ราชาซากศพ - บทที่ 195 ชดใช้

บทที่ 195
ชดใช้
เหลยเป่านั้นส่งสัญญาณให้หลินเว่ยออกมา เขานั้นพร้อมที่จะเห็นดีด้วยกับความคิดของหลินเว่ยและค่อย ๆ แก้ปัญหาไปทีละขั้น

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่หลินเว่ยจะอ้าปากพูด หลินคังซ่งรู้สึกประหม่ามาก เขากลัวว่าหลินเว่ยจะพูดอะไรที่ทำให้สถานการณ์ย่ำแย่ไปมากกว่านี้ เขาจึงพูดว่า “หลานชายคนดี! เจ้าต้องเชื่อข้า! ทั้งหมดนี้ เป็นเรื่องไร้สาระของเดรัจฉานตนนี้

ถ้าเขาทำให้เจ้าขุ่นเคืองใจ เจ้าสามารถบอกข้ามาได้ในตอนนี้ ข้าจะตัดสินใจให้เจ้าและลงโทษเขาอย่างยุติธรรม เพื่อเป็นการไถ่โทษ ข้ายินดีที่จะมอบหินหยวนหนึ่งล้านก้อนให้แก่ เจ้า ”

หลินคังซ่งในขณะนี้ เห็นได้ชัดว่าค่อนข้างนุ่มนวล เขาเสนอหินหยวนหนึ่งล้านก้อนเพื่อปิดปากของหลินเว่ย
หลังจากเดาจุดประสงค์ของอีกฝ่าย หลินเว่ยก็กอดอก และพูดอย่างใจเย็น: ” หากข้ายอมรับหินหยวนมาแล้ว อาจารย์ต้องได้รับการคุกคามในอนาคต ข้าคงไม่ใช่คนอีกต่อไป? ข้าไม่ต้องการมัน”

“ข้าไม่ได้ขาดแคลนหินหยวน” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินคังซ่ง หลินเว่ยก็ตะเบ็งเสียงออกมา

คนส่วนใหญ่เมื่อเห็นว่าคำพูดของหลินเว่ยมีความชอบธรรม พวกเขาก็ปรบมือให้ทันที อย่างไรก็ตาม มีเพียงไม่กี่คนสามารถรู้ได้จากคำพูดโดยนัยของหลินเว่ยว่า ค่าตอบแทนของหลินเว่ยนั้นน้อยเกินไป

หลินคังซ่งเป็นหนึ่งในไม่กี่คน เขาไม่เพียงแต่ได้ยินว่า หลินเว่ยไม่ชื่นชอบเขาที่มอบให้น้อยเกินไป แต่หินหยวนหนึ่งล้านก้อน ไม่ใช่สิ่งที่จะหาได้โดยง่ายดาย? นั่นคือค่าตอบแทน ต้องเริ่มต้นด้วยหินสิบล้านหยวน

อย่างไรก็ตาม หินหนึ่งล้านหยวนที่หลินคังซ่งกล่าวถึงก่อนหน้านี้ หลินเว่ยต้องการทดสอบเขาว่าจะสามารถกอบโกยได้มากเท่าใดจากหลินคังซ่ง เขาต้องการยืนยันว่าอีกฝ่ายสามารถมอบให้ได้ตามที่เขาต้องการหรือไม่

หลินคังซ่งลิ้นพันกัน เขาคิดว่าหลินเว่ยนั้นต้องการการชดเชยที่มากขึ้นไปอีก! แผนเดิมของเขาคือการเสนอค่าชดใช้เป็นจำนวนห้าล้านหินหยวน ที่เมื่อพูดออกไปแล้วก็รู้สึกเจ็บก้อนปวด แต่เห็นได้ชัดว่าคราวนี้เขามีเลือดไหลซิบ ๆ ในหัวใจ

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หลินคังซ่งกัดฟันของเขา และแสดงรอยยิ้มที่ผิดปกติบนใบหน้าของเขา เขาพูดกับหลินเว่ยว่า “หลานชายที่ชาญฉลาดพูดออกมานั้น มันสมเหตุสมผล แต่ข้านั้นขบคิดไม่รอบด้าน

เพื่อแสดงความจริงใจของราชวงศ์ของเรา ข้าตัดสินใจที่จะเป็นตัวแทนของราชวงศ์ เพื่อชดเชยให้พี่เหลย พี่ซางกวน และหลงม่อ แน่นอนรวมทั้งหลานชาย … ”

ก่อนที่หลินคังซ่งจะพูดจบ หลินเว่ยก็ปรบมือและอุทาน “โอ้! น่าสนใจมาก! หินหยวนจำนวน 400 ล้านก้อนมากเกินไปหรือไม่?”
“400 ล้านก้อน…..อะไรนะ” เมื่อได้ยินคำพูดของ หลินเว่ย หลินคังซ่งก็พูดอะไรไม่ออก เขามองไปที่หลินเว่ย ทำท่าราวกับว่ากำลังจะขาดใจตาย

ไม่เพียงแต่หลินคังซ่งเท่านั้น แต่ทุกคนที่อยู่รวมทั้งเหลยเป่าและ ซางกวนฮ่าวหยางก็มองไปที่หลินเว่ยด้วยท่าทางที่โง่งม

มีเพียงความคิดเดียวในใจของทุกคนในขณะนี้ หลินเว่ยนั้นช่างโหดเหี้ยมจริง ๆ

“คนคนหนึ่งแทนหินหยวนหนึ่งร้อยล้านก้อน เจ้ามันไร้ยางอาย! ไร้ยางอายจริง ๆ เกินจะทน….เจ้ากล้าพูดออกมาได้อย่างไรว่าต้องการหินหยวนสี่ร้อยล้านก้อน” หลังจากได้สติหลินคังซ่งก็ดุด่าทันที

หลังจากด่าว่าหลินเว่ยภายในใจ หลินคังซ่งก็ไม่สามารถแสดงความไม่พอใจได้ เขาพูดด้วยความลำบากใจ: “หลานชายคนดี…….ข้ายังพูดไม่จบ! อันที่จริงสิ่งที่ข้าต้องการจะพูด คือชดเชยให้พวกเจ้าสี่คน …
“ แปะๆ!”อย่างไรก็ตาม ก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดจบ หลินเว่ยก็ตบมือของเขาอีกครั้ง และขัดจังหวะหลินคังซ่ง: “โอ้! ที่จริงแล้วหินหยวน 400 ก้อนนั้น น่าสนใจมาก อย่างไรก็ตาม นอกจากนี้ ท่านต้องมอบเครื่องมือซวนฉีกับเราอีกหนึ่งชิ้น

เพียงเท่านั้นคิดว่าอาจารย์ของข้าน่าจะยอมรับได้
“น้องสาวเจ้าสิ!” เมื่อเห็นว่าหลินเว่ยขัดจังหวะคำพูดของเขาอีกครั้ง และหลินคังซ่งกำมือแน่น เส้นเลือดพุ่งออกมาที่หน้าผากปูดโปนของเขา เขากระอักเลือดอยู่ภายในปาก ขบฟันแน่น เขาอดไม่ได้ที่ต้องการจะบีบคอหลินเว่ย

“โอ้ ๆ…”! หลินเว่ยกล้าพูดจริง ๆ เขาไม่หวาดกลัวที่ถูกสังหาร “มีหินหยวนหนึ่งร้อยล้านก้อน และเครื่องมือซวนฉี อีกชิ้น? ”

“ไม่ใช่! มันคือหินหยวน 400 ล้านก้อน รวมกับซวนฉีทั้งหมด สี่ชิ้น! มีอรหันต์ทั้งสามคนอยู่เบื้องหลังเขา”

“ใช่….หินหยวน 100 ล้านหยวน ยิ่งไปกว่านั้น หินหยวน 400 ล้านก้อน และซวนฉีทั้งสี่ชิ้น อาจจะมากมายสำหรับเรา แต่สำหรับราชวงศ์แล้ว มันเป็นเพียงแค่ ขนหน้าแข้งของพวกเขาเท่านั้น ”

ตัวเลขจากหลินเว่ยทำให้เกิดความสับสนอลหม่านมากมาย ท้ายที่สุดนี่คือหินหยวน รวม 400 ล้านก้อน แม้แต่ในเมืองหลวงก็มีกองกำลังเพียงไม่กี่แห่งที่สามารถนำออกมาได้ แม้ว่าจะเร่งขุดหาทั้งวันทั้งคืน อาจทำให้กล้ามเนื้อและกระดูกบาดเจ็บได้ สำหรับอาวุธลึกลับทั้งสี่นั้น มูลค่าของพวกมันก็ไม่ได้สูงขึ้นมากนัก

ตามราคาท้องตลาดเครื่องซวนฉีระดับต่ำที่พบมากที่สุด มักจะมีราคาหลายแสนหินหยวน แน่นอนว่าเครื่องซวนประเภทนี้เป็นขยะไร้ประโยชน์ สำหรับเครื่องมือซวนฉีระดับกลาง ราคาต่ำสุดควรจะเพิ่มขึ้น 10 เท่า อย่างไรก็ตาม เนื่องจากหลินเว่ยพูดถึงเครื่องมือซวนฉีเท่านั้นและไม่ได้ระบุว่าควรเป็นระดับใด จึงไม่ดึงดูดความสนใจของผู้คน

“ฮึก … !” หลังจากหายใจเข้าลึก ๆ หลายครั้งต่อเนื่อง หลินคังซ่งแสดงสีหน้าร้องไห้โดยไร้น้ำตา และพูดด้วยความสั่นเทา: “หลานชายที่รัก! ที่เจ้าพูดนั้น มันสมเหตุสมผล หลังจากที่ข้ากลับไป ข้าจะส่งหินหยวน 400 ล้านก้อนและส่งเครื่องมือซวนฉีให้ทั้งหมดสี่ชิ้น คิดว่าเป็นอย่างไร?”

หลินคังซ่งเดิมต้องการพูดอีกครั้งเพื่อปิดปากหลินเว่ย อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาพบว่าริมฝีปากของหลินเว่ยขยับ และเขาก็พร้อมที่จะอ้าปากอีกครั้ง เขาก็ตกใจและตอบตกลงอย่างรวดเร็ว

ถ้าไม่มีสัญญาก็ไร้ความหมาย! หลินเว่ยนั้นไร้ยางอายจริง ๆ ทุกครั้งที่อ้าปาก จะต้องเพิ่มค่าตอบแทน ถ้าเขายังคงพูดต่อไป ก็ไม่รู้ว่าจะเสนอเงื่อนไขอะไรออกมาอีกครั้ง

“แค่ก ๆ! อันที่จริง… ข้าต้องการทวงหนี้จากองค์ชายสี่จากท่าน เขาเป็นหนี้หินหยวนสิบล้านก้อน ท่านสามารถชดใช้ได้พร้อมกันเลยหรือไม่? ‘ นี่เป็นสัญญาที่เป็นลายลักษณ์อักษร ดูสิ” หากไม่ทำตามสัญญาเพียงแค่ทิ้งชีวิตเอาไว้ที่นี่

แม้ว่าหลินคังซ่งจะพยักหน้า แต่หลินเว่ยก็ไม่ยินยอมที่จะล้างหนี้ให้ เขาหยิบสัญญาเลือดที่เขียนโดยหลินกวนซานออกจากแหวนมิติ
เดิมทีหลินเว่ยตั้งใจจะขอหนี้คืนในอนาคต แต่ตอนนี้เขาทำให้ราชวงศ์ขุ่นเคืองอย่างเห็นได้ชัด ดังนั้นเขาจึงจะทวงคืนในตอนนี้ทีเดียว

“นี่ นี่ … ”
“เดรัจฉาน ไอ้เด็กนอกคอก ข้าจะสังหารเจ้า … ”
เมื่อเห็นสัญญาที่เขียนด้วยเลือดในมือของหลินเว่ย ตาของหลินคังซ่งก็กระตุก เขาไม่สามารถระงับความโกรธได้อีกต่อไป เขาคำรามและหันไปทุบตีหลินกวนซาน

อย่างไรก็ตามเมื่อหลินคังซ่งหันกลับมา เขาพบว่า หลินกวนซานล้มลงกับพื้น ใบหน้าของเขาซีดริมฝีปากกลายเป็นสีม่วง และดวงตาของเขาปิดสนิท เห็นได้ชัดว่าเขาหมดสติ

เมื่อเห็นเช่นนี้ หลินคังซ่งไม่ได้ทุบตีเขาอีกต่อไป แต่ใบหน้าของเขาเห่อร้อน โดยไม่คาดคิดองค์ชายสี่ของอาณาจักรเฟิงหยูแห่งราชวงศ์ถังถึงกับหมดสติเพราะความตกใจ ทำให้ราชวงศ์เสียหน้าอย่างหนัก

แม้ว่าหลินคังซ่งจะผิดหวังกับหลินกวนซานอย่างมาก แต่เขาก็ไม่สามารถเพิกเฉยต่อชีวิตและความตายของอีกฝ่ายได้ ตามความคิดของหลินเว่ย ถ้าเขาไม่จ่ายเงินหลินเว่ยจะเอาชีวิตของหลินกวนซาน เห็นได้ชัดว่าหลินคังซ่งไม่ยินยอม

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หลินคังซ่งพยักหน้าและกล่าวว่า “ข้าจะคืนหินหยวนสิบล้านก้อนให้เจ้า หลานชายสามารถมั่นใจได้ว่า เขาจะมอบหนี้ให้เจ้าอย่างครบถ้วน”

หลังจากสัญญาค่าตอบแทนของหลินเว่ย หลินคังซ่งก็โล่งใจ แม้ว่าจะมีหินหยวนคุณภาพสูงมากกว่า 410 ล้านก้อน แต่เขาก็รู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย จำนวนนี้ไม่สามารถทำให้ราชวงศ์สิ้นเนื้อประดาตัวได้

สำหรับซวนฉีเขาจะมอบระดับต่ำที่สุดให้อีกฝ่าย
เมื่อเห็นค่าตอบแทนมหาศาลที่อีกฝ่ายสัญญาไว้ หลินเว่ยก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจและหันกลับไป ด้วยท่าทีที่จริงใจต่อเหลยเป่า เขาจึงพูดกับซางกวนฮ่าวหยางว่า“ ผู้นำเหลย อาจารย์ ท่านคงจะไม่มีโทสะที่ศิษย์ตัดสินใจเช่นนี้?
“ไม่แน่นอน…อาจารย์ของเจ้า และข้าพอใจกับสิ่งที่เจ้าทำมาก” เหลยเป่ารีบส่ายหัวและพูดด้วยรอยยิ้ม

“อืม! เนื่องจากพวกเขาจริงใจมาก เราจึงอดไม่ได้ที่จะยอมรับคำขอโทษในครั้งนี้! สำหรับองค์ชายสี่ หลินคังซ่ง เจ้าต้องอบรมสั่งสอนเขา ในบางครั้งไม่สามารถพูดจาให้คนเข้าใจผิด คำพูดจะย้อนกลับมาทำร้ายเจ้า” ซางกวนฮ่าวหยางยืนอยู่ด้านข้าง

“แน่นอน…ข้าจะทำ” หลินคังซ่งพยักหน้าซ้ำ ๆ จากนั้นเขาก็ประสานหมัดไปที่อรหันต์ทั้งสามคน เขาหันไปรอบ ๆ โดยไม่พูดอะไร เขาคว้าร่างของหลินกวนซานที่ตกตะลึงด้วยความกลัวและจากไปทันที

เมื่อเห็นว่า หลินคังซ่งจากไปพร้อมกับหลินกวนซาน หลินเสวี่ยเฟิงก็พาลูกศิษย์ของเขา กลับไปด้วยเช่นเดียวกับศิษย์ของสถานศึกษาราชวงศ์เฟิงหยููและรีบวิ่งไปตามหลินคังซ่งไป

เมื่อเห็นเหล่าคนของราชวงศ์เดินทางจากไป ผู้คนรอบข้างต่างก็แยกย้ายกันไป เพราะถึงแม้เรื่องนี้จะจบลงไปแล้ว แต่ก็ยังมีเรื่องน่าตื่นเต้นให้ดู

นั่นคือก่อนหน้านั้นตระกูลเฉิน, สถานศึกษาตระกูลขุนนางหลานหลิง และหอการค้าหยูหลง, กองกำลังทั้งสามและสถานศึกษาเทียนหยู

เมื่อรู้สึกถึงสายตาลอบมองของผู้คนรอบ ๆ บรรยากาศก็พลันแปรเปลี่ยนเป็นประดักประเดิด เฉินหยูและคนอื่น ๆ สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความอับอายอย่างมาก

พวกเขาเพิ่งเห็นโศกนาฏกรรมของหลินคังซ่ง และหัวใจของพวกเขาว่างเปล่าเล็กน้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อพวกเขาเห็นหลินเว่ย พวกเขามองหลินเว่ยด้วยความแปลกประหลาดดวงตาที่ว่างเปล่า

เหตุการณ์นี้ทำให้จิตใจของคนเหล่านี้ รู้สึกสยดสยอง และมีอาการขนเส้นขนตั้งชันทั่วร่างกายของพวกเขา
“เด็กคนนี้กำลังคิดอะไรไม่ดีอยู่แน่นอน…. ไม่ใช่ว่าราชวงศ์เพิ่งถูกฝังกลบไป แล้วเขาคิดจะวางกับดักเราหรือไม่?”

เมื่อเห็นการแสดงออกบนใบหน้าของหลินเว่ย และดวงตาที่ละโมบของเขา เฉินหยูและคนอื่น ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะบ่นอุบและพึมพำกับตนเองไม่ได้