ราชาซากศพ - บทที่ 258 การต่อสู้ที่แสนดุเดือด (1)
บทที่ 258
การต่อสู้ที่แสนดุเดือด (1)
“ทักษะมังกรวารี”เมื่อเห็นว่าผางหลงติดกับดัก หลินเหยาจึงระดมกำลังพลังจิตของนาง เพื่อสร้างร่องรอยทางจิตวิญญาณที่สมบูรณ์ งูที่มีลำตัวใหญ่มาก ถูกสร้างขึ้นบนศีรษะของนาง ลำตัวยาว 20 เมตร
และร่างกายหนามากกว่า 5 เมตร แผ่ความกดดันทางวิญญาณที่แข็งแกร่ง
“ไป!” หลินเหยารู้สึกว่าทักษะวิญญาณเสร็จสมบูรณ์แล้ว ดังนั้นนางจึงรีบเอื้อมมือไปที่ผางหลง ใบหน้าของนางตื่นเต้น ราวกับว่านางได้เห็นผางหลงพ่ายแพ้ด้วยเทคนิคมังกรวารีของนาง
เมื่อผางหลงมองเห็นงูน้ำ ที่อยู่เบื้องหน้าเขา ริมฝีปากของผางหลงก็ยกสูงขึ้นเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ยื่นมือซ้ายออกมา พร้อมกับโล่ในมือของเขาและกดลง
เมื่อเห็นการกระทำของผางหลง หลินเหยาก็ตะลึงไปชั่วขณะ ทันใดนั้น ใบหน้าของนางก็แสดงความสงสัย จากนั้นนางก็พบกับเงาใต้เท้า และมองขึ้นไปโดยไม่รู้ตัว
“อา…!” นางหวาดกลัวแทบตาย สิ่งที่ปรากฏบนหัวของนางคือ โล่ปฐพีที่ปล่อยออกมาโดยผางหลง หลินเหยาทำได้เพียงแค่ส่งเสียงกรีดร้องในเวลาต่อมา
“ ตูม!”
“ตูม ได้ยินเสียงคำรามขนาดใหญ่สองครั้ง และเวทีทั้งหมดก็สั่นสะเทือน โชคดีที่มีค่ายกลมากมายบนเวทีการประลอง ดังนั้นจึงไม่เกิดความเสียหาย
หลินเหยานอนอยู่บนพื้นโดยตรง สำหรับงูน้ำและทักษะมังกรวารี ทั้งโล่ปฐพี ก็สลายไป
เมื่อพบเหตุการณ์นี้ ผู้ตัดสินรีบเข้าไปดูหลินเหยาซึ่งนอนอยู่ที่พื้น แม้ว่าเขาจะรู้ว่าหลินเหยาสวมชุดเกราะอาวุธวิญญาณชั้นยอด การโจมตีครั้งสุดท้ายของผางหลง ดูเหมือนจะทรงพลัง แต่มันจะไม่สร้างความเสียหายร้ายแรงให้กับหลินเหยา
แน่นอนว่าสาเหตุหลัก ที่ผู้ตัดสินรู้สึกประหม่าคือ หลินเหยาไม่ได้ใช้การป้องกันใด ๆ จากการโจมตีของ ผางหลงและแม้แต่ชุดเกราะของนางก็ไม่ได้เรียกใช้ ด้วยวิธีนี้เป็นการยากที่จะคาดเดาผลลัพธ์
“ไม่ต้องกังวล! นางเพียงแค่เป็นหมดสติ” ผางหลงกล่าวกับผู้ตัดสิน
การโจมตีของผางหลง มันเป็นเพียงแค่ท่าทางที่ดูน่าหวาดกลัว ผางหลงไม่กล้าสังหารคน แน่นอนว่ามีคนดูมากมาย ไม่มีใครตำหนิผางหลง แต่หลินเหยานั้นขาดการเตรียมตัว
“ ฟู่!”กรรมการโล่งใจและพยักหน้าให้ผางหลง ตามที่ ผางหลงพูด หลินเหยาอยู่ในอาการหมดสติ และไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต อย่างไรก็ตามการบาดเจ็บบนร่างกายของนางก็สาหัส
โดยเฉพาะที่ใบหน้าของอีกฝ่าย มีรอยแผลเป็นมากมายบนใบหน้าของนาง และฟันหน้าสองซี่ของนางหายไป นี่ไม่ใช่เรื่องน่ายินดีสำหรับหญิงสาว
“ ผางหลงชนะ!” หลังจากผู้ตัดสินประกาศผู้ชนะ หลินเหยาก็ถูกหามลงจากเวทีการประลอง
“บ้า! นี่มันโหดร้าย…ไม่ถนอมดอกไม้เอาเสียเลย”
“ใช่แล้ว! หลินเหยาก็เป็นหญิงสาวที่งดงาม ผางหลงไม่รู้ว่า…..เขายังเป็นชายอยู่หรือไม่?”
“หุบปาก! พวกโง่เขลา! เจ้าพูดอะไร! ในสนามประลองก็เหมือนสนามรบ ซึ่งเกี่ยวข้องกับการแข่งขันแย่งชิงตำแหน่งการแข่งขันบนแผ่นดินใหญ่ พลังของพวกเขาใกล้เคียงกัน ประมาทเพียงนิด ก็พูดยากว่าใครจะชนะหรือแพ้
“ ใช่! นางได้รับความเมตตาแล้ว หากต่อสู้โดยใช้พลังอย่างเต็มที่ หลินเหยาคงเหลือเพียงลมหายใจสุดท้าย”
“ ……”
หลายคนเฝ้าดูการต่อสู้ของผางหลงกับหลินเหยา และพวกเขามีความคิดเห็นที่แตกต่างกันเกี่ยวกับผางหลง บางคนสงสารหลินเหยา ที่ไม่ได้รับความยุติธรรม แต่พวกเขาส่วนใหญ่ยังคงยืนอยู่ข้างผางหลง
ผางหลงไม่ได้จบการต่อสู้เป็นคนแรก ก่อนหน้าเขามีชายสองคนที่จบการต่อสู้อย่าง นั่นคือ เล่ยหมางและ หมิงเหยียน คู่ต่อสู้ของพวกเขาทั้งคู่เป็นยอดฝีมือระดับราชาแห่งการต่อสู้ หนึ่งในนั้นยอมรับความพ่ายแพ้โดยตรง
และอีกคนพ่ายแพ้ต่อการโจมตีเพียงครั้งเดียว
หลังจากที่ผางหลงออกจากสนามประลอง ผางหลงก็ไปพบศิษย์น้อง
ในไม่ช้า สนามประลองที่เหลือ ยังมีคนชนะอีกหนึ่งคน คือ เสวี่ยมู่ และเจียงเผิง สามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้ง่ายดาย และ ติงหยูเหนียนประสบความสำเร็จ ในการท้าทาย เอาชนะ หยางปิ่น มีเพียงหยางไป๋โชคร้ายพบกับกวนเยว่
ด้วยการฝึกฝนของหยางไป๋ ราชาแห่งการต่อสู้ แม้ว่าจะมีข้อได้เปรียบด้านอาวุธ แต่ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของกวนเยว่ ที่เป็นจักรพรรดิ ระดับสอง
เมื่อการต่อสู้กลุ่มแรกสิ้นสุดลง กลุ่มที่สองเริ่มต่อสู้ ติงเซียน และเมิ่งหูลู่ มีเพียงเมิ่งหูลู่เท่านั้นที่เอาชนะคู่ต่อสู้ได้ และติงเซียนโชคร้ายพบกับเย่จื่อเวิน
เมื่อเผชิญหน้ากับ เย่จื่อเวิน จักรพรรดิระดับสาม ติงเซียนฉลาดมากที่จะยอมรับความพ่ายแพ้
ณ จุดนี้รอบแรกของการคัดเลือกสิ้นสุดลง มีสิบเก้าคนมีคุณสมบัติที่จะเข้าสู่รอบที่สอง และยังเหลือการแข่งขันอีกหนึ่งรอบ หลังจากการจับฉลาก รอบนี้ตกเป็นของเล่ยหมางซึ่งไร้คู่แข่ง
ในฐานะหนึ่งใน 19 คน เขามีความแข็งแกร่งสูงที่สุด เมื่อไม่มีคู่แข่ง สำหรับเขามันไม่ได้สำคัญอะไรมาก แต่สำหรับคนอื่นมันเป็นเรื่องที่ดี
ในบรรดาอีก 18 คนที่เหลือ มีแปดคนอยู่ในระดับจักรพรรดิ และสิบคนที่เหลือ เป็นยอดราชาแห่งการต่อสู้ โชคไม่ดีที่ ซางกวนหรูเสวี่ย พบกับผางหลง และยอมรับความพ่ายแพ้โดยตรง
ในขณะที่ ซางกวนหรูผิง พบกับเป็นฝ่ายตรงข้ามที่เป็นราชาแห่งการต่อสู้
ไม่รู้ว่ามันเป็นการจัดสลากโดยเจตนาหรือไม่ คู่แข่งของจักรพรรดิทั้งแปดคน ล้วนเป็นยอดฝีมือระดับราชาแห่งการต่อสู้ ในขณะที่คู่ต่อสู้ของติงหยูเหนียน คือจักรพรรดิระดับหนึ่ง หลินไห่
“ติงหยูเหนียน…..ข้าได้ยินมาว่าเจ้าเป็นศิษย์น้องของ ผางหลง?” หลินไห่มองไปที่ติงหยูเหนียนในทิศทางตรงกันข้าม และน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความมืดมนและเย็นชา
“ใช่ ติงหยูเหนียนพยักหน้า ด้วยใบหน้าเฉยเมยกล่าวตอบ
“ดีมาก.…ข้าจะจัดการเจ้า” หลินไห่ยิ้มและกล่าวด้วยความเย้ยหยัน
“ย่อมได้! ตราบใดที่เจ้ามีกำลัง” ติงหยูเหนียน หันริมฝีปากของเขาและดูถูกเหยียดหยามในใจของเขา ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ใช่คนเย่อหยิ่ง แต่น้ำเสียงของเขานั้นโอ้อวดอย่างเห็นได้ชัด
หลินไห่ ยิ้มเยาะ เขามั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเองมาก เขาไม่ใช่หลินเหยา คิดว่าตนเองได้รับมือกับผู้คนมากมาย และได้ออกไปฝึกฝนเขามีประสบการณ์ จากการสังหารสัตว์อสูรระดับเดียวกัน
เขาจะต้องสามารถเอาชนะติงหยูเหนียนที่มีพลังต่ำกว่าตนเองได้แน่นอน
“ เริ่มได้เลยหรือไม่?” หลินไห่กล่าวกับผู้ตัดสิน
“เริ่มได้!” ผู้ตัดสินพยักหน้า เปิดใช้งานค่ายกลการป้องกันของสนามประลอง แล้วประกาศเริ่มการแข่งขัน
ทันทีที่เสียงของกรรมการลดลง หลินไห่ก็รีบวิ่งไปที่ ติงหยูเหนียน ร่างกายของเขาถูกปกคลุมไปด้วยอาวุธ และดาบปรากฏในมือของเขา และเกราะพลังปราณก็ปรากฏขึ้นทันที
ติงหยูเหนียนหันหน้าไปมองหลินไห่ เช่นเดียวกับ หลินไห่ ทั่วร่างเขามีชุดเกราะปกคลุมทั้งตัว เขามีดาบยาวอยู่ในมือ บนร่างกายของเขา ชุดเกราะพลังปราณควบแน่น
และพุ่งไปข้างหน้า
“ดาบวายุ หลินไห่ถือมีดในมือทั้งสอง ฟันไปที่ ติงหยูเหนียน สายลมที่รุนแรงพัดกระหน่ำมาที่ติงหยูเหนียน
ใบหน้าของ ติงหยูเหนียนเปลี่ยนไป เขาไม่คาดคิดว่า ทันทีที่อีกฝ่ายเริ่มต้น เขาจะใช้การโจมตีที่ทรงพลังเช่นนี้ อย่างน้อยศิลปะการต่อสู้ที่ใช้ ก็เป็นจุดสูงสุดของระดับปฐพี และแม้แต่ศิลปะการต่อสู้ขั้นสวรรค์ ซึ่งทรงพลังมาก
“ทักษะดาบวารีทานตะวัน!”
ติงหยูเหนียนไม่ได้หยุดการเคลื่อนไหว เมื่อเผชิญกับระเบิดพลังลมปราณของหลินไห่ เขายังคงพุ่งไปข้างหน้าและโบกดาบยาวของเขาในมือ เขาสับดาบพลังปราณมากกว่าสิบเล่ม ต่อเนื่องกันซึ่งทั้งหมดถูกฟันลงไปที่ขาของหลินไห่
ดาบวารีทานตะวัน เป็นทักษะหลัก ขั้นสวรรค์ มันมีพลังมาก มีฤทธิ์กัดกร่อนในการโจมตี
“ ฮึบ!” หลินไห่ไม่สนใจมากนัก เมื่อเขาเห็นดาบพลังปราณของติงหยูเหนียน หลังจากพึมพำอย่างเย็นชา ความเร็วของการพุ่งไปข้างหน้าก็เพิ่มขึ้นทีละจุดอีกครั้ง
เหตุผลที่หลินไห่ไม่ให้ความสนใจกับดาบพลังปราณ ของติงหยูเหนียนมากเกินไป คือสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขารู้สึกถึงพลังนั้นไม่ร้ายแรง ประการที่สอง ติงหยูเหนียนตวัดดาบพลังปราณออกมา ดูคล้ายกับไร้ทิศทาง
ประการที่สามเขามั่นใจในการป้องกันของตัวเอง เพราะเช่นเดียวกับติงหยูเหนียน เขาสวมชุดเกราะอาวุธวิญญาณชั้นยอด
“ โป๊ะ! พรึ่บ … !” ดาบพลังปราณมากกว่าหนึ่งโหล ฟันลงไปที่ต้นขาของหลินไห่ ถูกสกัดกั้นด้วยชุดเกราะของหลินไห่ ไม่แม้แต่จะทำให้หลินไห่หยุดชะงัก
“ปัง!” เสียงโลหะปะทะกับร่างของติงหยูเหนียน เขาปลิวออกไปทันที ไถลออกไปไกลกว่าสิบเมตร ติงหยูเหนียนควบคุมของร่างกายของเขา เท้าของเขาจิกลงบนพื้น เพื่อควบคุมความมั่นคงของร่างกาย ใบหน้าซีดเผือด
“ฮ่าฮ่า เจ้าขยะ! ทำได้เพียงแค่ทำให้ข้ารู้สึกคันคะเยอ เมื่อเห็นว่าใบหน้าของติงหยูเหนียนซีดลง หลินไห่ก็หัวเราะสองครั้ง เอื้อมมือชี้ไปที่ติงหยูเหนียน และอุทานด้วยความรังเกียจ
“คนโง่เขลา” หลินเสวี่ยเฟิงและ หลินคังซ่ง บนที่นั่ง พวกเขาจ้องมองไปที่ หลินไห่บนเวทีท้าทาย พวกเขาโกรธมาก จนแทบพูดไม่ออก
บางทีคนธรรมดาย่อมมองไม่เห็น แต่พวกเขาเป็นใคร? เพียงแวบเดียว เห็นว่าดาบพลังปราณของติงหยูเหนียนไม่ได้ทรงพลังอย่างที่คิด ไม่สามารถทำอันตรายอันใดได้
นั่นเป็นเพราะจิตวิญญาณของดาบนั้นอ่อนนุ่มมาก แม้ว่ามันจะให้ความรู้สึกแหลมคม แต่ก็ยึดติดกับขาของหลินไห่ และเจาะทะลวงเข้าไปในชุดเกราะ แม้แต่เกราะพลังปราณก็ยังไม่สามารถสกัดกั้นได้
เมื่อดาบพลังปราณเข้าสู่ร่างกายของหลินไห่ และขัดขวางการเคลื่อนไหวของเส้นเลือดบริเวณขาของเขา หลินไห่จะสูญเสียความสามารถในการเคลื่อนไหว ในเวลานั้นเขาจะถูกทิ้งให้ติงหยูเหนียนทุบตีเล่น
หลินไห่นั้นไม่รู้สึกถึงสิ่งนี้เลย เขาปล่อยให้วิญญาณดาบแทรกซึมเข้าไปภายใน และเขายังคงพูดโอ้อวด ถึงเรื่องนี้ เป็นการสร้างความเสื่อมเสียให้กับราชวงศ์
“โอ้! อย่าโกรธไปเลย” เหลยเป่าร้อง พร้อมกับมีรอยยิ้มเลศนัย
“ ฮึบ!” หลินคังซ่งกรนอย่างเย็นชา หันหน้าไปมอง ซางกวนฮ่าวหยาง และพูดด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจ: “การฝึกฝนของศิษย์เจ้า น่าจะควรเป็นทักษะดาบวารีทานตะวัน?”
ในอาณาจักรเฟิงหยูทั้งหมด ทักษะเทียนจี้ และศิลปะการต่อสู้นั้นหายากมาก แต่ละฝ่ายจึงมีน้อยมาก หลินคังซ่งเดาได้อย่างเป็นธรรมชาติ
“อืม!” ซางกวนฮ่าวหยางพยักหน้ายิ้ม แต่ไม่พูด แต่ทุกคนเข้าใจความหมายของรอยยิ้ม
“อนิจจา หลินคังซ่งและ หลินเสวี่ยเฟิงมองหน้ากัน แล้วถอนหายใจ ด้วยความผิดหวังบนใบหน้าของพวกเขา
ครั้งนี้ราชวงศ์และบุคคลอื่น ๆ เข้าร่วมการแข่งขัน แต่ทุกคนล้มเหลว หลินเหยาหมดสติย่อมไม่สามารถแข่งขันเพื่อแย่งชิงตำแหน่งตัวสำรองได้