้พักใหญ่

ก่อนหน้านั้นนางพร้อมที่จะฆ่าตัวตาย และนางจะไม่ปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ในเงื้อมมือของแมงมุมอสูรวิญญาณโลหิตเหล่านี้ อย่างไรก็ตาม หลินเว่ยยินดีที่จะช่วยนาง เพราะในใจของนางคิดได้ว่า มันเป็นไปไม่ได้ที่หลินเว่ยจะไม่ช่วยเฉินเฟิง แต่ก็ยังมีศิษย์จากสถานศึกษาเทียนหยู

“อืม! ถ้าเจ้าต้องการขอบคุณ เพียงแค่ขอบคุณเสวี่ยมู่เถอะ เฉินอิงพยักหน้าและมองขึ้นไปที่เสวี่ยมู่ข้าง ๆ นาง

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย เฉินอิงพยักหน้าและหันไปมองเสวี่ยมู่ นางกล่าวด้วยความซาบซึ้งว่า: “ขอบคุณ! พี่สาวเสวี่ย”

“เจ้าเด็กโง่! ขอบใจสำหรับมิตรภาพของเจ้า! ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้นั้นเจ้ายังช่วยข้าเอาไว้ และยังสามารถเปิดโปงความตาขาวของคนพวกนี้” เสวี่ยมู่ส่ายหัวโอบไหล่เฉินอิงและพูดว่าออกมาตรง ๆ

เมื่อได้ยินความโผงผางของเสวี่ยมู่ พวกเขาสองสามคนแสดงความลำบากใจบนใบหน้า พวกเขาอ้าปากแต่ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ พวกเขาก้มศีรษะลงอย่างมีสติ

“ฮึ่ม! เจ้า…. หลินเว่ย ในฐานะเจ้าที่ไปเข้าข้างศัตรูมากกว่าช่วยคนของเจ้าเอง เจ้าไม่สมควรที่จะอยู่ในสถานศึกษาเทียนหยู หลังจากที่ข้าออกไปได้ ข้าจะรายงานสถานการณ์ที่นี่ให้สถานศึกษาได้รับทราบว่าหลินเว่ยเต็มใจที่จะฟังเสวี่ยมู่ เขาเลือกที่จะช่วยชีวิตเฉินอิง ทันใดนั้นใบหน้าของเฉินเฟิงก็แสดงสีหน้าบิดเบี้ยวชี้ไปที่หลินเว่ยและดุด่าเขา ในตอนนี้เขาอยู่ในสภาพจิตใจที่แตกสลาย

“มีหลักฐานงั้นหรือ เจ้าสามารถหลบหนีจากเงื้อมมือของแมงมุมอสูรวิญญาณโลหิตเหล่านี้ได้ก่อนที่เจ้าจะพูด แต่ข้าคิดว่าความน่าจะเป็นน่าจะน้อยมาก ดังนั้นเจ้าควรเข้าใจว่าข้าหมายถึงอะไร เมื่อเห็นสีหน้าที่บ้าคลั่งของเฉินเฟิง

ใบหน้าและท่าทางที่ลุกลี้ลุกลนของเขา หลินเว่ยบิดริมฝีปากของเขาอย่างดูถูกเหยียดหยาม และพูดด้วยความเย้ยหยัน

“ข้ารู้ว่าเจ้าจงใจ” ดวงตาของเฉินเฟิงเป็นสีแดงและเต็มไปด้วยความโกรธ จากนั้นเขาก็ขยับร่างกาย ดาบในมือของเขาพุ่งตรงไปที่เสวี่ยมู่และเฉินอิง เขาฟันดาบออกไปหมายจะทำร้ายใครคนใดคนหนึ่ง

“ชิ้ง!” เนื่องจากหลินเว่ยตัดสินใจจะช่วยเสวี่ยมู่และ เฉินอิง นอกเหนือจากการรักษาโล่แล้ว นางได้ผ่อนคลายความระมัดระวังต่อคนอื่น ๆ รวมถึงเฉินเฟิง อย่างไรก็ตามพวกเขาคิดว่าอีกฝ่ายจะเลิกรา ทันใดและระยะห่างระหว่างพวกเขาก็ใกล้มาก

และไม่มีเวลาที่จะขัดขวาง แม้ว่าเสวี่ยมู่จะผลักเฉินอิงออกไป และหลีกเลี่ยงการบาดเจ็บของอีกฝ่าย แต่นางเองก็ถูกดาบของเฉินเฟิงเหวี่ยงและฟาดเข้าที่หน้าท้องของนาง ทิ้งไว้เป็นแผลยาวเลือดไหลออกมาจากเสื้อผ้าย้อมสีแดงฉานในทันที

“เฉินเฟิง! เจ้าหมาเจ้าบ้า เฉินอิงที่ถูกผลักออกไปด้วยกำลังของเสวี่ยมู่ เมื่อเห็นว่าเสวี่ยมู่ได้รับบาดเจ็บและมีเลือดไหลออกมา หัวใจของนางก็สั่นสะท้านและร้องเสียงดัง

เมื่อเผชิญหน้ากับการตำหนิของเฉินอิง ท่าทางของ เฉินเฟิงก็บ้าคลั่งมากขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่บิดเบี้ยวบนใบหน้าของเขา มองไปที่ตำแหน่งที่ได้รับบาดเจ็บของเสวี่ยมู่ด้วยรอยยิ้มที่เย็นชาและพูดว่า: “ฮ่าฮ่า! บ้าไปแล้ว ใช่ เมื่อเจ้าไม่ต้องการให้ข้ามีชีวิตอยู่

เจ้าควรจะตายไปพร้อมกับข้า หลินเว่ยเจ้าไม่สามารถช่วยเจ้าสองคนได้ เฮ้! ไม่มีใครจะไปไหนได้ทั้งนั้น ”
เมื่อเฉินเฟิงพูดจบก็มีรอยยิ้มที่น่าภาคภูมิใจบนใบหน้าของเขา จากนั้นเขาก็หยิบมีดขึ้นมาอีกครั้งและรีบไปที่เสวี่ยมู่

“ไอ้สารเลว!”
“วอนหาเรื่องตาย!” เมื่อเห็นการกระทำของเฉินเฟิง เฉินอิงและหลินเว่ยก็เริ่มดุในเวลาเดียวกัน จากนั้นก็รีบไปหาเสวี่ยมู่

“ปัง!” เฉินอิงอยู่ใกล้กับเสวี่ยมู่มากที่สุด ดังนั้นนางสกัดกั้นการโจมตีของเฉินเฟิง เพื่อชิงเสวี่ยมู่ได้สำเร็จ อย่างไรก็ตามความแข็งแกร่งของนางต่ำกว่าเฉินเฟิงสามระดับ มีเพียงความแข็งแกร่งระดับขุนศึกขั้นห้า ระดับหกเท่านั้นที่สามารถต่อสู้กับเฉินเฟิงได้

แม้ว่าการโจมตีของเฉินเฟิงจะถูกขัดขวาง แต่เฉินอิงที่ถอยหลังไปหลายก้าวก็ถูกคว้าโดยเสวี่ยมู่ ซึ่งหยุดการก้าวถอยของนาง อย่างไรก็ตามใบหน้าของนางเปลี่ยนเป็นสีขาวเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าได้รับบาดเจ็บ

ตอนนี้หลินเว่ยอยู่ด้านบนของผู้คนและความเร็วนั้นเร็วมาก แต่ถูกบังด้วยโล่ที่ปกคลุมของเสวี่ยมู่ เขาตะโกนอย่างรวดเร็ว: “ปล่อยให้ข้าเข้าไป”

“ได้!”เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย เสวี่ยมู่ก็ตอบกลับอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงเปิดช่องว่างเพื่ออำนวยความสะดวกในการเข้ามาโจมตีของหลินเว่ย

“ทุกคนโจมตีหลินเว่ยอย่างรวดเร็ว อย่าให้เขาเข้ามาและรักษาชีวิตเอาไว้ ไม่เช่นนั้นเราทุกคนจะต้องตายที่นี่ทันที” เมื่อเห็นหลินเว่ยเข้ามาในโล่ ใบหน้าของเฉินเฟิงก็เปลี่ยนไป เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลินเว่ย ดังนั้นเขาจึงตะโกนบอกคนรอบข้าง

เมื่อเห็นว่าเนื่องจากการบาดเจ็บของเสวี่ยมู่และโล่ที่ไม่เสถียร บางอย่างสายตาของคนส่วนใหญ่เริ่มกะพริบ ซึ่งบ่งบอกว่าเตรียมตัวรับมือหลินเว่ย

หลินเว่ยในตอนนี้อยู่เบื้องหน้าเสวี่ยมู่และเฉินอิง เขาอ้าแขนโดยตรงและตะโกนอย่างเร่งรีบ: “เร็วเข้า! เจ้าสองคนมาที่แขนของข้า”
“อ๊ะนี่ … !” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย เฉินอิงและเสวี่ยมู่ ใบหน้าของพวกเขาก็แดงขึ้นมา เสวี่ยมู่ก็ลืมตาขึ้น พร้อมกับอุทาน: “ระวัง!”

เมื่อได้ยินเสวี่ยมู่อุทาน ใบหน้าของหลินเว่ยก็จมดิ่งเพราะเขารู้สึกว่ามีคนมาทำร้ายเขาและมันไม่ใช่คน แต่หลินเว่ยไม่หันกลับมา เพราะข้างหลังเขาแสงสีดำกะพริบสัตว์โครงกระดูกปรากฏตัวขึ้นที่นั่น ในช่วงเวลาหนึ่งและปิดกั้นการโจมตีทันที

อย่างไรก็ตาม หลินเว่ยจะไม่อยู่ที่นี่นาน เขาเดินขึ้นไปสองก้าวโดยตรง ด้วยความประหลาดใจของหญิงสาวทั้งสองคน เขาอ้าแขนและกอดเสวี่ยมู่กับเฉินอิงไว้ในอ้อมแขน ปีกบนหลังของเขาสยายออก และในพริบตาเขาก็บินไปในอากาศ

และเอาสัตว์ประหลาดโครงกระดูกของเขากลับคืนมา
มีคนสามคนที่ยังนอนอยู่ที่เดิม ใบหน้าของพวกเขาซีดเผือด และดวงตาของพวกเขาหวาดกลัวและยากที่จะพูด

โล่แสงที่ปิดกั้นแมงมุมอสูรวิญญาณโลหิตนั้นมาจากอาวุธของเสวี่ยมู่ ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากพลังธาตุของเสวี่ยมู่ ในตอนนี้เสวี่ยมู่ถูกหลินเว่ยพาตัวไป คนเหล่านี้ได้สูญเสียการป้องกันของโล่แสง

และสัมผัสกับกรงเล็บของแมงมุมอสูรวิญญาณโลหิตอย่างสมบูรณ์

“ไม่! ช่วยข้า…ช่วยข้าด้วย … !”
หลังจากนั้น พวกเขาสร้างเกราะพลังปราณตามลำดับ และหยิบอาวุธของตัวเองออกมา มีหนึ่งคนที่มีปฏิกิริยาตอบสนองช้าไป เขาจึงถูกพิษของแมงมุมอสูรวิญญาณโลหิตหลายตัวก่อนกลายเป็นอัมพาต และจากนั้นก็ถูกพัวพันกับใยแมงมุม

และในที่สุดเขาก็พลาดท่าให้ถูกแมงมุมอสูรวิญญาณโลหิต หลังจากสูญเสียการต่อสู้ พวกเขาก็ถูกแมงมุมอสูรวิญญาณโลหิต และแมงมุมนับสิบลากตัวไป

เหลือจำนวนคนอีก 11 คนที่สูญเสียที่โล่ของเสวี่ยมู่ สถานการณ์กลายเป็นเรื่องยากในการเอาชนะ แมงมุมอสูรวิญญาณโลหิต แม้ว่าจะไม่มีระดับราชาแห่งการต่อสู้ แต่ก็มีระดับกองทัพรบมากมาย ซึ่งเทียบเท่ากับระดับขุนพลและอีกมากมาย
อาวุธระดับซวนฉีมีค่ามาก คนธรรมดาไม่สามารถมีได้ เห็นได้ชัดว่าไม่มีคนเหล่านี้ที่มีเครื่องมือซวนฉี ดังนั้นแม้แต่สิ่งประดิษฐ์ระดับสูงก็มีเพียงชิ้นเดียว นอกจากนี้ยังมาจากชายที่มีสถานศึกษาราชวงศ์เฟิงหยูที่มีการฝึกฝนของขุนพล

มีเพียงอาวุธวิญญาณระดับสูง เผชิญหน้ากับแมงมุมอสูรวิญญาณโลหิตเหล่านี้ พลังโจมตีเพียงพอ แต่การป้องกันนั้นแย่มาก

แม้ว่าหลายคนจะเรียกใช้ทักษะการป้องกันที่คล้ายกัน แต่พวกเขาก็ถูกโจมตีโดยแมงมุมอสูรวิญญาณโลหิตจำนวนมาก เนื่องจากมีพละกำลังไม่เพียงพอและต่อต้านไม่ไหว เกราะพลังปราณของตัวเองถูกใช้อย่างต่อเนื่อง แม้ว่าพวกเขาจะพยายามส่งพลังปราณเพื่อซ่อมแซม แต่ก็ไม่รวดเร็วเท่าพลังการทำลายของแมงมุมอสูรวิญญาณโลหิตได้

“อา ไม่นานก่อนที่หลินเว่ยจะคว้าร่างของทั้งสองคนและบินขึ้นไปในอากาศ แต่ในไม่กี่นาทีหลังจากคนแรกที่ถูกจับโดยแมงมุมอสูรวิญญาณโลหิต ก็มีคนได้ถูกจับอีกครั้ง การฝึกฝนของบุคคลนี้เป็นเพียงระดับของขุนศึกขั้นห้า
เมื่อพิจารณาจากเสื้อผ้าเขามาจากสถานศึกษาทั่วไปหลายสิบแห่ง

เมื่อพวกเขาเห็นชายอีกคนที่สูญเสียอาวุธของตน เกราะพลังปราณก็สลายไป ผิวหนังของเขาเป็นสีแดงอมม่วงทั่วทั้งตัวของเขาถูกปกคลุมด้วยใยแมงมุมและเขาก็ถูกลากออกไป บรรยากาศตื่นตระหนก ปรากฏขึ้นในใจของพวกเขา

โดยเฉพาะเฉินเฟิง เขาเป็นคนที่มีระดับพลังย่ำแย่ที่สุด
เหตุผลก็คือหลังจากที่ชายคนนี้ถูกลากออกไป ความคิดของเฉินเฟิงก็พังทลายลง และทำสิ่งที่เหลือเชื่อนั่นคือหลังจากต่อสู้หลายครั้ง และขับไล่แมงมุมอสูรวิญญาณโลหิต เขาก็ผละหลบหนีไปโดยไม่ลังเล

“ไอ้สารเลว!”
“ไร้ยางอาย!”
“ไอ้ตัวแสบ!” เมื่อมองเห็นเฉินเฟิงฝ่าวงล้อมหนีไป อีกแปดคนที่เหลือรู้สึกกดดันและเริ่มสาปแช่ง อย่างไรก็ตาม พวกเขายุ่งอยู่กับการรับมือกับการโจมตีของแมงมุมอสูรวิญญาณโลหิตและไม่สามารถหยุดมือได้
เมื่อมองไปที่สิ่งที่เฉินเฟิงทำ เฉินอิงรู้สึกว่านางได้ล้มล้างความคิดของตนเอง และโพล่งสาปแช่งออกมาทันที “วายร้ายที่น่ารังเกียจ! ตระกูลเฉินให้กำเนิดไอ้สารเลวแบบนี้จะออกมาได้อย่างไร?”

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินอิง หลินเว่ยก็มองนางโดยไม่แสดงออก เฉินเฟิงที่กำลังดิ้นรนเพื่อวิ่งหันมาพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่แยแสอย่างยิ่ง: “ไม่มีอะไรแปลก นี่คือธรรมชาติของมนุษย์ ข้าจะไม่ปล่อยให้ตัวเองตายลงที่นี่ และกลายเป็นภาชนะให้พวกมัน

แต่เฉินเฟิงนั้นโง่เขลา คิดว่าเขาจะหลบหนีจากแมงมุมอสูรวิญญาณโลหิตมากมายด้วยตัวเขาเอง วิเศษจริง ๆ เว้นแต่เขาจะบินขึ้นไปในอากาศได้เหมือนข้า”

“เรื่องนี้…!” หลินเว่ยกล่าวคำพูดที่โหดร้ายและไร้หัวใจเช่นนี้ แต่มันคือเรื่องจริง เฉินอิงและเสวี่ยมู่ก็เปลี่ยนสีหน้าและรู้สึกพูดไม่ออก

เมื่อหลินเว่ยเห็นการแสดงออกของพวกเขา มีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเขาและพูดด้วยรอยยิ้ม: “แน่นอนข้ากำลังพูดถึงคนแปลกหน้า ข้าจะสละชีวิตเพื่อช่วยที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับข้าไปทำไม”