ราชาซากศพ - บทที่ 236 สัญญาเลือด

บทที่ 236
สัญญาเลือด

เมื่อเห็นเฉินหงและมองไปที่พวกเขา แม้ว่าพวกเขารู้ว่าพวกเขาจะทำให้เฉินหงขุ่นเคือง แต่พวกเขาก็ยังอ้าปากค้างและพูดว่า “พี่เฉินหง ท่านลุงเฉินพูดถูก ท่านต้องตัดสินใจเรื่องนี้เพียงลำพัง”

“ใช่…ใช่…มันขึ้นอยู่กับท่าน!”
“ถูกต้อง! หินหยวนคุณภาพสูงและซวนฉีมากมาย แม้แต่พ่อของข้าก็จะต้องทุบตีข้าจนตาย หลังจากที่ข้ากลับไป” เฉินหงได้ยินพวกเขาบ่นเกี่ยวกับตัวเอง

“พี่หลิน…..เฉินหงกัดฟันและมองไปที่ หลินเว่ยด้วยรอยยิ้ม

“อืม! ตอนนี้เจ้าตกลงแล้ว เขียนสัญญาเลือดมอบให้ข้า! ข้ารู้ว่าเจ้าไม่สามารถนำออกมาได้ในขณะนี้ ดังนั้นข้าจะไม่ทำให้เจ้าอับอาย เพียงแค่เขียนสัญญาเลือด กดลายนิ้วมือและทิ้งร่องรอยวิญญาณไว้

เมื่อข้ากลับไปยังเมืองหลวงของจักรพรรดิ ข้าจะไปตามหนี้ด้วยตนเอง”

หลังจากหลินเว่ยพูดจบ เขาก็หยิบหนังสัตว์ออกมาแล้วโยนให้เฉินหง

“ หืม! นี่ข้าเห็นด้วยตั้งแต่เมื่อใด?” เฉินหงมองไปที่ หลินเว่ยด้วยใบหน้ายุ่งเหยิง และด่าว่าหลินเว่ยในใจอย่างไร้ยางอาย รู้สึกคุ้นเคยกับเหตุการณ์เช่นนี้!

“ เฉินหง…..รับไป!”
เช่นเดียวกับที่เฉินหงกำลังมองหาหนทางตอบโต้ ก็มีเสียงลอยเข้ามาในหูของเขา จากนั้นเขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างอยู่ในมือของเขา และเขาก็รับมันไปโดยไม่รู้ตัว เมื่อเขาตอบเขาก็มองลงไป

และเห็นว่าเป็น หลินเว่ยที่เอาหนังสัตว์ออกมา และขอให้เขาเขียนสัญญาเลือด

เมื่อเห็นเช่นนี้เฉินหงก็เงยหน้าขึ้น และมองไปที่ชายที่มอบหนังสัตว์ให้เขา ทันใดนั้นเขารู้สึกโกรธในดวงตาของเขา เขากัดฟัน แต่ไม่ได้อ้าปากพูด

ปรากฏว่าก่อนหน้านี้ของที่อยู่ในมือร่วงหล่นลงไปเบื้องหน้าเฉินหง แต่เฉินหงกลับไม่ได้หยิบมันขึ้นมา และปล่อยให้มันตกลงไปที่พื้น อย่างไรก็ตามคนของเฉินเฉียงนั้นหยิบขึ้นมา และใส่ไว้ในมือของเฉินหงโดยตรง

นี่เป็นเพียงหนังสัตว์ธรรมดาชิ้นหนึ่ง แต่ในมือของเฉินหง มันคือเผือกร้อนลวกมือ สำหรับคนอื่นอาจไม่กล้าไปตามทวงหนี้ที่ตระกูล แต่หลินเว่ยนั้นแตกต่างออกไป เขากล้าไปหาตระกูลเฉินเพื่อทวงหนี้จริง ๆ

ในตอนแรกหลินกวนซานเป็นคำเตือน ในฐานะเจ้าชายแห่งอาณาจักรเฟิงหยู เขาถูกบังคับให้เขียนสัญญาเลือด บางทีในตอนแรกอีกฝ่ายคิดว่าหลินเว่ยไม่กล้าตามไปทวงหนี้
แต่เกิดอะไรขึ้น! เขาทวงหนี้ต่อหน้าราชวงศ์โดยตรง แต่ในที่สุดราชวงศ์ก็จ่ายคืนให้พวกเขา แม้แต่ราชวงศ์ก็ไม่กล้าที่จะไม่มอบให้เขา นับประสาอะไรกับตระกูลเฉิน

“ พี่หลิน … !” เฉินหงเสียใจมาก จนเกือบคุกเข่าให้ หลินเว่ย

“ อะไรอีกล่ะ” หลินเว่ยกระพริบตาและมองไปที่ เฉินหงด้วยความงงงวย

“ อะไรอีกล่ะ” เฉินหงถูกบังคับอีกครั้ง แต่เขาไม่สามารถพูดในสิ่งที่เขาพูดต้องการได้

“นายน้อย! เขียนสัญญาให้เขาก่อนเถอะ! เราจะได้ออกไปจากที่นี่” คนรอบข้างเฉินหง กระซิบกระซาบอยู่ใกล้ๆ

“ใช่! พี่เฉิน มันแค่สัญญาเลือด! หลังจากนั้น เขาจะกล้าไปหาตระกูลเฉินของเราหรือ?”
“ใช่แล้ว! ข้าได้ยินมาว่าหลินเว่ยเป็นคนที่โหดเหี้ยม แม้แต่คนในสถานศึกษาก็ยังถูกเขาสังหาร เรายังต้องปกป้องชีวิตของเราก่อน”

ศิษย์ตระกูลเฉินสองคนของเฉินเฉียง ก็เริ่มชักชวนเฉินหง
ทันทีที่เฉินหงได้ยินคำพูดเหล่านี้ เขากังวลมาก เขาอดคิดไม่ได้ว่า: “อืม ในตอนนี้ข้าต้องรักษาชีวิตของตนเองก่อน พวกเขาพูดถูก สิ่งสำคัญคือต้องปกป้องชีวิตของข้าก่อน เมื่ออยู่เบื้องหน้าบิดา ถึงข้าจะถูกลงโทษ แต่อย่างน้อย จะไม่มีอันตรายถึงชีวิต ”

หลังจากคิดตก เฉินหงก็ไม่ลังเลอีกต่อไป เขาคลี่หนังสัตว์ในมือของเขา จากนั้นกัดนิ้วเขียนสัญญาเลือดโดยตรง

ครู่ต่อมามีการเขียนสัญญาเลือด ตามคำขอของหลินเว่ย เฉินหงได้ประทับลายนิ้วมือของเขา และทิ้งรอยประทับจิตวิญญาณของเขาไว้ จากนั้นเขาก็ส่งสัญญาเลือด ที่เป็นลายลักษณ์อักษรให้เฉินเฉียง และพูดโดยไม่แสดงออกว่า: “ท่านลุงเฉิน! ท่านเองก็มาประทับตราด้วย
“ข้า?” เฉินเฉียงและศิษย์ตระกูลเฉินทั้งสองก็เปลี่ยนสีหน้าทันที หากพวกเขาทิ้งรอยนิ้วมือ และร่องรอยวิญญาณไว้ พวกเขาจะไม่ต้องรับผลที่ตามมาร่วมกับเฉินหงหรือ?

หลังจากกัดฟันแล้ว เฉินเฉียงก็เอื้อมมือไปกัดนิ้วทิ้งรอยนิ้วมือ และทิ้งร่องรอยประทับจิตวิญญาณไว้ คู่กับเฉินหง

“ ท่านลุงเฉิน … !”ทั้งสองคนร้องอุทาน แต่เดิมพวกเขาคิดว่า เฉินเฉียงจะปฏิเสธ แต่ไม่คาดคิดว่าพวกเขาจะยอมแพ้อย่างง่ายดาย

“ท่านก็เช่นกัน! และท่านก็ด้วย” เฉินเฉียงชี้ไปที่คนทั้งสอง แล้วชี้ไปที่จักรพรรดิขั้นเก้า ขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงเผย ให้เห็นความหมายที่ไม่อาจโต้แย้งได้

“เอ่อ….โดยธรรมชาติแล้วพวกเขาไม่กล้าที่จะต่อต้าน เฉินเฉียง แม้ว่าพวกเขาจะไม่เต็มใจ แต่พวกเขาก็ยังต้องยอมรับสัญญาเลือดอย่างเชื่อฟัง และทิ้งรอยนิ้วมือและร่องรอยวิญญาณ

“คุณชายหลินโปรดดู” เฉินเฉียงรับสัญญาเลือดและไปหา หลินเว่ยและส่งให้ หลินเว่ยด้วยความเคารพ

“ดี!” หลินเว่ยรับมันมาและตรวจสอบดู หลังจากนั้น เขาก็เก็บมันไว้พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ตกลง! ท่านไปได้แล้ว

“ขอรับ” เฉินเฉียงพยักหน้าเพียงแค่หันกลับมา แต่พบว่า เฉินหงและพวกเขาได้ถอยกลับไปที่ประตูแล้ว แม้แต่เฉินหลิวก็อยู่ในกลุ่มพวกเขาเช่นกัน ในใจก็อดไม่ได้ที่จะแอบดุด่า: “ไอ้พวกสารเลว!” จากนั้นเขาก็รีบติดตาม

“ คุณชาย!” ชายหนุ่มสกุลเหลียนมองไปที่หลินเว่ย ด้วยสีหน้ายุ่งเหยิง เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรกับเขา แม้ว่าเขาจะไม่ได้ทำอะไรหรือพูดอะไรเลย ตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบัน แต่เขาก็มาพร้อมกับเฉินหลิว และติดตามเพื่อมาพบกับเฉินหง เป็นการยากที่จะรับประกันได้ว่า หลินเว่ยจะไม่คิดบัญชีกับเขา

“อืม! เจ้าเป็นใคร” หลินเว่ยถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
“ข้าเป็นบุตรชายของเจ้าเมืองกู่เยว่ ชื่อว่า เหลียนจิน” เหลียนจินก้มศีรษะและกล่าวด้วยความเคารพ แต่ในใจของเขาไม่สบายใจมาก เขากลัวว่า หลินเว่ยจะตำหนิ เจ้าเมืองกู่เยว่เพราะเขา

แม้แต่สมาชิกในตระกูลระดับสูงของเมืองหลวง ก็ยังไม่กล้าโต้แย้งต่อหน้าหลินเว่ย ไม่ต้องพูดถึงเจ้าเมืองเล็ก ๆ

“โอ้! พาคนของเจ้าออกไปด้วย หลินเว่ยพยักหน้าและโบกมือให้เขา

“อะไรนะ ท่านจะปล่อยเราออกไป?” เหลียนจินมองไปที่หลินเว่ย ด้วยความประหลาดใจและถาม

“อืม! อย่างไรก็ตาม ข้าต้องการส่งข้อความไปยังตระกูลของสองคนนี้ รวมถึงตระกูลเฉินในเมืองกู่เยว่ ให้มอบทรัพย์สมบัติกว่าเจ็ดส่วน เพื่อเป็นค่าตอบแทน หรือจะทำลายล้างตระกูล . ข้าให้เวลาพวกเขา เพียงแค่คืนเดียว

ในเวลานี้พรุ่งนี้ข้าหวังว่าจะได้เห็นพวกเขา” หลินเว่ยพูดอย่างใจเย็น หลังจากนั้นหลินเว่ยดูเหมือนจะนึกถึงบางสิ่งบางอย่าง เขาจึงกล่าวเสริม: “อย่างไรก็ตาม บอกคนในที่อยู่อาศัย กู่เยว่จู ให้พวกเขาส่งอาหารมาได้แล้ว”

หลินเว่ยดูไม่แยแสบนใบหน้าของเขา แต่ในใจของเขาเขากำลังคำนวณอยู่แล้วว่า ทั้งสามตระกูลจะส่งหินหยวนมาให้เขากี่ก้อน ตอนนี้หลินเว่ยกำลังยุ่งจริง ๆ!

เมื่อเห็นว่าหลินเว่ยปล่อยเขาไป เหลียนจินก็แสดงความขอบคุณอย่างเร่งรีบ จากนั้นเขาก็พาคนของเขาไป สำหรับการช่วยส่งต่อข้อความของหลินเว่ย มันเป็นแค่งานง่ายดายชิ้นหนึ่ง

เมื่อเห็นเหลียนจินได้ออกไป องครักษ์ของหลี่เทียนรุ่ยกับเฉินหลิวก็ไม่กล้าขยับ ประการแรกนายน้อยของพวกเขายังคงอยู่ในอาการหมดสติ ประการที่สองโดยไม่ได้รับอนุญาตจาก หลินเว่ย พวกเขาไม่กล้าออกไป

เรื่องดำเนินมาได้สักพักแล้ว จูต้าชางเข้ามานั่งอีกครั้ง ไม่นานอาหารจำนวนมากถูกเสิร์ฟทีละจาน อย่างไรก็ตาม หลินเว่ย และคนที่เหลือเริ่มกินอาหารอีกครั้ง ไม่มีใครสนใจเหตุการณ์ก่อนหน้านี้

…………
หลังจากเหลียนจินพาคนของเขา ออกจากร้านกู่เยว่จู เขาก็ขอให้ลูกน้องสามคนไปที่ตระกูลใหญ่ทั้งสาม เพื่อส่งต่อข้อความของหลินเว่ย อย่างไรก็ตามเขาตรงกลับไปที่คฤหาสน์เจ้าเมือง เพื่อตามหาบิดา

เพราะเขารู้ว่าเมืองกูเยว่กำลังจะเปลี่ยนไป
คนแรกที่ได้รับข่าวคือตระกูลของเฉิน ของเฉินหลิว หลังจากพวกเขาออกจากร้านกู่เยว่จู และเฉินหงก็จากไปทันที ตั้งแต่ต้นจนจบพวกเขาไม่ได้พูดอะไรกับเฉินหลิวแม้เพียงคำเดียว

เฉินหลิวเอง เมื่อเห็นเฉินหงและคนอื่น ๆ รีบกลับไปทันที และรู้ว่าเขาได้สร้างเรื่องราวครั้งใหญ่ แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่ามีอะไรรอเขาอยู่ แต่เขาก็ยังรีบกลับไปยังตระกูลโดยเร็วที่สุด

ณ เมืองกู่เยว่ที่อยู่อาศัยของตระกูลเฉิน ห้องโถงของผู้นำตระกูลเฉิน เฉินเหยียนและผู้อาวุโสทั้งสิบของตระกูลเฉิน ล้วนนั่งอยู่ที่นั่น ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความยินดี

“อาวุโส! ตอนนี้นายน้อย น่าจะได้พบกับคนที่เราตั้งใจไปรับแล้ว!” เฉินเป่า ผู้อาวุโสของตระกูลเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ดี! คำนวณเวลาแล้ว เฉินหลิวน่าจะได้พบกับนายน้อยเฉินหง ที่เมืองกู่เยว่” เฉินเหยียน พยักหน้าและกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ กล่าวกันว่า ฐานะของคนผู้นั้นมีเกียรติมาก เขาเป็นบุตรชายของผู้อาวุโสสามในตระกูลของเรา เขาอายุยังน้อย และมีพลังการต่อสั้นราชาแห่งการต่อสู้แล้ว เขาคาดว่าจะเข้าร่วมการคัดเลือกประจำปีในการแข่งขันการต่อสู้” อาวุโสเฉินพูดพร้อมกับอุทาน

“ใช่! เขายังเป็นศิษย์ของสถานศึกษาตระกูลขุนนางหลานหลิง ที่เข้าร่วมการแข่งขันในสถานศึกษาเมื่อสองปีก่อน และได้ผลการแข่งขันที่ดี อย่างไรก็ตามโชคไม่ดีนักและเขาได้พบกับอัจฉริยะคนแรกของอาณาจักรเฟิงหยูของเรา” เฉินเหยียน กล่าวด้วยอารมณ์ บนใบหน้าของเขา ข้าไม่รู้ว่าเขารู้สึกโชคร้ายของเฉินหง หรือว่าหลินเว่ยที่เก่งเกินไปกันแน่

ฝูงชนพยักหน้า ราวกับว่าคิดเห็นไปในทางเดียวกัน
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าพวกเขาจะเสียใจกับพรสวรรค์ของหลินเว่ย แต่พวกเขาก็ไม่มีความตั้งใจที่จะพูดคุยต่อไป ตอนนี้พวกเขากังวลเกี่ยวกับเฉินหงมากขึ้น

เมื่อพวกเขาคุยกันว่า จะทำอย่างไรให้เฉินหงพอใจ และใช้ประโยชน์จากเฉินหง เพื่อสร้างความสัมพันธ์กับบิดาของเขา และผู้อาวุโสสามในตระกูลของเขา จากนั้นผู้คุ้มกันเข้ามารายงานการเดินทางกลับมาของเฉินหลิว

“หลิวเอ๋อกลับมาแล้วหรือ? ให้เข้ามาเถอะ” ใบหน้าของเฉินเหยียนตกใจเมื่อได้ยินรายงานจากผู้คุ้มกัน เขารีบลุกขึ้นและพูดบางอย่างกับทุกคน จากนั้นเขาก็รีบออกไป

ผู้อาวุโสของตระกูลเฉินออกจากห้องและเดินไปที่ประตูโดยไม่ลังเล

เฉินเหยียนพร้อมกับผู้อาวุโสของตระกูลเฉินมากกว่าสิบคน ยืนอยู่นอกประตูและมองไปข้างหน้าในระยะไกล

ครู่ต่อมาร่างของ เฉินหลิว ก็ปรากฏต่อสายตาของสาธารณชน เฉินเหยียน และผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความตึงเครียด

อย่างไรก็ตาม ครู่ต่อมาเฉินเหยียนและคนอื่น ๆ ได้เปลี่ยนสีหน้า และมองหน้ากันด้วยสีหน้างงงวย

“เฉินหลิว! เจ้าเป็นอะไรไป ? นายน้อยเฉินหงล่ะ เหตุใดเขาไม่กลับมากับเจ้า” เฉินเหยียนขมวดคิ้วและถาม แต่ในใจของเขามีลางสังหรณ์ไม่ดี เพราะท่าทางของเฉินหลิวไม่ถูกต้องนัก .

” เหตุใดเจ้ากลับมาคนเดียว?” ผู้อาวุโสยังถามพร้อมกับขมวดคิ้ว เขากำลังคิดถึงสิ่งอื่นที่เป็นไปได้