ราชาซากศพ - บทที่ 189 จอมโจรในสถานศึกษาเทียนหยู

บทที่ 189
จอมโจรในสถานศึกษาเทียนหยู
“หุบปาก เมื่อเห็นหลินกวนซานและคนอื่น ๆ กำลังเริ่มที่จะโต้เถียงกัน หลินเว่ยก็หมดความอดทนลงทันที เขาขมวดคิ้วและตะโกนออกมา

“อุ๊บ…!” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย หลินกวนซานและคนอื่น ๆ ก็ตกตะลึงกับคำพูดนั้น จากนั้นก็หยุดอ้าปากทีละคน และมองไปที่หลินเว่ยด้วยความเงียบสงบ

เมื่อเห็นคนเหล่านี้เงียบลงทันที หลินเว่ยพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ จากนั้นก็เดินขึ้นและพูดด้วยเสียงเยาะเย้ย: “เจ้าเป็นผู้ใด….ข้าไม่สนใจ ในตอนนี้เจ้ามีทางเลือกเพียงสองทาง มอบสิ่งของในกระเป๋ามิติและอาวุธทั้งหมดของเจ้าออกมาให้ข้า

และข้าจะปล่อยพวกเจ้าไป และมีอีกทางเลือกหนึ่งนั่นคือ ข้าจะเอาศพของพวกเจ้าไปแทน ”

คำพูดของหลินเว่ยเต็มไปด้วยความหมายของการสังหาร ซึ่งทำให้หลินกวนซานและคนอื่น ๆ ลูบกระเป๋ามิติ โดยไม่รู้ตัว

“เจ้าทำแบบนี้ได้อย่างไร? เจ้ายังเป็นศิษย์ของสถานศึกษาเทียนหยู อะไรคือความแตกต่างระหว่างเจ้ากับโจรที่ปล้นชิง?” ผู้นำหอการค้าหยูหลงส่ายหัวและตะโกนออกมา ไขมันบนร่างกายของเขาสั่นกระเพื่อม

“ข้าดูเหมือนโจรงั้นหรือ? ไม่….ข้าแค่ขอให้เจ้ามอบสิ่งของออกมา แน่นอนว่า ถ้าเจ้าไม่ต้องการมอบออกมา ข้าจะเป็นคนไปเอามันมาเอง” ทันทีที่หลินเว่ยคำจบ โครงกระดูกสัตว์ร้ายรอบ ๆ หลินกวนซานก็ก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว

และการล้อมรอบของหลินกวนซานและคนอื่น ๆ ดูแนบแน่นและเบียดเสียดทันที

“เดี๋ยวก่อน….รอสักครู่ ข้ายินดีที่จะมอบกระเป๋ามิติและอาวุธให้เจ้า ข้าหวังว่าเจ้าจะสามารถรักษาคำพูดของเจ้า” สัตว์ร้ายโครงกระดูกบังคับให้ใครบางคนไม่สามารถอดกลั้นต่อไปได้ เมื่อเขาพูดแบบนี้เขาก็ปลดกระเป๋ามิติของเขาที่ห้อยอยู่ที่เอวของเขา

และโยนมันลงบนพื้นที่โล่งตรงหน้าเขา จากนั้นเขาก็ถอดเครื่องมือวิญญาณหลายชิ้นออกอย่างรวดเร็ว และใส่ไว้ในกระเป๋ามิติ ในที่สุดเขาก็เหลือบมองไปที่หลินเว่ย

“เฉินกู่…..เจ้า … !” เมื่อเห็นว่าคนแรกที่ยินยอมมอบกระเป๋ามิติออกไป ทำให้ผู้นำตระกูลเฉินก็อดไม่ได้ที่จะเปลี่ยนสีหน้าและอุทานออกมา

อย่างไรก็ตาม เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาของสหาย แม้ว่าเฉินกู่จะมีความอับอาย แต่เขาก็ไม่หยุดการเคลื่อนไหวของเขา

“ไม่มีอีกแล้วหรือ” เมื่อมองไปที่กระเป๋ามิติตรงหน้าเขา และเครื่องมือวิญญาณสี่ชิ้น หลินเว่ยมองหน้าอย่างสงสัย

“ไม่มีอีกแล้ว” เมื่อเห็นการแสดงออกของหลินเว่ย ท่าทางอยากจะร้องไห้ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา และเขาส่ายหัวซ้ำ ๆ และร้องไห้หาความอยุติธรรมที่ได้รับจากหลินเว่ย
“อืม! เจ้ามาที่นี่และให้ข้าดูร่างกายของเจ้า ถ้าเจ้าไม่โกหกข้า ข้าจะปล่อยเจ้าไป แม้ว่าเจ้าจะดูไม่เหมือนคนโกหกก็ตาม หลินเว่ยก็ยังคงใช้ความแข็งแกร่งทางจิต เพื่อตรวจสอบร่างของอีกฝ่าย ด้วยวิธีนี้สามารถป้องกันคนหลอกลวงเขาได้

“ดี! ดี! เจ้าไม่ได้หลอกข้า หลินเว่ยนั้นไม่ใช่คนดี แต่สิ่งที่ข้าพูดไปแล้วเชื่อถือได้” หลังจากการตรวจสอบเสร็จสิ้น หลินเว่ยไม่พบสิ่งผิดปกติ เขาจึงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและปล่อยให้อีกฝ่ายจากไป

“ข้าไปได้แล้ว…ข้าไปได้หรือไม่?” เมื่อได้ยินว่าหลินเว่ยขอให้เขาออกไป ใบหน้าของเฉินกู่ก็แสดงสีแห่งความสุขและมองไปที่หลินเว่ยด้วยความไม่เชื่อ หลินเว่ยจะขอให้เขาออกไปเอง แม้เขาจะต้องอับอายแต่ก็รักษาชีวิตไว้ได้

“อะไรนะ…..เจ้าต้องการให้ข้าทำอะไรเจ้า ข้าไม่ได้คาดหวังว่าเจ้าจะยังมีงานอดิเรกที่ชื่นชอบความเจ็บปวด?” เมื่อได้ยินคำพูดของกันและกัน หลินเว่ยก็ตะลึง จากนั้นมองไปที่เฉินกู่และพูดด้วยการขมวดคิ้ว
“อย่า…ได้โปรดปล่อยข้าจากไป….ข้าจะไม่ทำให้เจ้าเดือดร้อน” เฉินกู่เอ่ยพลางถูมือของเขา เขาหวาดกลัวมาก เขาตื่นเต้นและส่ายหัวในเวลาเดียวกัน

หลังจากร้องด้วยความประหลาดใจ เฉินกู่ก็หันหลังกลับและวิ่งหนีไป โครงกระดูกและสัตว์ร้ายต่างหลบทางให้เขาทีละตน ในพริบตาร่างของเฉินกู่ก็หายไปจากสายตาของผู้คน

หลังจากที่เฉินกู่จากไป โครงกระดูกสัตว์ร้ายก็เข้าขวางทางอีกครั้ง เมื่อเห็นเช่นนี้ จากกรณีของเฉินกู่คนเกือบครึ่งหนึ่งจึงหยิบกระเป๋ามิติและอาวุธออกมาทันที เพียงไม่นานบนพื้นก็เต็มไปด้วยกระเป๋ามิติ และอาวุธต่าง ๆที่ถึงระดับจิตวิญญาณ

พวกเขาถูกตรวจสอบโดยหลินเว่ยทีละคนเช่นเดียวกับเฉินกู่ก่อนหน้านี้ อย่างไรก็ตามหลินเว่ยพบว่ามีคนที่หลอกลวงเขา เขาซ่อนอาวุธไว้ในทะเลลมปราณของตนเอง หลังจากที่หลินเว่ยพบแล้ว อีกฝ่ายก็ยังคงปฏิเสธที่จะยอมรับมัน

หลินเว่ยทุบหัวใจของชายคนนั้นโดยตรงและโยนร่างออกไป ส่วนอาวุธนั้นเขาถอดออกมาจนหมดสิ้น

อย่างไรก็ตาม หลินเว่ยรู้สึกประหลาดใจกับอาวุธของฝ่ายตรงข้าม เพราะจริง ๆ แล้วมันเป็นชุดลึกลับ แม้ว่าจะเป็นเพียงอาวุธวิญญาณชั้นยอด แต่ก็เป็นส่วนหนึ่งของอาวุธลึกลับ มันมีพลังบางอย่างของซวนฉีซึ่งดีกว่าอาวุธวิญญาณธรรมดา

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากหลินเว่ยบังคับให้ถอดอาวุธออกมา จากร่างที่สิ้นชีพของฝ่ายตรงข้าม มันจึงได้รับความเสียหายบางอย่าง และจำเป็นต้องให้หลินเว่ยอบอุ่นด้วยลมปราณของตนเองสักระยะ นี่เป็นสาเหตุที่หลินเว่ยขอให้คนเหล่านี้ลบตราบนอาวุธให้หมด

นักรบที่ถูกหลินเว่ยสังหารนั้นมาจากสถานศึกษาราชวงศ์เฟิงหยูู พลังของเขาอยู่ในจุดสูงสุดของช่วงกลางของขุนพล เพียงก้าวเดียวเขาก็จะสามารถเลื่อนระดับสู้ขั้นต่อไปได้ อย่างไรก็ตาม เขาไร้ซึ่งโอกาสที่จะทำแบบนั้น

คนของหลินกวนซานและหลินเสิ่นซึ่งถูกหลินเว่ยสังหารต่อหน้าสาธารณชน แต่เขาไม่กล้าส่งเสียง แม้ว่าพวกเขาจะโมโหมากก็ตาม พวกเขาแค่ตะโกนในใจว่าจะต้องแก้แค้นหลินเว่ยให้ได้

ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาจะเกลียดศิษย์ของสถานศึกษาเทียนหยูทั้งหมด

การเคลื่อนไหวของหลินเว่ยย่อมเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับคนที่ไม่ซื่อสัตย์ หลายคนหยิบอาวุธที่ซ่อนอยู่ออกมา หนึ่งในนั้นมีอาวูธลึกลับอีกชิ้นหนึ่ง แม้ว่ามันจะด้อยกว่าชิ้นแรกแต่ก็ยังถือว่าดีมาก

หลังจากการตรวจสอบโดยหลินเว่ย กองกำลังทั้งห้าก็จากไปทีละคน และจำนวนก็ค่อย ๆ ลดลง ในตอนท้าย มีผู้นำเพียงไม่กี่คนที่เป็นราชาแห่งการต่อสู้ และมีขุนพลไม่กี่คนอีกจำนวน 15 คน

หลินกวนซานและคนอื่น ๆ เริ่มหวั่นไหว อย่างไรก็ตามพวกเขาแตกต่างจากคนเหล่านั้น ตัวตนของพวกเขานั้นสูงส่งกว่าคนที่จากไป สมบัติของพวกเขายังมีค่าและยากที่จะยอมแพ้

สิ่งที่พวกเขาต้องการทำคือการถ่วงเวลา เชื่อว่าเมื่อถึงเวลาหลินเว่ยจะไม่เสี่ยงที่จะอยู่ที่นี่และใช้เวลาร่วมกับพวกเขา

หลินเว่ยไม่ให้โอกาสพวกเขา หลินเว่ยย่อมรู้ดีว่าคนพวกนี้คิดอะไรอยู่ เขาไม่ได้โง่ แล้วเขาจะไม่เข้าใจมันได้อย่างไร? ดังนั้นเขาจึงขู่หลินกวนซานและคนอื่น ๆ อีกครั้ง: “ในที่สุด ข้าจะนับถึงสาม ถ้าเจ้าไม่ส่งมันออกมา อย่าตำหนิที่ข้ามให้เจ้ามีโอกาสได้หายใจต่อไป

“นี่…!”
“หนึ่ง” หลินเว่ยเห็นว่า พวกเขาไม่สามารถตัดสินใจได้ ความลังเลปรากฏบนใบหน้า เขาจึงอดไม่ได้ที่จะม้วนปากของเขาและเริ่มนับ

หลังจากเห็นหลินเว่ยพูดอะไรสักคำ โครงกระดูกสัตว์ร้ายรอบ ๆ ตัวเขา ก็ก้าวไปข้างหน้าอีกครั้ง และจับจ้องไปที่หลินกวนซานและคนอื่น ๆ

รู้สึกถึงการกดขี่ที่ไม่มีที่สิ้นสุด หลินกวนซานและหน้าผากของคนอื่น ๆ หลั่งเหงื่อออกมา ทำให้เสื้อผ้าเปียกชุ่มทันที

“ข้ายอม
“ข้ายอมแล้ว!”
เมื่อเผชิญกับแรงกดดันจากสัตว์ร้ายโครงกระดูก บางคนไม่สามารถต้านทานมันได้ นอกจากหลินกวนซานและหลินเสิ่น ทุกคนรวมถึงตระกูลเฉินและหอการค้าหยูหลง ตลอดจนผู้นำของสถานศึกษาตระกูลขุนนางหลานหลิง

และนักรบคนอื่น ๆ ในระดับขุนศึก ต่างกัดฟันและหยิบกระเป๋ามิติและอาวุธมอบให้กับหลินเว่ย

สิ่งของของผู้นำกองกำลังต่าง ๆ ได้นำเครื่องซวนฉีออกมาจำนวนหนึ่งชิ้น อย่างไรก็ตามเครื่องซวนฉีนี้มีค่ามากกว่าราชาแห่งการต่อสู้ ยิ่งไปกว่านั้นทั้งสามคนนี้ใช้กำไลและจี้มิติแทนกระเป๋ามิติ

อย่างไรก็ตาม สิ่งของที่มีค่ามากที่สุดย่อมอยู่ในมือของหลินกวนซาน เนื่องจากหลินเว่ยพบว่าอีกฝ่ายเอามือกุมนิ้วกลางซ้ายของเขาเอาไว้ และมีแหวนอยู่เหนือนิ้วกลางซ้ายของเขา ข้าคิดว่ามันน่าจะเป็นวงแหวนมิติ แบบเดียวกับของหลินเว่ย

เมื่อเห็นว่ามีเพียงตัวเขาเองและหลินเสิ่นที่ยังเหลืออยู่ หลินกวนซานกัดฟันของเขา และร้องบอกหลินเว่ยว่า “อย่ากำเริบมากเกินไปนัก หากเจ้าออกไปข้างนอกแล้ว ข้าจะไม่ทำให้เจ้าอึดอัด”

หลังจากนั้นดวงตาของหลินเว่ยก็ยังคงเย็นชา แต่ หลินกวนซานไม่ยอมสบตากับหลินเว่ย

เมื่อเห็นดวงตาของหลินเว่ยหลินกวนซานและหลินเสิ่นก็สั่นสะท้านทันที พวกเขากลืนน้ำลายลงคอโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็อ้าปากร้องอย่างรวดเร็ว: “เดี๋ยวก่อน…ข้าจะมอบให้

แม้ว่าหลินเสิ่นจะไม่ได้อ้าปาก แต่เขาก็พยักหน้าอย่างรวดเร็ว ตามด้วยเสียงของหลินกวนซาน และเริ่มหยิบอาวุธในร่างกายออกมา และโยนพวกมันพร้อมกับสร้อยข้อมือมิติออกไป

หลังจากหลินเสิ่นหลินกวนซานก็โยนสมบัติทั้งหมดของเขาออกไปแล้ว เขามองไปที่หลินเว่ยอย่างตื่นตระหนก หลังจากตรวจสอบแล้ว หลินเว่ยแล้วเขาก็ปล่อยเขาไป ดวงตาของเขาไม่กล้ามองไปที่หลินเว่ย

บางทีพวกเขาอาจรู้ว่า การครอบครองสิ่งของใด ๆ ก็ตาม ไม่สามารถหลุดรอดสายตาของหลินเว่ย ดังนั้นคนเหล่านี้จึงหยิบอาวุธทั้งหมดออกมา โดยไม่กล้าหลงเหลืออยู่เพียงชิ้นเดียว

ในเรื่องนี้ หลินกวนซานและคนอื่น ๆ มีความเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัดบนใบหน้าของพวกเขา